Η ονομαστική γιορτή του Γέροντα σήμερα και σε αλλοτινούς καιρούς η Αγία Τριάδα Πειραιώς θα είχε κατακλυστεί από κόσμο για τα εορταστικά. Και εκείνος από το βήμα με βυζαντινή ιεροπρέπεια θα τιμούσε το λαό του Θεού με τον λόγο και την παρουσία του. Εκεί και οι κατασκηνωτές που θα διέκοπταν το πρόγραμμα τους για να ευχηθούν στον πνευματικό τους πατέρα.
Τα χρόνια όμως κυλούν γοργά και σαρώνουν στο πέρασμα τους και πρόσωπα, και γεγονότα και μνήμες και θαύματα. Άλλοι και αλλά πρωταγωνιστούν σε μια εποχή δίχως ταυτότητα και προορισμό. Και η μνήμη να παίζει κρυφτό με το χθές αρνούμενη να μείνει στο πίσω αρνούμενη να πάει στο μπροστά.
Τι θα μπορούσε σήμερα να θυμηθεί κανείς στην γιορτή του Γέροντα; Ασφαλώς πολλά, διάφορα και σημαντικά. Θα σταθώ σε ένα. Που τότε δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τις διαστάσεις του.
Είναι Ιούλιος αργά το βράδυ, μετά τις 22:00 και οι κατασκηνωτές ψυχαγωγούνται στην πλατεία του Αγίου Αθανασίου στην κατασκήνωση. Από το βάθος μακριά ξεπροβάλλει μια φιγούρα κληρικού με γοργό βήμα. Ένα αντερι απλό και ένας καλογερικος σκούφος. Και από πίσω μια κουστωδία κληρικών να τον ακολουθεί βιαστικά. Ο π. Ευσέβιος, ο π. Ιγνάτιος, ο π. Χριστόφορος, ο π. Αρσένιος. Και εκείνος να κατευθύνεται στην κουζίνα για να μάθει αν οι κατασκηνωτές τρώνε σωστά. Έτοιμος να επιπλήξει ή να επαινέσει, ότι χρειαστεί. Έχοντας προηγηθεί μια δυσκολη μέρα γεμάτη εκκλησιαστική γραφειοκρατεία και απίθανα αιτήματα. Αλλά αυτή είναι η αγάπη η πατρική.
Και τώρα χωρίς τις έγνοιες και τις μέριμνας τις ανθρώπινες, έξω από τον χρόνο και τους περιορισμούς του σε μια γωνιά του Παραδείσου να εύχεται για το ποίμνιο του.
Και αν δεν το κατάλαβες σίγουρα το ένιωσες. Είναι εκείνος που κάθε πρωί δροσίζει την ημέρα σου με εκείνη την αύρα που σου χαϊδεύει το πρόσωπο την πατρική.
Κώστας Ζουρδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου