Η αγάπη μας θα γίνει ένα τραγούδι.....

 Ο  Ιανουάριος του 1982 είναι χρονιά σταθμός για την ενορία του Αγίου Βασιλείου Πειραιά γιατί αυτόν τον μήνα θα ιδρυθεί η Νεανική χορωδία που θα γράψει την δική της  μοναδική  ιστορία και θα γίνουν μέλη της εκατοντάδες παιδιά. Η δημιουργία μιας νεανικής χορωδίας δεν είναι μια εύκολη υπόθεση για την εποχή αλλά η μεγάλη και αθρόα συμμετοχή των νέων στις νεανικές δραστηριότητες της ενορίας και η δυνατότητα μιας νέας επιλογής δράσης οδήγησαν στην απόφαση για ένα τέτοιο  δύσκολο εγχείρημα που με την πάροδο του χρόνου αποδείχθηκε απόλυτα επιτυχημένο.

Μαθήματα Αγιογραφίας…

Μέσα στις πολλές και σημαντικές δραστηριότητες της ενορίας του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς που συγκέντρωσαν την αποδοχή και την μεγάλη συμμετοχή πολλών ενοριτών κάθε ηλικίας ήταν και τα μαθήματα Αγιογραφίας. Τα μαθήματα αγιογραφία είχαν ως σκοπό να προσφέρουν άλλη μια δυνατότητα διεξόδου στους ενορίτες από την δύσκολη καθημερινότητα αλλά και την ευκαιρία να αναπτύξουν το ταλέντο τους και να μάθουν εκτός από την τέχνη και την σπουδαία θεολογία της εικόνας. Η εικόνα εκτός από το καλλιτεχνικό μέρος που είναι μια σπουδαία και σημαντική πτυχή έχει και το θεολογικό συμβολικό μέρος και για αυτό και ο αγιογράφος είναι και εν δυνάμει ένας σημαντικός θεολόγος. Εξάλλου η  εικόνας βοηθάει τους ανθρώπους να καταλάβουν βαθύτερες θεολογικές έννοιες και δόγματα της εκκλησία χωρίς να τα έχουν σπουδάσει.

Εκπέμπω ένα σήμα μ’ ακούει κανείς;…

 Στις 30 Οκτωβρίου του 1988 ξεκινάει την πορεία του ο Ραδιοφωνικός Σταθμός  « Πειραϊκή Εκκλησία» προσφέροντας μια σύγχρονη μαρτυρία της Εκκλησίας μέσα από τις ραδιοσυχνότητες και εκπληρώνοντας ένα όραμα του Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικου για έναν νέο, καινοτόμο και σύγχρονο τομέα διακονίας. Στον σταθμό της « Πειραϊκή Εκκλησία» δημιουργήθηκαν μερικές σημαντικές εκπομπές από παραγωγούς στελέχη της Μητροπόλεως με μεγάλη απήχηση στο ραδιοφωνικό κοινό της εποχής που έγραψαν σημαντική ιστορία σε αυτόν τον τομέα της διακονίας αλλά και ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία της Μητροπόλεως Πειραιώς. Μια τέτοια εκπομπή ήταν και αυτή με τον τίτλο: «Εκπέμπω ένα σήμα μ’ ακούει κανείς;»

Άκου φίλε κουφέ Οδυσσέα….

                                    Με αφορμή ένα κείμενο* Από την Σκύλλα στην Χάρυβδη; 

Από την αρχή θεωρώ την προσπάθεια μου άσκοπη  σε ανθρώπους που δεν θέλουν να ακούσουν και που εξακολουθούν να έχουν καλυμμένα τα αυτιά τους αλλά θα προσπαθήσω να τους δώσω μια ευκαιρία, όλοι την αξίζουν και ας την πετάξουν. Θα  ήθελα να σας ανακουφίσω από την αρχή, για το τέλος του κειμένου. Δεν με νοιάζει μετά το τέλος του κειμένου ποια ταμπέλα θα μου βάλετε, είναι καλοδεχούμενη. Μόνο μια υπενθύμιση. Ανήκω στο ίδιο ποίμνιο με εσάς, έχω τον ίδιο Πνευματικό Πατέρα με εσάς, τον επιχώριο Μητροπολίτη, με την μόνη διαφορά πως τον τιμώ με την προσωπική μου ελευθερία. Και επειδή περπατάμε στον ίδιο τόπο αν τα παραπάνω δεν σας πείθουν   ας μετρήσουμε τις προσωπικές μας ιστορίες. Είναι δύσκολο να μιλήσεις για κάποιον με αφορμή την ιστορία όταν θέλει να την κατανοήσει για την δική του προσωπική αλήθεια. Θα είμαι όσο ποιο σύντομος και απλός γίνετε, τα βαθυστόχαστα μάλλον σας μπερδεύουν.

Τα extreme sport της εποχής μας…

Στις μέρες μας υπάρχουν πολλά extreme sport με τα οποία και ασχολούνται οι νέοι σήμερα με δημοφιλή το Αλεξίπτωτο πλαγιάς, το Skydiving δηλαδή η ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο, Kitesurf, δηλαδή ο αετός-σανίδα πάνω στα κύματα και άλλα πολλά περίεργα, φοβίσιμα και λίγο επικίνδυνα. Και εγώ που τα γράφω και για την γένια μου και λίγο παραπάνω, όλα τούτα είναι λίγο ακαταλαβίστικα και περίεργα. Εμείς εκτός από τα γνωστά και δημοφιλή παιχνίδια του ποδοσφαίρου, του μπάσκετ του βόλεϊ του πινκ-πονκ, είχαμε και τα δικά μας δύσκολα παιχνίδια που θα σας τα παρουσιάσω όχι για να μην μας λένε και οπισθοδρομικούς. Το πρώτο όπως φαίνεται και στην παραπάνω φωτογραφία είναι η δύναμη των χεριών. Τώρα μην με ρωτήσετε ποίος νίκησε. Τολμώ να ποντάρω στον Μάκη Καραγιοξή  και ας με συγχωρέσει ο Μιχάλης Στανατιώτης.

«Μ’ αγαπάς στο χάλι που ’χω»; της Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη

Κύριε, πριν 2000 χρόνια ρώτησες τους μαθητές σου:
Τι λένε για μένα οι άνθρωποι;
Ο λόγος Σου διαχρονικός κι έρχεται σήμερα να κουδουνίσει στ’ αυτιά μου.
Ζητάς κι από μένα μια απάντηση: τι λένε για μένα οι άνθρωποι;
Εσύ γνωρίζεις τις σκέψεις που κρύβω από τους άλλους και ξέρεις –ενώπιος ενωπίω είμαστε- πως δεν θέλω να Σου πω ψέματα.
Άλλωστε Εσύ γνωρίζεις τα εσώψυχά μου.
Πώς γίνεται το λοιπόν να σε ξεγελάσω;
Μόνο που ότι πούμε, παρακαλώ Σε, ας μείνει μεταξύ μας.
Συγχώρα με μονάχα γιατί θα Σε πικράνω…
Κι αρχίζω.

Νεανικές ενοριακές συντροφιές κοριτσιών…

Οι νεανικές ενοριακές συντροφιές κοριτσιών της ενορίας του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς ήταν ένας πολύ σημαντικός πυλώνας του νεανικού έργου που τροφοδοτούσε πολλές από τις δραστηριότητες της ενορίας μέσα από ζωντανές και χαρούμενες συντροφιές. Σε όλες τις κατηχητικές βαθμίδες τα κορίτσια της ενορίας είχαν πολυπληθή και ενεργεί συμμετοχή και στελέχωναν πολλά τμήματα με κυριότερα, την νεανική χορωδία, το χορευτικό τμήμα και την θεατρική ομάδα. 

Η κατακόμβη του Αγίου Νέστορα.

Στις 30 Νοεμβρίου του 1985 έγιναν τα θυρανοίξια του παρεκκλησίου του Αγίου Νέστορα στον Ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς της γνωστής σε όλους μας κατακόμβης. Τα θυρανοίξια τελέστηκαν από τον Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο και τους Ιερείς της ενορίας αλλά και άλλων Ιερέων της Μητροπόλεως Πειραιώς καθώς και πλήθος πιστών ενοριτών που παρακολούθησαν με κατάνυξη την λαμπρή τελετή.

Στην γωνιά του Αγίου Γερασίμου…

 Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, όπως έχουνε ξανά αναφέρει στην ενορία του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς υπήρξε μια τρομερή αύξηση των δραστηριοτήτων με την συμμετοχή εκατοντάδων  νέων της ενορίας μας. Από την πληθώρα των νεανικών συντροφιών και από την έλλειψη χώρου οι κατηχητικές συναντήσεις γινόντουσαν σε πολλά και αγαπημένα μέρη. Στο πνευματικό κέντρο, στην κατακόμβη του Αγίου Νέστορα, στον Ιερό Ναό. Μια αγαπημένη γωνιά για κατηχητικό ήταν στο προσκυνητάρι του Αγίου Γερασίμου που εκεί μαζευόμασταν για το μάθημα. Και ξεκινούσαν οι διηγήσεις, οι απορίες, τα αστεία, τα πειράγματα και τα τραγούδια. Αγαπημένη γωνία που κρύβει εκατοντάδες αναμνήσεις και φανερώνει και ζωή και όνειρα. Κυριακή σήμερα ημέρα κατηχητικού. Που να είναι όλα αυτά τα παιδιά σήμερα; Ελπίζω να μην λύθηκαν οι απορίες τους. Η ζωή κερδίζετε από τους διαρκώς ανήσυχους. Που είστε τώρα; Η γωνιά του Αγίου Γερασίμου περιμένει, δεν αντέχει την μοναξιά…

Κώστας Ζουρδός

Ένας Φιλόθεος επί της γης…

Είχα αποφασίσει εδώ και αρκετό καιρό να γράψω ένα κείμενο για τον π. Φιλόθεο και το είχα σκιαγραφήσει στο μυαλό μου και με παίδευε. Ήταν ένας από τους αγαπημένους μου Κληρικούς και ήθελα να έβγαζε όλα τα συναισθήματα της ψυχής μου. Τελευταία είχα εξομολογηθεί και σε φίλο Κληρικό πως θα ήθελα πολύ να τον συναντήσω για να μας μιλήσει εκείνος για την ιερατική πορεία της ζωής του. Δεν γινόταν. Δεν πρόλαβα. Τώρα πρέπει να γράψω αλλιώς, μέσα σε έντονη συναισθηματική φόρτιση που δεν βοηθάει την ιστορική μνήμη, δεν την μπολιάζει με τις θύμησες που ταιριάζουν και την βουλιάζουν στην αμηχανία της απώλειας. Δεν πρέπει, δεν θα το ήθελε να είμαστε στεναχωρημένοι. Δεν μου αρέσει ο παρελθοντικός χρόνος που χρησιμοποιώ.

Τηλεόραση URANIA…

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 κάνει την εμφάνιση της στην ελληνική αγορά η ιταλικής προελεύσεως τηλεόραση URANIA και δημιουργεί την λαχτάρα και την προσδοκία στο κοινό για την αγορά μιας τηλεοπτικής συσκευής. Τα χρόνια εκείνα λίγα σπίτια είχαν  τηλεόραση  γιατί το μέσο δεν ήταν τόσο διαδεδομένο και  το κόστος αγοράς ήταν απαγορευτικό. Μόνο στις οικογένειες των ναυτικών λόγω   καλύτερον εισοδημάτων υπήρξε η δυνατότητα αγοράς μιας τηλεόρασης που τις περισσότερες φορές τις αγόραζαν από χώρες του εξωτερικού. Η τηλεόραση URANIA έφερε την αλλαγή στην τηλεοπτική αγορά και ήταν η εταιρεία που δημιούργησε το πρώτο ελληνικό σίριαλ « το σπίτι με τον Φοίνικα » που μεταδόθηκε από την ΥΕΝΕΔ.

Η ζωή των Ορθοδόξων…

Τι θέλουνε οι άνθρωποι για να ξεκινήσουν την γιορτή. Μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα, μια άδεια πλατεία, άφθονο κέφι, καλή διάθεση και πολύ αγάπη. Και ένα παλιό  κασετόφωνο με ένα μακρύ καλώδιο να τρέχει με κακό ήχο, που όμως δίνει τον εύθυμο σκοπό.

Αρχίζει το ματς αδειάσαν οι δρόμοι…

Το κατηχητικό τελείωσε και από τον Ναό του Αγίου Βασιλείου ξεπρόβαλαν αλαφιασμένοι και χαρούμενοι οι πιτσιρικάδες. Τα φούτερ βγήκαν και φάνηκαν οι εμφανίσεις που έκρυβαν από σεβασμό στην ιερότητα του Ναού. Τα σκαλιά γέμισαν από παιδία που ανυπόμονα περίμεναν τον χωρισμό των ομάδων. Οι αρχηγοί πήραν θέση και το αμπε-μπα-μπλόμ ξεκίνησε. Ο νικητής διαλέγει πρώτος. Δεν είναι επίσημος αγώνας ενοριών, ούτε και ομάδων από τις γειτονιάς. Είναι οικογενειακό διπλό. Με το ίδιο ενδιαφέρον όμως και το πείσμα για την νίκη.

Η ομάδα με την άσπρη διαγώνια ρίγα…

Ποια είναι αυτή η ομάδα με την άσπρη διαγώνια ρίγα στα σκαλιά του Αγίου Βασιλείου;  Από την νεότερη γενιά των παιδιών της ενορίας του Αγίου Βασιλείου με αρχηγό τον Χαράλαμπο Χάλαρη. Για να δούμε τους θυμάστε τους υπόλοιπους και το όνομα της ομάδας;

Κώστας Ζουρδός

Εθνική των Αναγνωστών….

Ο Αναγνώστης στην Ορθόδοξη και στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είναι αυτόνομος βαθμός κατώτερου κληρικού, που εμφανίζεται στα πρωτοχριστιανικά χρόνια, του οποίου η διακονία έχει να κάνει με την ανάγνωση αγιογραφικών κειμένων που αναγιγνώσκονται στις χριστιανικές ακολουθίες κατά την τέλεση των Ιερών Μυστηρίων. Συνήθως ο βαθμός του Αναγνώστη αποτελεί προπαρασκευαστικό στάδιο για την είσοδο κάποιου στον ανώτερο κλήρο χωρίς αυτό να αποτελεί αποκλειστική προϋπόθεση, ενώ αρκετές φορές απονέμεται και στους ιεροψάλτες. Η χειροθεσία κάποιου σε αναγνώστη γίνεται από τον Επίσκοπο με την ανάγνωση ειδικής ευχής. Ο κύριος λόγος της δημιουργίας αυτής της ειδικής τάξης κληρικών ήταν η ανάγκη για πρόσωπα με εξειδικευμένη καλλιέργεια στην ανάγνωση των Γραφών.

20 Σεπτεμβρίου 1926…

 Κάπου στο Βαρθολομιό Ηλείας πριν από 91 ολόκληρα χρόνια γεννιέται εκείνος που θα αλλάξει την ιστορία μιας τοπικής Εκκλησίας, θα γράψει με την δράση του τις σπουδαιότερες σελίδες της νεότερης εκκλησιαστικής ιστορίας και θα γίνει ο σημαντικότερος εσωτερικός ιεραπόστολος στην ιστορία της Εκκλησίας. Σε  πολλούς από εμάς θα καθορίσει την μοίρα και τη ζωή μας. Θα μας πάρει από την αφάνεια και θα μας βάλει στο προσκήνιο. Θα δώσει υπόσταση στα όνειρα μας. Πάντα με κόπους, θυσίες και αγάπη.

Το μπλε βιβλιαράκι του Κατηχητικού…

Τώρα που ο Σεπτέμβρης "φόρτωσε" τις μέρες του για τα καλά. Τώρα που το καλοκαίρι τελείωσε  και οι διακοπές  μας  έχουνε κιόλας ξεχάστει. Τώρα που τα σχολεία άνοιξαν και όπως λέει και ο σοφός λαός "κάθε κατεργάρης γύρισε στο πάγκό του". Τώρα που οι αναμνήσεις από τις φετινές διακοπές αρχίζουν και ξεθωριάζουν από την μονότονη καθημερινότητα και πάνω στην βαρετή και αναγκαία προσπάθεια να ντύσω σχολικά βιβλία, θυμήθηκα το μπλε βιβλιαράκι του κατηχητικού.

Αγία Σοφία Πειραιώς: Αγωνίσου ο Χριστός είναι μαζί σου…

Πριν λίγες ημέρες στις 17 Σεπτεμβρίου πανηγύριζε ο Ιερός Ναός της Αγίας Σοφίας Πειραιώς και εκατοντάδες πειραιώτες από όλες τις συνοικίες του Πειραιά, παρακολούθησαν τις λατρευτικές εκδηλώσεις αυτής της σημαντικής ενορίας. Η ενορία της Αγίας Σοφίας Πειραιώς έχει την δική της ξεχωριστή πορεία στην ιστορία της τοπικής μας Εκκλησίας  και είχε ισχυρούς πνευματικούς δεσμούς με την ενορία του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς αλλά και με άλλες ενορίες της Μητροπολιτικής μας περιφέρειας. Στην ενορίας της Αγίας Σοφίας υπήρχε μια αξιόλογη δράση με κατηχητικές συντροφιές, με χορευτικά συγκροτήματα, με θεατρική ομάδα και με πολιτιστικές εκδηλώσεις. Η παραπάνω φωτογραφία  αν η έρευνα μας είναι σωστή, είναι από μια γιορτή λήξης των κατηχητικών σχολείων της ενορίας το 1984-1985 στην πλατεία του Ναού με εκατοντάδες ενορίτες να παρακολουθούν την εκδήλωση με ενδιαφέρον. Τις  εκδηλώσεις της ενορίας της Αγίας Σοφίας Πειραιώς παρακολουθούσαν και στελέχη από πολλές ενορίες της Μητροπόλεως μας και από την ενορία του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς. Και πάντα επίκαιρο το μήνυμα της: Αγωνίσου ο Χριστός είναι μαζί σου...

Κώστας Ζουρδός 

Και όσα τραγούδια σου έχω στείλει είναι από μένα τον Βασίλη…

Η ενορία του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς είχε στην ποιμαντική της ευθύνη την δύσκολη και κρίσιμη διακονία του Νοσοκομείου Μεταξά που βρίσκετε ακριβώς πίσω από το Ιερό του Ναού. Ένας εφημέριος Ιερέας είχε οριστεί υπεύθυνος για την πνευματική ανακούφιση των ασθενών και των συνοδών τους και  η ενορία, όλα τα τμήματα των νεανικών συντροφιών προσπαθούσαν με διάφορες δράσεις να απαλύνουν λίγο των πόνο και την αγωνία των αδερφών που βρίσκονταν στο κρεβάτι του πόνου.

Παλιά μας όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί...

Ο χρόνος περνάει και μας αλλάζει και τα αλλάζει όλα και γύρω μας και μέσα μας. Παλιά όνειρα που έγιναν αλλά που τα αφήσαμε γιατί έπρεπε και άλλα που δεν τα τολμήσαμε στον καιρό τους. Νέες δυνατότητες  και νέοι στόχοι κεντρίζουν τώρα τη ζωή μας. Κάποιοι άλλοι είναι στις προτεραιότητες μας και τα όνειρα τους πολεμάμε να στηρίξουμε να τους δώσουμε υπόσταση να τα πάμε από το όνειρο στην πραγματικότητα. Δεν μας έχουν ανάγκη,τα καταφέρνουν και μόνοι τους και μας κάνουν χαρούμενους. Μια τέτοια είδηση  για έναν νέο άνθρωπο που στεριώνει βήμα - βήμα το όνειρο του και βαδίζει στην υλοποίηση του, τον Χαράλαμπο Κολτουκτσόγλου που την παραμονή του Σταυρού χειροθετήθηκε αναγνώστης και πάει για τα υψηλά και μας κάνει όλους υπερήφανους. Είναι από γερά θεμέλια που χτίστηκαν με την αγάπη και την τόλμη.

Κάθε Κυριακή κάτι άλλο…

Στις 30 Οκτωβρίου του 1988 η Μητρόπολη Πειραιώς αρχίζει μια σπουδαία σύγχρονη ιεραποστολική διακονία, ένα όνειρο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου, την ημέρα εκείνη για πρώτη φορά βγαίνει στον «αέρα» το πρόγραμμα του Ραδιοφωνικού Σταθμού      « Πειραϊκή Εκκλησία». Το πρόγραμμα του Ραδιόφωνου ξεκινάει στην αρχή να εκπέμπει στο λεκανοπέδιο Αττικής και το ηχητικό του σήμα με την φωνή του Πρόδρομου Δασιγένη μπαίνει στα σπίτια των Πειραιωτών και στην συνέχεια σε όλη την Ελλάδα.

ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ...ΚΑΛΗΜΕΡΑ

Δε λέω πώς δεν έχεις δίκιο να πικραίνεσαι.

Γέμισε ο τόπος σαλτιμπάγκους που ξεπουλούν
στους πάγκους τους το μέλλον σου.
Γέμισε ο τόπος καταπατητές, που μεταμφιεσμένοι
σε σωτήρες ακολουθούν σαν σκυλιά τα βήματα σου.
Δεν λέω πως δεν έχεις δίκιο να μπλοκάρεις.
Σου σερβίρουν σε κονσέρβες αποφάσεις που δεν διάλεξες.
Ψάχνουν μεθοδικά να σε απελάσουν από την ψυχή σου.
Να κρεμάσουν τα σχέδια σου ανάποδα, σαν νυχτερίδες,
στους πασσάλους που οριοθετούν τον ορίζοντα σου.

Ρακένδυτες ελπίδες στο περιθώριο του κόσμου…

                                                         Στην Μοναχή Μαρκελλα

Λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα και μια ανάσα από την πόλη της Κορίνθου βρίσκεται μια πνευματική όαση, μια Μοναστική Αδελφότητα, το Ιερό Ησυχαστήριο του Τιμίου Σταύρου Μαψού Κορινθίας. Ένα πνευματικό καταφύγιο για κάθε πονεμένο άνθρωπο που προσπαθεί να βρει τα πνευματικά του πατήματα έστω και για λίγο μακριά από την σκληρή πραγματικότητα της σύγχρονης απνευμάτιστης κοινωνίας. Σαράντα και πλέον μοναχές, ντυμένες το τιμημένο ράσο του αγώνα, της αυταπάρνησης, του μαρτυρίου, και της αγάπης αγωνίζονται καθημερινά για την εσωτερική καλλιέργεια του εαυτού τους αλλά και του κόσμου. Έναν κόσμο που θέλουν να τον κάνουν καλύτερο όχι με την βία αλλά με την ελευθερία της αγάπης, όχι με ιδεολογία αλλά με την δύναμη της προσευχής, όχι με πολύβουη φλυαρία αλλά με την εύλαλη σιωπή, όχι με όπλα και τεχνολογία αλλά με κομποσκοίνι. Σαράντα μοναχές που έχουν ξεριζώσει τον κόσμο από μέσα τους, που έχουν εγκαταλείψει κάθε κοσμική φιλοδοξία και μεγαλοπρέπεια, που τρέχουν από διακόνημα σε διακόνημα με φθαρμένο μπαλωμένο ράσο, που δίνουν από αγάπη για τους συνανθρώπους τους όλη τους την ύπαρξη γνωρίζοντας πως το μόνο κλειδί που οδηγεί στον παράδεισο που τόσο ποθούν και για αυτόν αγωνίζονται είναι η αγάπη. Ανάμεσα στις μοναχές βρίσκεται και η Μοναχή Μαρκέλλα η δικιά μας  κατά κόσμων Μαριάνθη ( Λαμπρινούδη ) ένα από τα σημαντικότερα στελέχη της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς.

Αύριο είναι Αγάπη...

Η αγάπη δεν φανερώνεται εύκολα στο λόγο αλλά στο βλέμμα της ευσπλαχνίας.

Η αγάπη δεν καταστρέφεται με την αδιαφορία αλλά ενδιαφέρεται για την αδυναμία του άλλου.

Η αγάπη δεν τρέχει μαζί με τον θυμό αλλά τον προσπερνά με γρήγορο βηματισμό για να συναντήσει την αδελφή της την ταπείνωση.

Η αγάπη δεν κοιμάται χωρίς να συγχωρήσει τον άλλον.

Η αγάπη δεν καταδικάζει τον άλλον αλλά σταυρώνεται και δεν σταυρώνει.

Η αγάπη δεν φοβάται.

Αύριο, ας ξεκινήσουμε...

Ας μην αφήνουμε το χρόνο να φεύγει. Κάποια μέρα θα ειναι πολύ αργά για να δείξουμε την αγάπη μας.

 Ας ξεκινήσουμε…

Κώστας Ζουρδός

κ. Κωστούλα…η γιαγιά της καρδιάς μας

Πάνω από εβδομήντα χρόνια στην αγαπημένη της Φρεαττύδα αναπολεί τα χρόνια που πέρασαν και βλέπει τις αλλαγές που  συντελεί ο χρόνος και στους ανθρώπους που πάνε και έρχονται και στο περιβάλλον που διαρκώς αλλάζει. Οι αναμνήσεις είναι πολλές, δύσκολες κάποιες λυπητερές που φέρνουν πόνο. Την θυμάμαι πριν τριάντα χρόνια να συντροφεύει στο σχολείο τα εγγόνια της τον Βασίλη και τον Κωνσταντίνο, να ανησυχεί για την διατροφή τους, την μόρφωση τους,  την συμπεριφορά τους. Την θυμάμαι να ανοίγει το σπίτι της για να παίξουμε ανέμελα και σε προστατευμένο χώρο και να μας προσφέρει τα καλούδια μιας σπάνιας νοικοκυροσύνης. Την θυμάμαι στα κάγκελα της σχολικής αυλής να μας καμαρώνει και να χαίρετε με το παιχνίδι μας και ας μην το καταλάβαινε.

Σταύρος…

Χαθήκαμε. Μας έπνιξε ο χρόνος, οι αποστάσεις οι νέες υποχρεώσεις. Αν γυρίσω πίσω δεν υπάρχει στιγμή που να μην είσαι κοντά, δίπλα, τριγύρω. Για μέτρα. Στο σχολείο, στο κατηχητικό, στην χορωδία, στην κατασκήνωση, στον Πορφύρα, στην γειτονία. Και ίσως να έχω ξεχάσει και κάποια άλλα δικά μας από αυτά που δεν μοιράζονται οι φίλοι στα δημόσια. Πόσα μπορώ να θυμηθώ πόσα όμορφά χρόνια. Τα απογεύματα που μαζευόμασταν στην Βουδούρη και κατεβαίναμε για μπάλα στον Παπανικολή. Τα παιχνίδια στην πλατεία του Αγίου Βασιλείου, τα βράδια στα σκαλάκια της πολυκατοικίας της Φωτεινής και τα ατέλειωτα αστεία. Πόσα.

Η χορωδία του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς

Τον Οκτώβριο του 1982 στην αίθουσα κειμηλίων του παλαιού Πνευματικού Κέντρου του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς μια παρέα ενοριτών που δραστηριοποιείτε στα κοινά της ενορίας και συμμετέχει στην λατρευτική της ζωή αποφασίζει να ιδρύσει μία χορωδία για να δώσει το δικό της μουσικό στίγμα και να βάλει την δική της προσφορά στην μουσική πολιτιστική ιστορία της πόλης μας.

Αντίδωρα της αγκαλιάς...

στον Πρωτοπρεσβύτερο Γεώργιο Γεωργακόπουλο

Στον ποικιλόμορφο «αμπελώνα» της Εκκλησίας ανθίζουν πολλά χρωματιστά λουλούδια με διαφορετικές ξεχωριστές ευωδιές. Κάποια διαρκούν λίγο, κάποια αρκετά και κάποια για πάντα. Στον «αμπελώνα» της Πειραϊκής Εκκλησίας από το μακρινό 1978 που ξεκίνησε η ξέφρενη καλλιέργεια, κάποιοι γεωργοί σταμάτησαν, κάποιοι άλλαξαν επιστάτη και κάποιοι συνεχίζουν ακόμα να καλλιεργούν ασταμάτητα σε μια μεγάλη πορεία καθημερινής προσφοράς αδιαφορώντας για τις τσουκνίδες. Προσφέροντας στους συνανθρώπους τους ως δώρο το Χριστό και ως αντίδωρο τον εαυτό τους που ξέρει μόνο να θυσιάζετε και να υπομένει με μια ανοικτή αγκαλιά για όλους. Ένα τέτοιο αντίδωρο της αγκαλιάς είναι ο Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Γεωργακόπουλος ο δικός μας Γεώργιος σε έναν ενικό που κρύβει έναν κερδισμένο σεβασμό της αγάπης.

Όνειρα…μέρα μεσημέρι…

Τα κουδούνια ηχολόγησαν και χάλασαν τις γειτονίες. Οι μαθητές ξεχύθηκαν στους δρόμους και οι μανάδες αλαφιασμένες  κυνηγούν τα βλαστάρια τους φορτωμένες λογής-λογής πράγματα. Ξέχασαν αμέσως το καλοκαίρι. Τα παιδιά να αγωνιούν ποιον δάσκαλο και ποια δασκάλα θα έχουν φέτος. Τα σχολεία άρχισαν, τα κτήρια ξύπνησαν από την καλοκαιρινή ραστώνη και γέμισαν  παιδικές χαρούμενες κραυγές. Τα σχολεία άνοιξαν. Όλα;

Η ιστορία του Πνευματικού Κέντρου του Άγιου Βασιλείου Πειραιώς.

Το πνευματικό κέντρο της ενορίας του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς ήταν το πρώτο που είχε κατασκευαστεί χρονικά στην Μητρόπολη Πειραιώς και κάλυπτε όλες τις νεανικές και φιλανθρωπικές δραστηριότητες της εποχής και θεμελιώθηκε το 1961.

Η Μητρική αυτοθυσία και οι Αυτοκτονίες

 Η ιστορία που θα διαβάσετε είναι μια ιστορία ποτισμένη με μητρικό φίλτρο, με πόνο, με απόγνωση αλλά πάνω από όλα με αισιοδοξία. Είναι η ιστορία μιας 18χρονης μανούλας που προτίμησε να μην ακολουθήσει αγωγή με χημειοθεραπείες, όταν έμαθε ότι έχει καρκίνο, προκειμένου το παιδί που κυοφορούσε να μην υποστεί κάποια βλάβη και να γεννηθεί υγιές. Η ίδια προτίμησε να πεθάνει...

Η Jenny Laine ήταν ένα χαρούμενο κορίτσι που απολάμβανε τη ζωή. Ερωτεύτηκε μικρή και διατήρησε τη σχέση που είχε μέχρι να παντρευτεί. Όταν έγινε 18, αποφάσισε να συζήσει με το φίλο της, στο ίδιο σπίτι αφού και οι δυο φοιτούσαν στο ίδιο πανεπιστήμιο. Η Jenny, όλο αυτό τον καιρό έπασχε από τρομερούς πονοκεφάλους, αλλά δεν είχε πει τίποτε σε κανένα. Πήγε και έκανε εξετάσεις και εκεί ο γιατρός της είπε ότι είναι έγκυος.

Ένσαρκες παρουσίες αποστολικής απλότητας…

                                               στις αείμνηστες Ελευθερία και Άννα

Η Εκκλησία μας είναι μια κοινότητα γεμάτη από ποικιλία χαρισμάτων που όλα μαζί μπολιάζουν το ευλογημένο δέντρο της προσφοράς που καρπίζει την αγάπη, την μαρτυρία, τη θυσία, και τον Ευαγγελικό λόγο στους άλλους που αποτελούν το σκοπό της ζωής μας. Στην Εκκλησία προσέρχεται κανείς για να προσφέρει τον εαυτό του δώρο σε όλους και η είσοδος του αυτή δεν είναι εφησυχασμός, είναι παράδοση ψυχής, παράδοση θελήματος , χρέος αποτίναξης του κουρνιαχτού του κόσμου και λευτέρωμα από τα πάθη. Το  καρποφόρο αμπέλι της Μητροπόλεως Πειραιώς το μπολιάσανε με την παρουσία τους, με τα ποικίλα χαρίσματα τους και με την αγάπη τους πολλοί που κλήθηκαν σε αυτογνωσία σε αλλαγή πράξεις και σκέψης μέσα στην Εκκλησία σε μια κλήση ελευθερίας από σχήματα που πνίγουν την αλήθεια. Η μητρόπολη Πειραιώς ένωσε τα διάφορα χαρίσματα των στελεχών της σε μια  « ελευθερία εν σχέση» και η σχέση πάντα δηλώνει μια ελευθερία με όρια, ακρότατο της την αγάπη. Σε αυτόν τον αμπελώνα έδρασαν με αγάπη, ζήλο και έλεγχο, αποστολική απλότητα, σιωπή και ταπείνωση χωρίς ποτέ «να πουλήσουν τα πρωτοτόκια» της χριστιανικής στάσης ζωής τους καταθέτοντας τα στην ποικιλομορφία της ενωμένης Τοπικής Εκκλησίας οι αείμνηστες Ελευθερία και Άννα σημαντικά στελέχη της Μητροπόλεως Πειραιώς.

Και πάλι Φαρισαίος…

Σε είδα να μπαίνεις στο Ναό με τον αέρα του νικητή. Να σέρνεις τα ακριβά σου βήματα με αυτοπεποίθηση και σιγουριά ότι σε κοιτάζουν όλοι. Είδα στο βλέμμα σου την πεποίθηση του σπουδαίου. Ήσουν πάλι κομψός, περιποιημένος, σένιος. Όλα τακτοποιημένα. Υψηλή θέση στην κοινωνία, μεγάλος μισθός, ακριβό αυτοκίνητο και καλοπέραση.

ΜΗΝ ΧΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

    Οι άνθρωποι δυσκολεύονται συνήθως να βρουν λύση σε πολλά από τα προβλήματα της ζωής. Γονατίζουν μπροστά στις δυσκολίες. Κυριεύονται από άγχος και αδημονία Νιώθουν δυστυχείς. Τους γίνεται βαρετή η ζωή. Βλέπουν μπροστά των μόνο σκοτάδι. Και όχι λίγοι μπροστά στις δυσκολίες και στα προβλήματα, απελπισμένοι και απογοητευμένοι, παίρνουν το δρόμο της αυτοκτονίας και καταστρέφουν δια παντός.

    Όχι, αυτό δεν είναι λύση στα προβλήματα της ζωής. Είναι όντως γεμάτη από θλίψεις και δοκιμασίες, από δυσκολίες και περιπέτειες, από πειρασμούς και αντιθέσεις η ζωή μας εδώ στη γη. Όμως δεν είμεθα μόνοι. Δεν είμεθα χωρίς προστασία. Ή απελπισία και η απογοήτευση δεν είναι λύση. Ή απαισιοδοξία και η μελαγχολία δεν είναι καταστάσεις επιτρεπτές. Όλα τα προβλήματα της ζωής μπορούν να αντιμετωπιστούν. Όλα εξυπηρετούν κάποιο σκοπό. Δυστυχώς το αγρίεμα της ανθρώπινης ζωής είναι το τίμημα της ανθρώπινης αποστασίας. Είναι το προϊόν σφαλμάτων στην ανθρώπινη πορεία Είναι το αποτέλεσμα πολλές φορές απρόσεκτου βίου και απρόσεκτης τακτικής. Πληρώνουμε δυστυχώς κάποτε ακριβά τις απροσεξίες της ζωής μας και τις λανθασμένες επιλογές μας.

Από το βιβλίο των εκδόσεως Χρυσοπηγή του Σεβ.Μητροπ.πρώην Πειραιώς κ.Καλλινίκου "Μπροστά στον πόνο και τα προβλήματα της ζωής"

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ ΣΜΥΡΝΗΣ

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού η Εκκλησία της Ελλάδος τιμά τη μνήμη των  Εθνομαρτύρων Επισκόπων Χρυσοστόμου Σμύρνης, Αμβροσίου Μοσχονησίων, Γρηγορίου Κυδωνιών, Προκοπίου Ικονίου και Ευθυμίου Ζήλων «και των συν αυτοίς αναιρεθέντων κατά την μικρασιατική καταστροφή μαρτύρων» του 1922. Ειδική Ακολουθία  έχει συντάξει ο μακαριστός Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος Βαλληνδράς.

Δεν ξεχνούμε, δεν πρέπει να ξεχάσουμε, τη θυσία των κληρικών της Μικράς Ασίας. Έμειναν πιστοί μέχρι θανάτου για να σώσουν το ποίμνιό τους. Οι Τούρκοι σφαγείς γνώριζαν ότι οι κληρικοί ήσαν εκείνοι που διατήρησαν την Πίστη και την εθνική συνείδηση των Ελλήνων. Ήξεραν ότι το ράσο δίδασκε Ορθοδοξία και ελληνική γλώσσα, ότι μέσω της Θείας Λειτουργίας οι Ρωμηοί  διεφύλαξαν Χριστό και Ελλάδα, ακόμη και εκείνοι που αναγκάσθηκαν να γίνουν τουρκόφωνοι.

Δεν υποτιμώ τη θυσία των υπολοίπων, αλλά ξεχωρίζω τον Σμύρνης Χρυσόστομο Καλαφάτη. Τον αγωνιστή του Μακεδονικού Αγώνος, όταν ήταν Μητροπολίτης Δράμας. Τον εμψυχωτή του εθνικού φρονήματος, όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του στη Σμύρνη. Τον υποστηρικτή της παιδείας και του αθλητισμού. Τον ποιμένα που αρνήθηκε να δραπετεύσει, να φυγαδευθεί από Γάλλους διπλωμάτες ή Ρωμαιοκαθολικούς κληρικούς. Τον κληρικό που κατακρεουργήθηκε για να ξεσπάσει σ’ αυτόν και όχι στο ποίμνιό του η οργή των βασανιστών. Τον Άγιο της Εκκλησίας μας, του οποίου δεν έχει βρεθεί το λείψανο. Δεν γνωρίζουμε πού το πέταξαν ο Νουρεντίν Πασάς και τουρκικός όχλος.

Τα αποκαΐδια και η «λογική» τους

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
 
Σ​​τα περισσότερα από τα ελληνικά νησιά υπάρχει, χειμώνα-καλοκαίρι, ένας ικανοποιητικός αριθμός ανδρών του Πυροσβεστικού Σώματος. Επικουρούνται από τους λεγόμενους «εποχιακούς» και από οργανωμένες ομάδες εθελοντών. Συνολικά στο Πυροσβεστικό Σώμα «υπηρετούν», όπως μας πληροφορεί το Διαδίκτυο, 15.000 πυροσβέστες: 8.000 μόνιμοι, 5.500 εποχιακοί, 1.500 εθελοντές. Ο αρχηγός του Σώματος έχει βαθμό αντιστρατήγου και δύο υπαρχηγούς με τον ίδιο ανώτατο βαθμό (ισότιμος με τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ).
Η χώρα μας διαθέτει και Δασική Υπηρεσία – Δασαρχεία παντού. Στο Διαδίκτυο δεν διατίθενται πληροφορίες για την οργανωτική άρθρωση και δομή αυτής της δημόσιας λειτουργίας, το έργο της, την προαπαιτούμενη εξειδικευμένη εκπαίδευση του προσωπικού της. Πιθανότατα, το έργο που άλλοτε επιτελούσαν τα Δασαρχεία να έχει απορροφηθεί από τις «Περιφέρειες», για την αφανέστερη προώθηση ρουσφετιών.

Στο Πάνθεον της ιστορίας του μπάσκετ ο μοναδικός Νίκος Γκάλης

 

Ο σπουδαιότερος Έλληνας καλαθοσφαιριστής όλων των εποχών εισήχθη στο Naismith Basketball Hall of Fame, έγινε ο πρώτος Έλληνας που το καταφέρνει και έτυχε μοναδικής αποθέωσης έπειτα από τον συγκλονιστικό λόγο του.

Ο Νίκος Γκάλης πάτησε στο κόκκινο χαλί μαζί με τη σύζυγό του και την κόρη του Στέλλα φορώντας λευκό σακάκι και μαύρο παντελόνι. Εκεί τον περίμεναν και Έλληνες ομογενείς οι οποίοι μόλις τον είδαν φώναζαν ρυθμικά το όνομά του. Ο ίδιος χαμογέλασε και ανταποκρίθηκε με τον χαιρετισμό της νίκης, ενώ τους ευχαρίστησε για την συμπαράσταση. Εκεί ήταν παλιοί συμπαίκτες του από το κολέγιο του Σίτον Χολ.

Η μεγάλη στιγμή για τον Νίκο Γκάλη, το ελληνικό μπάσκετ και τον ελληνικό αθλητισμό ήρθε λίγα λεπτά μετά τις τέσσερις τα ξημερώματα. Εκτός του προλόγου από τον παρουσιαστή της εκδήλωσης, προβλήθηκε βίντεο στο οποίο αντίπαλοι του Νίκου Γκάλη τον αποθέωσαν. «Είναι ένα θρύλος» είπε μεταξύ άλλων ο Τόνι Κούκοτς.

Αγάπη που γεννιέται αδιάκοπα…

                                                                  Γ! ΜΕΡΟΣ

Δεν νομίζω πως κατόρθωσα να καλύψω την σπουδαία δράση στην Μητρόπολη Πειραιώς του Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνάτιου, εξάλλου κάτι τέτοιο δεν είναι και πολύ εύκολο. Είναι ένα εγχείρημα δύσκολο με πολύπλευρες προεκτάσεις που εμείς το ζήσαμε ουσιαστικά και βιωματικά και σε πολλές περιπτώσεις δεν μπορούμε να το περιγράψουμε. Έχει όμως αξία να φωτίσουμε  κάποια στοιχεία που κατά την γνώμη μου έχουν κάποιο ενδιαφέρον.

Αν πήγαινα σήμερα σχολείο…

Αν πήγαινα σήμερα σχολείο θα σηκωνόμουνα αμέσως από το κρεβάτι χωρίς αντιρρήσεις μόλις χτυπούσε το ξυπνητήρι. Μη σου πω ότι θα σηκωνόμουνα και πριν από αυτό. Θα έβαζα αμέσως τα ρούχα μου και θα χαιρόμουν που θα φορούσα την κολλαριστή ποδιά με τον ολόασπρο γιακά. Θα φορούσα με ευχαρίστηση τα φρικτά πέδιλα με τις κάλτσες και δεν θα γκρίνιαζα που θα με ψέκαζες όλο με κολόνια λεβάντα. Δεν θα φώναζα ότι είμαι σαν βουτυρομπεμπές με το γλειμμένο μαλλί χωρίστρα λες και μου πέρασε το κεφάλι με την γλώσσα της η αγελάδα και θα έπινα αμέσως όλο το γάλα χωρίς να κλείνω την μύτη μου.

Αγάπη που γεννιέται αδιάκοπα…

                                                                 Β!ΜΕΡΟΣ

Με το που έρχεται ο π. Ιγνάτιος στον Πειραιά ξεκινάει την οργάνωση της νεότητας. Φρέσκιες ιδέες, νεανικός ενθουσιασμός και όρεξη για ιεραποστολική πρόσφορα με άξονα την θυσία και την αγάπη. Από τις πρώτες ενέργειες του είναι η αναζήτηση συνεργατών και τα βρίσκει αρχικά στα πρόσωπα του Νίκου ( Καλλίνικου) Μαυρολέων και του Επαμεινώντα (Μεθόδιου) Κρητικού, στην συνέχεια ακολουθούν εκατοντάδες άλλοι. Πρώτη πράξη μια συνάντηση νέων στην ενορία του Αγίου Βασιλείου για να μιλήσει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος και να ορίσει τις πνευματικές προσπάθειες της Μητροπόλεως στους νέους ορίζοντες και στόχους που ανοίγονται. Η ιστορική μνήμη καταγράφει τον π. Ιγνάτιο και τον Νίκο Μαυρολέων να μαζεύουν τον κόσμο από τον δρόμο για να γεμίσουν την αίθουσα. Από τότε το έργο θα είναι τόσο μεγάλο που στις γιορτές νεολαίας που θα ακολουθήσουν δεν θα φτάνει για μία μέρα το Βεάκειο Θέατρο Πειραιά και με δυσκολία θα φτάνει για μία μέρα το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας του Νέου Φαλήρου.

Μακάριοι...

 

Βιώνουμε σήμερα την κρίση ενός ολόκληρου πολιτισμού, του πολιτισμού της πείνας και της κατανάλωσης , της βίας και της αποξένωσης ,της μαζοποίησης και της μοναξιάς. Ενός πολιτισμού που σ' άλλους στερεί ψωμί, σε άλλους ελευθερία και σ΄ άλλους νόημα ζωής. Ο άνθρωπος μόνος μέσα στο πλήθος, ενδεής μέσα στα πλούτη, αναζητά εναγωνίως απελευθέρωση από την ανάγκη και την υποταγή ,έντρομος μπροστά στο θάνατο και το μηδέν. Εκείνο που πρέπει να κάνουμε στις μέρες μας για να υπερβαίνουμε τον εγωκεντρισμό και την αντιπαράθεση, και να προσφέρουμε το όραμα της αδελφικής ενότητας και της παγκόσμιας αλληλεγγύης, είναι μια νέα ιεράρχηση αναγκών και αξιών. Και η μεγαλύτερη αξία που χάσαμε είναι η Αγάπη. Ξεχάσαμε ότι η ζωή είναι συνώνυμη της αγάπης και ότι δεν υπάρχει χειρότερος θάνατος από την ψυχική πενία και την μόνωση στην εγωκεντρική εστία. Ξεχάσαμε τη ζωή, της αυθυπέρβασης και της προσφοράς της αληθινής ευτυχίας. Δεν υπάρχουν στις μέρες μας ευτυχισμένοι άνθρωποι; Υπάρχουν και είναι, μακάριοι οι μηδέν έχοντες, ότι κατέχουν τα πάντα, μακάριοι όσοι περιφρονούν τη δόξα του κόσμου τούτου, μακάριοι όσοι την αδικία και το ψεύδος αρνήθηκαν. Μακάριοι οί απορρίπτοντες τούς επαίνους και τις πρωτοκαθεδρίες, οι κεκρυμμένοι δίκαιοι, όσων τα ονόματα γνωρίζει καλώς ο Θεός. Μακάριοι οί ανεχόμενοι τη μωρία και την κατηγορία των ανθρώπων, μακάριοι όσοι μόχθησαν για να σώσουν τους άλλους. Μακάριοι οί υμνούντες τη συμφιλίωση και την καταλλαγή, μακάριοι όσοι το σώμα και το πνεύμα στούς άλλους εδώρησαν. Μακάριοι όσοι τον εαυτό τους ενίκησαν, όσοι αγάπησαν πρώτα τους εχθρούς τους. Μακάριοι όσοι αρνήθηκαν πλούτο και δύναμη, μακάριοι οι αρνητές του εφήμερου. Μακάριοι όσοι σκότωσαν τον κόσμο μέσα τους. Είναι η ώρα για μιά κοινότητα αγάπης, μιά κοινωνία αδελφοσύνης, με ενότητα ειρήνης και αγάπης...

Σαν τα παιδιά...

 Ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο πράγμα στη ζωή; Να ξεκινάς να αλλάξεις τον κόσμο και να καταλήγεις να αλλάζεις κανάλια. Μόνο τα παιδιά βλέπουν την αλήθεια, τη φύση, την ομορφιά του κόσμου μέσα στην απλότητα της ζωής. Να βρούμε την χαμένη μας παιδικότητα κι αν δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο ας αλλάξουμε τον εαυτό μας. Πλησιάζει  η ώρα που θα ακουστεί η μεγάλη έκρηξη της επανάστασης. Και αυτή θα είναι μέσα μας. Μην πλησιάζεις άλλο εκεί που σε κορόιδευαν. Άφησε τους. Με ζωγραφιστώ νερό δεν μπορείς να ξεδιψάσεις. Ξέρεις τι είσαι. Ξέρεις ποιος είσαι. Ξεκίνα. Ήρθε η ώρα για την ανατροπή. Όποιος είναι παιδί ας σηκώσει το χέρι ψηλά. Ο αγώνας άρχισε αν δεν το έχεις καταλάβει και.. ποτέ δεν είναι αργά για να πάρεις μέρος. 

Κώστας Ζουρδός

Αγάπη που γεννιέται αδιάκοπα…

Α! ΜΕΡΟΣ

Ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους της ζωής μας. εκείνος που έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση των επιλογών μας , το αρχικό πρότυπο για πολλούς της ιεροσύνης, της προσφοράς, της διακονίας, της αγάπης είναι ο Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος, ο δικός μας π. Ιγνάτιος.

Μοναχός Ιλαρίων, o ανενόχλητος από τους πειρασμούς…

Ο Σάββας γεννήθηκε τη λαμπρή του 1910 σε ένα ορεινό χωριό του νομού Καρδίτσας, από κτηνοτρόφους γονείς. Δεν είχε πάει ποτέ σχολείο και είχε δυο φανερές αδυναμίες. Τα ζώα της οικογενείας του και την συνήθεια να ανάβει κάθε πρωί τα καντήλια από το απόμακρο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλεία στο τελείωμα του βουνού. Σε ηλικία δεκαπέντε χρονών έμεινε ορφανός και από μάνα και από πατέρα. Οι χωριανοί του αποφάσισαν να τον στείλουν στο Άγιον όρος σε ένα μοναστήρι, στο οποίο μόναζε ο θείος του από το σόι της μητέρας του. Ο Σάββας έκλαψε πολύ που αναγκαζόταν να εγκαταλείψει το χωριό του και τα ζώα του, μα η καλή του διάθεση τον έκανε να καταλάβει από τα λόγια των συγχωριανών του. 

«Ο νευρικός κύριος»…και «το ζωηρό παιδί»…

Ένα από τα ποιο αστεία σκετσάκια της κατασκήνωσης ήταν ο νευρικός κύριος το οποίο έπαιζε με μεγάλη επιτυχία ο Γιάννης Κατσαμπάκης στις βραδιές ψυχαγωγίας της κατασκήνωσης πλαισιωμένος και από άλλα στελέχη που ενσάρκωναν τους υπόλοιπους ρόλους. Δεν υπήρχε κατασκηνωτικό βράδυ σε όλες σχεδόν τις κατασκηνωτικές χρονιές που να μην συμπεριλαμβάνεται «ο νευρικός κύριος» στο ρεπερτόριο της ψυχαγωγίας. Βέβαια όλα αυτά τα χρόνια τα πρόσωπα των ρόλων άλλαζαν ανάλογα με την χρονιά και τα στελέχη της κατασκήνωσης. Στην κατασκήνωση εκτός από τον Γιάννη Κατσαμπάκη και άλλα στελέχη έγραψαν στην συλλογική μας μνήμη με την ερμηνεία τους στο παραπάνω μικρό μονόπρακτο όπως, ο Γιώργος Γκαλημανάς, ο αείμνηστος Σταύρος Μωραΐτης και από τα στελέχη της νεότερης γενιάς ο Χρήστος Τάχιας.

Ο αϊτός και τα σπουργίτια….

Κάποτε ήταν ένα αετόπουλο που μεγάλωνε κάτω από τα βλέμματα και την προστασία μικρών σπουργιτών. Ονειρευόταν συνέχεια να πετά ελεύθερο πολύ ψηλά μα τα σπουργίτια φοβόντουσαν τα ύψη κι έτσι όποτε μιλούσε για τα όνειρα του, λέγανε συνέχεια πως αυτό δεν πρέπει να γίνει ποτέ, νομίζοντας πως έτσι θα τον προστατέψουν. Δεν άντεξε όμως πολύ και έφυγε και σαν άρχισε να νοιώθει τα φτερά του δυνατά, άρχισε να πετά μόνος του ψηλά, ελεύθερος, περήφανα εκεί που η φύση τον είχε ταγμένο να είναι. Μα το μυαλό του βασάνιζε η σκέψη πως αντί όλοι πίσω του να χαίρονται ,ήταν μελαγχολικοί ,στεναχωρημένοι ,γιατί ο φόβος που είχαν για τα ύψη δε τους άφηνε να δουν πια ήταν η δικιά του ευτυχία και μαζί να χαρούν και αυτοί.

Άλλος φανέλα…και άλλος καπέλο…

Ενώ κάποιοι από τον Άγιο Βασίλειο δηλώνουν Παναθηναϊκοί και φορούν φανέλες του Ολυμπιακού, ενώ άλλοι δηλώνουν Ολυμπιακοί και φορούν φανέλες του Παναθηναϊκού, υπάρχουν και κάποιοι που φορούν…καπέλα. Το καπελάκι είναι της ομάδας που υποστηρίζουμε; Ποιος μας το φόρεσε; Αυτά είναι προβλήματα. Θα τα ξεκαθαρίσουμε. Εξάλλου το ποδόσφαιρο είναι από τα ομορφότερα δεύτερα πράγματα στη ζωή και εμείς προσπαθούμε να τα ζήσουμε όλα και τα σημαντικά και τα ευχάριστα. Α! και τώρα που φιλοσόφησα μην νομίζετε πως το ξέχασα. Το καπελάκι;

Κώστας Ζουρδός

Τα παιδιά του Ιερού ή τα παπαδάκια και ο «πρύτανης» της διακονίας Σαράντος.

Μια από τις αρχαιότερες παραδόσεις της Εκκλησίας μας είναι η διακονία των μικρών αγοριών κατά την διάρκεια της Θείας Ευχαριστίας αλλά και των άλλων ακολουθιών, ντυμένα με τα ειδικά παιδικά άμφια, παιδία που κατά την ορολογία της εκκλησίας τα ονομάζουμε Ιεροπαίδες αλλά έχει επικρατήσει να τα λέμε παπαδάκια.

Μια κάρτα που έγραφε: « Δάσκαλε σ’ αγαπώ»…

Βυθομετρούσες αμέριμνος τη σκέψη σου στο πηγάδι του χρόνου. Σήμερα ήταν η τελευταία μέρα μιας υπηρεσίας σαράντα χρόνων. Όλα αυτά τα χρόνια τα πέρασες μέσα στις παιδικές φωνές και απορίες. Παιδιά πολλά γύρω σου μα κανένα δικό σου. Δεν προλάβαινες. Εξάλλου είχες τόσα.

Ο νεαρός με την πράσινη φανέλα;

 

Την δεκαετία του 1970-1980 η φανέλα του Παναθηναϊκού ήταν πράσινη απλή με ρίγες στα μανίκια και άσπρο ψιλό γιακά. Όπως και στην παραπάνω φωτογραφία. Ποιος είναι ο νεαρός με τα πράσινα; Μήπως αυτός είναι ο κρυφό-παναθηναϊκός της παρέας; Για να μιλήσει ο διπλανός του ο Ηλίας. Η φωτογραφία δεν είναι σαν να παίζουν οι ομάδες των ακαδημιών του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού; Ποιος είναι νεαρός με την πράσινη φανέλα; Γιατί τον κρύβετε; Το ονοματάκι του; Και μεταξύ μας από το πρόσωπο φαίνεται για παναθηναϊκός. Έτσι, να τα λέμε και αυτά…

Κώστας Ζουρδός