Toυ Δημήτρη Ριζούλη
Χαμογελούσε κι έλαμπε το πρόσωπό του. Οργιζόταν με το άδικο και έτρεμε η γη.
Κήρυσσε και άφηνε άφωνο το ποίμνιο.
Εγραφε και προκαλούσε ταραχή. Δάκρυζε και σκορπούσε ρίγη συγκίνησης. Κυρίως όμως αγαπούσε. Τον Θεό, την Εκκλησία και τους ανθρώπους. Ακόμα και τους ορκισμένους εχθρούς του λίγο πριν από το τέλος της επίγειας ζωής τούς συγχώρεσε. Αυτός ήταν ο Χριστόδουλος, ένας πνευματικός γίγαντας της εποχής μας με καρδιά μικρού παιδιού.
Πέντε χρόνια μετά την κοίμησή του (τη Δευτέρα θα συμπληρωθούν) ο Χριστόδουλος είναι παρών αλλά και ο μεγάλος απών. Είναι παρών γιατί κανείς δεν τον ξέχασε, αλλά και απών γιατί στη σημερινή Ελλάδα της κατάρρευσης η παρουσία του θα ήταν πολύτιμη για τον λαό. Το σχέδιο του πανσοφού Θεού όμως ήταν άλλο. Μπορεί να οδήγησε τον Χριστόδουλο σε ένα επίπονο και πρόωρο τέλος, αλλά του έδωσε την ευκαιρία να μας διδάξει πίστη, υπομονή, αξιοπρέπεια και θάρρος έναντι του θανάτου.
Αύριο στον Βόλο (που τόσο αγάπησε) θα τελεστούν πολυαρχιερατική θεία λειτουργία και μνημόσυνο, ενώ το απόγευμα στις 6 στο πνευματικό κέντρο της πόλης θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση μνήμης με ομιλητές τον π. Θωμά Συνοδινό (τ. πρωτοσύγκελο της Αρχιεπισκοπής) και τον Κωνσταντίνο Πυλαρινό (τ. γενικό δ/ντή της ΕΚΥΟ).
Αντίστοιχες εκδηλώσεις αναμένεται να γίνουν και αλλού.
Η «δημοκρατία» τίμησε και φέτος τον δικαιωμένο και πάντα επίκαιρο Αρχιεπίσκοπο. Οταν ο Χριστόδουλος μιλούσε για πατρίδα, σημαία, ασυδοσία των ισχυρών του κόσμου, σχέδια εξόντωσης της ταυτότητάς μας, οικονομικό πόλεμο κ.ά., τον χαρακτήριζαν ακραίο, γραφικό και εθνικιστή. Τώρα όλο και περισσότεροι μιλούν για την εθνική υπερηφάνεια και την ανάγκη να προστατέψουμε τα ιερά και όσια του λαού μας.
Ο Χριστόδουλος αναμφισβήτητα μας λείπει. Θα ήταν σήμερα η φωνή της αντίστασης και ο προστάτης των πληγωμένων Ελλήνων· αυτών που δεν τον ξεχνούν και εξακολουθούν να επισκέπτονται κατά δεκάδες κάθε μέρα τον τάφο του, που σε όλη τη διάρκεια του χρόνου είναι πλημμυρισμένος από άνθη. Το παράδειγμά του μας καθοδηγεί και η ανάμνησή του μας δυναμώνει. Ας ελπίσουμε ότι και τώρα που βρίσκεται στην αγκαλιά του Θεού μάς προστατεύει.
Χαμογελούσε κι έλαμπε το πρόσωπό του. Οργιζόταν με το άδικο και έτρεμε η γη.
Κήρυσσε και άφηνε άφωνο το ποίμνιο.
Εγραφε και προκαλούσε ταραχή. Δάκρυζε και σκορπούσε ρίγη συγκίνησης. Κυρίως όμως αγαπούσε. Τον Θεό, την Εκκλησία και τους ανθρώπους. Ακόμα και τους ορκισμένους εχθρούς του λίγο πριν από το τέλος της επίγειας ζωής τούς συγχώρεσε. Αυτός ήταν ο Χριστόδουλος, ένας πνευματικός γίγαντας της εποχής μας με καρδιά μικρού παιδιού.
Πέντε χρόνια μετά την κοίμησή του (τη Δευτέρα θα συμπληρωθούν) ο Χριστόδουλος είναι παρών αλλά και ο μεγάλος απών. Είναι παρών γιατί κανείς δεν τον ξέχασε, αλλά και απών γιατί στη σημερινή Ελλάδα της κατάρρευσης η παρουσία του θα ήταν πολύτιμη για τον λαό. Το σχέδιο του πανσοφού Θεού όμως ήταν άλλο. Μπορεί να οδήγησε τον Χριστόδουλο σε ένα επίπονο και πρόωρο τέλος, αλλά του έδωσε την ευκαιρία να μας διδάξει πίστη, υπομονή, αξιοπρέπεια και θάρρος έναντι του θανάτου.
Αύριο στον Βόλο (που τόσο αγάπησε) θα τελεστούν πολυαρχιερατική θεία λειτουργία και μνημόσυνο, ενώ το απόγευμα στις 6 στο πνευματικό κέντρο της πόλης θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση μνήμης με ομιλητές τον π. Θωμά Συνοδινό (τ. πρωτοσύγκελο της Αρχιεπισκοπής) και τον Κωνσταντίνο Πυλαρινό (τ. γενικό δ/ντή της ΕΚΥΟ).
Αντίστοιχες εκδηλώσεις αναμένεται να γίνουν και αλλού.
Η «δημοκρατία» τίμησε και φέτος τον δικαιωμένο και πάντα επίκαιρο Αρχιεπίσκοπο. Οταν ο Χριστόδουλος μιλούσε για πατρίδα, σημαία, ασυδοσία των ισχυρών του κόσμου, σχέδια εξόντωσης της ταυτότητάς μας, οικονομικό πόλεμο κ.ά., τον χαρακτήριζαν ακραίο, γραφικό και εθνικιστή. Τώρα όλο και περισσότεροι μιλούν για την εθνική υπερηφάνεια και την ανάγκη να προστατέψουμε τα ιερά και όσια του λαού μας.
Ο Χριστόδουλος αναμφισβήτητα μας λείπει. Θα ήταν σήμερα η φωνή της αντίστασης και ο προστάτης των πληγωμένων Ελλήνων· αυτών που δεν τον ξεχνούν και εξακολουθούν να επισκέπτονται κατά δεκάδες κάθε μέρα τον τάφο του, που σε όλη τη διάρκεια του χρόνου είναι πλημμυρισμένος από άνθη. Το παράδειγμά του μας καθοδηγεί και η ανάμνησή του μας δυναμώνει. Ας ελπίσουμε ότι και τώρα που βρίσκεται στην αγκαλιά του Θεού μάς προστατεύει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου