Του Μακαριστού Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου
Υπάρχουν μικρά περιστατικά στην παιδική και νεανική ζωή του ανθρώπου, που μπορεί να έχουν μεγάλη επίδραση στην μετέπειτα ζωή του. Θυμάμαι πολλά τέτοια μικρά περιστατικά στα εφηβικά και νεανικά μου χρόνια, που μου έχουν μείνει βαθιά χαραγμένα στη μνήμη και επέδρασαν στη ζωή. Ένα από αυτά θέλω να εξιστορήσω. Ήμουν παιδί, δεκαέξι με δεκαεπτά ετών. Τα κτήματα μας, σταφίδες και αμπέλια, απείχαν περίπου δύο έως τρία χιλιόμετρα από την ιστορική, αλλά πτωχή και ημιερειπωμένη Ιερά Μονή της Αγίας Ελεούσης, περί της οποίας έκανα μνεία και προηγουμένως. Η πτωχή αυτή Ιερά Μονή ήταν και παραμένει τόπος ευλάβειας και προσκυνήματος του Βαρθολομιού και των τριγύρω χωριών, Λυγιάς, Βράνα και Αγίας Μαρίνης. Η εικόνα της Παναγίας της Ελεούσης ήταν πόλος έλξεως των κατοίκων της γύρω περιοχής. Δυστυχώς τώρα η σεβάσμια αυτή εικόνα της Παναγίας δεν υπάρχει. Βέβηλα χέρια προ ετών την έκλεψαν. Αιώνες ολόκληρη σεβάστηκαν το Μοναστήρι, αν και πολλά χρόνια είχε μείνει με έναν απλούν και αγράμματο, αλλά ευσεβή ιερομόναχο, τον παπά-Γρηγόρη. Η ανεπτυγμένη και ασύδοτη μας ρήμαξε πολλά εξωκλήσια της υπαίθρου. Και η Ιερά Μονή της Αγίας Ελεούσης ερημώθηκε από πολλές σεβάσμιες εικόνες της από αρχαιοκάπηλους, πολιτισμένους κλέφτες και βάρβαρους. Στο Μοναστήρι αυτό πήγαινα, όπως προηγουμένως σημείωσα, από παιδί πολλές φορές. Έβρισκα ψυχική ανακούφιση. Πήγαινα πεζοπορώντας από τα κτήματα μας ή με βοήθεια υποζυγίου. Δρόμος κανονικός δεν υπήρχε, αλλά ένα απλούν μονοπάτι. Η διαδρομή ήταν ειδυλλιακή, με θάμνους γύρω και μικρά άγρια δέντρα. Δεν υπήρχε τότε καμιά απολύτως αγροικία μεταξύ των κτημάτων και της Ιεράς Μονής. Μόνο λοφίσκοι, κατάφυτοι από πουρνάρια, ρείκια και σκινάρια και άλλους θάμνους. Ακαλλιέργητες απέραντες εκτάσεις, με μοναδικούς κατοίκους μερικούς τσοπάνους, που έβοσκαν τα ποίμνια τους. Απέραντη σιωπή και ησυχία. Μεγαλείο ακατοίκητου ημιδασώδους περιβάλλοντος. Σε απόσταση πεντακοσίων μέτρων πριν φθάσουμε στο Μοναστήρι, στην κορυφή ενός μικρού λοφίσκου, υπήρχε ένας ξύλινος, μαυρισμένος από την πολυκαιρία σταυρός με μια χάρτινη εικόνα της Παναγίας καρφωμένη επάνω του. Ήταν το όριο από το οποίο άρχιζαν τα σύνορα των κτημάτων της Ιεράς Μονής, που αποτελούνταν από μερικά ελαιόδεντρα, ότι είχε απομείνει από τις κατά καιρούς κρατικές αρπαγές της μοναστηριακής περιουσίας.
Κουρασμένος από την οδοιπορία, παρεξέκλινα πάντοτε από το μονοπάτι που οδηγούσε στο Μοναστήρι και πήγαινα στο μικρό αυτό λοφίσκο, γονάτιζα μπροστά στον ξύλινο σταυρό με την χάρτινη εικόνα της Παναγίας και παραδιδόμουν σε κατανυχτική προσευχή. Μου έχουν μείνει μέχρι τώρα αλησμόνητες εκείνες οι στιγμές. Ξεκουραζόμουν ψυχικά, ακουμπούσα την αδυναμία μου στα χέρια του Θεού, παρακαλούσα την Παναγία, έβρισκα παρηγοριά στην πείνα και ταλαιπωρία της Κατοχής. Ανέπνεα ατμόσφαιρα ουράνια. «Μόνος μόνω τω Θεό», χωρίς να με βλέπει μάτι ανθρώπου, με την απεραντοσύνη της ερημιάς γύρω, με την καταπληκτική θέα προς το Ιόνιο πέλαγος, με την λαχτάρα της ψυχής, ότι σε λίγη ώρα θα ήμουν για άλλη μια φορά στο έρημο, αλλά κατανυκτικό Μοναστήρι της Αγίας Ελεούσης, που το αγαπούσα τόσο υπερβολικά.
Αυτές οι πτωχές αλλά ολόθερμες εφηβικές προσευχές στην ερημιά του λοφίσκου, μπροστά στον ξύλινο, μαυρισμένο από την παλαιότητα του χρόνου σταυρό με την χάρτινη εικόνα της Παναγίας, είναι ανεξίτηλα γραμμένες στην ψυχή μου. Τις νοσταλγώ και τώρα στα γεράματα μου, αν και από τότε έχουν περάσει περισσότερα από εβδομήντα χρόνια. Οι πτωχές εκείνες προσευχές με παρηγόρησαν και με στήριξαν στα δύσκολα εφηβικά και νεανικά μου χρόνια και εσφράγισαν πάρα πολλές φορές την κουρασμένη δύσκολη ζωή μου. Τις θυμάμαι και δακρύω. Και ευγνωμονώ τον Κύριο, που με περιέβαλε με το έλεος Του και την άπειρη αγάπη Του. «Τὸ ἔλεός Σου καταδιώξει με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου» (Ψαλμ. κβ΄ 6).
Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου