Τον Νίκο Σαμπαζιώτη δεν θα τον συναντήσεις μέσα από μια ευχάριστη θεολογική ατάκα. Δεν θα τον βρεις στην επιφάνεια της εντύπωσης και στο περισπούδαστο ύφος μιας δήθεν πολυγνωσίας για όλα. Και σίγουρα δεν θα τον συναντήσεις ούτε στα πολυτελή αλλά ούτε και στα καταγώγια της όποιας εξουσίας. Όμως η παρουσία του είναι σιωπηλά δυνατή σε πολλά πνευματικά γεγονότα και της πόλης του Πειραιά αλλά και σε κάθε πνευματική προσπάθεια που απαιτεί μόχθο και όχι φιγούρα. Σαν τους αφανείς καλόγερους που δάκρυ το δάκρυ ποτίζουν τον βράχο για να σπάσει και όταν σπάσει μπολιάζει το χωράφι που πριν ο βράχος χαράμιζε. Μερικά χρόνια πριν θυμάμαι έναν σπουδαίο νέο εκλεγέντα Μητροπολίτη να λέει πως για να οργανώσεις μια άρτια Μητρόπολη διοικητικά, χρειάζεσαι ένα φιλότιμο Πρωτοσύγκελο και τον…Νίκο Σαμπαζιώτη! Αλλά ας πιάσουμε το κουβάρι από την αρχή….
Ο Νίκος γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά σπούδασε στην ΑΣΟΕΕ και ανήσυχος από μικρός εντάχτηκε στα πνευματικά κινήματα της εποχής κατασταλάζοντας στο ασφαλές αλλά και επαναστατικό καταφύγιο της ενορίας. Γνώρισε σπουδαίους πνευματικούς ανθρώπους αλλά νομίζω πως σταθμός στη ζωή του (και όχι μόνο εκείνου) ήταν η ένταξη του σε μια παρέα γύρω από τον σπουδαίο κληρικό π. Μαρίνο Γεωργακόπουλο. Ο αείμνηστος π. Μαρίνος ήταν προικισμένος με πολλά χαρίσματα και κατά την γνώμη μου διακρινόταν ιδιαίτερα για τρία: την ευθύτητα και την αλήθεια του λόγου του, τις πνευματικές και διοικητικές του ικανότητες και την δυνατότητα του να επιλέγει πρόσωπα στις κατάλληλες θέσεις. Ικανότητες που κληρονόμησε και στα σαρκικά και στα πνευματικά του παιδία. Ο π. Μαρίνος είχε έμφυτη μια λαϊκή αρχοντιά και μια πνευματική αμεσότητα λόγου και πράξεων μοναδική. Όλα αυτά πέρασαν και στο Νίκο αλλά και σε άλλους.
Την εικοσαετία 1980 – 2000, που κατά την γνώμη μου, στην Μητρόπολη Πειραιώς (αλλά και σε άλλες Μητροπόλεις της Ελλάδος) συντελείται ένα από τα μεγαλύτερα έργα εσωτερικής ιεραποστολής της πατρίδας μας με πρωτεργάτη τον Μακαριστό Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο και συνοδοιπόρο τον π. Ιγνάτιο Γεωργακόπουλο (σημερινό Μητροπολίτη Δημητριάδος ) αλλά και πληθώρα σπουδαίων κληρικών και λαϊκών, ο Νίκος δίνει το παρόν και βρίσκεται δίπλα στην υλοποίηση σπουδαίων πνευματικών γεγονότων. Στην ίδρυση του Ραδιοφωνικού Σταθμού «Πειραϊκή Εκκλησία», στις εκδηλώσεις, στις κατασκηνώσεις, στην ίδρυση και λειτουργία των εκπαιδευτηρίων της Μητροπόλεως, στο περιοδικό «Πειραϊκή Εκκλησία», στην τηλεοπτική εκπομπή «Αρχονταρίκι» και σε όλες τις δράσεις σε όλους τους τομείς. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε τα χαρίσματα του αρκεί να σας μεταφέρω την στιχομυθία της σπουδαίας αυτής εποχής. Για να γίνει ένα σπουδαίο έργο στην Μητρόπολη Πειραιώς, αρχίζει από την ιδέα, προχωράει στην έγκριση του Γέροντα (Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο) και καταλήγει στον Νίκος για να το υλοποίηση (πλαισιωμένος από ένα άλλο σπουδαίο κεφάλαιο της εποχής και της ιστορίας που αναφέρουμε και είναι ο π. Γεώργιος Γεωργακόπουλος).
Σταθμοί σημαντικοί στη δράση του Νίκου είναι η παρουσία του στην Διεύθυνση του Παιδικού Σταθμού της Μητροπόλεως Πειραιώς και στην δυνατότητα να προσφέρει στους μικρούς μαθητές υψηλή ποιότητα παιδείας με ήθος και αγάπη που τους είναι πολύτιμος οδηγός στη ζωή τους μέχρι και σήμερα και η δημιουργία του εκδοτικού οίκου «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ» με εκδόσεις που έχουν περάσει στην ιστορία.
Ο Νίκος συνεχίζει ακλόνητα, δυνατός και σιωπηλός. Με έργο που δεν φωνάζει αλλά ριζώνει, που δεν γίνεται μόδα αλλά ελπίδα, που δεν διαχωρίζει αλλά αγαπά. Είναι κομμάτι της ιστορίας μας, της ψυχής μας, των ονείρων μας. Και συνεχίζει να κονταροχτυπιέται με ότι αλλοιώνει την συνείδηση μας, με τον τρόπο του.
Και αν όλα αυτά δεν είναι αρκετά. Αυτό το τελευταίο φτάνει. Αγαπάει χωρίς όρια και όρους. Την οικογένεια του, τους φίλους του, την Εκκλησία, τον κόσμο όλο. Και αποτελεί οδοδείκτη ζωής, ζωής αληθινής....
Κώστας Ζουρδός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου