"Και πριν προλάβω τρεις να σε αρνηθώ...σκούριασε το κλειδί του Παραδείσου"*

 

Η  αγωνία του κάθε Πάπα, να κρατάει το κλειδί του Παραδείσου!

Μέλημα κάθε πιστού (όρος που σηκώνει μεγάλη κουβέντα στις μέρες μας) σε σχέση με τις αποφάσεις της Εκκλησιαστικής Ιεραρχίας είναι ο σεβασμός, η εμπιστοσύνη αλλά και ο προβληματισμός. Δηλώνω εξ αρχής (για να ξεμπερδεύω με τους προοδευτικούς) και ειλικρινά πως έχω μεγάλη εκτίμηση και εμπιστοσύνη στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Κατά συνέπεια δεν θα ασχοληθώ με τα γεγονότα στην Κωνσταντινούπολη. Εξάλλου για τα εσωτερικά ζητήματα υπάρχουν και οι τοπικοί Μητροπολίτες που εξίσου η εμπιστοσύνη είναι αυξημένη. Αλλά θέλω να ασχοληθώ λίγο με τον Πάπα Λέων (έτσι καλύπτω και τα νότα μου από τους υπερσυντηρητικούς) και την στάση του απέναντι στα γεγονότα που εξελίχθηκαν και εν πολλοίς προκάλεσε στην εορτή του Αγίου Ανδρέα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Ο Πάπας Λέων ανάγνωσε το Σύμβολο της Πίστεως έτσι όπως πραγματικά είναι, έτσι όπως το απαγγέλουμε και το πιστεύουμε εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Διάβασε ένα κείμενο που καταργούσε τον ρόλο του και ισοπέδωνε όλο το οικοδόμημα (θεολογικά ερειπωμένο και ανοχύρωτο) της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Κατά συνέπεια λοιπόν – αν έχει καταλογισμό – ο Πάπας εξαφάνισε την «Εκκλησία» του αφού γκρέμισε το θεολογικό του υποστήριγμα. Κατάλαβε τι έκανε; Ή απλώς διάβασε ένα κείμενο έτσι για να περνά η ώρα για να γίνει αρεστός στην ομήγυρη ως φιλοξενούμενος; Την ίδια ώρα την Κυριακή οι πιστοί καθολικοί ανά την Οικουμένη ποιο σύμβολο της Πίστεως ανάγνωσαν; Αυτό που θεοποιεί τον Πάπα ή αυτό που τον επαναφέρει στην τάξη των νεοφώτιστων;

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως πρέπει να συνεχιστούν οι διάλογοι αγάπης και να είναι εξαντλητικοί μεταξύ των «εκκλησιών» που κάποτε μοιραζόντουσαν την ίδια πίστη αλλά δεν τα βρήκαν στην εξουσία που αυτή τους κληροδότησε. Αλλά αυτοί οι διάλογοι είναι ερήμην του εκκλησιαστικού ποιμνίου απανταχού. Οι ενώσεις δεν γίνονται από πάνω αλλά από κάτω. Από τον Λαό. Αλήθεια τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν τις τελευταίες μέρες του Νοεμβρίου στην Κωνσταντινούπολη πόσο επηρέασαν την ζωή των ανθρώπων που βλέπουν τον Χριστό μέσα από την δεσποτική μήτρα ή την τιάρα; Πόσοι ασχολήθηκαν με τα τεκταινόμενα της γιορτής της Νίκαιας και πόσοι με την «γη της ελιάς ή με την "αθλητική Κυριακή"; Πόσοι ποιμένες ψάχνουν την συμφιλίωση και την ένωση ενώ στην πραγματικότητα σε λίγο (αν όχι από τώρα) θα ψάχνουν το ποίμνιο τους;

 Ο συμπαθητικός Πάπας έχει τον πόνο του κάθε Πάπα με εκκλησία ή όχι να κρατάει το κλειδί του Παραδείσου και να ελέγχει τους διερχόμενους. Φοβάμαι πως θα μείνει τελικά με το κλειδί στο χέρι.

Την περασμένη Κυριακή και πάλι, μακριά από τα φώτα της γιορτής, τις μήτρες και τις τιάρες το καντήλι άναψε στο εικονοστάσι από την μαυροφορεμένη γιαγιά ως ικεσία, τα νοσοκομεία φωτίστηκαν από την παρουσία του συμπονετικού Χριστού, η χαροκαμένη μάνα μαυροφόρεσε αλλά δεν έχασε ελπίδα και εκείνος ο νέος έκλαψε για τον ερωτά του στην εικόνα του Αγίου Ανδρέα που πρώτος, αυτός ο Πρωτόκλητος του έρωτα, ερωτεύτηκε τον Χριστό.

 Και κάπου μακριά αλλά αδιάφορα θρησκευτικοί ηγέτες να μοιράζονται τις εξουσίας. Σκούριασε το κλειδί του Παραδείσου!

 

Κώστας Ζουρδός, θεολόγος

* Στίχος του Άλκη Αλκαίου από το τραγούδι Ερωτικό.