Το φωτογραφικό στιγμιότυπο είναι μπροστά από το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά στην εξέδρα των επισήμων και χρονολογείται το 2000. Στην φωτογραφία διακρίνεται ο Υπουργός Δικαιοσύνης Ευάγγελος Γιαννόπουλος, ο Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος, ο Βουλευτής της Α' Πειραιά Μανώλης Μπεντενιώτης, ο Βουλευτής της Α' Πειραιά Γιώργος Καλός,η Νομάρχης Πειραιά Μαίρη Σορώτου - Τσανάκη και ο Δήμαρχος Πειραιά Χρήστος Αγραπίδης.
Κώστας Ζουρδός
Το φωτογραφικό στιγμιότυπο είναι μπροστά από το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά στην εξέδρα των επισήμων και χρονολογείται το 1992. Στην φωτογραφία διακρίνεται ο Υπουργός Οικονομικών Στέφανος Μάνος, ο Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος, ο Νομάρχης Πειραιά Παναγιώτης Γύφτουλας, ο Βουλευτής της Β' Πειραιά Ηλίας Βουγιουκλάκης και ο Δήμαρχος Πειραιά Στέλιος Λογοθέτης.
Κώστας Ζουρδός
Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης είναι αναμφίβολα ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες της πατρίδας μας που με τα κατορθώματα του στα πεδία των μαχών έγραψε χρυσές σελίδες στην ιστορία του έπους του 1940, στην Ιστορία του Έθνους .
Ο Δαβάκης είχε λάβει μέρος στις μάχες των Βαλκανίκων πολέμων αλλά και στον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο και είχε μια εύθραυστη υγεία που τον ανάγκασε το 1936 να τεθεί σε αποστρατεία.
Στο προσκλητήριο του 1940 και ενώ βρίσκεται τέσσερα χρόνια μακριά από το στράτευμα σε προχωρημένη ηλικία για την εποχή, δεν διστάζει να δώσει το παρόν και μάλιστα ζητάει να πάει ως απλός στρατιώτης στην πρώτη γραμμή.
Τον τοποθετούν υπεύθυνο σε ένα τάγμα 2.000 στρατιωτών με τους περισσότερους να είναι απόστρατοι με ειδικότητες βοηθητικές ( μάγειρες, σκαπανείς, σιτιστες) με το τάγμα να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της μάχης της Πίνδου απέναντι στην ταξιαρχία Ρίμινι των Ιταλών αλπινιστών που ήταν πλήρως εξοπλισμένοι. Η ταξιαρχία Ρίμινι αποτελούνταν από 20.000 στρατιώτες. Οι Ιταλοί ήταν σίγουροι για την νίκη τους και απορούσαν ποιος ήταν αυτός ο παράτολμος αξιωματικός που θα σταθεί απέναντι τους.
Οι Έλληνες το 1940 είπαν ενωμένοι το ιστορικό ΟΧΙ απέναντι στον εξωτερικό εχθρό και έχυσαν το αίμα τους για την δική μας ελευθερία και για την δυνατότητα να φτιάξουμε μια ζωή απαλλαγμένη από καταστροφικές εξουσίες και ολοκληρωτισμους.
Στον Ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς υπάρχει στο αριστερό κλίτος η κατακόμβη του Αγίου Νέστορα, προστάτη των νέων της ενορίας όπου κάθε χρόνο στην εορτή του Αγίου, στις 27 Οκτωβρίου πανηγυρίζει με λατρευτικές και άλλες εκδηλώσεις. Ο Άγιος Νέστορας, ο θαρραλέος νέος χριστιανός, αγαπήθηκε από τους νέους της ενορίας στο πέρασμα των χρόνων και αποτέλεσε πρότυπο για την ζωή τους.
Στις 30 Νοεμβρίου του 1985 έγιναν τα θυρανοίξια της κατακόμβης του Αγίου Νέστορα στον Ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς από τον Μακαριστό Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο, τους Ιερείς του Ναού αλλά και πλήθος Ιερέων από τις άλλες ενορίες της Μητροπόλεως και του πιστού πληρώματος της Εκκλησίας που αγκάλιασε την τελετή με κατάνυξη και πίστη.
44 χρόνια από την 1η Γιορτή Νεολαίας της Ενορίας του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς.
Συμπληρώθηκαν φέτος 44 χρόνια από την 1η Γιορτή Νεολαίας που διοργάνωσε η Ενορία του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς στην πλατεία του Ναού και συγκέντρωσε πλήθος νέους από όλες τις ενορίες του Πειραιά.
Δέκα χρόνια από την οσιακή κοίμηση του Μακαριστού Μητροπολίτου Πέτρας Νεκτάριου.
Ο Μακαριστός Μητροπολίτης Πέτρας Νεκτάριος υπήρξε ένας συγκλονιστικός Ιεράρχης όχι μόνο για την Μητροπολιτική του Περιφέρεια, για την Εκκλησία της Κρήτης, αλλά για όλη την Ορθόδοξη Εκκλησία. Ένας πιστός, ταπεινός και φλογερός Ιεράρχης που κόσμησε με την παρουσία του την Εκκλησία.
Είχε αναπτύξει στενούς δεσμούς με την Μητρόπολη Πειραιώς και ιδιαίτερα με τον Μακαριστό Γέροντα Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο και σε κάθε ευκαιρία επισκεπτόταν την Μητρόπολη μας για να λειτουργήσει και να κηρύξει κυρίως στις εορτές του πολιούχου Αγίου Σπυρίδωνα αλλά και στην εορτή του Αγίου Νικολάου. Η παρουσία του αποτελεί πνευματική παρακαταθήκη για την πόλη μας και το επιβλητικό παράστημα του και το γλυκό χαμόγελο του ακόμα ζεσταίνουν την καρδιά μας σε κάθε θύμηση!
Σε κλίμα κατάνυξης και ιεροπρέπειας τελέστηκε την Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2026 στον πανηγυρίζοντας Ι. Ν. Αγίου Δημητρίου Νέου Φαλήρου η χειροτονία σε διάκονο του Μονάχου π. Συμεών Νικολαΐδη.
Την χειροτονία τέλεσαν ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ και ο Επίσκοπος Αχελώου κ. Νήφων ο οποίος είναι και ο πνευματικός πατέρας του διακόνου π. Συμεών.
Ομολογώ πως δεν γνωρίζω τα δογματικά ζητήματα που ταλαιπωρούν την Εκκλησία της Κύπρου για τον Αρχιερέα Τυχικό. Δεν γνωρίζω και τον ίδιο! Για να λέει το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η Εκκλησία της Κύπρου ότι υπάρχουν θέματα πίστεως για τον Τυχικό το αποδέχομαι με σεβασμό. Πριν όμως από τις καθαιρέσεις, τις τιμωρίες,τις ομολογίες η Εκκλησία έχει καθαιρέσει την αγάπη απέναντι σε έναν αδελφό που δοκιμάζεται, που έκανε λάθη, που λοξοδρόμησε, που ασθένησε.
Γνωρίζω πως δεν χρειάζεται να κάνω μαθήματα θεολογικής ακριβείας σε ανθρώπους που τα γνωρίζουν καλύτερα αλλά επιλέγουν την διοίκηση από την αγάπη! Ανθρωπίνως θέλω να μιλήσω και ίσως τελικά τα λόγια μου στην σημερινή εποχή - και μέσα στην Εκκλησία - να είναι στην διάσταση της φαντασίας.
Στα πολλά σπουδαία που έκανε ο Διονύσης Σαββόπουλος στην ελληνική μουσική και στον πολιτισμό μας είναι πως - κατά την γνώμη μου - έγραψε τον δεύτερο εθνικό μας ύμνο σε καιρούς ειρήνης, το τραγούδι "ας κρατήσουν οι χοροί"! Και ο δεύτερος αυτός εθνικός ύμνος σε σχέση με τον πρώτο έχει μια μεγάλη υπέρ του διαφορά:τον τραγουδάμε σε όλες τις περιστάσεις. Στους έρωτες, στους χωρισμούς, στις απώλειες, στις παρέες και στις ιστορίες τους, στις εθνικές ανατάσεις (κυρίως αθλητικές), στις μοναξιές μας. Ο Εθνικός ύμνος του Σολωμού μιλάει για τις θυσίες των ηρώων του Έθνους από τους εξωτερικούς κινδύνους. Ο Εθνικός ύμνος του Σαββόπουλου μιλάει για τους κινδύνους εντός μας, εξίσου επικίνδυνοι αλλά που μπορεί να είναι λυτρωτικοί μέσα στην καταφυγή της κοινότητας, της παρέας, των ονείρων, της Ορθοδοξίας.
Σε αγαπάμε και για αυτό Διονύση γιατί μας έδωσες την ελπίδα κατά του χειρότερου εχθρού μας του εαυτού μας μέσα από ένα (και πολλά περισσότερα) τραγούδι που μας λυτρώνει.
Μας έμαθες πως πρέπει να αγαπάμε ακόμα και όταν αμφισβητούμε και τον δημιουργό και τον εαυτό μας.
Καλό Παράδεισο αγαπημένε!...
Κώστας Ζουρδό
Ένας χρόνος χωρίς (με) τον Χρήστο Γιανναρά!....
Ο Χρήστος Γιανναράς δεν πήγε φέτος το καλοκαίρι στα αγαπημένα του Κύθηρα. Για την ακρίβεια δεν έφυγε ποτέ από αυτά. Τριγυρνάει εκεί στα αφρισμένα ακρογιάλια, στα αέρο – σοκάκια του νησιού, στις παρέες που αστράφτουν και συννεφιάζουν σε συζητήσεις για το παρελθόν και το μέλλον παρέα με μια χωριάτικη σαλάτα, χόρτα και κρασί. Είναι εκεί που το καντήλι ανάβει για να φωτίσει τα πρόσωπα των αγίων στο ξύλινο εικονοστάσι που βαστάει μια παράδοση εκκλησιαστικής ζωής με πόνο και δάκρυ. Στο σπίτι στα Κύθηρα αντηχεί η φωνή, οι στοχασμοί του και η αναστάσιμη εξόδιος ακολουθία που έψαλε ο ίδιος για τον εαυτό του.
Ο Χρυσόστομος Σταμούλης είχε μεγάλη αδυναμία στην ποίηση και στους ποιητές και έτρεφε εκτίμηση για το ποιητικό έργο της Κικής Δημουλά. Μόλις είχε ολοκληρώσει ένα δικό του μουσικό έργο και το είχε στείλει στην μεγάλη ποιήτρια με ένα ιδιόχειρο σημείωμα όπως το διηγείται ο ίδιος: « Ειναι από τις πρώτες μου επαφές με την Κική Δημουλά και μέσο φίλων της στέλνω ένα δικό μου ψηφιακό δίσκο. Όπου στον πρόλογο έχω ένα κειμενάκι, μπα γιατί; του παππού μου είναι! Και η ιστορία πια είναι, πεθαίνει ο πατέρας μου και πηγαίνουμε για ένα από τα τρισάγια στο κοιμητήρι του χωριού μας. Ξύλινα κάγκελα, η μικρή μας είναι τεσσάρων – πέντε χρονών, παίζει με το κάγκελο, ανεβαίνει – κατεβαίνει, μπαίνει μέσα βγαίνει έξω. Έρχεται μια θεία και της λέει: Αλεξάνδρα, μην το κάνεις αυτό ο χώρος εδώ είναι ιερός. Και η μικρή γυρνάει την βλέπει και της λέει: Μπα! Γιατί; του Παππού μου είναι. Η Κική Δημουλά το διαβάζει αυτό και μου γράφει: Εγώ δεν μπόρεσα ακόμα να πω, Μπα! Γιατί; του Παππού μου είναι. Και ο καθηγητής ολοκληρώνει την διήγηση του καταλήγοντας, βλέπετε ότι τον θάνατο τον ξεπερνάει η παιδικότητα»
Η ονομαστική γιορτή του Γέροντα σήμερα και σε αλλοτινούς καιρούς η Αγία Τριάδα Πειραιώς θα είχε κατακλυστεί από κόσμο για τα εορταστικά. Και εκείνος από το βήμα με βυζαντινή ιεροπρέπεια θα τιμούσε το λαό του Θεού με τον λόγο και την παρουσία του. Εκεί και οι κατασκηνωτές που θα διέκοπταν το πρόγραμμα τους για να ευχηθούν στον πνευματικό τους πατέρα.
Τα χρόνια όμως κυλούν γοργά και σαρώνουν στο πέρασμα τους και πρόσωπα, και γεγονότα και μνήμες και θαύματα. Άλλοι και αλλά πρωταγωνιστούν σε μια εποχή δίχως ταυτότητα και προορισμό. Και η μνήμη να παίζει κρυφτό με το χθές αρνούμενη να μείνει στο πίσω αρνούμενη να πάει στο μπροστά.
Πάνε χρόνια. Χρόνια πίσω, πολλά, περασμένα. Ήταν το 1980 και ο αδελφός μου ο Γιάννης είχε την έμπνευση - έμπνευση ζωης- να πάει τον επτάχρονο ζωηρό μικρότερο αδελφό του στο κατηχητικό. Για να γίνει αυτό έπρεπε να γνωρίσει τον κ. Νίκο! Η συνάντηση έγινε μια Δευτέρα απόγευμα. Εκεί στο γραφείο του πνευματικού κέντρου, μπήκα με το ζόρι, σχεδόν τραβώντας με από τα αυτιά κατακόκκινος και θυμωμένος. Πίσω από το γραφείο καθόταν εκείνος. " Γεια σου. Είμαι ο Νίκος", είπε και σηκώθηκε όρθιος τείνοντας μου το χέρι του. Έμεινα άφωνος, ήταν ένας γίγαντας. Χρόνια μετά θα καταλάβω ότι ήταν γίγαντας σε όλα και κυρίως στην αγάπη.
Και τα χρόνια κύλησαν σαν νερό και ήταν πάντα εκεί σε όλες τις στιγμές. Πόσες να αποτυπώσω; Μου έδωσε την θέση του στην κατήχηση, ήταν εκεί στο πρώτο ταξίδι μου στο Άγιον Όρος, στα φοιτητικά μου χρόνια, στις αναζητήσεις μου, στις πτώσεις μου, στις αμφισβητήσεις μου. Τα χρόνια έγραψαν διαδρομές, Πειραιάς, Κάρπαθος. Και ήρθαν και άλλα πολλά, ο γάμος, ο γιός, οι δύσκολοι αποχαιρετισμοι. Και ήταν πάντα εκεί σιωπηλός αλλά και έντονος, αθόρυβος αλλά και παρόν. Πάντα έβρισκε τον τρόπο να κατατροπώνει το πρόβλημα, να ανάβει την σπίθα της υποτονικής μου πίστης. Είναι ένα από τα δύο καταφύγια της αδύναμης πνευματικής μου ζωής ( το άλλο ο π. Συμεών).
Κώστας Ζουρδός
