Ένας χρόνος χωρίς (με) τον Χρήστο Γιανναρά!....
Ο Χρήστος Γιανναράς δεν πήγε φέτος το καλοκαίρι στα αγαπημένα του Κύθηρα. Για την ακρίβεια δεν έφυγε ποτέ από αυτά. Τριγυρνάει εκεί στα αφρισμένα ακρογιάλια, στα αέρο – σοκάκια του νησιού, στις παρέες που αστράφτουν και συννεφιάζουν σε συζητήσεις για το παρελθόν και το μέλλον παρέα με μια χωριάτικη σαλάτα, χόρτα και κρασί. Είναι εκεί που το καντήλι ανάβει για να φωτίσει τα πρόσωπα των αγίων στο ξύλινο εικονοστάσι που βαστάει μια παράδοση εκκλησιαστικής ζωής με πόνο και δάκρυ. Στο σπίτι στα Κύθηρα αντηχεί η φωνή, οι στοχασμοί του και η αναστάσιμη εξόδιος ακολουθία που έψαλε ο ίδιος για τον εαυτό του.
