Την Κυριακή 15 Φεβρουαρίου του 1998, ο Δήμος Πειραιά για να τιμήσει τον Πνευματικό Πατέρα της πόλης μας οργάνωσε τιμητική εκδήλωση στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς με αφορμή την συμπλήρωση 20 ετών ποιμαντορίας του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου. Στην μίλησε μεταξύ άλλων και η ηθοποιός Άννα Συνοδινού.
«Σεβασμιώτατε Άγιε Δέσποτα, πολυαγαπημένε μας πατέρα, Κύριε Καλλίνικε. Ευχαριστώ τον Θεό, που με αξιώνει σήμερα να ευρίσκομαι ενώπιον Σας για να μιλήσω για την σεπτή προσωπικότητα Σας. Επιθυμώ να συγχαρώ τον αξιότιμο Δήμαρχο Πειραιωτών Κύριο Στυλιανό Λογοθέτη και τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου για την λαμπρή σκέψη να εορτάσουν την επέτειο συμπληρώσεως 20 ετών προσφοράς του Ιεράρχου της πόλεως, όπου υπηρετούν ως Δημοτικοί Άρχοντες και απολαμβάνουν την ευλογία και την προστασία Σας. Αυτό είναι καλό σημάδι, αφού η σημερινή κοινωνία υπολογίζει σοβαρά τη διδασκαλία της Εκκλησίας, που μας παραδίδει ότι: «Το μέγα υπούργημα της ιεροσύνης είναι ανώτερο του βασιλικού, όπως το χαρακτηρίζει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Και χρειάζεται να πραγματοποιούνται αυτές οι εορτές, διότι η ιστορία της πόλεως του Πειραιώς θα καταγράψει τα πραγματικά γεγονότα για το τι συμβαίνει στην πόλη αυτή κατά τις διάφορες περιόδους, ώστε να πληροφορούνται και να εκτιμούν οι μεταγενέστεροι ορθώς την προσφορά ενός εκάστου. Ευχαριστώ τον κ. Δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο για την τιμητική πρόσκληση τους να συνενώσω μετ’ αυτών σκέψεις και αισθήματα στη σημερινή εκδήλωση. Η πατερική ρήση: «Εν’ όλη τη ψυχή σου ευλαβού τον Κύριον και τους Ιερείς αυτού θαύμαζε – δηλαδή τίμα» είναι ο ουσιαστικός λόγος, ο οποίος με ενέπνευσε να τολμώ να ίσταμαι, Σεβασμιώτατε, στην σκηνή του θεάτρου αυτού και να σας προσφωνώ σε μια δημόσια εξομολόγηση. Ήθελα να μου δοθεί η ευκαιρία να το πράξω. Πέρυσι τέτοιες μέρες, όταν μου προτάθηκε να συμμετάσχω σε σχετική εκδήλως τιμής για σας από τον Σύνδεσμο Επιστημόνων Πειραιώς ήμουν δεσμευμένη με υποχρέωση παραστάσεων στην Αθήνα. Καλό και ευλογημένο, είμαστε εδώ σήμερα.
Άγιε Δέσποτα, το σεπτό πρόσωπο σας είναι συνδεδεμένο με την καθημερινή μας ζωή, αλλά δεν είναι διόλου καθημερινό. Σκέφθηκα πολύ. Με κατέχει υπέροχη συγκίνηση πολλές ημέρες, έως ότου γράψω για να σας χαιρετήσω, να σας κοιτάξω κατάματα χαμογελώντας, επειδή μπορώ να μετέχω του ποιμνίου σας κατά χάριν – έστω απόψε – δίχως να ανήκω γεωγραφικά στην τοπική Εκκλησία. Στο λαό του Χριστού τα όρια της αγάπης και του θαυμασμού για τους ποιμένες μας δεν επιδέχονται γεωγραφικούς περιορισμούς. Μ’ αυτή τη σκέψη δέχθηκα να εκτελέσω παρ’ ενορίαν έργον, όπως λένε στην εκκλησιαστική γλώσσα. Και παρακαλώ να μου επιτρέψετε να μιλήσω ως εάν επρόκειτο να με χειροτονήσετε διακόνισσα κατά την αρχαία αποστολική παράδοση. Ίσως, έτσι θα μπορώ να τύχω της συγνώμης σας, εάν υπερβώ τον πρέποντα τόνο, ο οποίος αρμόζει εις την σκιαγράφηση του προσώπου Σας. Σεβασμιώτατε όπως όλο το πνευματικό έργο σας το ευλογημένο από τον Κύριο έτσι και το σεβάσμιο πρόσωπο σας είναι ένα ανοιχτό βιβλίο, τις σελίδες του οποίου μπορούμε να διαβάσουμε. Χρειαζόμαστε την ανάγνωση αυτή, η οποία μας αποκαλύπτει τις καταβολές, το περιβάλλον, τις ασχολίες και τις πηγές, από τις οποίες ο Ιεράρχης μας άντλησε φως και έλαβε κλήση, πως και πότε, για να φθάσει στην αρχιεροσύνη την οποία με χαρά, ευφρόσυνα τιμούμε. Την αρχιεροσύνη Σας, που μας φέρνει κοντά στο θεό. Τώρα, Άγιε Πατέρα, επιτρέψτε μου να απευθυνθώ στο πολυπληθές ακροατήριο, το οποίο βιώνει το 20ετές έργο Σας στη Μητρόπολη Πειραιώς, αλλά πιθανώς να μην έχει γνωρίσει μερικά απ’ όσα απόψε εκλήθηκα να πω. Δίχως την άδεια σας, αναζήτησα από συγγενείς και φίλους, συμμαθητές, συνεργάτες και καταξιωμένους συλλειτουργούς σας, να μάθω ή να επιβεβαιώσω γεγονότα, που έχουν αφήσει εποχή και συνδέονται με την προσωπικότητα σας.
Κύριε Δήμαρχε, Κυρίες και Κύριοι, Νέες και Νέοι της Πειραϊκής Εκκλησίας, έχω την τιμή να γνωρίζω τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη σας κ. Καλλίνικο πολύ πριν από εσάς. Είμαι συνομήλικη του. Το πρώτο σπίτι, που κατοίκησα με την οικογένεια μου, ήταν στην οδό Πυργοτέλους, στο Παγκράτι των Αθηνών, δίπλα στο παλιό διώροφο σπίτι Πυργοτέλους 3, όπου εγκαταστάθη για πρώτη φορά το ίδρυμα του Συνδέσμου Αγάπης «ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ» και πλησίον της οδού Στέντορος, όπου η έδρα της Ιεράς Μονής «Παναγίας Χρυσοπηγής» εν Αθήναις, δηλαδή τα δύο ιδρύματα, που δημιούργησε ο κ. Καλλίνικος. Επί δεκαπέντε έτη ο Σεβασμιώτατος ήτο εφημερεύων ιεροκήρυξ στην περιοχή του Παγκρατίου στους Ναούς Προφήτου Ηλίου, Αγίου Σπυρίδωνος Σταδίου και Αγίου Νικολάου Καισαριανής. Είναι οι Ιεροί Ναοί που μας εκκλησίαζε η Μητέρα μας και ακούγαμε συχνά το κήρυγμα του κ. Καλλίνικου. Και κάποια λεπτομέρεια, αξιοσημείωτη: Από το 1981, κατοικώ ως ενοικιάστρια στο σπίτι στενής συγγενούς της μακαριστής ηγουμένης – γερόντισσας Χριστονύμφης Κάρτσωνας, η οποία εμόναζε και διοικούσε την «Ιερά Μονή Παναγίας Ελεούσης» στη Λυγία Νομού Ηλείας. Μου έλεγα πολλά. Επίσης από τα πολλά ταξίδια μου στον νόμο αυτό όπου έπαιζα στο θέατρο της Αρχαίας Ήλιδος, έγινα τακτική επισκέπτρια πόλεων και κωμοπόλεων του νομού και ιδιαιτέρως του Βαρθολομιού. Κατηφορίζοντας την λεωφόρο των Λουτρών προς την «Ξενία», αλλά πρωτίστως πηγαίνοντας για προσκύνημα στη Λυγία, στην Ιερά Μονή της «Παναγίας της Ελούσης» πληροφορήθηκα ότι εκεί ήταν το πνευματικό και θρησκευτικό ορμητήριο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς, κατά τα παιδικά του χρόνια. Σ’ αυτούς τους τόπους που ανέφερα, πολλοί μου μιλούσαν από ετών με συγκίνηση και σεβασμό για το «θαύμα» που λέγεται σήμερα Καλλίνικος, ιεράρχης, και ήτα τότε ο μικρός και νεαρός Κωνσταντίνος Καρούσος. Έχω λοιπόν στη διάθεση μου την καλή μαρτυρία του ποιμνίου αυτού, του οποίου και εγώ ήμουν «μέλος». Έχω τις γραπτές υποθήκες του ιδίου του κ. Καλλίνικου, οι οποίες εκτός από τα 70 βιβλία του, στα υπόλοιπα κείμενα δεν είναι δυνατόν να μετρηθούν, είναι χιλιάδες… Ίσως παραθέτω στοιχεία και ερμηνευτικά σχόλια πέραν των ορίων μιας τυπικής ομιλίας, αυτών των περιστάσεων. Όμως δεν διανοούμαι ότι επιτρέπεται «να περάσω την μεγαλειώδη προσωπικότητα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Καλλίνικου με ολιγόλογη αναφορά, ως αν επρόκειτο για πληροφοριακή καρτέλα του συστήματος INTERNET.
Το 1926, γεννήθηκε στο Βαρθολομιό Νομού Ηλείας ο πρωτότοκος γιος του Ιωάννου και της Θεοδώρας Καρούσου. Ακολούθησαν οι τρείς αδελφές του Ευγενία, Παναγιώτα και Αικατερίνη. Ο πατέρας ήταν έμπορος. Οι εποχές ήσαν δύσκολες, οι επαρχίες δεν διέθεταν συγκοινωνιακά μέσα, ηλεκτρικό, ύδρευση κοινοτική, σχολεία, ποικιλία ζωτικών τροφών. Τα παιδιά μεγάλωναν με στοργή και αγάπη. Ο κατά κόσμον Κωνσταντίνος Καρούσος παρηκολούθησε τα μαθήματα του δημοτικού σχολείου Βαρθολομιού. Δωδεκαετής αρίστευσε στο σχολείο. Οι γονείς του τον προόριζαν να ακολουθήσει την επιστήμη. Αλλά όπως μαρτυρούν οι αδελφές του: «εκείνος είχε πέσει στη θρησκεία και βρήκε ΜΟΝΟΣ το δρόμο του Χριστού». Δεν ενδιαφερόταν για τίποτα άλλο, μόνο για τα θρησκευτικά βιβλία. Μέρα νύχτα διάβαζε θρησκευτικά από βιβλιοθήκη της Ιεράς Μονής Αγίας Ελεούσης και μιας θείας του στη Γαστούνη και κάτι παλαιά βιβλία, που είχε ο πατέρας του. Στο Βαρθολομιό, έρχοταν ιεροκήρυκας από τον Πύργο. Τον συναντούσε. Έμαθε την Αγία Γραφή πολύ καλά. Δεν ενδιαφερόταν για τα παιχνίδια. Έλεγε τα κάλαντα με τους φίλους του και διέθετε τα χρήματα, που μάζευε, για τη νοσηλεία πάμπτωχων αρρώστων. Από παιδί είχε έμφυτη ροπή προς τη φιλανθρωπία. Δημιουργούσε λαχειοφόρους εορτές, συγκέντρωνε χρήματα, να βοηθά για τους φτωχότερους. Διακρίνονταν για την ευαισθησία του, τη συμπόνια προς τον πλησίον. Από μικρός είχε καλοσύνη, ευγένεια, πρωτοφανή φιλομάθεια. Όταν η οικογένεια πήγαινε να τρυγήσει το χωραφάκι – αμπέλι τους στην εξοχή, στη Σκοτεινού, όπως την έλεγαν, ο Κωνσταντίνος μετά το μάζεμα των σταφυλιών, καθόταν σε ένα κούτσουρο και διάβαζε την Αγία Γραφή. Έτρεχε σε δουλειές για όλο τον κόσμο, δίχως μισθό, μόνο για την Αγάπη. ως νέος, ο Κωνσταντίνος Καρούσος φανέρωνε την χριστιανική του φλέβα και ήταν παιδί με οραματισμούς και πνευματικούς στόχους. Στα 1940 έρχεται η ταραγμένη περίοδος του πολέμου, της ξένης κατοχής, της ανασφάλειας, της φτώχειας, των διωγμών. Ο Καρούσος με τη πειθαρχημένη και αξιοπρεπή ζωή του συμβούλευε τους νέους φίλους του, τους εμψύχωνε, τους συνιστούσε να έχουν πίστη στο Θεό, υπομονή, καλοσύνη στους κατατρεγμένους και γενναιότητα για τις περιστάσεις, που ήσαν επικίνδυνες για την ανθρώπινη ζωή και ασφάλεια. «Δημιούργησε χριστιανικό κύκλο Νέων και Όμιλο Γονέων. Νοίκιασε αίθουσα, έλαβε άδεια από τη Μητρόπολη και δίδασκε την Αγία Γραφή και άλλα ψυχωφελή βιβλία σε τακτικές εβδομαδιαίες συγκεντρώσεις εμψυχώνοντας τους κατοίκους στην τρομερή εποχή του πολέμου, της ιταλογερμανικής κατοχής και του μετέπειτα εθνικού σπαραγμού.
Στο βιβλίο του συμπατριώτη του, μαθητή και νεανικού φίλου του Λυκειάρχου κ. Ανδρέα Μπράτη, με τίτλο: «Τα πρόσωπα της κοινωνικής δράσης και ζωής στο Βαρθολομιό» μεταξύ άλλων διαβάζουμε: «Ο Κωνσταντίνος Καρούσος στην Ιταλογερμανική κατοχή ήταν δεξιός ιεροψάλτης του Μητροπολιτικού Ναού Βαρθολομιού. Ήταν ορφανός πατρός και προστάτης χήρας μάνας και ανύπανδρων θηλέων αδελφών. Είχε το χάρισμα της φιλομάθειας, της χρηστομάθειας και της απέραντης καλοσύνης. Στα δύσκολα χρόνια της Ιταλογερμανικής κατοχής η προσπάθεια αυτού του νέου ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για κείνη την εποχή και είχε αγαθά αποτελέσματα. Δεκάδες νέων και μεγάλων επλαισίωσαν τους χριστιανικούς ομίλους, που ίδρυσε, και με την επίδραση των ηθικών κανόνων δημιουργήθηκαν ακέραιοι χαρακτήρες, που έγιναν καλοί οικογενειάρχες, καλές μητέρες, και παλικάρια, που στη δεκαετία του εξήντα πήραν πρωτοβουλίες, δούλεψαν για το καλό του τόπου τους έδωσαν στο Βαρθολομιό τις δημόσιες αρχές, που εστερείτο πολλά χρόνια.». Στο 1940 ανασυγκροτήθηκε το Μοναστήρι της Αγίας Ελεούσας στη Λυγιά – Βαρθολομιό για πρώτη φορά με κοινόβιο γυναικείο. Από τότε ο νεαρός Κωνσταντίνος πήγαινε τακτικά στο Μοναστήρι στη ρεματιά της Λυγιάς, στην Παναγιά την Ελεούσα (αφιερωμένη στο Γενέθλιο της Θεοτόκου). Εκεί, η Γερόντισσα, ηγουμένη Χριστονύμφη Κάρτσωνα τον κατηχούσε. Του πότισε την χριστιανική του φλέβα και την ψυχή με νάματα πίστεως, σοφίας και θεϊκής δύναμης. Η Μονή Αγίας Ελεούσας έχει χαρακτηρισθεί ως διατηρητέο μεσαιωνικό μνημείο και εορτάζει όπως τα παλιά χρόνια στις 31 Αυγούστου ( Στο νομό Ηλείας λειτουργεί από τα παλιά και έως σήμερα και η Ανδρώα Ιερά Μονή Άνω Χρυσοπηγής Δίβρης».
«Η διακονία μου στα Μετέωρα». Ο Σεβασμιώτατος πατέρας μας κ. Καλλίνικος στο βιβλίο του αυτό, που αγαπώ περισσότερο από όλα τα άλλα στη σελίδα 8, γράφει: «Το 1948 ήμουν λαϊκός στην Πάτρα, μικρός εργάτης του Ευαγγελίου»! Πήγε στην Πάτρα μετά την κοίμηση του πατέρα του. Την ημέρα εργαζόταν στο βιβλιοπωλείο της ΖΩΗΣ. Εργαζόταν και στα κατηχητικά. Ετοιμαζόταν για τη μεγάλη λεωφόρο της ιεροσύνης. Στην Πάτρα είχε μαθητή του τον Θανάση Λένη, ο οποίος είναι σήμερα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιγιαλείας και Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιος. Στην Αθήνα μετά τη γυμνασιακή σπουδή μπαίνει στο Πανεπιστήμιο, στη Θεολογική Σχολή. Αριστεύει. Το 1956 είναι διάκος στην Αγία Ζώνη και αριστερός ψάλτης είναι ο Χρήστος Παρασκευαϊδης, τον οποίο κάνει πνευματικό του παιδί. Είναι ο σημερινός Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Χριστόδουλος. Το 1958 ιδρύει την Αδελφότητα Χρυσοπηγής και το 1965 το Σύνδεσμο Αγάπης «Ο Ιερός Χρυσόστομος». Το 1959 ο Καλλίνικος Καρούσος είναι ιερέας και ιεροκήρυξ του Ιερού Ναού Παμμεγίστων Ταξιαρχών του «Αμαλείου» ιδρύματος επί της οδού Στησιχόρου 25, κοντά στα Ανάκτορα. Ο ίδιος, καταθέτει στο βιβλίο (σελ.9) «ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΤΑ ΜΕΤΕΩΡΑ». «…Εργαζόμουν τότε ιεραποστολικώς στην Αθήνα, με κέντρο το Παγκράτι. Από τα τέλη του 1958 είχα με τη χάρη του Θεού, ιδρύσει τη φιλομοναστική και ιεραποστολική Αδελφότητα «ΧΡΥΣΟΠΗΓΗ» στο Παγκράτι. Είχε λάβει νομική υπόσταση και αριθμούσε τότε γύρω στα 30 μέλη. Την εποχή εκείνη πραγματοποιούσα και σειρές εσπερινών κηρυγμάτων στον Ιερό Ναό Αναλήψεως Βύρωνος, Μετόχιον της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας. Τα εσπερινά εκείνα κηρύγματα παρακολουθούσε πολυπληθές ακροατήριο. Γέμιζε ασφυκτικά ο Ναός. Είχα ακόμη ξεκινήσει μελέτη Αγίας Γραφής στο Παγκράτι με κέντρο πάντοτε την«ΧΡΥΣΟΠΗΓΗ»…Από τα τέλη του 1958 είχε αρχίσει εντός του κτιρίου «Χρυσοπηγής» (Στέντορος 4) η κοινοβιακή ζωή της μικρής μοναστικής ομάδας, των αφιερωμένων στον Θεό νέων πνευματικών μου τέκνων, υπό την ηγουμενία μου με πρόγραμμα αυστηρώς μοναστικό αλλά συγχρόνως και ιεραποστολικό. Στην αρχή του έτους 1960 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Τρίκκης κ. Διονύσιος (η γνωριμία που είχε γίνει στην Πάτρα το 1948) με ευρήκε και μου έκανε την πρόταση να μεταφέρω την μικρή μοναστική μου αδελφότητα στα Μετέωρα και υπό τη δική του προστασία, για αν πραγματώσω τα όνειρα μου αργότερα». Ο πατέρας Καλλίνικος είχε σοβαρές αντιρρήσεις για την πρόταση αυτή. Είχε άσχημη εμπειρία της διαλύσεως της μοναστικής προσπάθειας – το 1945 – στην Ιερά Μονή Βλαχερνών στην πατρίδα του, την Ηλεία, που πήγαινε συχνά ως παιδί και αγαπούσε σφοδρώς! Γι αυτό το θέμα ο ίδιος γράφει: «Και η νεανική μου καρδιά σχίσθηκε, όταν με άκαιρη επέμβαση του τότε, νέου Μητροπολίτου Ηλείας Γερμανού Γκούρα, διαλύθηκε η αδελφότητα εκείνη».
Στις 20 Απριλίου 1961 ήταν η ημέρα αναχωρήσεως από την Αθήνα και εγκατάστασης στην Μονή Βαρλαάμ Μετεώρων…Αφήναμε την αδελφότητα μας, τη «ΧΡΥΣΟΠΗΓΗ», τους πολυπληθείς ακροατάς των κηρυγμάτων μας και τα πνευματικά μου τέκνα στο Παγκράτι…πήραμε το δρόμο για τα Μετέωρα… είχαμε σταθερή απόφαση να μείνουμε και να εργαστούμε εκεί…άρχισαν οι κουρές στις 25 Απριλίου 1961, του Θανάση μετονομασθέντος εις Αμβρόσιο, του Χρήστου μετονομασθέντος εις Χριστόδουλον, του Ιωάννη μετονομασθέντος εις Ισίδωρον και του Ιωάννη μετονομασθέντος Νεκτάριο. Από όλους χαιρετίστηκε ως χαρμόσυνο γεγονός και παρήγορο για τον φθίνοντα ελληνικό μοναχισμό η εγκατάσταση μορφωμένων μοναχών στη Μονή Βαρλαάμ. Το βιβλίο αυτό χρειάζεται να διαβαστεί από το Ραδιοφωνικό Σταθμό της Πειραικής Εκκλησίας, να ακουστεί στα πέρατα του κόσμου τι επέτυχε ο Σεβασμιώτατος Πειραιώς με τους αδελφούς μοναχούς της Μονής Βαρλαάμ Μετεώρων μέσα σε λίγους μήνες. Δυστυχώς, όμως, ο Καλλίνικος, νέος Αρχιμανδρίτης 35 – 36 ετών, με όνειρα, ενθουσιασμό και σχέδια, προσγειώθηκε στην ωμή πραγματικότητα…«που μου έσπασε τα φτερά, με επλήγωσε βαθύτατα», όπως διηγείται. Οι εμπειρίες του από τις επικίνδυνες επεμβάσεις του Επισκόπου τον υποχρέωσαν να αναχωρήσει από τα Μετέωρα αμετακλήτως. Τον Ιούνιο του 1962. σταμάτησαν έτσι τα μεγάλα έργα και όνειρα και η δράση που είχε αναπτύξει εκεί ψηλά. Το 1962 ξαναρχίζει η πνευματική, ιεραποστολή, στο Παγκράτι. Ο Σύνδεσμος «Ο Ιερός Χρυσόστομος» ιδρύεται από τον Αρχιμανδρίτη τότε Καλλίνικο το 1965. αρχικά σε ένα υπόγειο και κατόπιν χτίζει το πενταόροφο οίκημα, να στεγάσει, να ζεστάνει, να θρέψει, να μορφώσει παιδιά. «Ο Άγιος Χρυσόστομος και η Παναγία μας» λέγει ο Σεβασμιώτατος, υπήρξαν οι δύο μεγάλες μορφές της προστασίας μας. Μπροστά τους αποθέσαμε κάθε φορά τα προβλήματα μας. Και η λύση τους δεν άργησε. Δόξα το Θεό».
1965-1985. 20 χρόνια Ιερός Χρυσόστομος, απολογισμός
Η Ιεραποστολική μας εργασία.
«Ο Λόγος του Θεού να τρέχει και να διαδίδεται». Αυτό το όραμα εφλόγιζε τις καρδιές μας από την αρχή. Να επεκταθεί η βασιλεία του Θεού, να σωθεί ο κόσμος. Γι’ αυτό και με την άδεια της εκκλησιαστικής αρχής, καταπιαστήκαμε με μια προσπάθεια να γνωρίσουμε το Ευαγγέλιο στους ανθρώπους, που έρχονται κοντά μας. Κύκλοι μελέτης Αγίας Γραφής, συνάξεις για την νεολαία, εποικοδομητικές ομιλίες, εκδόσεις πνευματικών βιβλίων, όλα τέθηκαν στην διάθεση του μεγάλου μας σκοπού. Αξέχαστες αυτές οι ευκαιρίες, σε τακτική εβδομαδιαία βάση. Οι συζητήσεις γόνιμες και η επίδραση φανερή. Δεν πληρώσαμε ποτέ μισθούς για προσφορά υπηρεσιών στο ίδρυμα μας. Ένας κόσμος στρατευμένος κάτω από τη σημαία της αγάπης εργάζεται, φιλότιμα επί 20 χρόνια και προσφέρει αδιάκοπα και με ζήλο.
Το Ορφανοτροφείο μας
Έμπνευση της αγάπης και της χριστιανικής θυσίας υπήρξε το Ορφανοτροφείο μας. Στη διάρκεια των 20 χρόνων ζωής του προστάτευε 520 ορφανά παιδιά, που κοντά μας βρήκαν στοργή, αγάπη, προστασία και αγωγή. Πολλά από αυτά είναι σήμερα επιτυχημένα στελε΄χη της κοινωνίας μας, με χριστιανικές αρχές και επίζηλες θέσεις. Δικαστικοί, επιστήμονες, έμποροι, υπάλληλοι, κληρικοί, δίδουν, όπου ο καθένας τους τώρα βρίσκεται, την μαρτυρία τους και ομορφαίνουν τον κόσμο με την παρουσία τους. Για μας αυτό είναι η πιο μεγάλη χαρά, η πιο συγκλονιστική δικαίωση. Να βλέπουμε τα παιδιά μας, που ήλθαν κοντά μας μικρά και ασθενικά, να είναι τώρα ώριμοι άνδρες, οικογενειάρχες καλοί, χρήσιμα μέλη της κοινωνίας. Κι όταν έρχονται και μας βλέπουν, κι όταν μαθαίνουμε την πρόοδο τους, νιώθουν και αυτά και εμείς πως η μικρή μας οικογένεια δεν χάλασε.
Μια Κυρία του Ιδρύματος γράφει
20 χρόνια…μια ζωή…
Σεπτέμβρης μήνας του έτους1965…Το όνειρο του πνευματικού μας πατέρα και τώρα Μητροπολίτη Πειραιώς γίνεται πραγματικότης. Πλαισιωμένος από τα δύο πρώτα άξια παιδιά ξεκινάει ένα έργο αγάπης. Αγάπης στους ανθρώπους, που απορρέει από την αγάπη στο Θεό. Μια πνευματική φωλιά φτιάχνει, που σκοπό της έχει να ζεστάνει και να αυξήσει παιδιά, που καταφεύγουν για προστασία και αγάπη. Το ίδρυμα στην οδό Πυργοτέλους 3 είναι γεγονός. Γύρω στον εμπνευστή πατέρα όλες εμείς, σαν μια ψυχή, ενωμένες, μαζευτήκαμε για να συμβάλουμε στο κοινό έργο. Και αναλάβαμε όσα ήταν προικισμένα για εμάς και που μόνο τα αεικίνητα γυναικεία χέρια θα μπορούσαν να φτιάξουν… Από την κουζίνα στο πλυσταριό, από την τραπεζαρία στην αίθουσα του συνεργείου για ράψιμο και το σιδέρωμα. Νεανικός ενθουσιασμός πλημμύριζε τις καρδιές και φτέρωνε τα πόδια. Η κούραση ήταν κάτι ξένο σε μας. Μας αρκούσα ότι βρισκόμαστε κάτω από την στέγη του ιδρύματος. Αυτό μόνο μας ξεκούραζε. Η ζωή του ιδρύματος, που άρχισε τότε, συνεχίζεται. Και εμείς συνεχίζουμε να ερχόμαστε και να εργαζόμαστε. Οι σωματικές δυνάμεις βέβαια λιγόστεψαν. Η αγάπη όμως και η προθυμία είναι αμείωτες. Ήλθαμε νέες, τότε που τα παιδιά μας ήσαν μικρά και τώρα έχουμε εγγόνια και τα μαλλιά μας άσπρισαν. Φέτος, που γιορτάζουμε τα 20 χρόνια, νιώθουμε ιδιαίτερη συγκίνηση και θερμή ευχαριστία στέλνουμε στον Θεό, την πηγήν παντός καλού, που μας αξίωσε να τον υπηρετήσουμε στα πρόσωπα αυτών των παιδιών, που πέρασαν από εδώ. Και στον Γέροντα μας την ευγνωμοσύνη μας, γιατί μας έδωσε την ευκαιρία να προσφέρουμε, όσα μπορέσαμε, αλλά αυτός μας έδωσε πολύ περισσότερα. «Το φρόνημα των Μυροφόρων να σας διακατέχει» μας έλεγε συχνά, «και να υπηρετεί τον Κύριο με πιστότητα και αφοσίωση». Δεν ξέρω αν το καταφέραμε… Ένα παιδί του ιδρύματος λέει: «Λένε πως στον κόσμο έσβησε η αγάπη. εγώ όμως ξέρω πως υπάρχει, γιατί την έζησα εκεί στην Πυργοτέλους 3α. Λένε ακόμα πως η κοινωνία είναι έτσι, όπως σήμερα, γιατί έχασε την ευγνωμοσύνη. Πάντως όλοι εμείς, που περάσαμε από εδώ δεν ξεχνάμε. Δε μπορούμε να ξεχάσουμε. Μονάχα θυμόμαστε και από την καρδιά μας ευχαριστούμε… Γιώργος Παναούσης, Τρόφιμός του Ιδρύματος για 9 χρόνια».
Στο μεταξύ, το 1973, ο κ. Καλλίνικος, παράλληλα με τις δραστηριότητες του Ιδρύματος «ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ» ιδρύει την Συνοδική Μονή «Παναγία η Χρυσοπηγή» με απόφαση της Ιεράς Συνόδου, επικυρωμένη με το υπ’ αριθμ. 75/1973 Β.Δ. (ΦΕΚ, 24Α της 26ης ΙΑΝ. 1973). Έδρα η περιφέρεια της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Στέγαση οδός Στέντορος. Παρεκλήσιον έδρας επ’ ονόματι Γενέσιον της Θεοτόκου. Μετόχιον εν Πολυδενδρίω Αττικής. Καθολικόν Γενέσιον της Θεοτόκου. Παρεκκλήσια Κοιμήσεως Θεοτόκου, Αγίου Διονυσίου Αιγίνης. Παιδικές και φοιτητικές κατασκηνώσεις (μόνιμοι εγκαταστάσεις) παρά το Μετόχιο Πολυδενδρίου, μετά παρεκκλησίου του Αγίου Νικολάου. Στο Μοναστήρι της «ΧΡΥΣΟΠΗΓΗΣ» ΣΤΟ Πολυδένδρι, 32 χιλιόμετρα από την Αθήνα (40 από την Μητρόπολη Πειραιώς) στην Εθνική οδό Αθηνών – Λαμίας εγκαταβιούν 18 Μοναχοί. Κτήτωρ ισόβιος είναι ο ηγούμενος Καλλίνικος. Το Μοναστήρι πανηγυρίζει στις 8 Σεπτεμβρίου τη Γέννηση της Θεοτόκου. Τη δωρεά, πνευματική και ιεραποστολική, που προσφέρει η «ΧΡΥΣΟΠΗΓΗ» δεν μπορώ να την εγκωμιάσω αναπτύσσοντας τη. Θέλω να μιλώ μια εβδομάδα...Αλλά παράλληλα με όλα αυτά ο Σεβασμιώτατος δεν ησύχασε. Διετέλεσε μέλος της Μ.Σ.Ε. Ήταν καθηγητής του Φροντιστηρίου Κατηχητών. Έγραφε περισσότερα από 70 βιβλία θρησκευτικού και πνευματικού περιεχομένου και αρθρογραφούσε σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά. Το 1975 Τιτουλάριος Μητροπολίτης Ρωγών ως ηγούμενος της Ιεράς Συνοδικής Μονής «ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΧΡΥΣΟΠΗΓΗ». Αργότερα διωρίσθη Γενικός Διευθυντής της Αποστολικής Διακονάς. Εξέδωσε την εφημερίδα «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ» για πρώτη φορά, της οποίας διατέλεσε επί 7 χρόνια Διευθυντής. Το 1978 εξελέγη Μητροπολίτης Πειραιώς. Τι άλλο ζητά ο Πειραιάς. Τα όσα πράττει επί 20 χρόνια εδώ ο κ. Καλλίνικος με τη βοήθεια των εκλεκτών συνεργατών του και τη συμμετοχή του Πειραικιύ λαόυ, τα ζείτε, τα γνωρίζετε. Εκείνος αναχωρεί από την Πόλη σας νύχτα για αν γυρίσει στο κελί του στη Χρυσοπηγή στο Πολυδένδρι, για να ξαναγίνει ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ, όπως λέει ο λαός, και ξανάρχεται ξημερώματα. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς είναι υπόδειγμα Ιεράρχου. Εργάτης του καλού και δημιουργός μιας καλύτερης Χριστιανικής Κοινωνίας. Καινοτόμος, με τις υγιείς αρχές των ιστορικών και κοινωνικών εξελίξεων και παράλληλα παραδοσιακός δημιουργός. Η ανατροφή του με παιδεία και νουθεσία Κυρίου τον οδηγεί να «δίδει πάντα καλήν και έμπρακτον μαρτυρίαν περί της του Χριστού εξαγιαστικής δυνάμεως». Ο Θεός τον αγαπά και οι άγιοι του παραστέκονται και τον διευκολύνουν. Ο ποιητής λέγει: «σε αυτόν που αλήθεια θέλει να ανέβει, του δίνει και άλογα ο Θεός» (Σικελιανός, «ΣΙΒΥΛΛΑ»).
Όλη του η έγνοια είναι να μεταδώσει στα παιδιά την πίστη και τον λόγο του Θεού. να χτίσει σχολεία, να γράψει βιβλία, να πει την αλήθεια, είναι χρήσιμη στους ανθρώπους όπως το οξυγόνο και το νερό. Τα βάσανα, που πέρασε παιδί στο Βαρθολομιό, δεν θέλει ο Καλλίνικος να τα ζήσουν και άλλα παιδιά. Αρχίζει να οικοδομεί το καλό για τον άνθρωπο από την ώρα της γεννήσεως του. όσες χάρες του έδωσε ο Θεός τις μεταχειρίστηκε προς δόξαν Κυρίου και λαού για την πνευματική ωφέλεια. Κράτησε για τον εαυτό του μόνο τους κόπους τους μόχθους της ιεράς διακονίας. Σεβασμιώτατε Πατέρα ο Ιωάννης Χρυσόστομος, που τόσο αγαπάτε, λέγει προς τον Σταγείριον «…Των παλαισμάτων και των ιδρώτων είναι ο παρών καιρός. Ο των επάθλων και των στεφάνων καιρός ο μέλλων εστί» (134 Λόγος Ι. Χρυσοστόμου Μ.47). Πατέρα μας, μερικές φράσεις μεγάλων ποιητών είναι εμπνευσμένες από πράξεις ανθρώπων, που ασίγαστα δονούνται από τη χάρη του δημιουργού προς χάριν των ανθρώπων. Λέει ο Διονύσιος Σολωμός: - Για να κάνεις το καλό πρέπει «να έχεις πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής σου». θαυμάζω πολλά στον Σεβασμιώτατο. Όμως με συγκλονίζει η άσκηση, που επιβάλλει στον εαυτό του. Θυμάμαι πάντα το του Αποστόλου Παύλου: «Ουαί δε μοι, εάν μη ευαγγελίζομαι» (αλίμονο μου, αν δεν κηρύττω τον λόγο του Θεού). Η αγωνία του και ο αγώνας του είναι να φέρει τους ανθρώπους πλησίον του Θεού. Ενώ κινείται αυστηρώς μέσα στην παράδοση της Εκκλησίας, υποστηρίζει συγχρόνους τρόπους, για να μεταδώσει τον θείο λόγο και την ευπρέπεια της πίστεως. Παράδειγμα ο Ραδιοφωνικός Σταθμός της Πειραϊκής Εκκλησίας. Ο Γέρων Πορφύριος είπε: «…Η Πειραϊκή Εκκλησία με τον Ραδιοσταθμό της θα αναγεννήσει τον λαό».
Πάντα έχω μια εικόνα στον νου μου. Πως κατέβηκε «σβουριχτός» ο Σεβασμιώτατος με το πασίγνωστο δίχτυ από τα Μετέωρα και προσαρμόστηκε στην πεδιάδα, για να μπει μέσα στον δαίδαλο της ασφάλτου και να ποδηγετήσει χιλιάδες λαού στον δρόμο προς τον Χριστό και την ελευθερία, ελευθερία που είναι η τελική λύση του δράματος με την μετάνοια και την ταπείνωση. Εμένα μου αρέσουν τα κοινωνικά έργα και η φιλανθρωπία. Όμως εκείνο που προηγείται σήμερα ως ζωτική ανάγκη είναι η συμμετοχή του ανθρώπου στη μυστική θυσία του Χριστού, το κέντρο της λατρείας του Ορθόδοξου χριστιανού, με τη θεία έκφραση της αρχαίας χειρονομίας. Ακροώμαι την προσευχή σας Σεβασμιώτατε στο θυσιαστήριο, από ραδιοφώνου, όταν δι’ ευλόγους αιτίας δεν μπορώ να βρίσκομαι στον Ιερό Ναό. Εισέρχομαι στο θυσιαστήριο, στα άδυτα του ιερού, όπου τελείται αιώνες τώρα το φρικτό μυστήριο της θυσίας του Χριστού. Συμμετέχω και θέλω να μεταλάβω, να κοινωνήσω των αχράντων μυστηρίων. Εδώ, η πνευματικότητα του λειτουργού όπως η αρχιεροσύνη του πατρός Καλλινίκου έχει τη δύναμη να μεταδίδει αυτήν την χάρη, να μας κάνει κοινωνούς της φύσεως του Χριστού. Τι ωραία, που ψέλνει ο κ. Καλλίνικος! Τι ωραία φωνή που έχει! Είναι καλλίφωνος – καλλικέλαδος, όπως λέγουν ότι υπήρξε η διδασκάλισσα του, η μακαριστή Γερόντισσα Χριστονύμφη, κάτω Βαρθολομιό. Το Άγιο Πνεύμα σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού έταξε έναν εκλεκτό του ιερέα και αρχιθύτη να συνεχίσει εκφώνως και κατανοητώς την υπέροχη έκφραση της αρχαίας χειρονομίας της Εκκλησίας μας. Ομιλώ ως λαός. Εάν κατανοήσουμε αυτήν την αποστολή του ιεράρχου, να μας ενώσει με τον Χριστό και να προσπαθήσουμε να βαδίζουμε προς την ποθητή λύτρωση, που είναι η οδός προς τη θέωση, τότε οι κόποι και η αγωνία Σας για μας Σεβασμιώτατε, έχουν δώσει καρπό. Καρπό ανεκτίμητο, σωτηρίας. Η σεπτή εικόνα Σας, όταν προσφέρετε Σώμα και Αίμα Χριστού, σε ένα παιδάκι είναι θέμα για προσκύνηση. Τελειώνοντας μπορώ να ψελλίσω μόνο την κλήση των Προηγιασμένων: Όσοι κατηχούμενοι προσέλθετε, οι Κατηχούμενοι προσέλθετε. Φως Χριστού φαίνει πάσι. Σεβασμιώτατε Σας ευγνωμονούμε και Σας ευχαριστούμε.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Μάρτιο του 1998
Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου