Παύλος Σιδηρόπουλος: 20 χρόνια απουσίας

  

Τζίνα Δαβιλά

Φύλαξες την αγάπη σου, την Τέχνη σου, όπως φυλάει η μάνα το μονάκριβο μωρό της, με σεβασμό. Ήσουν ένας ιερέας της Θεάς Μουσικής. Ευσεβής, ευγενής, ευφυής, γνήσιος, αληθινός, απλός, κατανοητός, διαβασμένος, ουσιαστικός, Άνθρωπος. Αυτός ήσουν, Παύλο...

Τι να σου πω βρε Παύλο… Κούκλος… Μέσα κι έξω… Βλέπω ξανά και ξανά τον «Ασυμβίβαστο» του Ανδρέα Θωμόπουλου. Βλέμμα ευαίσθητο, φωνή μελωδική, αντίληψη κοφτερή, στήσιμο που λέει «εδώ είμαι έλα να σε αγκαλιάσω, μη φοβάσαι…». Λόγος σου καυστικός, σφάζεις με το βαμβάκι, απευθύνεσαι σε όλους, σε ακούν πραγματικά λίγοι, σε αντιλαμβάνονται ακόμα λιγότεροι. Επέλεξες την απομόνωση για να μην χάνεις το χρόνο σου αντιμετωπίζοντας τις τρικλοποδιές των μικρών… Ήσουν μεγάλος και έξω από το σύστημα. Ασυμβίβαστος, ανένταχτος, μοναχικός, αυτοεξόριστος, μοναδικός! Φύλαξες την αγάπη σου, την Τέχνη σου, όπως φυλάει η μάνα το μονάκριβο μωρό της, με σεβασμό. Ήσουν ένας ιερέας της Θεάς Μουσικής. Ευσεβής, ευγενής, ευφυής, γνήσιος, αληθινός, απλός, κατανοητός, διαβασμένος, ουσιαστικός, Άνθρωπος. Αυτός ήσουν Παύλο. Ή μήπως είσαι; Παύλε ζεις! (για να μην κατακρεουργώ και τη γλώσσα…). Καθοδηγείς τη Ροκ, είσαι ο ασυνείδητος Δάσκαλος. Σε όλους; Όχι βέβαια, μόνο εκείνους που δεν παριστάνουν τους ξερόλες.Αποτραβήχτηκες στην άκρη σου για να δημιουργήσεις παρέα με τους ‘φίλους’ σου. Ερωτεύτηκες, αγάπησες και έπαιξες με τη φωτιά από επιλογή. Δεν έριξες τις ευθύνες κάπου. Ανέλαβες αντρίκια την ευθύνη σου. Δεν ξεχνούσες να θυμίζεις ότι «πρέζες υπάρχουν πολλές, η ηρωίνη σκοτώνει». Ετη φωτός μπροστά από την εποχή σου. Όρθωσες ανάστημα ακόμα και σε μεγάλες μορφές της ελληνικής μουσικής σύνθεσης, στο Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκι, υπενθυμίζοντάς τους ότι η απλότητα και η μνήμη είναι ό,τι σημαντικότερο χαρακτηρίζει ένα δημιουργό. Ποιος; Εσύ! Ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο δισέγγονος του Ζορμπά και ο ανιψιός της Έλλης Αλεξίου! Αλητάκος από τη φύση σου, ωραίος αλητάκος, με ψυχή, αξιοπρέπεια, αυτοσεβασμό, υγιή τσαμπουκά. Ένας επαναστάτης με αιτία, άποψη, θέση.

Α, ρε Παύλο… Λυτρώθηκες τουλάχιστον εκεί που είσαι; Αξίζει που ζεις μακριά μας Γιατί ζεις! Γελάς με τα χάλια μας; Εν κατακλείδι τι; Όταν σε ακούω ανατριχιάζω, όταν σε βλέπω σε θαυμάζω, σε ερωτεύομαι, σε αγαπάω. Τι να σου γράψω για να λυτρωθώ; Ποιήματα; Δεν ξέρω να γράφω. Σκέφτομαι να συλλαβίσω το όνομά σου. Ένα-ένα τα γράμματα: Π-α-ύ-λ-ο-ς. π: για το πολύτιμος, α: για το άνθρωπος, υ: για το υποβλητικός, λ: για το λεύτερος, ο: για το οραματιστής, σ: για το σπάνιος. Σε όλους που μεγαλώσαμε μαζί σου και μας λείπεις… Γιατί, ρε Παύλο, έφυγες τόσο νωρίς; Πού θα βρουν παρηγοριά όσοι δε θέλουν να πουλήσουν το σώμα και την ψυχή τους; Ε, πού; Σε είπαν πρίγκιπα! Λίγο μου φαίνεται… Θα σε πω δύναμη, αλήθεια, ψυχή, πηγή … Αστέρι που κάπου ψηλά στον ουρανό λάμπει, μας κλείνει με χιούμορ το μάτι και μας λέει : «Στις 6 Δεκέμβρη “έφυγα”,… Πριν από 20 χρόνια… Ε και τι μ’ αυτό; Γλίτωσα από το «κρύο». Είναι δύσκολες εποχές για πρίγκιπες. Πάντα θα είναι δύσκολες…»

Πηγή: www.protagon.gr