Δυο γραμμές όλες κι όλες, σ' ένα tweet του καθηγητή Πιθανοτήτων και Στατιστικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Γιάννη Πανάρετου, μου προκάλεσαν στη στιγμή συγκίνηση τόση που δύσκολα συγκράτησα τα δάκρυά μου. Συγκίνηση ανείπωτης χαράς.
Ήταν γραμμένο στ' αγγλικά (ίσως διότι στη δική μας τη γλώσσα, όλα πια είναι τόσο φορτισμένα που αποκτούν άπειρες διαστάσεις, ενίοτε και άσχημες), και έλεγε με την αποσπασματική γραφή που επιτρέπει το Twitter: «Τιμή σε μια Ελληνίδα μητέρα. Παρακολουθεί ένα μάθημα (Στατιστικής) για να κρατάει σημειώσεις για τον άρρωστο γιο της. (Παρόλο που είναι εντελώς άσχετη προς την Στατιστική!)».
Προσπάθησα να φανταστώ τη σκηνή.
Ένα αμφιθέατρο πανεπιστημίου. Δεν μου ήταν δύσκολο. Πέρασα και εγώ από αυτό, στην Αθήνα, και μάλιστα στην Φυσικομαθηματική Σχολή, όπου η Θεωρία Πιθανοτήτων και η Στατιστική, τότε με τον καθηγητή Ζαχαρίου, ήταν από τα αγαπημένα μου μαθήματα. Γι' αυτό και τα ακολούθησα και μεταπτυχιακά…
Φαντάστηκα και μια μάνα, που δεν έχει ιδέα από Στατιστική, να κρατά σημειώσεις για το άρρωστο παιδί της.
Σκέφτηκα, επίσης, ότι το παιδί δεν πρέπει να είναι «απλώς άρρωστο». Για να αναγκάζεται μια μάνα να κάνει αυτό που έκανε η συγκεκριμένη, θεωρώ σίγουρο ότι ο γιος της δεν είχε μια απλή γρίπη. Πρέπει να 'ναι κάτι πιο σοβαρό, αν και δεν θέλω να υπεισέλθω σε αυτό, διότι θα μετατραπώ αυτόματα σε τηλεοπτικό συντάκτη που μόλις έλαβε εντολή από τον αρχισυντάκτη ή διευθυντή του «μάθε όσα περισσότερα μπορείς, αν έχει και καρκίνο το παιδί θα 'ναι φοβερή ιστορία!».
Μένω στο γεγονός και μόνο. Και μ' ένα «φοβισμένο» tweet, ρωτώ τον καθηγητή κ. Πανάρετο, που τον εκτίμησα πολύ κι από το έργο που ξεκίνησε να κάνει επί κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου αλλά δεν πρόκαμε, εάν αυτό, με τη «Μάνα Κουράγιο», συνέβη σε δική του τάξη.
Μου απάντησε: «Έπειτα από περίπου μισό αιώνα μέσα στο Πανεπιστήμιο, νόμισα πως τα είχα δει όλα, αλλά έκανα λάθος». Άρα, το είχε δει κι αυτό. Το είχε ζήσει.
Εγώ, την πιστεύω την ιστορία όπως είναι. Και την αφήνω εδώ, χωρίς να αισθάνομαι την ανάγκη «να την ψάξω περισσότερο», όπως λέμε εμείς οι άπληστοι της δημοσιογραφίας.
Την πιστεύω για λόγους που δεν χρειάζεται να εξηγήσω, και εύχομαι να μην το επιχειρήσουν ούτε οι άπειροι σχολιαστές του Διαδικτύου, που ακόμα κι όταν δεν έχουν τίποτα να πουν πάλι το λένε.
Είναι μια απλή ιστορία, που έχει τις διαστάσεις που ο καθένας επιθυμεί να της δώσει. Έχει όμως και την αλήθεια της, από την οποία και να θέλεις, δεν δραπετεύεις.
Είναι η αλήθεια της αγάπης, και της αφοσίωσης. Χωρίς όρους, και χωρίς όρια.
Και εάν αυτή, τώρα με την κρίση και με τη ζωή μας ανάποδα, φορτίζεται κάπως πιο έντονα εδώ, τόσο που να φέρνει δάκρυα στα μάτια ενός ανθρώπου που συνήθισε μια ζωή να τα συγκρατεί, είναι επειδή ζούμε σε εποχές που είναι ανάγκη τέτοιες ιστορίες να μοιράζονται και να μαθαίνονται.
Έστω κι από τις σημειώσεις μιας μαμάς, που της κρατάει επειδή εμείς δεν μπορούμε, και είμαστε απόντες...
ΠΗΓΗ: www.protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου