"...Εκείνος ο ψηλός απ' την Δραπετσώνα..."

 

Στην Μνήμη του αξέχαστου αδελφού μας Μάκη!... 

 Η Πλατεία της Αγίας Τριάδας στον Πειραιά είχε πλημμυρίσει από παιδικές παρουσίες και φωνές που περίμεναν με ανυπομονησία να επιβιβαστούν στα πούλμαν για την Χριστιανούπολη. Ιούλιος ζεστός του 1986 με τα ακουστικά στα αυτιά του ταλαιπωρημένου γουόκμαν να παίζουν τα τραγούδια των αδελφών Κατσιμίχα που πριν λίγους μήνες είχαν κυκλοφορήσει τον πρώτο τους δίσκο με το γλυκοτραγουδισμένο Ρίτα - Ριτάκι που θα γίνει σύνθημα στην τραπεζαρία, στην πλατεία του Αγίου Αθανασίου, στην ψυχαγωγία. Και μέσα σε όλα τα τραγούδια να δεσπόζει η θλιμμένη μπαλάντα για τον έφηβο τον "Φάνη" που μελαγχολούσε τους προβληματισμούς μας και τις ανησυχίες μας. Εκεί στην παλιά τραπεζαρία για πρώτη φορά συναντήσαμε τα παιδιά από την Δραπετσώνα, είδαμε για πρώτη φορά τον Μάκη που ρίζωσε στην καρδιά μας και στις αναμνήσεις μας. Ένας ψηλός νέος από την Δραπετσώνα γεμάτος ζωντάνια, χαρά και ευαισθησίες. Και τα χρόνια κύλησαν και άρχισαν να μας ενώνουν, το Βεάκειο, οι κατασκηνώσεις, τα κατηχητικά, οι εκδρομές, οι συναντήσεις και τα όνειρα.

Στις στιγμές αυτές τα λόγια είναι δύσκολα και ίσως και περιττά. Γιατί δεν μπορούν να αποτυπώσουν το μέγεθος των συναισθημάτων, δεν μπορούν να "γράψουν" τα χρόνια να αποτυπώσουν τις κοινές εμπειρίες, στο πετραχήλι, στο δισκοπότηρο, στο πλάι του εσταυρωμένου. 

Ο Μάκης ήταν πάντα χαμογελαστός, συνετός με μια σοφία απαράμιλλη και ταπεινή. Προσιτός, καλόκαρδος και πάντα γεμάτος όμορφα συναισθήματα αποτυπωμένα στο φωτεινό του πρόσωπο.

Αγωνίσθηκε πολύ και ο Θεός τον κάλεσε κοντά του εκεί που έχει τους εκλεκτούς του και ο Μάκης είναι ένας από αυτούς.

 

Θυμάμαι την τελευταία μας συνάντηση, όπως και την πρώτη εκεί στην Αγία Τριάδα, στις 13 Απριλίου του 2024. Σε μια σύναξη προσευχής για τους χαιρετισμούς της Παναγίας από τον πρώτο μας πνευματικό τον Μητροπολίτη Σάμου Ευσέβιο. Εκεί στο φως των κεριών και των αναμνήσεων ο Σεβασμιώτατος άνοιξε την θύμηση: "Κώστα, Μάκη, θυμάστε στην Χριστιανούπολη το 1986. Τότε που ήταν άρρωστος ο Μάκης με πυρετό και ήρθα από το Μοναστήρι για εκείνον". Και έγινε καλά. Από το μεγαλύτερο θαύμα του κόσμου. Από την αγάπη.

Γιατί ο Μάκης ήταν γεμάτος αγάπη για όλους και για όλα. "Εκείνος ο ψηλός από την Δραπετσώνα" ο γλυκός μας φίλος, αδελφός, συνοδοιπόρος. Που από σήμερα θα πρεσβεύει για εμάς από τα μετόχια του ουρανού, από την "νέα" μας αληθινή Χριστιανούπολη.

Καλό Παράδεισο αδελφέ, θα είσαι πάντα στη ζωή μας, στην σκέψη μας, στην καρδιά μας. Σε ευχαριστούμε για μια ζωή, κοινή ζωή γεμάτη από την αγάπη...που μας χάρισε αυτός ο αξέχαστος, ευγενής, φωτεινός, καλόκαρδος, ο δικός μας ψηλός από την Δραπετσώνα!...

Κώστας Ζουρδός