Εκπέμπω ένα σήμα μ’ ακούει κανείς;…

 Στις 30 Οκτωβρίου του 1988 ξεκινάει την πορεία του ο Ραδιοφωνικός Σταθμός  « Πειραϊκή Εκκλησία» προσφέροντας μια σύγχρονη μαρτυρία της Εκκλησίας μέσα από τις ραδιοσυχνότητες και εκπληρώνοντας ένα όραμα του Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικου για έναν νέο, καινοτόμο και σύγχρονο τομέα διακονίας. Στον σταθμό της « Πειραϊκή Εκκλησία» δημιουργήθηκαν μερικές σημαντικές εκπομπές από παραγωγούς στελέχη της Μητροπόλεως με μεγάλη απήχηση στο ραδιοφωνικό κοινό της εποχής που έγραψαν σημαντική ιστορία σε αυτόν τον τομέα της διακονίας αλλά και ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία της Μητροπόλεως Πειραιώς. Μια τέτοια εκπομπή ήταν και αυτή με τον τίτλο: «Εκπέμπω ένα σήμα μ’ ακούει κανείς;»

Η εκπομπή «Εκπέμπω ένα σήμα μ’ ακούει κανείς;» ξεκίνησε το 1990 και ήταν μια ζωντανή εκπομπή κάθε Παρασκευή στις 22:30 από την ραδιοσυχνότητα της Πειραϊκής Εκκλησίας στα στούντιο της Δεληγιώργη πίσω από τον ιερό Ναό της Ευαγγελιστρίας Πειραιώς. Ραδιοφωνικοί παραγωγή της εκπομπής ήταν ο π. Συμεών Βενετσιάνος, ο π. Πολύκαρπός Μπόγρης, ο Παναγιώτης Φραγκάκος και μια ομάδα νέων στελεχών της ενορίας του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς. Η εκπομπή είχε τρομερή απήχηση στο νεανικό κοινό του ραδιοφώνου  και κάθε Παρασκευή βράδυ τα τηλέφωνα του ραδιοφωνικού σταθμού ηχούσαν διαρκώς για ερωτήσεις, διευκρινήσεις και συγχαρητήρια. Η εκπομπή είχε κάποιες σημαντικές καινοτομίες για την εποχή και κυρίως για ένα εκκλησιαστικό ραδιόφωνο που έχει έναν συγκεκριμένα διαμορφωμένο χαρακτήρα. Αρχικά πρέπει να τονίσουμε πως ο τίτλος της εκπομπής ήταν από το ομώνυμο τραγούδι του συνθέτη αείμνηστου Αντώνη Βαρδή, Εκπέμπω ένα σήμα μ’ ακούει κανείς; Το τραγούδι ήταν και το σήμα της εκπομπής και παιζόταν σχεδόν ολόκληρο με τους στίχους και την μουσική που είχε γράψει ο σπουδαίος συνθέτης και ίσως ήταν το πρώτο τραγούδι που έπαιζε στον Ραδιοφωνικό Σταθμό Πειραϊκή Εκκλησία και δεν ήταν ορχηστρικό. 

Στην ραδιοφωνική εκπομπή εκτός από του τρείς κύριους παραγωγούς υπήρχε και μια ομάδα νέων ανθρώπων που συμμετείχαν στον σχεδιασμό και στην υλοποίηση της εκπομπής. Η εκπομπή ήταν ζωντανή, μεταδιδόταν κάθε Παρασκευή βράδυ φτάνοντας μέχρι τα μεσάνυχτά και ο Ραδιοφωνικός σταθμός τις ώρες της εκπομπής ήταν ένα νεανικό στέκι που μάζευε πολλά στελέχη της Μητροπόλεως για κουβέντα και συν προβληματισμό. Από την εκπομπή είχαν περάσει σημαντικές προσωπικότητες όπως, ο Σταμάτης Σπανουδάκης, ο Σαράντος Καργάκος, η Γαλάτεια Γρηγοριάδου-Σουρέλη, ο Θανάσης Παπαθανασίου και πολλοί άλλοι. Η εκπομπή «Εκπέμπω ένα σήμα μ’ ακούει κανείς;» ήταν άλλη μια ευκαιρία δράσεις σε νέους ανθρώπους της ενορίας του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς στην οποία συμμετείχαν και ο Δημήτρης Σπυράκης, ο Ευθύμης Βέτσικας, ο Βασίλης Χρήστου, ο Αντώνης Φουστέρης, ο Σίμος Τριμερίτης, ο Μάρκος Φουντωτός, ο Κώστας Παγώνης, ο γράφων και πολλοί άλλοι.

 Σε μια από τις εκπομπές ο π. Συμεών ξεκινούσε με την τόσο επίκαιρη στις μέρες μας εισαγωγή που μέρος της σας παραθέτω παρακάτω: « φέρνω τα βήματα μου στους έρημους δρόμους της απρόσωπης μεγαλούπολης, που με τσακίζει. Τέσσερα εκατομμύρια κάτοικοι σ’ αυτή την πολιτεία, κι εγώ να νιώθω μόνος. Το μόνο που μπορώ ακόμα να κάνω είναι να βάζω το παράπονο στα χείλη και να ψιθυρίζω: πώς να σε αγαπήσω, χωρίς να σκεφτώ πως κάτι θα χάσω πως θα προδοθώ; Και εγκαταλείπομαι στην χίμαιρα στο κενό, στο μηδέν. Αλήθεια εκπέμπω ένα σήμα, μ’ ακούει κανείς; Σήμα κινδύνου. SOS. Χάνομαι. Και μαζί μου και η νιότη μου, τα όνειρα μου, η ζωή μου τελικά, δεν μ’ ακούει κανείς; Και ήταν τότε που άνοιξε μια αγκαλιά. Μια πλατειά αγκαλιά. Που μας χώρεσε όλους. Και εμένα και εσένα και τον κόσμο ολάκερο. Και ξέρεις κάτι: Τελικά μόνο αυτή η αγκαλιά μπορεί να μας χωρέσει όλους, γιατί είναι αληθινή, γιατί είναι  αγκαλιά που αγαπάει, γιατί είναι η αγκαλιά της Εκκλησίας η πλατιά αγκαλιά. Και έμαθα να μην βλέπω ξένους, «απρόσωπους φίλους και γνωστούς», αλλά αδέρφια. Θα μου πεις εύκολο είναι; Όχι., βέβαια. Μα είναι αληθινό. Η μόνη αλήθεια μέσα στην ζωή μας. Γι’ αυτό σε νιώθω. Και σε περιμένω να βηματίσουμε μαζί στα χνάρια της ελπίδας, να στείλουμε μαζί το δικό μας σήμα, βέβαιοι πως κάποιος μας ακούει.

Λοιπόν θα ‘ρθεις;».

Κώστας Ζουρδός