Το να είσαι χριστιανός σημαίνει να είσαι ταξιδιώτης...

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας λένε πως η κατάσταση του χριστιανού είναι σαν αυτή του Ισραηλιτικού λαού μέσα στην έρημο Σινά. Μπορεί να μην ζούμε σε σκηνές, μπορεί να μην διασχίζουμε μια έρημο αλλά δεν διαφέρουμε σε τίποτα αν το σκεφτούμε ουσιαστικά. Παράδοξο; Όχι. Ζούμε σε πυκνοκατοικημένες πόλεις αλλά οι κοινωνικές μας σχέσεις είναι ουσιαστικά λίγες, μια ερημιά πόλεων. Και ταξιδεύουμε μέσω του εσωτερικού χώρου της καρδιάς , σ' ένα ταξίδι που δεν μετριέται με τους δείκτες του ρολογιού μας ή με τις μέρες του χρόνου γιατί είναι ένα ταξίδι πέρα από τον χρόνο και μέσα στην αιωνιότητα. Ένα από τα αρχαιότερα ονόματα για τον Χριστιανισμό ήταν απλώς "η οδός". Είναι μια ονομασία που δίνει έμφαση στον πρακτικό χαρακτήρα της πίστης. Ο Χριστιανισμός είναι κάτι περισσότερο από μια θεωρία για τον κόσμο, την ύπαρξη, την μεταφυσική, κάτι περισσότερο από κανόνες και διδασκαλίες, είναι ένα μονοπάτι που παίρνουμε ταξιδεύοντας, ένας δρόμος ζωής.

Για να ανακαλύψουμε τον αληθινό χριστιανισμό πρέπει να ανοίξουμε το βήμα μας σε αυτό το μονοπάτι και να συντονιστούμε σ' αυτόν τον τρόπο ζωής. Και για να βρούμε αυτό το μονοπάτι, για να νοιώσουμε αληθινά αυτόν τον τρόπο ζωής πρέπει να συντονίσουμε τον βηματισμό μας με την κοινότητα της Εκκλησίας για να γευτούμε την άμεση προσωπική εμπειρία και σχέση με τον Θεό και όχι υποκατάστατα του. Αυτή την σχέση Εκκλησία και δρόμου ζωής μας την δίνει πολύ όμορφα ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ λέγοντας: "Η Εκκλησία  δεν μας δίνει ένα σύστημα, αλλά ένα κλειδί, δεν μας δίνει ένα σχέδιο της πολιτείας του Θεού, αλλά το μέσο για να μπούμε σ΄ αυτήν. Ίσως κάποιος χάσει το δρόμο του γιατί δεν έχει σχέδιο. Αλλά ότι δει, θα το δει δίχως μεσολαβητή, θα το δει άμεσα, θα είναι πραγματικό γι' αυτόν, ενώ αυτός που έχει μελετήσει μόνο το σχέδιο κινδυνεύει να μείνει απ' έξω και να μην βρει πραγματικά τίποτα". Το ερώτημα βέβαια σήμερα στις συνθήκες που ζούμε είναι καθοριστικό. Πως θα βρω στις συνθήκες αυτές τον δρόμο, το ταξίδι, τον Θεό; Την απάντηση μας την δίνει μια ιστορία από το Γεροντικό της Ερήμου των ασκητών Πατέρων: "Ο Άγιος Σεραπίων ο Σιδωνίτης ταξίδευε μια φορά για προσκύνημα στην Ρώμη. Εκεί του είπαν για μια περίφημη έγκλειστη, μια γυναίκα που ζούσε μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο, χωρίς ποτέ να βγαίνει έξω. Διαπιστώνοντας για τον τρόπο της ζωής της, γιατί ο ίδιος ήταν ένας μεγάλος περιπλανώμενος, την επισκέφτηκε και την ρώτησε: "Γιατί κάθεσαι εδώ;, κι εκείνη του απάντησε: "Δεν κάθομαι. Ταξιδεύω". Ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτά τα λόγια για τον εαυτό του. Γιατί μέσα από τους εσωτερικούς διαδρόμους της καρδιάς ταξιδεύουμε για να συναντήσουμε τον δρόμο του Θεού. Δεν μας χρειάζεται καμιά γραφειοκρατική πρόνοια για να ζήσουμε τη δική μας και φέτος συνεχής ανάσταση...Γιατί είπαμε, Το να είσαι χριστιανός σημαίνει να είσαι ταξιδιώτης...