Ομολογώ πως δεν γνωρίζω τα δογματικά ζητήματα που ταλαιπωρούν την Εκκλησία της Κύπρου για τον Αρχιερέα Τυχικό. Δεν γνωρίζω και τον ίδιο! Για να λέει το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η Εκκλησία της Κύπρου ότι υπάρχουν θέματα πίστεως για τον Τυχικό το αποδέχομαι με σεβασμό. Πριν όμως από τις καθαιρέσεις, τις τιμωρίες,τις ομολογίες η Εκκλησία έχει καθαιρέσει την αγάπη απέναντι σε έναν αδελφό που δοκιμάζεται, που έκανε λάθη, που λοξοδρόμησε, που ασθένησε.
Γνωρίζω πως δεν χρειάζεται να κάνω μαθήματα θεολογικής ακριβείας σε ανθρώπους που τα γνωρίζουν καλύτερα αλλά επιλέγουν την διοίκηση από την αγάπη! Ανθρωπίνως θέλω να μιλήσω και ίσως τελικά τα λόγια μου στην σημερινή εποχή - και μέσα στην Εκκλησία - να είναι στην διάσταση της φαντασίας.
Έπεσε λοιπόν ο Τυχικός! Ποιος τον πήρε από το χέρι και κάθισε μαζί του για να μιλήσουν με τις ώρες για να ξαναμπεί στην τροχιά; Ποιος τον αγκάλιασε στις δύσκολες μοναχικές του ώρες; Ποιος μπήκε φραγμός στους πειρασμούς του; Ποιος στάθηκε δίπλα του ακόμα και αν έκανε φρικτά λάθη; Αν η απάντηση είναι κανένας τους για ποια εκκλησία της αγάπης μιλάμε;
Και τέλος πόσο θα θριάμβευε ο ουρανός αν τώρα στο κρεββάτι του πόνου τον διακονούσε η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Κύπρου, το Οικουμενικό Πατριαρχείο; Από πότε η Εκκλησία πετάει το αμαρτωλό πρόβατο στα τσακάλια;
Θρίαμβος δεν είναι η καθαίρεση κάποιου, είναι λύπη. Θρίαμβος είναι η επιστροφή κάποιου μέσα στην αγάπη. Ποιος είναι πιο αιρετικός αυτός που δεν κατάλαβε ή αυτός που δεν αγάπησε ποτέ;
Μεγάλωσα με εκκλησιαστικούς πατέρες που μου δίδαξαν να βρίσκομαι δίπλα στους αδικημένους και στους αμαρτωλούς! Η Εκκλησία βρίσκεται δίπλα σε αυτούς;
Πριν από τα διοικητικά, τις ομολογίες, τα πάθη, τα λάθη υπάρχει η αγάπη. Αλλά μήπως την αγάπη την έχουμε καθαίρεση από την ζωή της εκκλησίας μας;
Κώστας Ζουρδός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου