"Άγιος Φεβρουάριος"...

Ο Φεβρουάριος θα είναι πάντα ο μήνας που θα μας θυμίζει τον Μακαριστό Γέροντα Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο για ευχάριστους αλλά και για στενάχωρους λόγους. Στις 5 Φεβρουαρίου του 1978 ενθρονίστηκε στην Μητρόπολη Πειραιώς και στην συνέχεια στις καρδιές μας. Στις 4 Φεβρουαρίου του 2006 καταθέτει την παραίτηση του από την Μητρόπολη Πειραιώς και στις 7 Φεβρουαρίου του 2006 η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας την Ελλάδος την αποδέχεται. Στις 6 Φεβρουαρίου του 2006 λειτουργεί για τελευταία φορά ως Μητροπολίτης Πειραιώς. Την 1 Φεβρουαρίου του 2020 νοσηλεύεται στο Πειραϊκό Θεραπευτήριο επιστρέφοντας μετά από 14 χρόνια και πάλι στον Πειραιά. Ο Θεός επέλεξε την τελευταία μέρα του Φεβρουαρίου, στις 29 Φεβρουαρίου του 2020, να τον πάρει κοντά του. Κάθε Φεβρουάριο, θα σημαίνει για πολλούς λόγους, μια γλυκιά μελαγχολία στην καρδιά μας. Για τον πατέρα που ήρθε στην ζωή μας και για τον μεσίτη μας στον Παράδεισο...."Άγιος Φεβρουάριος"....Ο μήνας του Γέροντα της καρδιάς μας...

Κώστας Ζουρδός 

"Είμαι έτοιμος να πάω κοντά στον Θεό...Το έργο μου το τελείωσα..."

Η τελευταία μου εν ζωή συνάντηση με τον Γέροντα Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο.

Την Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου με τον π. Συμεών Βενετσιάνο επισκεφθήκαμε τον Γέροντα Μητροπολίτη Πειραιώς στο ιδιωτικό θεραπευτήριο που νοσηλευόταν μετά από εγκεφαλικά επεισόδια που του είχαν δημιουργήσει μια ακαμψία στην δεξιά πλευρά. Εκεί στον 6ο όροφο αντίκρυζε όσο μπορούσε τον αγαπημένο του Πειραιά. Δίπλα του οι φύλακες άγγελοι της ζωής του, η Μοναχή Μελάνια, ο Γιάννης και ο π. Χριστοφόρος που μαζί με τον π. Καλλίνικο Γεωργακόπουλο έμειναν συνέχεια δίπλα του ακόμα και όταν ο Γέροντας ήταν στην εντατική και δεν μπορούσαν να του προσφέρουν τίποτα. Όταν μας είδε μας κάλεσε κοντά του και κρατούσε το χέρι μια το δικό μου και μια του π. Συμεών. Και τότε μετά την αναφορά μας ότι ξαναγύρισε πάλι έστω και έτσι στον αγαπημένο του Πειραιά και μάλιστα κοντά στην ημέρα της επετείου της ενθρόνισης του μας είπε τα συγκλονιστικά λόγια: "Είμαι έτοιμος να πάω κοντά στο Θεό. Το έργο μου το τελείωσα. Στεναχωριέμαι που ταλαιπωρώ τους ανθρώπους που με φροντίζουν. Μέχρι πριν λίγους μήνες κήρυττα τον Θείο Λόγο, 70 χρόνια κηρύττω, και τώρα δεν μπορώ να κάνω τον Σταυρό μου. Είχα να έρθω στον Πειραιά από την στιγμή που παραιτήθηκα και ήρθα τώρα άρρωστος σε μια κλινική που εγώ εγκαινίασα. Και αντικρύζοντας από το παράθυρο στον Ναυτικό Όμιλο λέει στον π. Συμεών: "Θυμάσαι Συμεών εδώ τις εκδηλώσεις που κάναμε".  Γράφοντας σχεδόν αδιάκοπα για τον Γέροντα από το 2008 (σε στιγμές μοναξιάς με μόνη στήριξει την αγάπη των αδελφών μας Πατέρων της Χρυσοπηγής) μου εξέφρασε - μου το είχε ξαναπεί- την τελευταία του επιθυμία όσον αφορά το πρόσωπο μου. "Μου διαβάζουν κατά καιρούς οι πατέρες όσα γράφεις για εμένα. Θα ήθελα ένα λεύκωμα με όλα όσα κάναμε στον Πειραιά"... Φύγαμε από το νοσοκομείο και το μυαλό μας ήταν στην γεμάτη αγάπη και πίστη στον Θεό φωνή του: "Είμαι έτοιμος να πάω κοντά στον Θεό"...Καλό Παράδεισο αγαπημένε μας σπουδαίε Γέροντα...

Κώστας Ζουρδός

"Είμαι έτοιμος να πάω κοντά στον Θεό...Το έργο μου το τελείωσα..."

Η τελευταία μου εν ζωή συνάντηση με τον Γέροντα Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο

Την Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου με τον π. Συμεών Βενετσιάνο επισκεφθήκαμε τον Γέροντα Μητροπολίτη Πειραιώς στο ιδιωτικό θεραπευτήριο που νοσηλευόταν μετά από εγκεφαλικά επεισόδια που του είχαν δημιουργήσει μια ακαμψία στην δεξιά πλευρά. Εκεί στον 6ο όροφο αντίκρυζε όσο μπορούσε τον αγαπημένο του Πειραιά. Δίπλα του οι φύλακες άγγελοι της ζωής του, η Μοναχή Μελάνια, ο Γιάννης και ο π. Χριστοφόρος που μαζί με τον π. Καλλίνικο Γεωργακόπουλο έμειναν συνέχεια δίπλα του ακόμα και όταν ο Γέροντας ήταν στην εντατική και δεν μπορούσαν να του προσφέρουν τίποτα. Όταν μας είδε μας κάλεσε κοντά του και κρατούσε το χέρι μια το δικό μου και μια του π. Συμεών. Και τότε μετά την αναφορά μας ότι ξαναγύρισε πάλι έστω και έτσι στον αγαπημένο του Πειραιά και μάλιστα κοντά στην ημέρα της επετείου της ενθρόνισης του μας είπε τα συγκλονιστικά λόγια: "Είμαι έτοιμος να πάω κοντά στο Θεό. Το έργο μου το τελείωσα. Στεναχωριέμαι που ταλαιπωρώ τους ανθρώπους που με φροντίζουν. Μέχρι πριν λίγους μήνες κήρυττα τον Θείο Λόγο, 70 χρόνια κηρύττω, και τώρα δεν μπορώ να κάνω τον Σταυρό μου. Είχα να έρθω στον Πειραιά από την στιγμή που παραιτήθηκα και ήρθα τώρα άρρωστος σε μια κλινική που εγώ εγκαινίασα. Και αντικρύζοντας από το παράθυρο στον Ναυτικό Όμιλο λέει στον π. Συμεών: "Θυμάσαι Συμεών εδώ τις εκδηλώσεις που κάναμε".  Γράφοντας σχεδόν αδιάκοπα για τον Γέροντα από το 2008 (σε στιγμές μοναξιάς με μόνη στήριξει την αγάπη των αδελφών μας Πατέρων της Χρυσοπηγής) μου εξέφρασε - μου το είχε ξαναπεί- την τελευταία του επιθυμία όσον αφορά το πρόσωπο μου. "Μου διαβάζουν κατά καιρούς οι πατέρες όσα γράφεις για εμένα. Θα ήθελα ένα λεύκωμα με όλα όσα κάναμε στον Πειραιά"... Φύγαμε από το νοσοκομείο και το μυαλό μας ήταν στην γεμάτη αγάπη και πίστη στον Θεό φωνή του: "Είμαι έτοιμος να πάω κοντά στον Θεό"...Καλό Παράδεισο αγαπημένε μας σπουδαίε Γέροντα...

Κώστας Ζουρδός

"Ο Τελευταίος Χαρούμενος!"

Του Λάκη Λαζόπουλου

 Έφυγε ο Κώστας. Ο Κώστας μας. Ο τελευταίος χαρούμενος μιας εποχής που μας άφησε σημάδια πως να βρίσκουμε το γέλιο όταν χανόμαστε στα σημερινά πελάγη.
Αληθινά αισιόδοξος. Αστείρευτος. Δεν τον άκουσα μια φορά να πει ρε γαμώτο αφήστε με ήσυχο ,έχω τα ψυχολογικά μου σήμερα. Ποτέ. Όρθιος, χαμογελαστός, το πιο καθαρόαιμο άλογο της κωμωδίας! «Λακη,Μπαίνω εγώ τώρα σαν γέρος στη σκηνή ε;» μου είπε κάποια στιγμή στα γυρίσματα των τελευταίων 10 Μικρόν Μήτσων! Τα έχασα. Τον βλέπω λοιπόν πάει στο σκηνικό πίσω και αρχίζει να βήχει και να τρεμουλιάζει την φωνή του. Ήταν 86 και προσπαθούσε να μπει στο ρόλο του γέρου. Δεν τον συνάντησε ποτέ τον γέρο. Σε ρόλο ναι. Γεράματα είχε, γέρος δεν έγινε ποτέ. Ύστερα στα Χτυποκάρδια στο θρανίο. Στο ΗΒΗ. Πάλευε να ανέβει αυτά τα τρία σκαλοπάτια και μόλις ανέβαινε επανω η σκηνη φωτιζε. Έψαχνε τον ρόλο σαν μαθητούδι. Όχι, το κοινό δεν έπρεπε να φύγει ποτέ με κάτι λίγο απ τον Βουτσά!

Ο πολύτιμος μαργαρίτης

Του Αρχιμανδρίτη Εφραίμ Παναούση

«Να διαβάζεις την Αγία Γραφή, παιδί μου. Θησαυρός μεγάλος, πολύτιμο διαμάντι που γλυκαίνει τη ζωή μας. Ο Δαβίδ λέει τόσο όμορφο, σαν μέλι είναι ο Νόμος σου, Κύριε, και πιο γλυκός κι απ’ το μέλι. Βάλε κανόνα, παιδί μου, στη ζωή σου να διαβάζεις ένα κεφάλαιο απ’ την Αγία Γραφή. Η Αγία Γραφή είναι σαν ορυχείο. Όσο σκάβεις, τόσο ανακαλύπτεις πολύτιμα κοιτάσματα. Η καρδιά μας φωτίζεται, αγιάζεται. Η Αγία Γραφή είναι το φως του Χριστού. Σκέφου, παιδί μου, πως πάνω στην Αγία Τράπεζα βρίσκεται το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και ο Λόγος Του, το ιερό Του Ευαγγέλιο». Τελειώνοντας ο γέροντας το λόγο του ξεκίνησε να σπρώχνει με τα μεγάλα του δάχτυλα ένα παλιό κομποσκοίνι καμωμένο από άγριο μαλλί. Το καλογέρι του τον κοιτάζει στα μάτια και παράξενο να το πεις, μα ένιωσε το γλυκασμό μέσα στην καρδιά του. Ο γέροντας συνέχισε: «Άκου, παιδί μου, όχι μόνο τους ανθρώπους που ζουν μέσα στην Εκκλησία, τους στηρίζει και τους φωτίζει. Όχι μόνο παρηγορεί τους αδυνάτους αλλά και τους ανθρώπους που ζουν μακριά Του τους κάνει από ανήμερους λύκους, πρόβατα ήμερα. Μα για να έρθει το φως πρέπει κι ο άνθρωπος να έχει τα αυτιά και τα μάτια της ψυχής ανοιχτά. Πρέπει τα φύλλα της καρδιάς να μην είναι σφαλιστά, πρέπει η μέσα κάμαρη να είναι ανοιχτή και φιλόξενη.

Τι απουσιάζει από τη ζωή μας;

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Η εποχή μας είναι φοβερά αντιφατική. Από την μια πλευρά θαυμάζει κανείς τα επιτεύγματα, τις κατακτήσεις, τον υπεραναπτυγμένο τεχνικό πολιτισμό, την καταπληκτική τεχνολογία. Από την άλλη πλευρά σκυθρωπάζει κάθε σοβαρά σκεπτόμενος, βλέποντας της καθημερινές εκδηλώσεις της βαρβαρότητας, του χαμηλού ήθους, της αμβλύνσεως του ηθικού αισθητηρίου, της υποβαθμίσεως των πνευματικών αξιών, της εγκληματικής ανεκτικότητος, την χαμηλή γενικά ποιοτική στάθμη μεγάλης μερίδας συνανθρώπων μας. Έχουμε άφθονα υπερανεπτυγμένα μυαλά με υποανεπτυγμένες καρδιές. Έχουμε πολιτισμένους επιφανειακά ανθρώπους, μα απολίτιστες εκδηλώσεις. Έχουμε άφθονα παραδείγματα επιφανειακής εντιμότητος με ανεντιμότητα ζωής, επιφανειακής αξιοπρέπειας με εσωτερική σήψη. Έχει το ρεκόρ η εποχή μας της αντιφατικότητος, το ρεκόρ της κίβδηλης ανθρώπινης παρουσίας, το ρεκόρ της χαμηλής ηθικής στάθμης, το ρεκόρ της απανθρωπιάς με επικάλυμμα ανθρωπισμού, το ρεκόρ της θρασύτητος με το πρόσχημα της προασπίσεως της αλήθειας. Πολλά ρεκόρ σημαδεύουν την πορεία της σύγχρονης κοινωνίας με αφθονότερα τα ρεκόρ του παραλόγου και της αισχύνης του τρόπου ζωής πολλών.

Τι φταίει λοιπόν στη σύγχρονη οικογένεια

 Του Αρχιμανδρίτη Εφραίμ Παναούση

Ο σημερινός τρόπος ζωής, αδυσώπητος στους ρυθμούς και την εξέλιξη του, αδιαφορεί για τις πληγές που επιφέρει στο κοινωνικό σώμα. Από τη διαδικασία αυτή δε μπορούσε να γλυτώσει ο γάμος γενικότερα, η οικογένεια ειδικότερα. Πληγές, πολλές φορές, ανεπανόρθωτες, δημιουργούνται στους θεμέλιους λίθους του ιερού αυτού οικοδομήματος. Έτσι η οικογένεια έγινε γραφείο συμφωνιών και ωραρίων, δικαιωμάτων και απαιτήσεων. Χώρος αντιπαλότητας και δοκιμασίας νεύρων με συνέπειες ολέθριες. Ωστόσο το πρόβλημα δεν είναι ο σημερινός αγχώδεις τρόπος ζωής. Το μυστικό του προβλήματος κρύβεται στη μεγάλη αδυναμία μας να αγαπήσουμε το Θεό. Η σωστική και θεραπευτική επέμβαση αποδεικνύει πως το κακό ξεκινά από μας. Υποφέρουμε και μείς και τα παιδιά μας επειδή αφήσαμε την ψυχή μας να λιμοκτονήσει στην έρημο των παθών. Και να λοιπόν. Θεσμοί που κράτησαν αιώνες, που νίκησαν αγαρηνούς και απίστους, που άντεξαν τον ξεριζωμό και την προσφυγιά, που φτιάξανε από στάχτη πατρίδες, ήρθε η ώρα που παρέδωσαν γη και ύδωρ αφήνοντας το πυρ της οικογενειακής εστίας, αν όχι να σβήσει, πάντως να χάσει το φώς του και την ζεστασιά του.

Φταίει και η Εκκλησία...

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου στο Δημοσιογράφο Γιώργο Βασιλείου στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ». ! Β' ΜΕΡΟΣ

Αν σας ζητούσαν να φτιάξετε το πορτραίτο της νέας γενιάς, ποια χαρακτηριστικά θα της προσδίδατε;

Είναι πολύ δύσκολη ερώτηση. Η νέα γενιά δυστυχώς διαμορφώνεται με κοσμικές αντιλήψεις, η Εκκλησία θέλει τον άνθρωπο δίκαιο, τίμιο, ενάρετο, όχι συμφεροντολόγο, άνθρωπο αγάπης και πίστης. Το πρότυπο που η Εκκλησία παρουσιάζει είναι οι Άγιοι, ο ενανθρωπίσας Κύριος. Άρα οι νέοι δεν πρέπει να έχουν άλλο πρότυπο πέραν αυτού που ο Κύριος ήλθε να φτιάξει.

Αν ένας νέος σας ρωτούσε τι σημαίνει Θεός τι θα του απαντούσατε;

Θεός σημαίνει αλήθεια, Θεός σημαίνει πραγματικότης. Ο Θεός για τον άνθρωπο είναι το στήριγμα, η αφετηρία, η ζωή του και το τέρμα του. Το Α και το Ω για όλη την ανθρώπινη ζωή. Άνθρωποι οι οποίοι βρίσκονται μακριά από το Θεό είναι αρρωστημένες υπάρξεις. Αδικεί τον εαυτό του εκείνος ο οποίος ζει χωρίς Θεό. Κοντά στον Θεό ο άνθρωπος ολοκληρώνεται και μεγαλουργεί. Ζωή χωρίς Θεό είναι πραγματική αυτοκτονία.

Τι συμβουλή θα του δίνατε για τις σύγχρονες μάστιγες του αιώνα μας, τα ναρκωτικά και το AIDS;

Αυτοσυγκράτηση, αυτοκυριαρχία και ηθικές αρχές. Το γενετήσιο ένστικτο είναι ένστικτο δημιουργίας, δεν είναι ένστικτο πεζοδρομίου. Ο πανσεξουαλισμός και η κατάχρηση του γενετήσιου ενστίκτου έφερε αυτές τις μάστιγες. Η επιστροφή μας στην ηθική, στην οικογενειακή ζωή, στην πίστη είναι φάρμακο εναντίον όλων αυτών των εκτροχιαστικών καταστάσεων. Η ηθική καθαρότητα, αυτοκυριαρχία, σεβασμός στο γάμο και στην οικογένεια όπως το δίδαξε το Ευαγγέλιο.

Φταίει και η Εκκλησία

 Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου στο Δημοσιογράφο Γιώργο Βασιλείου στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ». Α! ΜΕΡΟΣ

Στην εποχή μας όλοι μιλούν για κρίση αξιών και θεσμών, ποιος πιστεύετε ότι ευθύνεται για τα διαλυτικά αυτά φαινόμενα του σύγχρονου κόσμου;

Οι νέες κοινωνικές συνθήκες, τα νέα ρεύματα που πολλές φορές ήλθαν από το εξωτερικό δημιούργησαν αυτή την κρίση των ηθικών αξιών και συνετέλεσαν στο ξεθώριασμα της Εκκλησιαστικής συνειδήσεως. Όσοι πιστοί εμπνέονται από την Εκκλησία διατηρούν τις αρχές τους και μένουν μακριά από την καταστροφική τους μανία η Εκκλησία ως όπλο της έχει τον λόγο του Θεού, κηρύσσει το Ευαγγέλιο της σωτηρίας. Αυτό είναι το μοναδικό της όπλο. Η Εκκλησία ως σκοπόν της έχει να βάλει Χριστόν στις ανθρώπινες καρδιές. Πιστεύω ακραδάντως ότι όταν γίνει αναζωπύρωση της πίστεως και αφύπνιση της συνειδήσεως και ο Χριστός καταλάβει θέση κεντρική στις ανθρώπινες καρδιές, θα έχουμε διόρθωση των κακών εχόντων.

Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που πρέπει να κυριαρχήσουν στην εποχή της παρακμής για να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος;

Ο «κόσμος καλύτερος» είναι μία κουβέντα πολύ δύσκολη. Ο Χριστός ήλθε ακριβώς για να κάνει τον κόσμο καλύτερο δημιουργώντας την καινή κτίση. Πιστεύω ακραδάντως ότι η πίστη στο Χριστό και η προσπάθεια να τηρήσουμε το λόγο του στη ζωή μας είναι το μοναδικό φάρμακο για την καλυτέρευση της κοινωνίας μας. Ο Χριστός είναι η οδός της Αλήθειας. Από την πίστη στον Χριστό, την υποταγή στον Χριστό θα επιτευχθεί αυτό που όλοι θέλουμε, ένας καλύτερος κόσμος.

"Απόδοτε τω την τιμήν την τιμήν"

Του Αθανάσιου Β. Αβραμίδη Επικ. Καθηγητή Ιατρικής – Καρδιολόγου – Παθολόγου

 Μήπως όμως φταίμε και εμείς, Δεσπότη μου;

Γιατί λέω…"Δεσπότη μου"; Μα ακριβώς επειδή δεσπόζει εδώ και είκοσι χρόνια στην περιοχή, την οποία ποιμαίνει με την προσωπικότητα του και το πολύπλευρο έργο του. όχι δε μόνον στην περιοχή Πειραιώς και Φαλήρου αλλά και πέραν αυτής, ως φάρος Τηλαυγής ανά το Πανελλήνιων. Είκοσι είναι και τα χρόνια, που με κάλεσε κοντά του και νομίζω ότι δικαιούμαι, τουλάχιστον για το θέμα του παρόντος, να έχω γνώμη.

Η γνωριμία μας

Ήταν η πρώτη μάλλον Πρωτοχρονιά του ως Μητροπολίτου Πειραιώς και Φαλήρου, και είχε κληθεί για το «κόψιμο της πίττας» και να ευλογήσει «τον νέον ενιαυτόν της χρηστότητας Του» στο Τζάνειο Νοσοκομείο Πειραιώς. Του συνέστησαν τους διάφορους διευθυντές του νοσοκομείου και ανάμεσα στους άλλους εγνώρισαν και εμένα στον Σεβασμιώτατο. Δεν γνωριζόμασταν πριν, αν και κάπου είχαν συναντηθεί τα βήματα μας σε μια κοινή πορεία, στα φοιτητικά μας χρόνια.

Μεταμφιέσεις…

Της ΝΑΥΣΗ ΙΕΣΣΑΙ – ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Εντός θιάσου συνωστίζομαι

τα προσωπεία με κυκλώνουν

με τα μπογιατισμένα χαμόγελα.

Μα εγώ…με αγωνία ψάχνω

το πρόσωπο σου να βρω…

πίσω από τις τρύπες της μάσκας

τα μάτια βλέπω,

που δεν μπορούνε να κρυφτούνε.

Τρομάζω…

Μάτια οχιάς και αλεπούς

και γερακίσια μάτια…

Μα…και θολά

κόκκινα από το κλάμα

δυο μάτια βλέπω…

εσένα έψαχνα αδελφέ μου.

Βγάλε τη μάσκα

να του σφουγγίσω τα δάκρυα…

Το ποίημα δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Φεβρουάριο του 1998.

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός

Σταυρώσιμη πορεία ζωής

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Η αγάπη του εαυτού μας και η υποταγή στον εαυτό μας είναι το μεγάλο πρόβλημα για μια γνήσια εν Χριστώ ζωή. Αγαπάμε τον εαυτό μας και πιστεύουμε στον εαυτό μας. Συνυφαίνουμε τα πάντα με τον εαυτό μας. Πορευόμεθα πάντοτε με τον εαυτό μας και μας είναι αφάνταστα δύσκολο να τον απαρνηθούμε. Είμεθα προσκολλημένοι στον εαυτό μας και πράττουμε αυτό που θέλει ο εαυτός μας. Όμως, όταν ζούμε προσκολλημένοι στον εαυτό μας, τότε διακινδυνεύουμε την πνευματική μας ζωή, δηλαδή το σωστό εαυτό μας. «Ο φιλών την ψυχήν αυτού απολέσει αυτήν», είπε ο Κύριος, «και ο μισών την ψυχήν αυτού, εν τω κόσμω τούτω, εις ζωήν αιώνιων φυλάξει αυτήν» (Ιωαν. ιβ΄ 25). Εδώ στα λόγια του Κυρίου ως «ψυχή» εννοείται ο κακός εαυτός μας, αυτός που μας παρασύρει σε απώλεια της αθανάτου ψυχής. Μέσα μας φέρουμε τον παλαιό άνθρωπο με τους εγωισμούς μας, με τα πάθη και τις αδυναμίες μας. Αυτός είναι ο κακός εαυτός μας, ο οποίος μας σπρώχνει όχι στο καλό αλλά στο κακό. Μας παραπλανά πολύ εύκολα. Μας εμποδίζει από τον δρόμο της αρετής. Μας παρεμβάλλει εμπόδια στην εν Χριστώ πορεία μας. Επηρεάζει τη σκέψη μας, τα φρονήματα και τις αντιλήψεις μας. Μας παρακινεί σε απειθαρχία προς το θέλημα του Θεού. μας εξαπατά πολύ εύκολα πείθοντας μας ότι το στραβό είναι ίσιο και το ίσιο δεν είναι ορθόν.

Τα κάρβουνα της συγγνώμης

Του Αρχιμανδρίτη Εφραίμ Παναούση

Μακάρι να την γνωρίζαμε έτσι. Ως πόλη των Αγίων. Είναι μάνα ανθρώπων που έφεραν το Θεό στη γη. Η Αθήνα. Σ’ αυτή λοιπόν τη διαμαντόπετρα γεννήθηκε στα 862 μ.Χ. ο Όσιος Θεοδόσιος ο Νέος. Όταν μακάρισαν οι γονείς του θέλησε να αποσυρθεί στην αγγελική ζωή που από μικρό παιδί ονειρευόταν. Βρήκε έναν γέροντα πολύ ενάρετο από τον οποίο θα μάθαινε το δρόμο της καλογερικής. Όταν ο γλυκύτατος έρωτας της ησυχία άναψε μέσα του ζήτησε ευλογία να ζήσει σε έρημο τόπο. Στα όρια της επαρχίας του Άργους θα ξεκινήσει τα ασκητικά του παλαίσματα. Όμως οι αγώνες έκαναν τον διάβολο να κινήσει εναντίον του. με τρόπους δόλιους και  ύπουλες παγίδες προσπάθησε να κλονίσει τον αγωνιστή του Χριστού. Μάταια. Τότε λοιπόν χρησιμοποίησε ως όργανα του ανθρώπους φθονερούς. Αυτοί λοιπόν κατηγόρησαν τον Όσο στον Επίσκοπο Άργους τον αγιότατο Πέτρο, ότι τάχα είναι πλάνος και με τις μαγείες του εξαπατά τους ανθρώπους. Ο Αρχιερέας δίνοντας πίστη στα γεμάτα  μίσος λόγια των συκοφαντών αποφάσισε να διώξει τον Όσιο από την επαρχία του. Όμως κατά Θεού οικονομία εκείνη την εποχή συγκλήθηκε σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη κι έπρεπε να μεταβεί εκεί ο Αρχιερέας του Άργους. Έτσι εμποδίστηκε η εξορία του Αγίου. Αποφάσισε όμως μόλις θα επέστρεψε να εκτελέσει την απόφαση του.

Η ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ ΕΠΙΤΙΜΗ ΔΙΔΑΚΤΩΡ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ Α.Π.Θ., 22 Μαίου 2015...

Απόσπασμα από την ομιλία της ποιήτριας Κικής Δημουλά 

Η πλάνη 

Ζητώ από τον παρόντα χρόνο να μου διαθέσει ένα δυο χειροδύναμα δευτερόλεπτα, να βοηθήσουν να ισορροπήσει η επικίνδυνα κλυδωνιζόμενη ψυχραιμία μου, εξ αιτίας του ότι προσέρχομαι να δώσω εισητήριες εξετάσεις στην ανωτάτη αποδοχή σας. Με βλέπω στους επιλαχόντες, και δικαίως, αφού, στο μάθημα της φιλοδοξίας ή της έπαρσης, παραμένω αδιάβαστη... Πρέπει να αιτιολογήσω αυτή την έλλειψη ψυχραιμίας. Επιστήμονας δεν είμαι ως γνωστόν. Είμαι ένας αυτοσχέδιος άνθρωπος. Ο εαυτός μου με ανάγκασε να είμαι. Με είδε ο Θεός που ήταν αρμόδιος να επιβλέπει την ποιότητα των αυθαιρεσιών και μου είπε: χάλια είσαι. Κάτσε να σε διορθώσω λίγο. Και κόλλησε στο πλευρό μου ένα καχεκτικό φτερό. Εγώ διαμαρτυρήθηκα: Ένα φτερό τι να το κάνω; Πώς θα πετάξω; Αυτό είναι δική σου υπόθεση. Προσπάθησε, μου απάντησε. Έκτοτε απλώς προσπαθώ. Σπανίως και χαμηλά πετάω, συστηματικά δε πέφτω και σωριάζομαι επάνω στην αβέβαιη φύση μου. Αυτά. Τώρα. Δικαίως θ’ αναρωτηθείτε γιατί έδωσα ένα εντελώς αντιεπιστημονικό και κάπως υπόπτου ηθικής τίτλο, σ’ αυτόν τον έντιμα, συγκινημένο χαιρετισμό που απευθύνω σε σας, και σε τούτο μάλιστα το χώρο, τον ταγμένο και στην καταπολέμηση της πλάνης, μέσω της θαυματουργού παιδείας. Υπάρχει απάντηση. Αλλά την κρατάω για το τέλος. Μήπως το διασκεδάσω λίγο, επειδή κι αυτό το καημένο, όπως και κάθε τέλος, είναι θλιμμένο καθώς έχει πια χάσει την προσφιλή σε όλους μας συνέχεια. Εν τω μεταξύ, θα επιχειρήσω να κάνω μια εντελώς αδόκιμη προσέγγιση της πλάνης, πλέκοντας το εγκώμιό της, με το ίδιο όμως νήμα με το οποίον θα πλέκω συγχρόνως και τον ψόγο της. Η πλάνη έχει κοινωφελή δραστηριότητα αλλά και φάρμακα, που ναι μεν θεραπεύουν το πάσχον σημείο, αλλά βλάπτουν τη γείτονα αθώα περιοχή. Η λειτουργία της πλάνης συνδέεται στα σημεία, με κείνη των ονείρων. Όνειρα και πλάνη αλληλοσυμπληρώνουν την ανθρωπιστική τους δράση. Η ευεργεσία των ονείρων συνίσταται κυρίως, στο ότι υπερπηδούν το εμπόδιο της πραγματικότητας, αψηφώντας το αδύνατον, κι έτσι, ένα σωρό πεινασμένα απραγματοποίητα, μπορούν να γεύονται ολίγην απολαυστική ψευδαίσθηση, οι δε εξόριστες από τη ζωή παρουσίες προσώπων, να παίρνουν άδεια εισόδου και να επισκέπτονται νύκτωρ και εν τάχει, την αγαπημένη τους πατρίδα που είναι η Ύπαρξη. Ξαναφεύγουν κρυφά, αμέσως μόλις πάει για ύπνο η σκοπιά των άστρων, κι αναλαμβάνει τη φύλαξη της τροχιάς, το δειλό στην αρχή, και σαν έτοιμο να μετανοήσει ξημέρωμα. Και τη μεν άφιξη των ονείρων, την υποδέχεται ο ύπνος μας εν χορδαίς και οργάνοις, αλλά την αναχώρησή τους την πληροφορείται καθυστερημένα, η λύπη της αφύπνισής μας. Όσο για την πλάνη, αυτή έχει μια πιό περίπλοκη δραστηριότητα από κείνη των ονείρων. Το φως της ημέρας, δεν δυσκολεύει καθόλου τη μανιώδη φιλοδοξία της να επικρατήσει, για να δειχθεί ενίοτε, πιο φιλική απέναντί μας, από όσο είναι η ασυγκίνητη αυστηρότητα του σωστού.

Συνέπεια στη ζωή...

 Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Ένα από τα λυπηρά χαρακτηριστικά της εποχής μας είναι η ασυνέπεια, την οποία πολλοί εμφανίζουν στη ζωή τους. Άνθρωποι με ορθές πεποιθήσεις υπάρχουν πολλοί, με ορθό όμως βίο ελάχιστοι. Λίγοι είναι  αυτοί που έχουν θεωρητικές υλιστικές περί ζωής αντιλήψεις, πάμπολλοι όμως υλιστικές στην πράξη. Το καλό αναγνωρίζεται απ’ όλους, εφαρμόζεται όμως από λίγους. Την τιμιότητα, την ηθική, την ειλικρίνεια, τη σωφροσύνη, την ευθύτητα, τις αρετές γενικά, τις εγκωμιάζουν πολλά χείλη, τις εφαρμόζουν όμως λίγες καρδιές. Και οι Χριστιανοί μας στα λόγια και τη θεωρητική πίστη είναι πολλοί. Οι πλείστοι, αν τους ρωτούσε κανείς, θα απαντούσαν με καύχηση: «Είμαι χριστιανός ορθόδοξος». Πόσων όμως η καθημερινή βιωτή αποτελεί και ενσάρκωση της πίστεως τους; Η απάντηση δεν είναι δυστυχώς κολακευτική. Και λοιπόν; Τι θα γίνει; Μια είναι η λύση του προβλήματος. Όλοι όσοι θέλουν να μην παίζουν με την ευτυχία του εαυτού τους, αλλά και με την ευτυχία του κοινωνικού συνόλου, πρέπει να αναλάβουν μια ιερή εκστρατεία εναντίον του ασυνεπούς εαυτού τους. Κυρίως πρέπει να καθίσουμε τον εαυτό μας στο «σκαμνί» και να λάβουμε την ηρωική απόφαση να παρουσιάσουμε εφεξής συνέπεια βίου και πεποιθήσεων.

«Εγώ και μόνο Εγώ»…

Της Γαλάτειας Γρηγοριάδου – Σουρέλη

Δεν ήταν η πρώτη φορά που μου τύχαινε. Κι όμως δεν κατάφερα να το συνηθίσω. Έτσι και τώρα. Εκνευριστικά λοιπόν. Να η ιστορία. Είχε έρθει ένα από τα παιδιά μου να με συμβουλευτεί για κάτι σημαντικό. Βέβαια η πείρα μου έπρεπε να είχε προειδοποιήσει: «Το παιδί έρχεται να σε συμβουλευτεί έχοντας πάρει κι όλας τη δική του απόφαση. Απλά ζητάει…συνενόχους, ζητάει να ακούσει ακόμα ένα ναι σε αυτό που ήδη έχει διαλέξει». Αυτή τη φωνή της πείρας την ακούω πάντα ή χαμηλόφωνα ή…κατόπιν εορτής. Ποτέ στην ώρα της! Τι κρίμα! Παρασύρθηκα λοιπόν. Πολύ συγκινημένη γιατί με συμβουλεύεται, πολύ συγκινημένη και ευτυχισμένη γιατί η αυθεντία μου – επί τέλους – αναγνωρίζεται, ενθουσιασμένη γιατί η γνώμη μου έχει βαρύτητα κι είναι πολύτιμη, μίλησα. Με ιερό ενθουσιασμό ανέπτυξα την άποψη μου που δεν ήταν μια άποψη αλλά η μόνη άποψη. Κι εκεί την «πάτησα». Από συμβουλάτορας σεβάσμιος, έγινα κατηγορούμενη. «Πάντα είσαι απόλυτη…η στενοκεφαλιά της γενιάς σας…η μονολιθική σας τοποθέτηση…δεν καταλαβαίνεις…»

Η αληθής νηστεία…

Του Αρχιμανδρίτη Εφραίμ Παναούση

Η πνευματική ζωή του πιστού δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς άσκηση. Μέρος της ασκητικής αγωγής είναι και η νηστεία, η οποία θεωρείται και είναι ένα από τα σημαντικότερα όπλα του ορθοδόξου δρόμου. Η νηστεία, κατοχυρωμένη από το παράδειγμα του Κυρίου και τη διδαχή Του αλλά και γενικότερα την Ορθόδοξη Θεολογία και πράξη, καλεί και εμάς σήμερα νηστεύοντες, να ασκούμε τα πνευματικά μας γυμνάσματα τον εαυτό μας, να πολεμούμε τα πάθη μας, να εκτιμούμε την τροφή ως δώρο του Θεού και να Τον δοξάζουμε γι αυτό. Όταν μιλάμε για την νηστεία, η σκέψη μας συνήθως πηγαίνει στα «άλλα» νηστίσιμα φαγητά, τα λιγότερα εύγεστα. Δεν είναι έτσι. Παράλληλα με τη σωματική έχουμε και την πνευματική νηστεία. Η σωματική νηστεία, δηλαδή η αποχή από μερικές τροφές, είναι τμήμα της πνευματικής νηστείας που είναι ολόκληρος ο αγώνας του πιστού, για την εκκοπή των παθών του και την εκρίζωση κάθε εφάμαρτου λογισμού. Αν δεν προηγείται η πνευματική νηστεία, η σωματική είναι ξερός τύπος, χωρίς νεύρο και ύπαρξη.

«Ότι έγινε 25 χρόνια είναι Δώρο της Ευλογίας του Θεού»

Β! ΜΕΡΟΣ 

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου στον εκδότη του περιοδικού «ΛΙΜΑΝΙ», κ. Δημήτρη Κατσικάρη, το 2002.

 Πως τα καταφέρνετε; Σεβασμιώτατε όλα αυτά; Γιατί χρειάζονται και χρήματα και άνθρωποι και μεγάλος αγώνας. Σας βοηθούν οι Πειραιώτες; Είστε ευχαριστημένος; Σας βοηθούν οι πιο πλούσιοι;

Μας βοηθούν οι φτωχότεροι και όχι οι πλούσιοι. Το έχω διακηρύξει πολλές φορές αυτό. Δεν έχω σχεδόν  καμία υποστήριξη από εφοπλιστές. Το λέω για πολλοστή φορά. Οι εφοπλιστές, τους οποίους αγκαλιάζω, αγαπάω, δεν έχω ουσιώδη υποστήριξη από αυτούς, καμιά…Έχω υποστήριξη και βοήθεια από απλούς ανθρώπους. Το έργο μας, το προνοιακό, καλύπτεται όχι από εισοδήματα, γιατί εισοδήματα δεν έχει η Μητρόπολη. Δεν έχουμε ως Μητρόπολη, ούτε ίχνος περιουσιακού στοιχείου. Δεν έχουμε ούτε ένα ενοίκιο. Δεν έχουμε καμιά κρατική επιχορήγηση από πουθενά. Δεν έχουμε καμία εκκλησιαστική επιχορήγηση, παρά έχουμε απλώς τις δυνάμεις τις δικές μας, με τους πολύ λίγους ναούς που έχουμε, και από την αγάπη του λαού. Αν γίνεται ό,τι γίνεται, οφείλεται στην αγάπη του λαού. Ο κόσμος μας αγαπάει, μας πιστεύει. Γι’ αυτό και βοηθάει. Και έτσι μπορούμε να ανταπεξερχόμεθα στο έργο το προνοιακό, να ανταπεξερχόμεθα στα έργα του ραδιοφωνικού σταθμού, που είναι αρκετά, και από τα οποία δεν έχουμε εισοδήματα. Και σε όλες μας τις προσπάθειες προχωρούμε με την βοήθεια του Θεού και με την αγάπη και φροντίδα του κόσμου.

Σεβασμιώτατε, 25 χρόνια στον Πειραιά ως Επίσκοπος, ως Μητροπολίτης μας, είναι μια μεγάλη διαδρομή. Τι στοιχεία είχε αυτή η διαδρομή; Τι σας αφήνει; Μια επιστροφή στο τότε, όταν ξαναπερπατάτε αυτή τη διαδρομή, τι στοιχεία σας αφήνει;

Μου αφήνει τον ψυχικό γλυκασμό, ότι τα χρόνια αυτά πέρασαν με αγώνες, με αγωνία και προσπάθειες. Από την ημέρα που ήλθα στον Πειραιά, δεν κάθισα ήσυχος. Ανασκουμπώθηκα και εργάστηκα, και εργάζομαι, μέχρι την στιγμή αυτή, με όλες μου τις δυνάμεις. Αυτό μου δημιουργεί ψυχική ευχαρίστηση. Έθεσα ως σκοπό μου, τη διαφώτιση του λαού, σε θέματα πίστεως, την παρηγοριά, την ενημέρωση, τη βοήθεια οικογενειών, τη βοήθεια νέων, τη βοήθεια γερόντων -  και πνευματική και υλική. Είδαμε τη Χάρη του Θεού, την Ευλογία του Θεού. Και ό,τι έγινε, είναι δώρο της Ευλογίας του Θεού, και έχουν γίνει πολλά. Έχουμε την στιγμή αυτή μια πληρότητα σε πολλά πράγματα. Ας πω πρόχειρα μερικούς αριθμούς. Όταν ήλθα στον Πειραιά δεν υπήρχε κοντά στην Εκκλησία έτσι ζωντανά, ούτε ένας νέος. Δεν υπήρχε κανένα κατηχητικό σχολείο, δεν υπήρχε κανένα στέλεχος. Βρήκα μόνο 67-68 ιερείς. Τίποτα άλλο. Τη στιγμή αυτή έχουν βγει από τα χέρια μας εκατοντάδες, χιλιάδες νέοι προσοντούχοι επιστήμονες. Είναι γεμάτη η Ελλάδα από νέους επιστήμονες, που έχουν βγει από τα κατηχητικά και τα έργα της Πειραϊκής Εκκλησίας. Από το Φροντιστήριο Στελεχών που έχουμε δημιουργήσει και λειτουργεί επί 18 ολόκληρα χρόνια έχουν βγει πολλές εκατοντάδες επιστήμονες, οι οποίοι πήραν κι από μας ένα δίπλωμα και εργάζονται ως στελέχη και άλλων Μητροπόλεων ανά την Ελλάδα. Είδαμε ότι η Χάρη του Θεού ευλόγησε αυτή την προσπάθεια και ο λαός κατάλαβε, ότι κάτι άλλαξε στον Πειραιά. Γι’ αυτό και έχουμε την αγάπη και τη συμπαράσταση του λαού.

"Πάω σε μια άλλη ζωή που δεν έχει τέλος. Ας είναι αυτή η μελλοντική συνάντηση η παρηγοριά και η ελπίδα σας"...

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

Ο Αλέξανδρος Σμορέλ αποκεφαλίστηκε σε ηλικία 25 ετών, στις 13 Ιουλίου 1943, καταδικασμένος σε θάνατο για «εσχάτη προδοσία» από το ναζιστικό καθεστώς. Άνηκε σε αυτούς τους Γερμανούς που θεωρούσαν χρέος τους τη σύγκρουση με την χιτλερική εξουσία. Σε μια από τις τελευταίες του επιστολές προς τους γονείς του στις 18 Μαΐου του 1943 έγραφε τα συγκλονιστικά λόγια που δηλώνουν την μεγάλη του πίστη:

Αγαπητοί μου πατέρα και μητέρα,
 
         Τώρα δεν θα γίνει τίποτε άλλο από αυτό, και με το θέλημα του Θεού, σήμερα η επίγειος ζωή μου θα κλείσει για να πάω σε μίαν άλλη, η οποία δεν θα έχει τέλος και στην οποία όλοι μας θα ξανασυναντηθούμε. Ας είναι αυτή η μελλοντική συνάντηση η παρηγοριά και η ελπίδα σας. Δυστυχώς, αυτό το χτύπημα θα είναι πολύ βαρύτερο για σας παρά για μένα, διότι φεύγω με την βεβαιότητα, ότι με βαθιά πεποίθηση υπηρέτησα την αλήθεια. Όλα αυτά με αφήνουν με ήρεμη συνείδηση, παρ’ όλο που η ώρα του θανάτου μου πλησιάζει. Σκεφθείτε τα εκατομμύρια των νέων που έχασαν την ζωή τους  έξω στα πεδία (των μαχών). Η μοίρα τους είναι εξ ίσου και δική μου. Δώστε χαιρετισμούς σε όλους τους αγαπημένους φίλους από την καρδιά μου. Ιδιαιτέρως, όμως, στους Νατάσα, Έριχ, Νυάνυα, θεία Τόνι, Μαρία, Αλιονούσκα, και Αντρέι. Σε λίγες ώρες θα βρίσκομαι σε μία καλύτερη ζωή, μαζί με την μητέρα μου, και δεν πρόκειται να σας ξεχάσω. Θα ζητήσω από τον Θεό να σας παράσχει παρηγοριά και ειρήνη. Και θα σας περιμένω! Ένα πράγμα,προ πάντων, επιτρέψτε μου να αφήσω στις καρδιές σας: Ποτέ μην λησμονείτε τον Θεό!!!
 
           Ο δικός σας  Schurik.
 
           Μαζί με μένα φεύγει και ο καθηγητής  Huber, ο οποίος επίσης σας στέλνει τους πιο εγκάρδιους του χαιρετισμούς!

«Ότι έγινε 25 χρόνια είναι Δώρο της Ευλογίας του Θεού»

                        
                                                      Α! ΜΕΡΟΣ

 Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου στον εκδότη του περιοδικού «ΛΙΜΑΝΙ», κ. Δημήτρη Κατσικάρη, το 2002

Μια συζήτηση, με έναν Άνθρωπο όπως ο Σεβασμιώτατος Πειραιώς κ. Καλλίνικος, υποχρεωτικά σε οδηγεί σε ανώτερα επίπεδα, χώρους αναζήτησης του ωραίου και του αληθινού και σε μια ενδοσκόπηση για το νόημα της ζωής και το νόημα που μπορεί και πρέπει να οδηγήσει στον πλησίον, στον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, που πρέπει και αυτός να ζεσταθεί. Άνθρωπος με ιδανικά, πίστη και στόχους ο κ. Καλλίνικος, λέει αλήθειες αδιαμφισβήτητες για όλα και καλεί τους Πειραιώτες, μέσα από την συζήτηση , να αποδείξουν και πάλι αυτές τις ημέρες την αγάπη τους για την Εκκλησία, μέσα από την αγάπη και την βοήθεια που θα προσφέρουν στο διπλανό τους. Μιλάει ο Σεβασμιώτατος, για την ανάγκη εμπέδωσης της πίστης, για μια Εκκλησία ζώσα και παρούσα στο σήμερα και τα προβλήματα του, για τα «Αμπελοχώραφα» της Εκκλησίας που είναι μεγάλα και με μεγάλες υποχρεώσεις, για τους επισκόπους και τους πιστούς. Έχει υποδειγματική σχέση με τους τοπικούς άρχοντες του Πειραιά η Εκκλησία, και είναι ψευδές ότι αναμείχθηκε στις τοπικές εκλογές, γιατί εκείνο που τον απασχολεί πάνω από όλα είναι η ανεργία των νέων και η φτώχεια, και γι αυτά κυρίως αγωνίζεται. «Κάνουμε έργο μεγάλο», λέει ο κ. Καλλίνικος, «αλλά με την βοήθεια των απλών ανθρώπων και όχι των εφοπλιστών, αυτών που έχουν». Ναι, αυτή είναι η αλήθεια: η Εκκλησία του Πειραιά και ο Επίσκοπος μας είναι εδώ, παρόντες, δυνατοί και πρώτοι στην προσφορά, όταν άλλοι μετρούν τα κέρδη τους και το πάχος των πορτοφολιών τους! Ο Μητροπολίτης Πειραιώς εκ βαθέων…:

Σεβασμιώτατε, ζούμε σε καιρούς δύσκολους και πονηρούς θα έλεγα, και πολλά θέματα του Ελληνισμού είναι ανοιχτά, όπως, για παράδειγμα το Κυπριακό αυτές τις μέρες. Τι σκέψεις κάνετε για τον Ελληνισμό; Για τους Έλληνες; Αυτές τις δύσκολες ώρες;

Είμαι επίσκοπος και η πρώτη σκέψη μου είναι η αφομοίωση της πίστεως από τον λαό μας, και η πορεία του λαού μας ως λαού ορθόδοξου και πιστού. Βεβαίως ως Επίσκοπος έχω και μια κληρονομιά βαρύτατη. Να ενδιαφέρομαι και για τα εθνικά προβλήματα, διότι πάντα η Εκκλησία η Ορθόδοξη στάθηκε στο πλευρό του Έθνους. Κατ’ εξοχήν όμως η Εκκλησία είναι οδηγός εις Χριστόν. Το κύριο και πρωταρχικό έργο της, αυτό που με ανησυχεί κι εμέ και με συνέχει, είναι η εμπέδωση της πίστεως στην καρδιά του λαού, ώστε ο λαός να ζει χριστιανοπρεπώς και να έχει ποιοτικό βίο, υψηλό. Βέβαια με απασχολούν και τα εθνικά προβλήματα, αλλά στο μέτρο το επιτρεπτό. Διότι έχουμε μια πολιτεία καλά οργανωμένη, δεν είμεθα υπόδουλοι, έχουμε κρατικές αρχές, που ως Επίσκοπος έχω την υποχρέωση και τη συνείδηση και να σέβομαι και να μην υπεισέρχομαι στο έργο τους. Μπορώ να προσεύχομαι, μπορώ να αγωνιώ, μπορώ να πω μια σκέψη, αλλά δεν είμαι υπεύθυνος της διαχειρίσεως των εθνικών υποθέσεων. Γι αυτό, εν προκειμένω τώρα, το Κυπριακό με απασχολεί ως Έλληνα, με συνέχει. Βλέπω φόβους, βλέπω σημεία, τα οποία με φοβίζουν, προσεύχομαι. Δεν θα ήθελα να λάβω εγώ την ευθύνη, ούτε να έχω αποφασιστικό το λόγο, εφόσον υπάρχουν εκείνοι οι εντεταλμένοι που έχουν την ευθύνη.

Ο Αρχιεπίσκοπος εκφράζει τον πόνο του Έλληνα…

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου στη Δημοσιογράφο Δέσποινα Μακρινού στην εφημερίδα «ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ», το 1998

Και ξαφνικά, η Εκκλησία εισέβαλε στη δημόσια ζωή. «Προκαλεί, συζητά και συζητιέται. Πως συνέβη αυτό;

Δεν δέχομαι καθόλου τη φράση «ξαφνικά». Η Εκκλησία είναι η σπονδυλική στήλη του Έθνους, είναι ο λαός ολόκληρος, είναι η ζωή του Έλληνος Ορθόδοξου. Ποιος ο είναι ο σκοπός της Εκκλησίας; Βοηθά, ώστε οι άνθρωποι να ζουν ηθικά, τίμια και ενάρετα, να είναι καλοί οικογενειάρχες, να είναι καλοί άνθρωποι και να οδηγούνται στη λύτρωση και στη σωτηρία. Το «ξαφνικά», λοιπόν, με ξαφνιάζει ως τελείως αδόκιμο.

Βεβαίως, δεν τη βρίσκαμε τόσο συχνά στην επικαιρότητα το προηγούμενο διάστημα. Εννοώ, πριν την εκλογή του Μακαριωτάτου Χριστόδουλου.

Η Εκκλησία βρίσκεται στο επίκεντρο των καρδιών πάντοτε.

Όχι όμως και των εφημερίδων…

Κι εκείνων των ανθρώπων, που θέλουν να την πλησιάσουν. Τώρα, έχουμε το προνόμιο να έχουμε έναν δυναμικό Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος καθιστά τη φωνή της πιο δυναμική. Κάτι που δεν έχουμε συνηθίσει έως τώρα.

Δηλαδή, οι προκάτοχοι του θα μπορούσαμε να πούμε ότι είχαν επιλέξει το δρόμο του συμβιβασμού;

Ναι, εντελώς εσφαλμένο δρόμο.

Επικρίνεται ο Αρχιεπίσκοπος ότι παρεμβαίνει σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Πως το σχολιάζετε;

Φρονώ ότι οι επικριτές κάνουν σφάλμα. Παρερμηνεύουν τα λόγια του. Είναι λόγια οικοδομής, λόγια σωτηρίας και έχουν και μια ελληνική ευαισθησία. Ο Ορθόδοξος Επίσκοπος έχει την υποχρέωση να διδάσκει λόγον Θεού. Δικαιούται, όμως, ως Έλληνας, να έχει μερικές ευαισθησίες. Κακώς εκλαμβάνεται ο λόγος του ως πολιτικός. Εγώ δεν διέκρινα ποτέ πολιτικόν λόγον, απλώς ελληνική ευαισθησία.

Έξοδος εκ του εαυτού μας

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Η αγάπη του εαυτού μας και η υποταγή στον εαυτό μας είναι το μεγάλο πρόβλημα για μια γνήσια πνευματική εν Χριστώ ζωή. Αγαπάμε τον εαυτό μας και πιστεύουμε στον εαυτό μας. Πορευόμεθα πάντοτε με τον εαυτό μας και μας είναι αφάνταστα δύσκολο να τον απαρνηθούμε. Είμεθα προσκολλημένοι στον εαυτό μας και πράττουμε αυτό που θέλει ο εαυτός μας. Όμως, όταν ζούμε προσκολλημένοι στον εαυτό μας, τότε διακινδυνεύουμε την πνευματική μας ζωή, δηλαδή τον σωστό εαυτό μας. «Ο φιλών την ψυχήν αυτού απολέσει αυτήν», είπε ο Κύριος, «και ο μισών την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω, εις ζωήν αιώνιον φυλάξει αυτήν» (Ιωαν. Ιβ 25). Εδώ στα λόγια του Κυρίου «ψυχή» εννοείται ο κακός; εαυτός μας, αυτός που μας παρασύρει σε απώλεια της αθανάτου ψυχής μας. Μέσα μας φέρουμε τον παλαιό άνθρωπο με τους εγωισμούς μας, με τα πάθη και τις αδυναμίες. Αυτός είναι ο κακός εαυτός μας, ο οποίος μας σπρώχνει όχι στο καλό αλλά στο κακό. Μας παραπλανά πολύ εύκολα. Μας εμποδίζει από τον δρόμο της αρετής. Μας παρεμβάλει εμπόδια στην εν Χριστό πορεία μας. Επηρεάζει τη σκέψη, τα φρονήματα και τις αντιλήψεις μας. Μας παρακινεί σε απειθαρχία προς το θέλημα του Θεού. Μας εξαπατά πολύ εύκολα πείθοντάς μας ότι το στραβό είναι ίσιο και το ίσιο δεν είναι ορθό.

Η βασιλόπιττα του Ραδιοφωνικού Σταθμού «ΠΕΙΡΑΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ 91,2 FM», 2 Φεβρουαρίου 1997

 Μέσα σε ατμόσφαιρα χαράς και αγάπης έγινε η εόρτια συνάντηση και το γεύμα όλων των συνεργατών του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Μητροπόλεως Πειραιώς «ΠΕΙΡΑΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ 91,2 FM». Η φετινή κοπή της πρωτοχρονιάτικης βασιλόπιττας πραγματοποιήθηκε επί του κρουαζιερόπλοιου «ΕΡΜΗΣ» των Ηπειρωτικών Γραμμών, ευγενική προσφορά του εφοπλιστή κ. Ποταμιάνου και σε αυτήν συμμετείχαν βουλευτές , εκπρόσωποι φορέων και οι αρχές της πόλης μας. Τη βασιλόπιττα ευλόγησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος ο οποίος και ευχαρίστησε θερμά τους συντελεστές της αξιόλογης επιτυχίας του Ραδιοφωνικού Σταθμού της «ΠΕΙΡΑΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ 91,2 FM», τονίζοντας την μεγάλη ευθύνη όλων μας για την αποδοτικότερη πορεία του Ραδιοφωνικού Σταθμού. Την όλη εκδήλωση πλαισίωσε η Χορωδία Νέων της Πειραϊκής Εκκλησίας, ενώ στο τέλος παρετέθη δείπνο προς τους 400 προσκεκλημένους.

Κώστας Ζουρδός

Εορταστική εκδήλωση της Φοιτητικής Εκκλησιαστικής Δράσεως της Μητροπόλεως Πειραιώς, 18 Ιανουαρίου 1997

Σε ατμόσφαιρα ενθουσιασμού και αδελφικότητας παρουσία 200 και πλέον φοιτητών και φοιτητριών, μελών της Φοιτητικής Εκκλησιαστικής Δράσεως της Μητροπόλεως Πειραιώς, πραγματοποιήθηκε η κοπή της βασιλόπιττας την οποία ευλόγησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος μίλησε στους παριστάμενους νέους για την αξία του χρόνου στην πνευματική και καθημερινή ζωή του ανθρώπου. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο του Μητροπολιτικού Ιερού Ναού της Αγίας Τριάδος και έκλεισε με δεξίωση.

Κώστας Ζουρδός

Και ο Τιμονιέρης και ο Άνεμος .....

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

«Επιλέγω ως πατέρας και γέρων να ταπεινωθώ, να ζητήσω συγγνώμη και να υποχωρήσω και όχι να σκανδαλίσω το ποίμνιο, τα παιδιά μου της Πειραϊκής Εκκλησίας που τόσο αγάπησα και για τα οποία θυσίασα τα πάντα!».

Η φράση αυτή αποτελεί απόσπασμα από την ίσως τελευταία δημόσια τοποθέτηση  του πρώην Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικου που φανερώνει τη μεγάλη του πνευματική αξία αλλά και την αγάπη που τρέφει για τους Πειραιώτες που διακόνησε για πάνω από τριάντα χρόνια και αφιέρωσε  τη ζωή του σε εκείνους. Ο λόγος μας βέβαια για το Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο, τη μεγαλύτερη εκκλησιαστική προσωπικότητα των τελευταίων πενήντα χρόνων και ένα από τα σπουδαιότερα κεφάλαια της ιστορίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

"Ένας τέτοιος σπουδαίος Μητροπολίτης γεννιέται κάθε εκατό χρόνια"...

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

Μια παρέα θρησκευόμενων νέων, λίγα χρόνια πριν, αποφάσισε να επισκεφτεί έναν φωτισμένο ασκητή κληρικό με πολλά πνευματικά χαρίσματα στην αγωνιστική του
παλαίστρα κάπου στην Αττική. Σε μια αποστροφή τις συζήτησής τους το θέμα πήγε  γύρω από έναν Μητροπολίτη που με το έργο του είχε συγκλονίσει την μητροπολιτική του περιφέρεια αλλά και ολόκληρη την Ελλάδα. Ο ασκητής κληρικός είπε για τον Μητροπολίτη πως: «Ένας τέτοιος σπουδαίος Μητροπολίτης γεννιέται κάθε εκατό χρόνια». Ο ασκητής κληρικός δεν ήταν άλλος από τον ασκητή της Πεντέλης, τον χαρισματούχο Γέροντα π. Πορφύριο και ο Μητροπολίτης, ο Πειραιώς Καλλίνικος Καρούσος.

"Πρέπει να μιλήσετε πολύ σε ανθρώπους που σας ακούν με τα σωθικά τους."....

Του π. Φιλόθεου Φάρου

"Είμαι 89. Η ζωή μου έχει τελειώσει. Θα ζήσω 1,2,3 χρόνια ακόμη.
Το δεύτερο μισό της ζωής ήταν πιο σημαντικό. Κανείς δεν με είπε χαρισματικό στο πρώτο μισό. Με λένε τώρα.
Υπάρχει μια αντίληψη ότι η νεότητα είναι σημαντική για τον άνθρωπο και κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να επανέλθουμε σε αυτήν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία να θέλουμε να μοιάσουμε στην εποχή που ήμασταν ανώριμοι. Στο δεύτερο μισό της ζωής αποκτούμε χαρίσματα εσωτερικά, ψυχικά που είναι πολύ σημαντικότερα από αυτά της νεότητας.
Έχω κι εγώ καρκίνο. Τα τελευταία 6-7 χρόνια έχω καρκίνο του προστάτη.
Ξέρω ότι δεν θα πεθάνω από αυτό.
Ο καρκίνος μάλλον μ έχει ξεχάσει.
Στον ψυχολόγο που πήγα είπα πως νομίζω ότι οφείλεται σε μια απώλεια.
Με κοίταξε σα να με πέρασε για βλάκα.
Τα συναισθήματα που δεν εκφράστηκαν αποθηκεύονται στο σώμα.
Έχουμε ψυχοσωματικές αρρώστιες γιατί είμαστε ψυχοσωματικοί.
Η αιτία του καρκίνου οφείλεται σε μια απώλεια. Το ξέρουμε από τον Ιπποκράτη.
Ένας άνθρωπος θα νοσήσει επειδή είναι εχέμυθος, εσωστρεφής, πολύ κτητικός, έχει πολύ μεγάλη ανάγκη για έλεγχο, φόβο μην χάσει, μην χάσει ό,τι κατέχει.
Όσοι δεν αφήνουν να εκδηλωθεί η θλίψη για μια απώλεια απειλούνται πολύ σοβαρά.
Το υγιές πένθος αποκλιμακώνεται. Ένα πένθος δεν τελειώνει και δεν μπορεί να τελειώσει ποτέ. Μπορεί όμως να είναι υγιές, όχι παθολογικό.
Πρέπει να μιλήσετε πολύ σε ανθρώπους που σας ακούν με τα σωθικά τους."

Η συγκινητική προσφορά του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Πειραιά…

Το Δεκέμβριο του 1998 οι μαθητές του 3^ου Δημοτικού Σχολείου Πειραιά αποφασίζουν να τραγουδήσουν τα κάλαντα στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο και ήταν από τα πρώτα δημόσια σχολεία που πήραν αυτήν την γλυκιά πρωτοβουλία. Τα παιδία συνοδευόμενα από τον Διευθυντή του σχολείου τους τον κ. Χρήστο Μακρή (Πρόεδρος σήμερα της Σχολικής Επιτροπής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης του Δήμου Πειραιά), από τον Μουσικό κ. Μάνο Αχαλινοτόπουλο (Λέκτορας σήμερα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας) και εκπροσώπων του Συλλόγου Γονέων, φτάνουν στο επισκοπικό μέγαρο και το κατακλύζουν με φωνές και χαμόγελα. Ο Σεβασμιώτατος ακούει συγκινημένος τις μελωδικές παιδικές χαρούμενες φωνές που συνοδεύονται από τους ήχους του κλαρίνου του μουσικού τους κ. Αχαλινοτόπουλου και τους εύχεται πατρικά για την ζωή και την πρόοδο τους. Όταν  τελειώνει ο Σεβασμιώτατος την μικρή του ομιλία, ο Διευθυντής του σχολείου κ. Χρήστος Μακρής εκφράζει την στεναχώρια του για το γεγονός ότι στην σχολική του μονάδα που λειτουργούσε τμήμα φύλαξης (προπομπός του ολοήμερου σχολείου) υπάρχουν μαθητές που δεν έχουν την δυνατότητα της σίτισης. Αμέσως ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος δίνει εντολή στην ενορία της Ευαγγελίστριας Πειραιώς για να αναλάβει την σίτιση των μαθητών ( συνεχίζεται μέχρι και σήμερα και με τις ευλογίες του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ).

Η ανθρωπιά του Χριστιανού είναι να μην μένει στον μικρό του τον Παράδεισο….

Της Γαλάτειας Γρηγοριάδου – Σουρέλη

 Στις 18 Φεβρουαρίου του 1997 ο Σύνδεσμος Επιστημόνων Πειραιώς οργάνωσε και πραγματοποίησε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, εκδήλωση τιμής και αγάπης για τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο, με την ευκαιρία της εισόδου του στο 20^ο έτος Ποιμαντορίας του στον Πειραιά. Στην εκδήλωση μεταξύ άλλων μίλησε και η Συγγραφέας κ. Γαλάτεια Γρηγοριάδου – Σουρέλη:

«Μια φορά λέει ο μύθος, το Νερό, η Φωτιά κι Ανθρωπιά, που ήταν συντροφιά, αποφάσισαν, λέει, να χωρίσουνε. Και ρώτησαν το Νερό. Όταν σε χρειαστούμε που τάχα θα σε βρούμε; Και το Νερό απάντησε: Όπου λιβάδι και δεντρί θα είμαι εκεί. Ρωτήσανε και την φωτιά. Όπου καπνός εκεί θα είμαι και εγώ. Ρωτήσανε την Ανθρωπιά. Κι  η Ανθρωπιά απάντησε απλά: Την Ανθρωπιά, όπου και αν πας, πρέπει μαζί σου να την κουβαλάς! Κι ο χριστιανός ο άνθρωπος, που θέλει Θεό και ανθρωπιά νάχει αγκαλιά, τι κάνει, Θέ μου; Ρωτάει ένας καλόγερος που είναι εκεί, απάνω στα Μετέωρα. Τι κάνει; Ρωτάει τον Θεό και τον εαυτό του τον ρωτάει ετούτος ο καλόγερος. Τι κάνει; Η ανθρωπιά του Χριστιανού είναι να μην μένει στον μικρό του τον Παράδεισο, του απαντάει ο εαυτός του. Η χριστιανική ανθρωπιά είναι: Να ταΐζει τους πεινασμένους. Να ντύνει τους γυμνούς. Να επισκέπτεται τους φυλακισμένους, αυτούς τους ελάχιστους, αδελφέ μου. Γραμμένη στη Γραφή, από το στόμα του Κυρίου, η απάντηση: Και είναι πιο ελάχιστος αδελφός από τα ορφανά παιδιά; Αυτό σκέφτεται ο καλόγερος που αφήνει τα Μετέωρα και φθάνει στην Αθήνα. Τα ορφανά παιδιά! Σπιτώνει, το λοιπόν, ντύνει, ταΐζει, ζεσταίνει, χουχουλιάζει εκεί στον Προφήτη Ηλία τα ορφανά. Το ορφανοτροφείο στήθηκε. Μα όλοι δα το ξέρουμε πως Άρτος είναι ο Λόγος του Θεού. κι ο ρασοφόρος αρχινά το κήρυγμα. Φρέσκο, ολόφρεσκο λαχταριστό ψωμί στον πεινασμένο τον Λαό, εκεί απάνω στο Παγκράτι. Μα πόσοι τρώγαν από τούτο το ψωμί; Οι ενορίτες, ναι, κι αυτοί που μάθαιναν σιγά-σιγά γιατί αυτά ακούγονται – πως γίνεται κήρυγμα γερό, σωστό, κει πάνω. Μα πόσοι μένουν ατάιστοι, πόσοι λιμοκτονούνε. Κι όσο κι αν φαίνεται παράξενο – γίνονται και μερικά περίεργα στον κόσμο – τούτος ο ρασοφόρος μας γίνεται Δεσπότης.

Γερόντισσα Χριστονύμφη Κάρτσωνα

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Στις 5 Φεβρουαρίου (1997) εκοιμήθη εν Κυρίω, η οσιοτάτη Καθηγουμένη της Ιεράς Μονής Λουκούς, κοντά στο Άστρος Κυνουρίας, Χριστονύμφη Κάρτσωνα, σε ηλικία 85 ετών. Η μεταστάσα υπήρξε μια πολύ σπουδαία φυσιογνωμία, με ξεχωριστά διανοητικά και πνευματικά χαρίσματα, με μόρφωση ξεχωριστή, με φυσική αρχοντιά και ευγένεια και με απόλυτη την αγάπη και αφοσίωση στον Θεό. Υπήρξε μια σπάνια γυναικεία προσωπικότης. Διετέλεσε επί 47 χρόνια ηγουμένη της Ιεράς Μονής Λυκούς, αφού προηγουμένως είχε υπηρετήσει ως ηγουμένη μερικά χρόνια στο μικρό μοναστήρι της Αγίας Ελεούσης, πλησίον της ιδιαίτερης πατρίδας μου, Βαρθολομιού Ηλείας. Κατήγετο από αρχοντική οικογένεια Καλαμών, την οικογένεια των Καρτσωνέων. Ο πατέρας της ήταν γιατρός. Από νεωτάτης ηλικίας είχε επηρεασθεί από φιλομοναχικές τάσεις της πατρίδας της Καλαμάτας και είχε αποφασίσει να αφιερωθεί εξ ολοκλήρου στην υπηρεσία του Θεού. οι γονείς της αρχικά έφεραν αντίρρηση. Όμως από την δύσκολη θέση την έβγαλε ο τότε αείμνηστος Μητροπολίτης Ηλείας Αντώνιος, τον οποίο εγνώρισε, όταν κάποτε λειτουργούσε σε ναό των Αθηνών και την βοήθησε να ικανοποιήσει τον μύχιο πόθο της καρδιάς της.