Μια ιστορία για έναν λέκτορα θα σας πω που ξεκίνησε ένα σεμινάριο κρατώντας ψηλά ένα εικοσαδόλλαρο και ρωτώντας
- Ποιος θέλει αυτό το εικοσαδόλλαροΠολλά χέρια υψώθηκαν, αλλά ο λέκτορας είπε:
- Πριν το δώσω, υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνω.
Λυσσασμένα το τσάκισε, και ρώτησε ξανά:
- Ποιος θέλει ακόμα αυτό το χαρτονόμισμα;Τα χέρια συνέχισαν να είναι υψωμένα.
- Και αν κάνω αυτό;
Το πέταξε στον τοίχο, αφήνοντάς το να πέσει στο πάτωμα,
το κλώτησε, το πάτησε και πάλι σήκωσε το χαρτονόμισμα
-βρώμικο και τσαλακωμένο.
Επανέλαβε την ερώτηση και τα χέρια παρέμειναν υψωμένα.
- Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσετε αυτήν την σκηνή - είπε ο λέκτορας.
Ό,τι κι αν κάνω με αυτό το χαρτονόμισμα,
θα συνεχίσει να είναι ένα εικοσαδόλλαρο.
Πολλές φορές στις ζωές μας μας τσακίζουν,
μας πατάνε, μας κλωτσάνε, μας κακομεταχειρίζονται, μας προσβάλλουν:
αλλά, παρόλα αυτά, εξακολουθούμε να αξίζουμε το ίδιο.
:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου