Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου
Γνωρίζοντας την ιστορία του τόπου μας εκτιμούμε το που βρισκόμαστε. Κατανοούμε ότι προστατεύοντας τον τόπο μας βοηθούμε την ανάπτυξη του. Η ιστορία είναι πολιτισμικός θησαυρός
Στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Κυριακή 5 Νοεμβρίου και σε συνεργασία με τον Σύνδεσμο Επιστημόνων Πειραιώς (Σ.Ε.Π.), οργανώθηκε συζήτηση στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού, με θέμα: «Πειραιάς: Κοινωνικό και πολιτιστικό παρελθόν και παρόν. Υπάρχει μέλλον;»

Συμμετείχαν ο Ιστορικός και Δημοσιογράφος κ. Στέφανος Μίλεσης, Πρόεδρος της Φιλολογικής Στέγης Πειραιά και η Ιστορικός και Εκπαιδευτικός κα Αρχοντία Παπαδοπούλου.
Την εκδήλωση συντόνισε ο Πρόεδρος του Σ.Ε.Π. κ. Παναγιώτης Χαρατζόπουλος, Φυσικός Msc, Med.

Αρχικά έλαβε το λόγο ο Ιστορικός και Δημοσιογράφος κ. Στέφανος Μίλεσης, Πρόεδρος της Φιλολογικής Στέγης Πειραιά, απαντώντας στο πότε και πως δημιουργήθηκε ο σύγχρονος Πειραιάς.
Ο Δήμος Πειραιά ανασυστάθηκε το 1835. Οι δύο πρώτες ομάδες που εγκαταστάθηκαν ήταν οι Υδραίοι και οι Χίοι. Και οι δύο ομάδες είχαν ως κέντρο την Εκκλησία τους. Οι μεν Υδραίοι την ενορία του Αγίου Νικολάου, οι δε Χίοι την ενορία του Αγίου Κωνσταντίνου.


Έχουμε έτσι έναν Πειραιά στον οποίον ζούνε 30 – 40 ανεξάρτητες κοινοτικές ομάδες οι οποίες δεν αντιλαμβάνονται ότι η νέα πόλη στην οποία έχουν έρθει, θα είναι η μελλοντική τους πατρίδα.
Αρχοντία Παπαδοπούλου
Την σκυτάλη πήρε στη συνέχεια η Ιστορικός και Εκπαιδευτικός κα Αρχοντία Παπαδοπούλου, αναφερόμενη στην παρουσία των προσφύγων της Μικράς Ασίας στον Πειραιά και την συμβολή τους στην ανάπτυξη της πόλης.
Με την επανίδρυση του Δήμου Πειραιά το 1835 εμφανίζονται οι πρόσφυγες από την ελληνική ανατολή. Βρίσκονται σε δύο ομάδες, αυτοί που είχαν πολεμήσει στην επανάσταση του 1821 και παρέμειναν και εκείνοι που ήρθαν κατ’ ευθείαν από τις μικρασιατικές πατρίδες τους.
Όπως είπε η κα Παπαδοπούλου, ήρθαν γιατί ο Πειραιάς ήταν μια νέα πόλη, πολλά υποσχόμενη οικονομικά.

Όταν άρχισαν να εγκαθίστανται, δεν εγκαταστάθηκαν στο κέντρο του Πειραιά, αλλά γύρω από τον Πειραιά, όπως στη Νίκαια, που είναι ο μεγαλύτερος προσφυγικός συνοικισμός μετά τη Θεσσαλονίκη, τη Δραπετσώνα, το Κερατσίνι.

Αφού εγκαταστάθηκαν και σταδιακά δημιούργησαν σχολεία για τα παιδιά τους και απόκτησαν εργασία, δημιούργησαν πολιτιστικούς συλλόγους, κυρίως στους προσφυγικούς συνοικισμούς. Επέδρασαν σε όλον τον Πειραιά, διότι ήταν άνθρωποι εμφορούμενοι από θέμα πολιτισμού.
Το μέλλον του Πειραιά
Ως προς το μέλλον του Πειραιά, οι εισηγητές τόνισαν ότι το μέλλον είναι δύσκολο γιατί θα έπρεπε να είχαμε αναπτύξει παιδεία. Θα πρέπει έστω και την τελευταία στιγμή να δώσουμε ώθηση στην μελέτη της τοπικής ιστορίας.
«Γνωρίζοντας την ιστορία του τόπου μας εκτιμούμε το που βρισκόμαστε. Κατανοούμε ότι προστατεύοντας τον τόπο μας βοηθούμε την ανάπτυξη του. Η ιστορία είναι πολιτισμικός θησαυρός.
Είναι τέλος απαραίτητη η συνεργασία του Δήμου με τα πολιτιστικά σωματεία και η περαιτέρω ανάπτυξη τους. Έχουμε σπουδαίο υλικό στον Πειραιά που μένει στα αζήτητα.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου