του Φώτη Νάκου
Μερικές φορές η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια. Έφυγε ο Παπά – Στρατής διάβασα στο τοπικό site της Λέσβου. Είχα ακούσει τόσα πολλά για αυτόν . Ήταν ο φύλακας άγγελος των κατατρεγμένων εδώ και χρόνια, ανεξαιρέτως χρώματος , φυλής, θρησκείας, έτρεχε ακατάπαυστα σε όλη τη Μυτιλήνη, για να βρει τους πρόσφυγες που έφθαναν στα παράλια και να τους προσφέρει , ένα κρεβάτι, στεγνά ρούχα και φαγητό. Στην αρχή μόνος του, στη συνεχεία, η αυταπάρνηση τους και ο ιδεώδης αγώνας του κινητοποίησε και άλλους και όλοι μαζί, έφτιαξαν μια πρότυπη μη κυβερνητική οργάνωση την« ΑΓΚΑΛΙΑ» .
Ό ίδιος η ψυχή της Μη κυβερνητικής οργάνωσης, όργωνε την Ελλάδα και το εξωτερικό προκειμένου να καταφέρει να συγκεντρώσει τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης για τους μετανάστες.
Ο Παπά Στρατής, μαζί με άλλους τοπικούς εθελοντές στο χωριό Καλλονή, άρχισε να βοηθά τους πρόσφυγες από το 2007, μέσω της ΜΚΟ «ΑΓΚΑΛΙΑ». Υπολογίζεται πως όλα αυτά τα χρόνια, βοήθησε περίπου δέκα χιλιάδες άτομα, συμπεριλαμβανομένων μερικών ντόπιων που ήρθαν σε δυσχερή θέση. Αλλά ποτέ πριν δεν είχε δει τόσο πολλούς πρόσφυγες να αναζητούν βοήθεια.
Η δράση του και η φήμη του εξαπλώθηκαν σε Ελλάδα και εξωτερικό
«Έχω δει τα μικρά παιδιά με φουσκάλες στα πόδια τους και έγκυες γυναίκες που κρατούσαν τις κοιλιές τους και έκλαιγαν από τον πόνο» έλεγε θλιμμένος. «Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι μετανάστες, δεν επιλέγουν να έρθουν εδώ. Είναι τα παιδιά του πολέμου, που προσπαθούν να ξεφύγουν από τις σφαίρες. »
«Μια μέρα βρήκαμε ένα μωρό κοιμάται στην αγκαλιά της μητέρας του στην παραλία. Θέλαμε να του δώσουμε γάλα, αλλά δεν είχαμε μπουκάλι και δεν μπορούσε να πιει από ένα ποτήρι. Ήταν αργά τη νύχτα και έτσι ξυπνήσαμε όλα τα φαρμακεία της πόλης μέχρι που βρήκαμε μπιμπερό "αναφέρει καθώς αφηγείται ιστορίες. Έχοντας πληγεί από τη κρίση χρέους και όντας περιορισμένοι από την οικονομία, την πολιτική και τη γεωγραφία, οι κάτοικοι στις μικρές κοινότητες των νησιών έχουν να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις μιας σύγκρουσης για την οποία δεν γνωρίζουν πολλά και κατανοούν λίγο. Πολλοί νησιώτες είναι δύσπιστοι όσον αφορά τους εξαθλιωμένους πρόσφυγες που φτάνουν στο δρόμο τους. Άλλοι ανησυχούν για τις επιπτώσεις που θα προκαλέσει η παρουσία τους στον τουρισμό. Αλλά ο Παπά Στρατής, σηκώνει τα μανίκια του και βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά για να βοηθήσει.
Η δυσκολότερη μέρα της ζωή του δεν ήταν όταν καρκίνος του χτύπησε την πόρτα
Αν και όλοι θα περιμέναμε ότι η πιο δύσκολη μέρα για έναν άνθρωπο που καλείται να αντιμετωπίσει τον καρκίνο, θα ήταν αυτή που το μάθαινε, για τον Παπα- Στράτη , το αυτονότητο δεν ισχύει. Η 22α Μαΐου του περασμένου έτους, ήταν μία από τις δυσκολότερες ημέρες της ζωής του, όπως έλεγε ο ίδιος στην προσωπική του σελίδα στο Facebook :
«Μία από τις δυσκολότερες μέρες της ζωής μου. Βρεθήκαμε με τα μέλη της Αγκαλιάς να διαχειριστούμε και να απαλύνουμε τον πόνο των μανάδων και των παιδιών του πολέμου. Περίπου στις δέκα το πρωί χτύπησε το τηλέφωνο και μία τρεμάμενη γυναικεία φωνή, αφού ζήτησε συγνώμη για την ενόχληση, με πληροφόρησε ότι τρεις γυναίκες με μικρά παιδιά που οι δύο είναι σε ενδιαφέρουσα κατάσταση, έχουν κατασκηνώσει κάπου στην Καλλονή.
Κατάλαβα αμέσως ότι ήταν από αυτούς που κατέβαιναν από το Σκαλοχώρι που είχαν στρατοπεδεύσει και είχαν γνωρίσει την αγάπη και την ζεστή αγκαλιά των κατοίκων του χωριού. Αμέσως σηκώθηκα και κατευθύνθηκα στο μέρος που μου είπαν για να τις βρω και ταυτόχρονα ενημέρωσα τα μέλη της Αγκαλιάς για το πρόβλημα, λέγοντας να φέρουν νερό, γάλα, τοστ, κρουασάν, χυμό για την πρώτη επαφή.
Δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ για να τις εντοπίσω μέσα σε μία οικοδομή.
Δύο νεαρές γυναίκες και μία μεγαλύτερη κάθονταν στη σκιά έχοντας ένα παιδί στην αγκαλιά κι ένα στην κοιλιά!!! Με τον πόνο και την κούραση να καθρεπτίζεται στο πρόσωπο τους.
Χαιρέτησα κουνώντας το χέρι και ανταπέδωσαν με τον ίδιον τρόπο. Προσπάθησα να τους πως ότι θα βοηθήσουμε όσο μπορούμε να νιώσουν ανθρώπινα και να ελπίζουν για καλύτερη μέρα. Μου έδωσαν να καταλάβω ότι πίσω έχουν αφήσει κι έχουν χάσει τους άνδρες τους μαζί με άλλα παιδιά.
Είδα το δάκρυ τους να τρέχει και τους έδωσα να καταλάβουν ότι πρέπει να κάνουν λίγο υπομονή και θα προσπαθήσουμε να τους φέρουμε εδώ. Τότε είδα την ελπίδα στο πρόσωπό τους κι ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη τους. Εκείνη τη στιγμή το ένα παιδί κούνησε το χεράκι του και με χαιρετούσε και λες κατάλαβε τι λέγαμε.
Πάνω στην ώρα πλάκωσαν οι ενισχύσεις από τα μέλη της Αγκαλιάς. Γιώργος Τυρίκος Εργάς, Κατερίνα Σελάχα, Ελένη Σελάχα και άρχισαν το έργο της ανασυγκρότησης της ελπίδας και την προσπάθεια να απαλύνουμε τον πόνο της μάνας.
Ξεκίνησαν με τρία αυτοκίνητα και πήραν το δρόμο για Σκαλοχώρι, αφού είχαμε πληροφορία ότι κάπου εκεί βρισκόταν το υπόλοιπο γκρουπ. Εγώ παρέμεινα και περίμενα τα αποτελέσματα. Σε κάποια στιγμή βλέπω τη μάνα να χαϊδεύει την κοιλιά της και τα μάτια να τρέχουν ασταμάτητα. Τα δάκρυα του πόνου της απελπισίας, της αβεβαιότητας για την επόμενη μέρα.
Η διπλανή γυναίκα την αγκάλιασε και άρχισαν να κλαίει σχεδόν με αναφιλητά. Χωρίς να το καταλάβω, έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει και ένα μεγάλο γιατί βγήκε από τα βάθη της καρδιάς μου. Μαζί θαρρώ πως δάκρυσε κι αυτή. ...
...Εκείνη την στιγμή έφτασαν τα μέλη της Αγκαλιάς φέρνοντας μαζί τους παιδιά, πατεράδες και κάποιες γυναίκες. Σε λίγο οι οικογένειες ήταν πάλι μαζί.
Τώρα το δάκρυ ήταν δάκρυ ανακούφισης και χαράς που φαίνονταν καθαρά στα πρόσωπά τους. Κάποια στιγμή είδα τη μάνα να λέει κάτι στον άνδρα της και να δείχνει προς το μέρος μου. Δεν του έδωσα σημασία. Όμως εντελώς ξαφνικά, είδα το παλικάρι δίπλα στο αυτοκίνητό μου να κάνει μία μεγάλη υπόκλιση, να με ευχαριστεί και πριν καλά καλά το καταλάβω, δέχθηκα μία αγκαλιά κι ένα ευχαριστήριο φιλί αγάπης-δύναμης για να συνεχίσει η Αγκαλιά να προσφέρει στην ανθρώπινη ανάγκη, στον ανθρώπινο πόνο.
Ήταν ένας μουσουλμάνος που ασπάστηκε έναν ορθόδοξο παπά, αποδεικνύοντας πως η Αγάπη δεν έχει σύνορα, δεν έχει θρησκεία και πως η Αγάπη τα πάντα σκεπάζει, τα πάντα ελπίζει τα πάντα υπομένει!!!!!».
Αυτός ήταν ο παπά – Στρατής. Τον συνάντησα αρχές Αυγούστου, στο σπίτι του στην Καλλονή και το κακό είχε ήδη αρχίσει, η γυναίκα του ανησυχούσε και τον παρακαλούσε να ξεκουραστεί να προσέξει τη διατροφή για να κερδίσει τον αγώνα. Ο ίδιος όμως ήταν αταλάντευτος στο έργο του στο παιδί του, την «ΑΓΚΑΛΙΑ». Δεν φοβόταν τον θάνατο , με τη μάσκα οξυγόνου και πάνω στο lap top, με το τηλέφωνο να χτυπά συνεχώς, προσπαθούσε να κανονίσει το πως θα βοηθήσει και θα βρει τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες.Προσπαθήσαμε να του πούμε να προσέχει την υγεία του , αλλά αυτό πάλι γύρναγε την κουβέντα στην Μ.Κ.Ο ΑΓΚΑΛΙΑ και τα σχέδια του για το μέλλον. Ήθελε να ζήσει μόνο και μόνο για να βοηθήσεις του κατατρεγμένους για αυτό στο σουρωπο της ημεράς και ενω όλα πήγαιναν καλά , χαμογελούσε και έδινε κουράγιο στους άλλους.
Στις 25 Αυγούστου μπήκε στο Νοσοκομείο της Μυτιλήνης όπου και κατέληξε χθες. Προφητικά έγραψε στη σελίδα του στο Facebook:
«Αγαπητοί φίλοι και φίλες, σήμερα φεύγω στο νοσοκομείο για το καινούργιο πρόβλημα καρκίνου που μου βρήκαν. Παρακαλώ πολύ για μια προσευχή και πιστεύω ότι γρήγορα θα γυρίσω δυνατός κοντά σας. Σας ευχαριστώ όλους και ιδιαίτερα τους ενορίτες μου για την αγάπη και την συμπαράσταση που μου δείχνουν.Αντίο ΠΑΠΑ ΣΤΡΑΤΗ. Όσοι σε γνωρίσαμε θα σε θυμόμαστε για πάντα.
Επίσης, θέλω να σας πω ότι οι άνθρωποι του κόσμου, οι άνθρωποι του πολέμου, τα παιδιά που αναζητούν την ελπίδα είναι αδέρφια μας και η Αγκαλιά θα συνεχίσει να βρίσκεται κοντά τους και να τους δίνει την ελπίδα για την επόμενη μέρα. Σας προτρέπω να αγωνίζεστε όσο μπορείτε καθημερινά, για την ειρήνη και την αγάπη. Μόνο έτσι λεγόμαστε άνθρωποι».
Πηγή: huffingtonpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου