Καλό Παράδεισο στο ανήσυχο, ασυμβίβαστο και αεικίνητο ομορφόπαιδο!....

 

20 χρόνια σε κοινή στέγη, σε ίδια όνειρα!

 

Όταν χθες στολίζαμε την είσοδο της πολυκατοικίας για την εορτή της γέννησης του Χριστού ο Κίμωνας μπαινόβγαινε και μας στόλιζε με ευχές. Με εκείνο το πλατύ, το γεμάτο, το κατακλυσμένο με φως χαμόγελο. Και όταν τον συνάντησα για τελευταία φορά στον χώρο στάθμευσης της πολυκατοικίας και του εξέφρασα τον θαυμασμό μου για το νέο του κατόρθωμα, την αγωνιστική του συμμετοχή σε κολύμβηση ανοικτής θαλάσσης, μου απάντησε με εκείνο το ίδιο χαμόγελο που φώτιζε τις σκέψεις και καθησύχαζε τις ανησυχίες!

Την επόμενη μέρα συντροφιά με την αγαπημένη του σύντροφο, την Ροδούλα, πήγαν για την προπόνηση τους στην πισινά ομολογώντας της πως ολοκλήρωσε με δυσκολία το πρόγραμμα του. Χώρισαν για τα αποδυτήρια. Εκεί όπου λίγο μετά ο Κίμωνας άφησε την τελευταία του πνοή. Έφυγε εκεί, στα αγωνιστικά αποδυτήρια, εκεί στα άδυτα των αδύτων των αθλητών, στο δικό τους ιερό, εκεί που κάθε αθλητής επιθυμεί να ζήση και να πεθάνει. Να περάσει στην αθανασία ως αθλητής του σώματος και του πνεύματος που πρεσβεύει αιώνιες αξίες όπως ο Κίμωνας!

Χρόνια πίσω, το 1983, ψάχνοντας την αθλητική μου ταυτότητα ένας φίλος με προέτρεψε να δοκιμάσω το μπάσκετ νομίζοντας ότι μου ταιριάζει. Αλλά έκανε λάθος. Ένα λάθος που μου άνοιξε όμως μια νέα πόρτα ζωής. Κατηφόρισα στο ανοικτό γήπεδο του Ολυμπιακού για να συμμετάσχω στις προπονήσεις των Παίδων του Ολυμπιακού και εκεί γνώρισα τον πρύτανη του αθλητισμού και της παιδαγωγικής τον κ. Αλέκο (Σπανουδάκης) που με τον τρόπο του, το ήθος του και την συμπεριφορά του δεν έβγαζε μόνο σπουδαίους αθλητές αλλά και σπουδαίους ανθρώπους που ήταν και το κύριο μέλημα του τελικά. Εκεί γνώρισα και με αγκάλιασαν, παρόλη την μπασκετική μου αγαρμποσύνη, τους αγαπημένους αθλητές – μαθητές του κ. Αλέκου, τον Γιώργο, τον Στράτο, τον Δημήτρη, τον Κίμωνα και τόσα άλλα σπουδαία παιδία που σε έκαναν να νοιώθεις και εσύ κάτι, ακόμα και αν δεν ήταν αλήθεια αυτό το κάτι, γιατί είχαν μάθει πως η προσπάθεια και ο αγώνας ήταν το μεγαλύτερο κατόρθωμα στον αθλητισμό και μπορούσε να σε βγάλει «άβρεχτο» και έτοιμο στην σκληρή πραγματικότητα της ζωής. Και είχαν δίκιο.

 

Εγκαταλείποντας γρήγορα το μπάσκετ αλλά με την γλυκόπικρη γεύση του αθλητικού αποχωρισμού από αυτά τα σπουδαία παιδιά θα ενταχθώ σε μια νέα πραγματική πνευματική και αθλητική πηγή ήθους στον Πορφύρα και στο ποδοσφαιρικό του τμήμα. Ο Πορφύρας, ο σύλλογος του ήθους, του πολιτισμού, των διανοουμένων και των δημοκρατικά αγωνιστών, θα γίνει η μεγάλη μου αγάπη. Αλλά και του Κίμωνα που χρόνια μετά στις στοργικές αγκαλιές του Πορφύρα θα εναποθέσει ότι πολυτιμότερο του έχει δώσει η ζωή, την κόρη του Ήβη. Και θα αγαπήσει και αυτός τον Πορφύρα με όλες του τις ψυχικές δυνάμεις και θα αφιερωθεί στον σύλλογο και στα παιδιά του.

Χρόνια μετά, το 2006, θα βρεθούμε ξανά σε ένα γιαπί στο Φάληρο που έπαιρνε σιγά- σιγά μορφή πολυκατοικίας και που θα στεγάσουμε και οι δύο τις οικογένειες μας, τα παιδιά μας, τις πίκρες, τις χαρές και τα όνειρά μας. Είκοσι κοντά χρόνια στα διαμερίσματα μας, στα κατώφλια, στις εισόδους, στην γειτονία, ανταλλάσσαμε σταθερές ή φευγαλέες εμπειρίες, ευχές, θύμησες και πολλά πειράγματα, κυρίως από εμένα. Αλλά και χαμόγελα, ευγένεια και ευπρέπεια κυρίως από εκείνον.

Τον θαύμαζα τον Κίμωνα για πολλούς λόγους. Μα κυρίως γιατί σήκωνε στην πλάτη του πολλές δραστηριότητες και δεν αποχωριζότανε καμία. Ρούφηξε χιλιόμετρα σε ταξίδια, σε γήπεδα, σε μίλια, σε στίβους, σε γυμναστήρια, σε δικαστικές αίθουσες και πάντα ευπρεπής, καλοντυμένος, ευγενικός, ακούραστος και φωτεινός.

 Έχω πολλές εμπειρίες που καθιστούν την σπουδαιότητα της μεγάλης προσωπικότητας του Κίμωνα αλλά αυτά θα μείνουν μεταξύ φίλων. Αλλά μια θα ήθελα να μοιραστώ που νομίζω τα καλύπτει όλα. Το τελευταίο χρονικό διάστημα φρόντιζε και τους γονείς του που είχαν προβλήματα υγείας, αδιαμαρτύρητα και χωρίς να θέλει εξωτερική βοήθεια. Ήταν εκεί για όλα, σε όλα.

 

Αδελφέ μου Κίμωνα κανονικά θα πρέπει να σου έχω θυμώσει πολύ. Όχι μόνο γιατί έφυγες νωρίς, όχι γιατί θα λείψεις από την οικογένεια σου και από τους υπολοίπους, αλλά γιατί για άλλη μια φορά δεν σε προλάβαμε, πέταξες. Αλλά δεν μπορώ να σου θυμώσω! Βλέποντας σε τόσο δραστήριο και αεικίνητο νόμιζα πως ήσουν αθάνατος. Και είχα δίκιο. Δεν σου έφτανε η ζωή και ο χρόνος της. Ήθελες  και άλλο κάτι δυνατότερο κάτι αιώνιο. Και το κέρδισες είμαι σίγουρος. Όπως είμαι σίγουρος πως μας άφησες γερά αποτυπώματα στην ζωή αυτή. Και κάποια έχουν και όνομα: Ροδούλα και Ήβη.

Και έφυγες έτσι όπως πάντα θα σε έχω στο μυαλό μου. Ζωντανό, αεικίνητο, φωτεινό, ευγενικό, χαμογελαστό, νέο! Πέταξες για την αιωνιότητα, την μόνη πηγή που μπορούσε να καλύψει την ζωντάνια σου! Και όταν θα σταματάς να τους κάνεις εκεί πάνω άνω κάτω, ρίχνε και μια ματιά σε μας. Γιατί θα σε ανταμώνουμε, στο δρόμο, στην είσοδο, στο ασανσέρ, στην αγαπημένη μας Καστέλλα, στον Πειραιά μας.

Εσένα το ανήσυχο, ασυμβίβαστο και αεικίνητο, σωματικά και ψυχικά, ομορφόπαιδο!

Καλό Παράδεισο!...

 

Κώστας Ζουρδός