Είμαστε ένας λαός με τεράστιο ΕΓΩ. Έχουμε δε, τόσο πολύ μπουρδουκλωθεί και χαθεί πίσω από τα ΕΓΩ μας, που δεν ΒΛΕΠΟΥΜΕ πια, ο ένας τον άλλον. Μικρά ΕΓΩ, μέσα κι έξω από το σπίτι μας, στις κοινωνικές μας συναναστροφές, στη Βουλή, στο δρόμο, στις τηλεοράσεις, βλέπεις κάτι ανθρωπάκια να τιτιβίζουν, τσιρίζοντας και χειρονομώντας, προσπαθώντας να ακουστεί το ΕΓΩ του καθενός περισσότερο, χωρίς να ΑΚΟΥΕΙ τον άλλον. Αν δει κανείς την εικόνα από μακριά είναι σαν να βλέπει κάτι μυρμήγκια, το ένα πάνω στο άλλο, που προσπαθεί το καθένα να βγει στην επιφάνεια, ενώ ο γύρω χώρος φλέγεται. ΔΕΝ τον βλέπουν, δεν ΜΠΟΡΟΥΝ να τον δουν, γιατί είναι ΤΡΟΜΕΡΑ απασχολημένα με το να φανεί το δικό τους κεφάλι πιο πάνω από τα άλλα. Εν τω μεταξύ, η φωτιά εξακολουθεί να καίει. Να τσουρουφλίζει. Δεν νομίζω ότι θα την πάρουν χαμπάρι, έως ότου καούν εντελώς και τα ίδια. Αυτή είναι η πραγματικότητα μας, η καθημερινότητα μας τα δύο τελευταία χρόνια, που όσο πάει και χειροτερεύει. Δεν μπορεί κανείς να σβήσει αυτή τη φωτιά, χωρίς να πνιγούμε μέσα στο νερό και όλα αυτά τα ανθρωπάκια-μυρμηγκάκια με τα τεράστια ΕΓΩ. Πρέπει τα ανθρωπάκια με τα ΕΓΩ, να σταματήσουν, να καταλάβουν τι κάνουν, και να σωθούν μόνα τους. Ελπίζω προτού η γύρω περιοχή- ΠΑΤΡΙΔΑ- μέσα στην οποία ζούμε, έχει εν τω μεταξύ καεί ολοσχερώς.
Ναταλία Τσαλίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου