Ένσαρκες παρουσίες αποστολικής απλότητας…

                                               στις αείμνηστες Ελευθερία και Άννα

Η Εκκλησία μας είναι μια κοινότητα γεμάτη από ποικιλία χαρισμάτων που όλα μαζί μπολιάζουν το ευλογημένο δέντρο της προσφοράς που καρπίζει την αγάπη, την μαρτυρία, τη θυσία, και τον Ευαγγελικό λόγο στους άλλους που αποτελούν το σκοπό της ζωής μας. Στην Εκκλησία προσέρχεται κανείς για να προσφέρει τον εαυτό του δώρο σε όλους και η είσοδος του αυτή δεν είναι εφησυχασμός, είναι παράδοση ψυχής, παράδοση θελήματος , χρέος αποτίναξης του κουρνιαχτού του κόσμου και λευτέρωμα από τα πάθη. Το  καρποφόρο αμπέλι της Μητροπόλεως Πειραιώς το μπολιάσανε με την παρουσία τους, με τα ποικίλα χαρίσματα τους και με την αγάπη τους πολλοί που κλήθηκαν σε αυτογνωσία σε αλλαγή πράξεις και σκέψης μέσα στην Εκκλησία σε μια κλήση ελευθερίας από σχήματα που πνίγουν την αλήθεια. Η μητρόπολη Πειραιώς ένωσε τα διάφορα χαρίσματα των στελεχών της σε μια  « ελευθερία εν σχέση» και η σχέση πάντα δηλώνει μια ελευθερία με όρια, ακρότατο της την αγάπη. Σε αυτόν τον αμπελώνα έδρασαν με αγάπη, ζήλο και έλεγχο, αποστολική απλότητα, σιωπή και ταπείνωση χωρίς ποτέ «να πουλήσουν τα πρωτοτόκια» της χριστιανικής στάσης ζωής τους καταθέτοντας τα στην ποικιλομορφία της ενωμένης Τοπικής Εκκλησίας οι αείμνηστες Ελευθερία και Άννα σημαντικά στελέχη της Μητροπόλεως Πειραιώς.

Για πολλές δεκαετίες η Ελευθερία και η Άννα έδρασαν στην Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς και ιδιαίτερα στην ενορία του Αγίου Νείλου Καλλιπόλεως σε όλες τις κατηχητικές βαθμίδες των κοριτσιών και διακρίθηκαν για τον ζήλο τους και την εκκλησιαστική τους ζωή. Πιστά μέλη της Εκκλησίας μας επέλεξαν το δρόμο της ολοκληρωτικής αφιέρωσης στον Θεό, χωρίς την ένδυση του μοναχικού σχήματος, αλλά τηρώντας όλες τις μοναχικές υποσχέσεις κάνοντας τες κανόνα και τρόπο ζωής. Με θυσιαστική απλότητα και αγάπη προσέφεραν τον χριστιανικό τρόπο ζωής και την χριστιανική διδασκαλία στους νέους και τις νέες της Μητροπόλεως μας και ήταν ζυμωμένες με την μαγιά της αυθεντικότητας, της ακέραιης αλήθειας που δεν χωράει καλλωπίσματα και συμβιβασμούς και εκπορεύεται από την προσωπική βιωτή. Σε δύσκολες περιόδους για την Τοπική μας Εκκλησία έβαλαν την προσωπική τους σφραγίδα και πότισαν με τον ιδρώτα της προσφοράς τους το ποικιλόμορφο μωσαϊκό μιας Εκκλησίας που ξέρει και θέλει μόνο να δίνει.

Αχώριστες και αγαπημένες πορεύτηκαν μαζί σε όλο σχεδόν τον επίγειο βίο τους και μόνο το «φευγιό» από αυτόν τον μάταιο κόσμο τους χώρισε προσωρινά. Σε κάθε δραστηριότητα, σε κάθε εκδήλωση, σε εκδρομές και σε γιορτές ήταν πάντα μαζί συνθέτοντας και με την παρουσία τους μια ποικιλομορφία εμφάνισης, η μία ψιλή και επιβλητική και η άλλη μικροκαμωμένη και αγέρωχη δημιουργώντας μια εικόνα τέλειας αρμονίας εν τω συνόλω.

Το 1992 και μετά το τέλος της κατασκηνωτικής περιόδου ο π. Πολύκαρπος που τότε ήταν Ιερέας Νεότητας της ενορίας του Αγίου Νείλου μου πρότεινε να αναλάβω το Μέσο Κατηχητικό Αγοριών Γυμνασίου μαζί με το εξαίρετο στέλεχος της Μητροπόλεως, εκπαιδευτικό, Παύλο Μαραγκουδάκη. Εκεί είχα την ευλογία για έναν ολόκληρο χρόνο να συνεργαστώ και να γνωρίσω την Ελευθερία και την Άννα και να θαυμάσω τον ζήλο και την προσφορά τους στην κατηχητική διακονία. Ένα σμήνος από κοριτσόπουλα έτρεχαν πάντα στο κατόπι τους και αυτές με διάθεση και αγάπη προσέφεραν τον εαυτό τους.  Ένα κοινό περιστατικό με διαφορά σχεδόν μιας δεκαετίας καταγράφετε στην προφορική μνήμη της ιστορίας της Τοπικής μας Εκκλησίας με πρωταγωνίστριες σταθερά την Ελευθερία και την Άννα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ο Νίκος ( Καλλίνικος ) Μαυρολέων στέλεχος του Γραφείου Νεότητας, Δάσκαλός και υπεύθυνός των Κατηχητικών δράσεων του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς προτείνει την δημιουργία μεικτών κατηχητικών στις εκπαιδευτικές βαθμίδες του Δημοτικού. Η πρόταση αυτή βρίσκει σθεναρή άρνηση από την Ελευθερία και την Άννα και το θέμα λύνετε πυροσβεστικά από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο. Η συζήτηση για μεικτά κατηχητικά μετατέθηκε για το μέλλον. 

Το 1992 το θέμα επανήλθε και πάλι. Σε μια συνάντηση Κατηχητών και μετά από την τοποθέτηση μερικών στελεχών της Μητροπόλεως για μικρό αριθμό συμμετεχόντων παιδιών των Δημοτικών Σχολείων ο γράφων πρότεινε και πάλι την δημιουργία Μεικτών Κατηχητικών. Η Άννα και η Ελευθερία αντέδρασαν και πάλι με παρρησία. Δημιουργήθηκε μια αναστάτωση με εκατέρωθεν απόψεις και το θέμα έκλεισε με το γνωστό του ύφος και την πατερική του στάση ο αείμνηστος Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Κρητικός. Ο π. Γεώργιος ζήτησε τον λόγο και εμένα με έλουσε κρύος ιδρώτας. Και τότε είπε κάτι που έμεινε χαραγμένο στο μυαλό μου: « Ακούστε βρε, αυτό που λέει ετούτος ( και με έδειξε ) δεν είναι πρόβλημα ήθους. Η παρθενία δεν μετριέται στην βρακοζώνα αλλά στην ψυχή και στη καρδιά. Παρόλα αυτά δεν υπάρχει λόγος κανένας για να αλλάξουμε τα κατηχητικά μας σχολεία». Και το θέμα έληξε εκεί, τα κατηχητικά σχολεία δεν έγιναν ποτέ Μεικτά και μάλλον έληξε οριστικά.

Το παραπάνω περιστατικό φανερώνει το αυθεντικό ήθος μιας εποχής από ανθρώπους που αγωνίζονται για να διαφυλάξουν ακέραιο το χριστιανικό ήθος στους αιώνες. Η Εκκλησία μας πορεύετε στους αιώνες με τις αποσκευές της που κατά το ανθρώπινο σκέλος αυτές είναι η θρησκευτικότητα των μελών της και όχι οι μεγαλόστομες διακηρύξεις. Το ανθρώπινο δυναμικό της Εκκλησίας κατά την συνάντηση  με τους θορύβους του κόσμου δεν είναι παρά το ποιόν της πίστεως και της αληθινής ζωής των μελών της. Οι αείμνηστες Ελευθερία και Άννα ήταν αυθεντικές πιστές υπάρξεις αφημένες στα πόδια του Θεού με υψηλό το αίσθημα της προσωπικής ευθύνης που τις έκανε μοναδικές. Κάθε φορά που με βγάζει ο δρόμος μου από την ενορία του Αγίου Νείλου πάντα πιστεύω ότι από μία γωνιά της εκκλησίας θα της δώ να ξεπροβάλλουν περιτριγυρισμένες από χαρούμενες κοριτσίστικές νεανικές φωνές, αναπολώντας την γλυκιά τους παρουσία που καθόρισε και έδωσε ταυτότητα σε μια ολόκληρη εποχή…

Κώστας Ζουρδός