Επίσκοπος Αχελώου Νήφων - Πρωτοπρεσβύτερος Αναστάσιος μια φιλία πέρα από τα ανθρώπινα!...
Σε παλαιότερες εποχές ένα κείμενο για την φιλία θα ήταν περιττό, ένα ακόμα, σχεδόν αυτονόητο. Στις μέρες μας είναι δυσεύρετο. Όχι για την εκφραστική του ποιότητα, όχι για το συναίσθημα του αλλά για την ουσιαστική του αλήθεια. Σε έναν κόσμο που οδεύει στην αυτάρεσκη ατομικότητα η φιλία φαντάζει παλαιωμένο βίπερ μιας ξεπερασμένης εποχής. Αλλά ευτυχώς δεν είναι πάντα έτσι. Ακόμα και στις μέρες μας ζει το αυθεντικό αλλά θέλει κόπο, αν θέλεις, για να το βρεις και να το ανακαλύψεις. Και θέλει κόπο γιατί σε έναν κόσμο με σπασμένα τα φρένα η φιλία θέλει χρόνο πολύ για να καρπίσει και να ευωδιάσει και στους άλλους και δεν κάνει θόρυβο κινείται στα μονοπάτια της αθόρυβης μοναξιάς.
Μια τέτοια φιλία σφυρηλατήθηκε πριν περίπου είκοσι χρόνια και είχα την ευλογία να την συναντήσω στην γέννηση της και έκτοτε να την θαυμάζω διακριτικά. Ο νεαρός τότε Αναστάσιος στις αίθουσες της Ανωτέρας Εκκλησιαστικής Σχολής Αθηνών συνάντησε τον λίγο μεγαλύτερο νέο κληρικό π. Νήφωνα. Και έκτοτε μια φιλία με πολλά χιλιόμετρα γεμάτα αγωνίες, απογοητεύσεις, χαρές και ελπίδες περπάτησε στο διάβα της ζωής στις στέρεες βάσης της Εκκλησίας. Μια σχέση που ο καθένας τους υπερέβη το εγώ του. Και πάντα ο ένας δίπλα στον άλλον με τις όμορφες αντιθέσεις των ανθρώπινων χαρακτήρων. Η απλότητα και η σύνεση του ενός να σμίγει με την νεανική τόλμη και την παρρησία του άλλου. Και πάντα δίπλα στα δύσκολα της ζωής δίχως υστερόβουλες βλέψεις, χωρίς ο ένας να μετράει ψηλότερο το μπόι του στον άλλον. Η αγάπη δύο ή και περισσότερων ανθρώπων δεν είναι κάλυψη μιας ανάγκης αλλά ανάγκη της ύπαρξης. Μέσα στην Εκκλησία γνωρίζουμε ότι μόνο με τον άλλον ολοκληρώνομαι. Ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος σε κοινωνία. Χωρίς τον άλλον είμαι από μισός μέχρι ανύπαρκτος.
Μια δυνατή φιλία σαν και αυτήν που αναπτύχθηκε μέσα στην Εκκλησία ανάμεσα στον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Νήφωνα και στον Πρωτοπρεσβύτερο π. Αναστάσιο είναι μια πράξη ζωής ένας τρόπος ύπαρξης που δεν περιγράφεται αλλά βιώνεται. Μέσα στην Εκκλησία έμαθαν να μοιράζουν ότι έχουν και ότι είναι. Μια φιλία που έγινε αδελφική.
Ξέρω πως μπορεί σε όσους δεν γνωρίζουν να μην είμαι αρκετά σαφείς για την σπουδαιότητα της φιλίας αυτής. Εξάλλου μια φιλία καρδιακή είναι δύσκολο να περιγραφεί. Κι αν δεν φτάνει που ο ένας είναι δίπλα στον άλλον στα δύσκολα της ζωής, εκεί που η μοναξιά ψάχνει διέξοδο, εκεί που η απογοήτευση καραδοκεί για να κατασπαράξει, εκεί που ο πειρασμό παραμονεύει για να ισοπεδώσει, εκεί που υπάρχει πάντα ο άλλος για να γίνει γέφυρα πραγματική για την ελπίδα. Αλλά ο ένας ήταν δίπλα στον άλλον και στις χαρές. Εκεί δεν είναι εύκολο. Για να χαρείς με την χαρά του άλλου πρέπει να τον αγαπάς πραγματικά και να χαίρεσαι και εσύ αληθινά για την πρόοδο του ανυστερόβουλα. Όταν ο Θεοφιλέστατος Αχελώου Νήφων προετοιμαζόταν για την είσοδο του στην Αρχιεροσύνη ο π. Αναστάσιος είχε περισσότερη αγωνία από τον ίδιο. Και ήταν θυσιαστικά παρών για τις ετοιμασίες στις λεπτομέρειες για την χαρά του φίλου του. Για βράδια ο π. Αναστάσιος ξενύχτησε αγωνιώντας για όλες τις προετοιμασίες που χρειάστηκαν για την χαρά του φίλου του.
Ναι! Τέτοιες στιγμές, τέτοιες φιλίες αληθινές δεν είναι αυτονόητες ούτε μέσα στην Εκκλησία. Οι δύο εξαιρετικοί κληρικοί ζούνε μια κοινή προσωπική πεντηκοστή που φωτίζει και όλους εμάς. Την προηγούμενη Κυριακή ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Αχελώου Νήφωνας λειτούργησε στην γενέθλια γη, εκεί που γεννήθηκε πνευματικά, στον Ι. Ναό Αγίου Δημητρίου Νέου Φαλήρου, εκεί που πνευματικά σφυρηλατήθηκε και ο Πατέρας Αναστάσιος. Και ήταν συγκινητικά και για τους γνωρίζοντες και για όλους όταν ο π. Αναστάσιος κατά την μεγάλη είσοδο "έντυσε" τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Αχελώου Νήφωνα με το ομόφωριο του, μεταμορφώνοντας την φιλία τους σε εσχατολογική μετοχή στο παρόν.
Μια φιλία που την ζηλεύουμε, την καμαρώνουμε, την χαιρόμαστε και που ξέρουν και που ξέρουμε πως στη ζωή δεν έχει σημασία να νικάς αλλά να πολεμάς. Να πολεμάς πάντα!
Κώστας Ζουρδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου