Μακαριστή Γερόντισσα Μεθοδία, «Μια ανεξάντλητη πηγή Αγάπης και Ταπείνωσης»….Α! Μέρος

 

Αφιέρωμα για την συμπλήρωση ενός έτους από την οσιακή εκδημία της. 

Α! Μέρος

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

 

Η προσωπικότητα της Γερόντισσας Μεθοδίας Φλέσσα 

Είναι αρκετά παράτολμο να σκιαγραφήσει κανείς έστω και στις παρυφές τις διαστάσεις μιας τόσο σημαντικής και πολύπλευρης εκκλησιαστικής προσωπικότητας όπως ήταν η μακαριστή Ηγουμένη Γερόντισσα Μεθοδία Φλέσσα. Συνυπολογίζοντας και το γεγονός πως δεν είχαμε την ευλογία και την δυνατότητα από το Θεό να την ζούμε σε καθημερινή βάση όπως έχουν τα μέλη της Αδελφότητας που μπορούν καλύτερα και σε όλες τις διαστάσεις να φωτίσουν την προσωπικότητα και τη ζωή της. Παρόλα αυτά θα προσπαθήσουμε να τονίσουμε εκείνα τα χαρακτηριστικά που θεωρούμε σημαντικά και ενδιαφέροντα.

Αληθινή Πνευματική Μητέρα. 

Η Γερόντισσα Μεθοδία δεν επέλεξε να γίνει μοναχή. Γεννήθηκε για να γίνει μοναχή και μάλιστα με το χάρισμα της καθοδηγήσεως και άλλων ψυχών στην αγκαλιά της Εκκλησίας και του Θεού. Είχε σοβαρή συνέπεια και ευθύνη του ρόλου της και δεν ήταν ποτέ πρόχειρη στις αποφάσεις και στις ενέργειες της. Όλες τις σημαντικές αποφάσεις τις περνούσε μέσα από την λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας και μέσα από την καθημερινή συνομιλία με το Θεό. Είχε λειτουργική συνέπεια, ήξερε την τάξη της Εκκλησίας και είχε την ικανότητα να περιορίζει τις έξωθεν παρεμβολές που μπορούσαν να βλάψουν την Αδελφότητα. Η πνευματική της μητρότητα δεν περιοριζόταν μόνο στα μέλη της αδελφότητας. Φρόντιζε και για την πρωτογενή οικογένεια των μοναχών σε όλες τις λεπτομέρειες και ασχολούνταν με όλα τα προβλήματα τους. Είχε γνώση σε όλα όχι από διοικητική υποχρέωση αλλά από μητρική φροντίδα. Οι γονείς των μοναζουσών και οι συγγενείς τους ήταν πάντα ευπρόσδεκτοι στο μοναστήρι και λογίζονταν ως μια αλυσίδα δική του που δεν έπρεπε να κοπεί. 

Η Γερόντισσα Μεθοδία πίστευε πολύ στην δύναμη του θεσμού της οικογένειας και προσπαθούσε μέσα από τον ρόλο και τις ενέργειες της να τον ενισχύσει. Αγαπούσε τους νέους ανθρώπους και φρόντιζε για την πνευματική και κοινωνική τους πορεία και μεριμνούσε για την καλλιέργεια τους. Στην μεριμνά της αυτή όπως έχουμε αναφέρει και σε προηγούμενο κεφάλαιο ήταν και η δημιουργία κατασκηνώσεων για νέα κορίτσια όλων των ηλικιών μέσα στο μοναστήρι. Είχε την πνευματική ικανότητα να συμβουλεύει τις μοναχές αλλά και τα λαϊκά μέλη της Εκκλησίας μας που προσέτρεχαν στο Μοναστήρι σε όλα τα πνευματικά θέματα. Είχε επίγνωση του ρόλου και της αποστολής της μέσα στην διακονία της Εκκλησίας και έβαλε και εκείνη το πολύτιμο της λιθάρι για την οικοδόμηση ενός υγιούς γυναικείου μοναχισμού. Θύμιζε Γερόντισσα βγαλμένη από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, μια Εμμέλεια και μια Μακρίνα της εποχής μας. Διοικούσε πάντα με το παράδειγμα και είχε αστείρευτες φυσικές δυνάμεις και αντοχές που τις προσέφερε στην διακονία των αδελφών. Απέφευγε και αρνούνταν τις ακρότητες και ήταν σκληρή και αποφασιστική εκεί που ξεκινούσε, στην ρίζα σαν καλή μάνα, η αλλοίωση του ορθόδοξου ήθους και δεν φοβόταν να επιτιμήσει για αυτό τα πρόσωπα που επιχειρούσαν αυτή την αλλοίωση σε όποια θέση και αν κατείχαν μέσα στην Εκκλησία και στην κοινωνία. Γνώριζε και παραδεχόταν τα λάθη της και ήταν πάντα καρδιακά έτοιμη να ζητήσει συγνώμη και να βάλει μετάνοια. Ήταν παρόν και στα καθημερινά τετριμμένα και στα σπουδαία σημαντικά. Ένιωθε άβολα με τις τιμές που κουβαλούσε το αξίωμα της και προτιμούσε το ράσο του πολέμου από τον μανδύα της εξουσίας, το χέρι του αδελφού για να πορευτεί από την ράβδο πιστοποίησης μια πάντα επισφαλούς αυθεντίας. Η παρουσία της και η κίνηση της μέσα στο μοναστήρι αλλά και στις λατρευτικές συνάξεις είχε μια αύρα που σε καθήλωνε συνδυάζοντας φυσικά, βυζαντινή μεγαλοπρέπεια αλλά και απλότητα. Η θέση που κατείχε δεν τρόμαζε και δεν απωθούσε, αντίθετα ένωνε και προστάτευε. Ήταν περισσότερο διάκονος και λιγότερο ηγούμενος, ήταν συνοδοιπόρος και όχι αρχηγός. Δεν δημιουργούσε οπαδούς και δεν έκρυβε την αλήθεια για να αρέσει στον κόσμο. Δεν έκρυβε με τις πράξεις της, τις ενέργειες της, τα λάθη της και τα επιτεύγματα της στους άλλους το πρόσωπο του Θεού. Ήθελε να δείχνει και όχι να κρύβει ή να εμποδίζει τον δρόμο της σωτηρίας. Έκανε το αδύνατο δυνατό το έκανε εφικτό. Ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης λέει σε ένα ποίημα του για τα παιδιά που ταιριάζει απόλυτα στην Γερόντισσα Μεθοδία: «Μόνο τα παιδιά ξέρουν πως το αδύνατο είναι η λύση». Η Γερόντισσα Μεθοδία έκανε πολλές φορές το αδύνατο λύση. Ήταν αδύνατο στην εποχή μας να μεγαλώσει σε μέλη η αδελφότητα και την μεγάλωσε. Ήταν αδύνατο οικονομικά να μεγαλώσει η υποδομή του μοναστηρίου και την μεγάλωσε. Ήταν αδύνατο να φτιαχτεί ένα μεγάλο καθολικό και το έφτιαξε. Ήταν αδύνατο να κάνει σε έναν τέτοιο δύσκολο και μικρό χώρο μια κτηνοτροφική μονάδα και την έκανε. Ήταν αδύνατο να γίνει μια κατασκήνωση επιτυχημένη μέσα σε ένα μοναστήρι και την έκανε. Πόσα αδύνατα και ακατόρθωτα πράγματα συνέτριψε με την απλότητα, όπως λέει και ο ποιητής, και την πίστη ενός παιδιού. Όταν ένα παιδί εγκλωβιστεί στον τόπο και στον χρόνο λέει με φυσικότητα στην μαμά και στον μπαμπά του: «Δεν μπορούμε να πετάξουμε;». Αυτό έκανε και η Γερόντισσα Μεθοδία, «πετούσε» και πετούσε κάθε δυσκολία και κάθε αδύνατο. Ήταν  μια ασπίδα προστασίας που δεν σε πλάκωνε αλλά σε ανακούφιζε. Μια στοργική αγκαλιά, μια θάλασσα αγάπης, μια μητέρα και για τις βιολογικές και για τις πνευματικές ανάγκες. Μια μητέρα σε όλα και για όλους…..

Συνεχίζεται…..