Το παιδί μας ιερέας!

Της Γαλάτειας Γρηγοριάδου – Σουρέλη

Πιστέψτε με, δεν είναι ανέκδοτο. Συνέβη σ’ ένα πολύ γνωστό μου ζευγάρι, ένα πιστό ζευγάρι. Γέννησε η γυναίκα το πρώτο τους παιδί κι ο σύζυγος την έκτη μέρα, όπως γίνεται πάντα σ’ ένα φυσιολογικό τοκετό, παρέλαβε από την κλινική μάνα και βρέφος. Πριν πάνε σπίτι τους, πέρασαν από ένα εξωκκλήσι που ταχτικά τους φιλοξενούσε το δύσκολο καιρό της εγκυμοσύνης. Η γυναίκα με το βρέφος έμεινε εκεί έξω στο σκαλάκι, ο άντρας αφού άναψε τρία κεράκια για την τριμελή πια οικογένεια επέστρεψε κοντά τους. Και φωναχτά και από καρδιάς ευχαρίστησε το Θεό γιατί τελείωσε η περιπέτεια της γέννας, γιατί μάνα και παιδί ήταν γεροί, γιατί αξιώθηκαν να γίνουν γονείς, μετά ζήτησε την συνέχεια της ευλογίας Του πάνω στην οικογένεια και κατέληξε: «Δεν θέλουμε παρά να φωτίσεις αυτόν τον καινούργιο πολίτη του ουρανού. Να γίνει δικό σου παιδί, μόνο αυτό. Εσένα αν ακολουθεί κι ας γίνει ό,τι θέλει. Ακόμα και…παπάς».

Είμαι μάνα πολλών παιδιών και άκουσα σαν κάθε μάνα, πολλά όνειρα. Και γονιών και παππούδων και γιαγιάδων όνειρα, όπως θα άκουσες και συ. Από πολύ νωρίς κάποιος α’ αυτούς λέει με λαχτάρα: «Έχει αγάπη στα βιβλία. Θα προκόψει στα γράμματα. Έχει σπουδαίο λέγειν και πειθώ. Δικηγόρος θα γίνει». «Καλά, δε βλέπεις δεξιοτεχνία; Μηχανικός θα γίνει, να μου το θυμηθείτε». Τόσο χρονώ γυναίκα που εγινα δεν άκουσα κάποιον να πει: «Αυτό το παιδί έχει εξυπνάδα, κρίση, εντιμότητα, έχει πολλά χαρίσματα. Θα γίνει παπάς». Όχι, κάτι τέτοιο δεν το άκουσα. Έχω δει πρόσωπα να τα αυλακώνει η έγνοια για το αν το παιδί τους έχει ένα ιδιαίτερο ταλέντο. Δε μου έχει τύχει όμως να δω αυτή την έγνοια για το αν δόθηκε από Θεού η σφραγίδα. Δωρεά που θα δείξει στο γονιό πως το παιδί του είναι ο κλητός, ο εκλεκτός, αυτός που κάποτε θα κρατήσει το άγιο Δισκοπότηρο στα χέρια του. Όχι, κάτι τέτοιο για το παιδί τους για το μέλλον τους. Το κάνουν να αγαπήσει το επάγγελμα που οι ίδιοι προτιμούν, με συζητήσεις, με προβολή επιτυχημένων ανθρώπων. Αυτό όμως δεν το έχω ακούσει. Κι οι πιο «δημοκρατικοί» γονείς, που δεν επεμβαίνουν στον επαγγελματικό προσανατολισμό των παιδιών τους, κρυφά ποθούν να γίνει γιατρός, δικηγόρος, αρχιτέκτονας το παιδί τους. Έντεχνα και υπογείως το ετοιμάζουν να διαλέξει με παράθεση των θετικών σημείων που έχει ένα τέτοιο επάγγελμα. Και θετικά σημεία είναι η κοινωνική προβολή και οι υψηλές αποδοχές. Κι αυτά, αλίμονο, ένας παπάς δεν τα έχει.

Αλλά και οι πιστοί γονείς, που θέλουν να συνυπάρχει το επάγγελμα με την προσφορά, που βαπτίζουν το επάγγελμα «εργασία στην υπηρεσία του ανθρώπου» ή το ονοματίζουν «λειτούργημα» κι αυτοί δεν θέλουν να γίνει παπάς το παιδί τους. Άκουγα μια μάνα πιστή να λέει: «Γίνε γιατρός. Θα κάνεις καλό το σώμα του αρρώστου και ταυτόχρονα θα του γιατρεύεις την ψυχή του. μαζί με την ένεση και ατ φάρμακα θα του δίνεις Χριστό». Ναι, να προσφέρει το παιδί μας, αλλά σαν επιστήμονας όχι σαν ιερέας. Βέβαια, δεν αναφέρομαι στα βιβλία ή στους σταθμούς που ασχολούνται με τον επαγγελματικό προσανατολισμό και που αγνοούν τον ιερατικό κλάδο. Έχει η παιδεία μας μια υλιστική στάση για τη ζωή. Η κοινωνία μας εκτιμάει την κατάθεση στην Τράπεζα, την ιδιόκτητη κατοικία, σέβεται τις πολλές σπουδές και δεν μπορεί να συλλάβει τι προσφέρει ο παπάς. Καλά η κοινωνία μας. Αλλά εμείς;

Εμείς, αν θέλουμε να μιλήσουμε καθαρά, και τις σπουδές στη Θεολογική Σχολή απλώς τις ανεχόμαστε για τα παιδιά μας. Γνωστής μου οικογένειας ο γιος είπε πως θα πάει στη Θεολογική. Και κάποια φίλη, πιστή φίλη, παρηγόρησε τη μάνα: «Μη στεναχωριέσαι. Πολλοί στα παιδικά μας είπαμε πράγματα που δεν τα ακολουθήσαμε ποτέ». Κι άλλη περίπτωση πιστής μάνας: «Με τέτοιο μυαλό θα δώσεις, παιδί μου, Θεολογία; Την ιατρική και το Πολυτεχνείο έχεις στην τσέπη σου». «Γενηθήτω το θέλημα Σου», λέμε κάθε μέρα. Ναι, να γίνει το θέλημα του Κυρίου, αρκεί βεβαίως το Θέλημα Του νάνε απόλυτα συνταιριασμένο με το δικό μας. Και εμείς θέλουμε να γίνει το παιδί μας ό,τιδήποτε έκτος από ιερέας. Κι έτσι με αυτή τη δικιά μας υποτίμηση απομακρύνονται δικαίως τα παιδιά μας από το να γίνονται υπηρέτες του Θυσιαστηρίου. Μ’ αυτό τον τρόπο έχουμε περιπτώσεις που γίνεται ιερέας κάποιος που «έτσι το έφερε η ευχή ή η κατάρα» ή άτομα ας πούμε δεύτερης, ας πούμε, διαλογής.

Οι μανάδες πολλές φορές τη μέρα προσευχόμαστε για τα παιδιά μας. Είναι μια συγκινητική προσευχή που αρχίζει από τότε που νοιώθουμε το πρώτο σκίρτημα του. και όπως μεγαλώνουν και οι δυσκολίες μας, τόσο και πιο θερμές γίνονται οι προσευχές μας για φωτισμό. Σκέπτομαι πως ίσως στις προσευχές μας αυτές, λείπει το αίτημα για να κληθεί το παιδί μας να υπηρετήσει στο Θυσιαστήριο. Να ευλογηθεί αυτό το παιδί, για να κάνει εκείνο που κανείς άλλος δεν μπορεί να πετύχει, τη μετουσίωση του ψωμιού και του κρασιού σε Σώμα και Αίμα του Κυρίου μας. Και λείπει το όνειρο της αγιασμένης ώρας που προχωρώντας προς την Ωραία Πύλη, απ’ τα χέρια του δικού μας παιδιού θα πάρουμε το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας. Σκέφτομαι κείνη την ευλογημένη μαμά που όταν κάποτε θα ψελλίσει το «Ιδού εγώ και τα παιδιά μου…», κάποιο απ’ αυτά τα παιδιά της θα είναι εκείνο που από τη γη ακόμα θα φορούσε το αγγελικό ένδυμα.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Ιούνιο του 1997.

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός