Καλό παράδεισο Παπά Στρατή. Έφυγε ο προστάτης των κατατρεγμένων προσφύγων στη Μυτιλήνη

  

του  Φώτη Νάκου

Μερικές φορές η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια. Έφυγε ο Παπά – Στρατής διάβασα στο τοπικό site της Λέσβου. Είχα ακούσει τόσα πολλά για αυτόν . Ήταν ο φύλακας άγγελος των κατατρεγμένων εδώ και χρόνια, ανεξαιρέτως χρώματος , φυλής, θρησκείας, έτρεχε ακατάπαυστα σε όλη τη Μυτιλήνη, για να βρει τους πρόσφυγες που έφθαναν στα παράλια και να τους προσφέρει , ένα κρεβάτι, στεγνά ρούχα και φαγητό. Στην αρχή μόνος του, στη συνεχεία, η αυταπάρνηση τους και ο ιδεώδης αγώνας του κινητοποίησε και άλλους και όλοι μαζί, έφτιαξαν μια πρότυπη μη κυβερνητική οργάνωση την« ΑΓΚΑΛΙΑ» .
Ό ίδιος η ψυχή της Μη κυβερνητικής οργάνωσης, όργωνε την Ελλάδα και το εξωτερικό προκειμένου να καταφέρει να συγκεντρώσει τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης για τους μετανάστες.
Ο Παπά Στρατής, μαζί με άλλους τοπικούς εθελοντές στο χωριό Καλλονή, άρχισε να βοηθά τους πρόσφυγες από το 2007, μέσω της ΜΚΟ «ΑΓΚΑΛΙΑ». Υπολογίζεται πως όλα αυτά τα χρόνια, βοήθησε περίπου δέκα χιλιάδες άτομα, συμπεριλαμβανομένων μερικών ντόπιων που ήρθαν σε δυσχερή θέση. Αλλά ποτέ πριν δεν είχε δει τόσο πολλούς πρόσφυγες να αναζητούν βοήθεια.
Η δράση του και η φήμη του εξαπλώθηκαν σε Ελλάδα και εξωτερικό
«Έχω δει τα μικρά παιδιά με φουσκάλες στα πόδια τους και έγκυες γυναίκες που κρατούσαν τις κοιλιές τους και έκλαιγαν από τον πόνο» έλεγε θλιμμένος. «Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι μετανάστες, δεν επιλέγουν να έρθουν εδώ. Είναι τα παιδιά του πολέμου, που προσπαθούν να ξεφύγουν από τις σφαίρες. »
 «Μια μέρα βρήκαμε ένα μωρό κοιμάται στην αγκαλιά της μητέρας του στην παραλία. Θέλαμε να του δώσουμε γάλα, αλλά δεν είχαμε μπουκάλι και δεν μπορούσε να πιει από ένα ποτήρι. Ήταν αργά τη νύχτα και έτσι ξυπνήσαμε όλα τα φαρμακεία της πόλης μέχρι που βρήκαμε μπιμπερό "αναφέρει καθώς αφηγείται ιστορίες. Έχοντας πληγεί από τη κρίση χρέους και όντας περιορισμένοι από την οικονομία, την πολιτική και τη γεωγραφία, οι κάτοικοι στις μικρές κοινότητες των νησιών έχουν να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις μιας σύγκρουσης για την οποία δεν γνωρίζουν πολλά και κατανοούν λίγο. Πολλοί νησιώτες είναι δύσπιστοι όσον αφορά τους εξαθλιωμένους πρόσφυγες που φτάνουν στο δρόμο τους. Άλλοι ανησυχούν για τις επιπτώσεις που θα προκαλέσει η παρουσία τους στον τουρισμό. Αλλά ο Παπά Στρατής, σηκώνει τα μανίκια του και βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά για να βοηθήσει.

Μυτιλήνη: Σπαραγμός στην κηδεία του παπά Στρατή - Το τελευταίο του μήνυμα στο facebook!

 

Η κηδεία του παπά Στρατή έγινε από το ναό του Αγίου Γεωργίου στο Κεράμι της Καλλονής όπου και υπηρετούσε...

Εκατοντάδες πολίτες αποχαιρέτησαν σήμερα το μεσημέρι τον παπα-Στρατή που έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 57 χρονών έπειτα από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο. Η κηδεία του π. Ευστράτιου Δήμου (όπως ήταν το όνομά του) έγινε  από το ναό του Αγίου Γεωργίου στο Κεράμι της Καλλονής όπου και υπηρετούσε.
Εμβληματική μορφή του κινήματος αλληλεγγύης προς τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, ο παπα-Στρατής ήταν ο ιδρυτής και πρόεδρος της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Αγκαλιά» στην περιοχή της Καλλονής στο κέντρο του νησιού. Οργάνωση που επέδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην περίθαλψη απόρων στο λεκανοπέδιο της Καλλονής και με πολύ σημαντικό έργο ιδιαίτερα στις μέρες μας σε θέματα μεταναστών και προσφύγων.
Το τελευταίο διάστηκα παρά το ότι μετακινιόταν με δυσκολία και πάντα με μηχάνημα οξυγόνου, ο παπα-Στρατής συνέχιζε να συμμετέχει στην περίθαλψη των φυγάδων που έφταναν με τα πόδια στην Καλλονή προερχόμενοι από την περιοχή της Μήθυμνας όπου είχαν αποβιβασθεί.
Στις 25 Αυγούστου μπήκε στο Νοσοκομείο της Μυτιλήνης όπου και κατέληξε χθες. Προφητικά έγραψε στη σελίδα του στο Facebook: «Αγαπητοί φίλοι και φίλες, σήμερα φεύγω στο νοσοκομείο για το καινούργιο πρόβλημα καρκίνου που μου βρήκαν. Παρακαλώ πολύ για μια προσευχή και πιστεύω ότι γρήγορα θα γυρίσω δυνατός κοντά σας. Σας ευχαριστώ όλους και ιδιαίτερα τους ενορίτες μου για την αγάπη και την συμπαράσταση που μου δείχνουν.

H «Αποστολή» αποχαιρετά τον παπα-Στρατή

Η «Αποστολή» θα συνεχίσει να ενισχύει το έργο του με εκστρατείες ανθρωπιστικής βοήθειας στη μνήμη του

---

Ο Φιλανθρωπικός Οργανισμός «Αποστολή» της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών εκφράζει την ειλικρινή και βαθειά οδύνη του για την απώλεια του αγαπητού  παπα–Στρατή, του Καλού Σαμαρείτη της Λέσβου, του χαρισματικού και ευλογημένου αυτού παπά της Μυτιλήνης.

Ο παγκοσμίως γνωστός παπα-Στρατής υπήρξε ο εμπνευστής και ιδρυτής της Μ.Κ.Ο. «ΑΓΚΑΛΙΑ», μιας πραγματικής «Αγκαλιάς» για όλους τους ανθρώπους ασχέτως καταγωγής ή θρησκείας, η δράση της οποίας αποτελεί πραγματικό ορόσημο για το νησί της Λέσβου και ευρύτερα για το Αιγαίο εξ αιτίας της πολυσχιδούς προσφοράς της σε θέματα κοινωνικής φτώχειας και αλληλεγγύης για τους κατοίκους του Νησιού, αλλά και φροντίδας των δεκάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών, οι οποίοι καταφθάνουν καθημερινά στη Λέσβο από τα μικρασιατικά παράλια.

Η «Αποστολή» είχε τη μεγάλη ευλογία να συνεργασθεί στενά και αποτελεσματικά με τον άξιο αυτό Λευίτη, τα τελευταία οκτώ χρόνια. 

Λάμπεις, Λάμπη μου!

 

Βιάζομαι να γράψω πριν τελειώσει το 3rd grade η Ζωή αλλά δεν αντέχω: Τι όνειρο, τι όραμα, τι έρωτα έχει ο Λάμπης Ταγματάρχης για την ΕΡΤ ρε παίδες. Ως τηλεοπτικό κοινό και άνθρωπος έχω συγκινηθεί, αλήθεια. Η πρώτη του θητεία έληξε άδοξα με απόλυση και καταγγελία για κατάχρηση. Θα περίμενε κανείς να αποφεύγει και τη Μεσογείων ακόμα- τόσοι λεωφόροι υπάρχουν, ο σώφρων άνθρωπας δεν πάει γυρεύοντας. Ε, λοιπόν όχι. Αυτός όχι μόνο περνούσε καθημερινά από κει αλλά το χόντρυνε κιόλας: έκανε αίτηση να τον ξαναπροσλάβουν (μη ρωτάτε πότε την έκανε. Το ξέχασε. Τι να σου κάνει  ένα μυαλό χειμώνα –καλοκαίρι, talk-ΕΡΤ, δημόσια-ιδιωτική τιβί). Τρελάθηκα γιατί δεν εύρισκα εξήγηση. Στην αρχή νόμιζα πως πρόκειται για μαζοχιστική τάση. Μήπως ήθελε ας πούμε να φύγει ακόμα πιο άδοξα; Μετά σταμάτησα να προβληματίζομαι γιατί είδα ότι κι αυτοί ήθελαν να τον ξαναπροσλάβουν. Κι αυτοί μαζοχιστές; Τι έγινε ρε παιδιά; 50 shades of gray; Παρακολούθησα λοιπόν (κολλάει ο μαζοχισμός) όλη τη διαδικασία της επιτροπής θεσμών και διαφάνειας και διαπίστωσα ότι εκτός από μαζοχιστές ήταν και σαδιστές γιατί ήθελαν μεν να τον προσλάβουν αλλά με την προϋπόθεση να τον προσβάλλουν.

Ανάκαμψη που θα διαιωνίσει την παρακμή;

 

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Σαράντα ολόκληρα χρόνια (το λιγότερο) η ελλαδική κοινωνία δεν έχει να πιστέψει σε τίποτε άλλο πέρα από την αύξηση της καταναλωτικής ευχέρειας.
Κοινωνικούς στόχους δεν πρόβαλε (και δεν είχε) ποτέ καμία κυβέρνηση και κανένα κόμμα. Την «ανάπτυξη» την καταλαβαίνουν όλοι με όρους αποκλειστικά οικονομικούς – ωσάν να είναι άσχετη η δημιουργική πρωτοβουλία και παραγωγικότητα με την κατά κεφαλήν καλλιέργεια, άσχετη η δημιουργία υποδομών με την κοινωνική ευσυνειδησία κρατικών στελεχών και εργοληπτών του Δημοσίου.
«Πολιτισμός» σήμαινε πάντοτε: επιδοτήσεις «φίλα προσκείμενων» μετριοτήτων και ελισσόμενων στη δημοσιότητα τυχοδιωκτών. Και τα ρέστα, με το σταγονόμετρο, για συντήρηση μνημείων. Η «παιδεία», κοινότοπο και συνεχώς πανομοιότυπο ρητορικό φληνάφημα επαγγελιών, που εξαντλούνται σε ψηφοθηρικές «μεταρρυθμίσεις» του συστήματος εισαγωγής στα πανεπιστήμια, και αυξομειώσεις της προπαγάνδας στα σχολεία για την εμπέδωση του χρησιμοθηρικού αμοραλισμού των σπουδών και για τα «προοδευτικά» πλεονεκτήματα της αρνησιπατρίας.

Εἶναι νταηλίκι; φτηνή μαγκιά; ἐπιπολαιότητα; κομπλεξική ἐπίδειξη


δύναμης; ἐκφοβισμός
ἐξουθενωτικός;

Του Κωνσταντίνου Ερρίπη, θεολόγου - Καρδιολόγου

Τ ί   ε ἶ ν α ι   τ ό   B u l l y i n g ;
–  Εἶναι νταηλίκι; φτηνή μαγκιά; ἐπιπολαιότητα; κομπλεξική ἐπίδειξη δύναμης; ἐκφοβισμός ἐξουθενωτικός;
–  Εἶναι ὅλα αὐτά ἀλλά δέν εἶναι μόνο αὐτά. Οἱ ρίζες του εἶναι βαθύτερες, γι’ αὐτό καί εἶναι δυσίατες.
–  Τό Bullying εἶναι ἡ κακότητα, ἡ ὁποία λιμνάζει στό ὑποσυνείδητο καί ἐπιπίπτει πάντοτε στούς ἀδυνάτους.
–  Εἶναι ἡ πηγαία ἐχθρότητα πρός τόν συνάνθρωπο, ἡ ὁποία ἐκδηλώνεται θρασύτατα καί χωρίς ἀποχρῶντα λόγο σέ ἄκαιρο χρόνο.
–  Εἶναι ἡ ἀήθης ἐπίθεση σέ ἀθώους ἤ (τό χειρότερο) σέ ἀναξιοπαθοῦντες ἀπό ἄτομα δειλά, τά ὁποῖα ἔχουν προηγουμένως ἐξασφαλίσει τήν ἀτιμωρησία τους.
–  Εἶναι παθολογικές ἐκδηλώσεις ἀτόμων τραυματισμένων ψυχικά.

Ὁ ὀφειλόμενος σεβασμός στό πρόσωπο τοῦ κάθε συνανθρώπου μας

 

Του Κωνσταντίνου Ερρίπη, θεολόγου - Καρδιολόγου

«Ἤμουν στό Ναυτικό τό 1952 καί βρισκόμουνα στήν Πλατεῖα Κλαυθμῶνος ... Τότε τό ‘Υπουργεῖο Ναυτικῶν ἦταν ἐκεῖ καί ἡ σημαία κυμάτιζε ἀκόμα στό κτήριο. Σήμερα εἶναι ἄλλες ὐπηρεσίες τοῦ Ναυτικοῦ. Τότε πάντα κάθε πρωί, θά θυμοῦνται οἱ παλαιοί, γινόταν ἔπαρση σημαίας καί σταματοῦσαν τά πάντα, ὄπως καί στή δύση τοῦ ἡλίου γινόταν ὑποστολή ...
Τό ἄγημα ἀποδώσεως τιμῶν στό χῶρο του, καί ἀκοῦμε τό σαλπιγκτή νά δίνει τό σύνθημα γιά τήν ὐποστολή τῆς σημαίας. Τό ἄγημα παρουσιάζει ὅπλα. Ὁ ἀξιωματικός χαιρετᾶ καί παίζεται ὁ Θούριος. Ὅλοι οἱ παριστάμενοι ἐκεῖ καί οἱ περαστικοί, ὅπως καί ἐγώ, σταθήκαμε σέ στάση προσοχῆς ... Ἐκείνη τή στιγμή πού ὁ ἁρμόδιος ἀξιωματικός χαιρετᾶ, ἡ ματιά του πέφτει λοξά καί βλέπει κάτι παράξενο, καί ἡ ψυχή του ταράζεται ...

Μητροπολίτης Καλαβρύτων: ''Περαστικά σας κύριε Αγιομάχε και Εικονομάχε!''

 

Του Σεβ. Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβροσίου

---

Ήλθε στην Αθήνα το τίμιο Λείψανο της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας! Μεγάλο δώρο της ευδοκίας του Θεού σε εμάς τους αμαρτωλούς!

Όλοι, ναί όλοι, μικροί καί μεγάλοι, νέοι, μεσήλικες και ηλικιωμένοι, γενικώς όλοι, πλήν ενός, δοκιμάσαμε χαρά μεγάλη! Πλήθη πιστών, κυρίως δε πονεμένων ανθρώπων, έσπευσαν να προσκυνήσουν την Μεγαλομάρτυρα Αγία, της Οποίας τη ζωή αφαίρεσε ο ίδιος ο πατέρας Της!

Ξαφνικά ακούσθηκε μια μεμονωμένη φωνή, μια παραφωνία! Η φωνή ενός κοινωνικά επισήμου προσώπου μας μετέφερε ξαφνικά στην εποχή της εικονομαχίας!

Ο μη πιστός χριστιανός και Βουλευτής κ. Νικ. Φίλιας, Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, ενοχλήθηκε πολύ από την παρουσία των ιερών Λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας -έτσι συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν είναι του Θεού- και αναστάτωσε τον κόσμο! Και τι δεν είπε!

Μέχρι και το ζήτημα χωρισμού Εκκλησίας και Πολιτείας έβαλε στο τραπέζι ο ταλαίπωρος! Τον τσαλάκωσαν και κοσμικές ακόμη εφημερίδες!

Γρηγόρης Λαμπράκης: Ο μαραθωνοδρόμος της ελευθερίας και της ειρήνης

 

Γιατρός, αθλητής, πολιτικός, μα πάνω απ' όλα αγωνιστής της Δημοκρατίας και της Ειρήνης. Γεννήθηκε στην Κερασίτσα Αρκαδίας στις 3 Απριλίου 1912. Μετά το τέλος των εγκύκλιων σπουδών του μετέβη στην Αθήνα και εισήλθε στην Ιατρική. Από τα εφηβικά του χρόνια ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και αναδείχθηκε δέκα φορές βαλκανιονίκης στο άλμα εις μήκος, ενώ επί 23 χρόνια (1936-1959) κατείχε το πανελλήνιο ρεκόρ του αγωνίσματος.
Έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση, κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής. Το 1943 ίδρυσε την «Ένωση των Ελλήνων Αθλητών» και διοργάνωσε αγώνες, από τα έσοδα των οποίων τροφοδοτούσε τα λαϊκά συσσίτια. Μετά την απελευθέρωση ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ιατρική και το 1950 αναγορεύθηκε υφηγητής στην έδρα της Μαιευτικής και Γυναικολογίας.
Στις εκλογές «της βίας και της νοθείας», όπως έμεινε στην ιστορία η εκλογική διαδικασία της 29ης Οκτωβρίου 1961, πολιτεύθηκε με το ΠΑΜΕ (Πανδημοκρατικό Αγροτικό Μέτωπο Ελλάδος), έναν συνασπισμό αριστερών δυνάμεων με επικεφαλής την ΕΔΑ και εξελέγη βουλευτής Πειραιά. Τον ίδιο χρόνο δραστηριοποιήθηκε στο ειρηνιστικό κίνημα και με δική του πρωτοβουλία ιδρύθηκε η «Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη» (ΕΕΔΥΕ).

Υπόδειγμα Πρωθυπουργού

Του Αρχιμ. Βασίλειου Μπακογιάννη για την Romfea.gr

---

Ο Νικόλαος Πλαστήρας ήταν δεινός συνταγματάρχης του ελληνικού στρατού κατά την μικρασιατική εκστρατεία (1919-1922).

«Σαϊτάν ασκέρ», «τάγμα του σατανά» αποκαλούσαν οι τούρκοι το στράτευμά του. Σαν συνταγματάρχης ζούσε σπαρτιάτικα· για να μπορεί να βοηθεί τους στρατιώτες του και τους αξιωματικούς του.

Δεν του «έκανε καρδιά» να τρώει, να πίνει, να γλεντάει και ο διπλανός του να υποφέρει.

«Το μισθό του διοικητού μου (καταθέτει ο υπασπιστής του Παπαθανασόπουλος) τον έπαιρνα εγώ.

Κατ' εντολήν του διετίθετο: Στα αυστηρότατα περιορισμένα προσωπικά του έξοδα και στις ανάγκες των στρατιωτών του!

Αν περίσσευε κάτι, το διέθετε στο συσσίτιο των αξιωματικών». (Βλ. Γιώργου Μακαρονά, Νικόλαος Πλαστήρας, πενήντα χρόνια απουσίας, Ιστορία, (εικονογραφημένα) εκδοτικός οργανισμός, Πάπυρος, τ. 421, Ιούλιος 2003, σελ. 39-49).

Γυρίζοντας στην Ελλάδα (1922) έγινε αρχηγός της επαναστατικής Κυβερνήσεως, και τρεις φορές Πρωθυπουργός.

Σαν Πρωθυπουργός αρκέσθηκε στον μισθό του συνταγματάρχου. Και συντηρούσε με τον μισθό του αυτόν τέσσερα ορφανά παιδάκια. Έφθανε στο σημείο να μην έχει στην τσέπη του δραχμή!

Δεν είχε καν δικό του σπίτι...! Αρχικά έμεινε σε ένα μικρό ξενοδοχείο. Αργότερα νοίκιασε ένα διαμερισματάκι στη Βασ. Σοφίας. Όταν αρρώστησε, τον επισκέφθηκαν οι Βασιλείς, Παύλος και Φρειδερίκη.

«Γιατί μένετε σε τόσο μικρό σπιτάκι; Θα κοιτάξουμε να μείνετε σε καλύτερο σπίτι!», του είπε η Βασίλισσα.

«Όχι, σας ευχαριστώ. Ο λαός μας μένει σε πολύ κατώτερα σπιτάκια!», της απάντησε ο Πρωθυπουργός. 

Μακαρόνια με κιμά

Του Κώστα Βαξεβάνη

Το «Άξιον Εστί» του Μίκη, περνάει σε μια άλλη διάσταση. Γίνεται κάτι σαν interaction Εστί, μια μουσική αλληλεπίδραση, όπου το πλήθος δεν θα τραγουδά μόνο τα άγια των αγίων της ελληνικής ποίησης, αλλά για πρώτη φορά, τρελαμένες ρουβίτσες θα μπορούν να σιγοτραγουδούν περιμένοντας ο Σάκης να ανταποκριθεί στην απαίτησή τους και να σκίσει μερικά T-shirt,  ίσως και μποξεράκια.
Ο Σάκης Ρουβάς, μετά την εμφάνιση στην Επίδαυρο όπου έπαιξε «Βάκχες», θα τραγουδήσει Ελύτη. Είναι κακό ο Σάκης Ρουβάς να τραγουδήσει το Άξιον Εστί;
Ή για να το επεκτείνω, γιατί να μην έχει δικαίωμα ο καθένας να τραγουδήσει ό,τι θέλει;
Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ. Με πολύ δουλειά,κυρίως των εταιρειών και των μανατζαραίων, ο ήλιος του Σάκη Ρουβά γύρισε και έφτασε να φωτίζει μνήμες σκληρές και πόνο, φτωχογειτονιές και ιστορικές εικόνες από τη Δραπετσώνα και τα Καμίνια. Μπορεί να μην είναι ήλιος αλλά λαμπτήρας νέον σε ένα από τα πολλά πάρτυ, αλλά τι σημασία έχει;

Πόσο ανίκανοι, πόσο αφερέγγυοι

 

Χρήστος Γιανναράς

Αυτή τη φορά η προεκλογική περίοδος είναι βραχύτατη, δεν υπάρχει χρόνος για να μελετηθεί μεθοδικά η χάραξη εκλογικής στρατηγικής των κομμάτων. Βέβαια, και όταν υπάρχει χρόνος, η στρατηγική είναι μάλλον είδος άγνωστο στον ελλαδικό πολιτικό βίο, προεκλογικά την αναπληρώνουν «επί χρήμασι» οι επαγγελματίες του εντυπωσιασμού. Τα κόμματα πουλάνε μόνο εντυπώσεις και η οργανωμένη πώληση εντυπώσεων είναι χρυσοπληρωμένο επιτήδευμα άσχετο με την πολιτική. Για τους επαγγελματίες της πλύσης εγκεφάλου των μαζών οι επαγγελίες διακυβέρνησης της χώρας και οι επαγγελίες αποτελεσματικότητας απορρυπαντικών αποβλέπουν στον ίδιο στόχο: Να κερδίσουν πελάτες, όχι να πληροφορήσουν πολίτες.

Οι αναντικατάστατοι

 

Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανού

Συχνά στη ζωή μας πιστεύουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι αναντικατάστατοι. Προσκολλόμαστε σε κάποια πρόσωπα, είτε συγγενικά είτε πολιτικά είτε στην εργασία μας είτε σε άλλες καταστάσεις της ζωής και θεωρούμε πως η ζωή αρχίζει και τελειώνει με αυτά. Μία τέτοια στάση, η οποία πηγάζει από τη συναισθηματική εξάρτηση, δεν μας επιτρέπει να προχωρήσουμε στην πορεία μας, αλλά αισθανόμαστε να κολλάμε στις στιγμές που αυτά τα πρόσωπα ήταν παρόντα στη ζωή μας. Αισθανόμαστε ακαθοδήγητοι, χωρίς να μπορούμε να ενηλικιωθούμε, δηλαδή παιδιά που έχουν ανάγκη τα στηρίγματά τους για να μην αισθανθούνε ορφανά και ανήμπορα. Με αυτό τον τρόπο όμως στην πράξη αρνούμαστε να αναλάβουμε τις ευθύνες για την ζωή μας τόσο έναντι του εαυτού μας όσο και έναντι της κοινωνίας, με αποτέλεσμα όντας ανώριμοι και εξαρτημένοι να μην μπορούμε να προοδεύσουμε αληθινά.

                Αυτό συμβαίνει και στην πνευματική ζωή. Το συναίσθημα είναι μία πολύ δυνατή κατάσταση στην ανθρώπινη ύπαρξη, δώρο Θεού. Όμως  πολλές φορές μας καθιστά ανελεύθερους. Αγαπούμε τους πνευματικούς πατέρες, τους διδασκάλους μας, τα στηρίγματά μας και αισθανόμαστε πως σ’ αυτούς οφείλουμε ό,τι είμαστε, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη για την δική μας πορεία. Προσωποληπτούμε. Ενίοτε φανατιζόμαστε έχοντας την αίσθηση ότι ανήκουμε σε κάποιον ή κάποιους που είναι ανώτεροι, πιο πνευματικοί, πιο άγιοι από κάποιους άλλους. Και έτσι γινόμαστε δούλοι θεσφάτων. Την ίδια στιγμή, αν για κάποιο λόγο τα στηρίγματά μας εκλείψουν, δυσκολευόμαστε πάρα πολύ να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες και διαπιστώνουμε ότι τελικά ο Χριστός και η πίστη σ’ Αυτόν δεν είναι το κλειδί, αλλά το πρόσωπο το οποίο μας καθοδηγεί.

Τα περιστέρια που πίστεψαν ένα γεράκι

Ένα γεράκι κάποτε είχε βάλει στο μάτι ένα κοπάδι περιστέρια. Προσπάθησε πολλές φορές να τα πιάσει ορμώντας πάνω τους, μα εκείνα πρόφταιναν να χωθούν στον περιστερώνα τους.
– Μάλλον βλέπουν τη σκιά μου, όταν πέφτω πάνω τους κι έτσι προλαβαίνουν και κρύβονται.
Αλλά και τη μέρα που είχε συννεφιά και περίμενε πως δε θα μπορούν να το καταλάβουν, τα περιστέρια μας  κρύφτηκαν μια χαρά στο σπιτάκι τους και η επίθεση πήγε τζάμπα και πάλι.
Η πείνα όμως του γερακιού μεγάλωνε και μαζί μεγάλωνε κι η πονηριά του.
– Τι κάθομαι  και παιδεύομαι με επιθέσεις, σκέφτηκε και μονολογούσε! Θα γίνω βασιλιάς τους και τότε θα έχω στο στομάχι μου όσα περιστέρια θέλω.
Πράγματι, ανέβηκε στην κορυφή ενός δέντρου κοντά στον περιστερώνα και φώναξε στα περιστέρια:
– Γιατί να ζείτε συνεχώς με τον φόβο και τη λαχτάρα μήπως και κάποιος σας επιτεθεί; Αν με κάνετε βασιλιά σας, εγώ θα σας φυλάω και θα σας σώζω από κάθε επίθεση!
Και τα κουτά τα περιστέρια πίστεψαν το γεράκι και το έκαναν βασιλιά και προστάτη τους. Κι όταν έγινε το γεράκι βασιλιάς τους και κάθισε στον θρόνο του, έβγαλε αμέσως τούτη τη διαταγή: Να του φέρνουν κάθε μέρα να τρώει ένα περιστέρι! Τόσο απλά κατάφερε να  τα πιάσει!
Γιατί είναι γνωστό πως όποιοι  παραδίνονται μόνοι τους στα χέρια ενός τυράννου είναι άξιοι της τύχης τους, μόνοι τους σκάβουν τον λάκκο τους!

  Μύθοι του Αισώπου

Ορθοδοξία, Δύση και Ισλάμ

Χρήστος Γιανναράς

 

Πρέπει εδώ να παρεμβληθεί μια κριτική παρένθεση ειδικά για τον επιχειρούμενο σήμερα παραλληλισμό, σε πολιτιστικό επίπεδο, εκκλησιαστικής ορθοδοξίας και Ισλάμ: Για τα κοινά αντιδυτικά στοιχεία (στοιχεία εναντίωσης στο δυτικό κοινωνικοπολιτικό υπόδειγμα) που δυτικοί μελετητές διαβλέπουν και στις δυο αυτές πολιτιστικές παραδόσεις.

Η εναντίωση του Ισλάμ στη Δύση είναι πολλαπλά διακηρυγμένη και σε περιπτώσεις ισλαμικών πολιτικών καθεστώτων ή παρατάξεων έμπρακτα βεβαιωμένη. Δύση και Ισλάμ εμφανίζονται στον σύγχρονο διεθνή χώρο ως δύο αντίπαλα κοινωνικοπολιτικά μοντέλα – η αντιπαλότητά τους εντοπίζεται κυρίως σε δυο πολιτιστικούς άξονες: του σεβασμού ή της άρνησης των ατομικών δικαιωμάτων και του πολιτικού φιλελευθερισμού. 

      Θα μπορούσε ωστόσο εκ προοιμίου να παρατηρηθεί ότι η αντιπαλότητα αυτή μοιάζει να εξαντλείται στο είδος του «ιερού» κώδικα πολιτικής πρακτικής που το καθένα από τα δυο μοντέλα θέλει καθολικά να επιβάλει. Δεν ανάγεται η αντιπαλότητα στις αφετηριακές νοηματοδοτήσεις της πολιτικής, γιατί αυτές εμφανίζονται μάλλον κοινές και στα δυο μοντέλα – κοινές και ριζικά διαφοροποιημένες από τις προϋποθέσεις της πολιτικής που προδιαγράφουν οι κοινωνικοί στόχοι της εκκλησιαστικής παράδοσης και ορθοδοξίας. 

Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη

 http://www.kathimerini.gr

Προτιμώ να πεθάνω όρθιος παρά να ζω γονατιστός

 

 Χρήστος Κολοβός

Στην Ελλάδα αναφερόταν το τελευταίο σκίτσο του δολοφονηθέντος από φανατικούς ισλαμιστές Zορζ Bολίνσκι στην Charlie Hebdo.
Στο σκίτσο, μία ανδρική μορφή κάνει ποδήλατο και μιλάει στο τηλέφωνο με την Άνγκελα Μέρκελ.
– «Γειά σου Άνγκελα. Μην ανησυχείς! Οι Έλληνες σέβονταν πάντα τις δεσμεύσεις τους, δεν θα αποχωρήσουν από την Ευρωζώνη. Είμαστε στο σωστό δρόμο», λέει.
«Είμαστε στο σωστό δρόμο; Δεν θα το γνωρίζω παρά όταν φτάσω στο τέλος…», και μπροστά δείχνει να υπάρχει  γκρεμός κι ένα κοράκι που καιροφυλακτεί…
Σήμερα καταδικάστηκαν σε θάνατο τέσσερις σκιτσογράφοι, που τόλμησαν να σκιτσάρουν τον Προφήτη Μωάμεθ -μαζί και όσοι είχαν την ατυχία να βρίσκονται εκεί τριγύρω.
Ο διευθυντής του Charlie Hebdo Stephane Charbonnier (Charb), μετά την επίθεση στα γραφεία του περιοδικου το 2011 (είναι ανάμεσα στους νεκρούς) είχε δηλώσει τότε…Προτιμώ να πεθάνω όρθιος παρά να ζω γονατιστός”
Τα επιθετικά σκίτσα της Charlie Hebdo μετά από κάθε επίθεση ισλαμιστών, (που δεν ήταν και λίγες) είχαν επικριθεί πολλές φορές απ τη γαλλική κοινή γνώμη ως προς τη στάση που κρατά το περιοδικό απέναντι στο Ισλάμ, η αταλάντευτη όμως στάση του να επικρίνει κάθε θρησκεία, διαλύει κάθε δικαιολογία για εμμονή.

Οι αξίες μας και οι αξίες τους

 

 Τάσος Τέλλογλου

Νομίζω ότι ήταν το 1988. Ο εμφύλιος πόλεμος στον Λίβανο μαινόταν, όταν μου ζήτησαν να γνωρίσω την καλύτερη φοιτήτρια Χημείας στο Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο της Βηρυττού. 'Ηταν μια πανέμορφη μαλαχρινή κοπέλα, που μου εξήγησε με απλά λόγια ότι η πολιτιστική διαφορά μεταξύ μας είναι ότι εγώ δίνω σημασία στον θάνατο ενώ εκείνη δεν έδινε. Είχα πάθει σοκ απ' όσα άκουγα και στο τέλος ξεχάστηκα και της έδωσα το χέρι μου για να τη ευχηθώ καλή τύχη. Δεν μου ανταπέδωσε τον χαιρετισμό, είχα ξεχάσει φυσικά ότι δεν μπορούσα να την ακουμπήσω, έστω και με χειραψία (επ' ευκαιρία η Χεζμπολάχ καταδίκασε τα γεγονότα του Παρισιού).
Οι αξίες μου δεν ήταν οι αξίες της, αλλά ήταν η πρώτη φορά που άκουγα κάτι παρόμοιιο -μου συνέβη πολλές φορές έκτοτε, πάντα στη Μέση Ανατολή- αλλά αυτή την πρώτη φορά δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Οι αξίες μας δεν είναι οικουμενικές αξίες. Και η δημοκρατία δεν είναι οικουμενική αξία και η ελευθερία του λόγου δεν είναι οικουμενική αξία, και ας γράφουν διαφορετικά πράγματα οι συμβάσεις που έχει υπογράψει η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών του κόσμου. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα τους αφήσουμε να την πατήσουν, ειδικά στο σπίτι μας, την Ευρώπη. Αλλά αρκεί αυτό για να συνυπάρξουν ένας κόσμος του 21ου αιώνα και ένας του 14ου;