Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο....

Σε λίγες ώρες θα χτυπήσει το πρώτο σχολικό κουδούνι της χρονιάς. Πες αλήθεια σου λείπει που δεν θα χτυπήσει για εσένα, για εμένα. Όταν είσαι μικρός δεν εκτιμάς αυτά που έρχονται και ζεις. Και όταν είσαι πια μεγάλος νοσταλγείς πιεστικά αυτά που έφυγαν. Έτσι είναι η ζωή δεν "αναγνωρίζει" τους χρόνους στην κατάλληλη στιγμή και δεν γυρίζει στιγμές. Ήρθαν, έφυγαν. Θα θέλαμε το κουδούνι να χτυπήσει λοιπόν και για μας. Πόσα θυμόμαστε άραγε από το πρώτο κουδούνι όταν ήμασταν "πρωτάκια;". Εγώ λίγα. Δεν ξέρω αν μπορείς να με βοηθήσεις. Αν θυμάσαι και εσύ. Θυμάμαι την καλοσιδερωμένη ποδιά με το μπλε φανταχτερό χρώμα ( αυτό στη αρχή γιατί μετά από μήνες με το πολύ πλύσιμο το μπλε θα ξεθωριάσει σταδιακά) και τον κολλαριστό άσπρο γιακά να με περιμένει υπομονετικά κρεμασμένη στο τελευταίο φύλλο της ντουλάπας. Θυμάμαι τον πρώτο μας Δάσκαλο. Τον αείμνηστο Χριστόπουλο. Με κουστούμι ριγέ και γραβάτα με μικρό κόμπο και πλατιά γεμάτη λαχούρια. Τον θυμάμαι ψηλό, ξερακιανό, σχεδόν στεγνό με ένα τσιγάρο να λιώνει διαρκώς στα δάχτυλα. Ένα μικρό πάθος που στοίχισε ίσως μια ζωή. Αλλά έτσι είναι η ζωή τα βρίσκει σκούρα στα μικρά πάθη και ξεπερνάει ευχάριστα τα μεγάλα. Ήταν ευγενείς, καλοδιαβασμένος, φωτισμένος. Αξέχαστος. Θυμάμαι το σχολείο μας, το 20ο Δημοτικό, το αρχοντικό του Ταγκόπουλου που φιλοξένησε χρόνια πολλά, πολλές γενιές πειραιωτών. Θυμάμαι όλους τους αγαπημένου συμμαθητές, ένα μικρό μελίσσι που έτρεχε για να προλάβει το πρώτο και κάθε κουδούνι. Τι είναι αυτό που μας κάνει και νοσταλγούμε τα σχολικά μας χρόνια ενώ τα έχουμε αφήσει καιρούς πίσω; Είναι πολλά, μα κυρίως είναι τα πρόσωπα που μας λείπουν. Αυτά που έχουμε να δούμε χρόνια και αυτά που δεν θα ξαναδούμε ποτέ. Δεν θα μελαγχολήσουμε σήμερα αν και η νύχτα το προβλέπει. Αλλά, αλήθεια, πόσο θα ήθελα να με ξύπναγε η μάνα μου πάλι με ένα ποτήρι γάλα και μια τσατσάρα στο χέρι που προσπαθούσε να ταχτοποιήσει το (τότε) μαλλί μου που από τον ύπνο  έμοιαζα σαν αφρικάνος. Να βάλω την μπλε μου ποδιά και να την βλέπω να με χαιρετάει συγκινημένη στο πλατύσκαλο του σχολείου. Να συναντηθώ με τους αγαπημένους μου συμμαθητές, με όλους, και να αρχίσουμε τα παιχνίδια και τα διαβάσματα. Σε λίγες ώρες δεν θα χτυπήσει για μας το πρώτο σχολικό κουδούνι της χρονιάς. Αλλά αυτό τελικά δεν έχει σημασία. Αυτό έχει σημασία. Είμαι πολύ ευλογημένος που πέρασα με εσένα...με εσένα...με εσένα τα παιδικά μου μαθητικά  χρόνια. Και αν τα ξαναζούσα πάλι, πάλι μαζί σας θα ήθελα. Γιατί ήταν αξέχαστα, χαρούμενα, μοναδικά τα σχολικά χρόνια μαζί σας. Εκεί στο σχολείο μας, στην γειτονιά μας. Στα χρόνια μας. Εκεί που πηγαίναμε μαζί σχολείο...

Κώστας Ζουρδός