Πως θα διδάξουμε την ιστορία στους νέους που αναζητούν πρότυπα

Κωνσταντῖνος Χολέβας- Πολιτικός Ἐπιστήμων 

Ο Εύριπίδης δίδασκε ὅτι εἶναι εὐτυχής ὅποιος γνωρίζει Ἱστορία: «Ὄλβιος ὅστις Ἱστορίης ἔσχεν μάθησιν». Καί ὁ ἱστορικός τῆς Ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Σταυροφόρους Νικήτας Χωνιάτης ἀποκαλεῖ κατά τόν 13ο αἰῶνα μ. Χ. τήν Ἱστορία ὡς τό «κάλλιστον ἄθλημα τῶν Ἑλλήνων». Ὁ Μέγας Βασίλειος στό περίφημο κείμενό του «Πρός τούς νέους ὅπως ἄν ἐξ Ἑλληνικῶν ὠφελοῖντο λόγων» ἀποδεικνύει τήν καλή γνώση τῆς Ἱστορίας καί χρησιμοποιεῖ παραδείγματα ἐγκράτειας ἀπό τή ζωή τοῦ Περικλέους, τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου καί ἄλλων προσωπικοτήτων. Ὁ δέ Ρήγας Βελεστινλῆς στά κείμενά του, λίγες δεκαετίες πρίν ἀπό τό 1821, προτείνει οἱ νέοι Ἕλληνες νά μαθαίνουν στό σχολεῖο μεταξύ ἄλλων καί τά κείμενα τῶν ἀρχαίων Ἱστορικῶν συγγραφέων.

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ : ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ …ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΠΛΟΥΤΙΖΟΥΝ

ΑΥΞΗΘΗΚΑΝ 30% ΟΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ

ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟΥ 

Σε αδιέξοδο και απόγνωση βρίσκονται τα δύο τελευταία χρόνια χιλιάδες πολίτες της Δυτικής Ελλάδας που βιώνουν την εξαθλίωση λόγω της οικονομικής κρίσης. Την ίδια ώρα κρατικοί υπάλληλοι και «επαγγελματίες» παράγοντες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αδιαφορώντας για τα όσα συμβαίνουν γύρω τους, μοιράζουν το κρατικό χρήμα με αδιαφανείς η σκανδαλώδεις διαδικασίες στους γνωστούς «εργολάβους».

Ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων, απολυμένοι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα, απλοί εργάτες, συνταξιούχοι αλλά και νέοι άνθρωποι βρίσκονται πλέον κάτω από τα όρια της φτώχειας.

ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ-ΦΡΑΓΓΕΛΙΟ ΚΑΤΑ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

Του Χρίστου Τελίδη 

Ηταν ο πρώτος ιεράρχης που τον περασμένο Οκτώβριο βγήκε δημόσια και πήρε θέση κατά της Χρυσής Αυγής, χαρακτηρίζοντάς τη «μαύρη νύχτα» και αντιχριστιανική οργάνωση, με αφορμή τη σκοταδιστική φιέστα που οργάνωσε εναντίον των συντελεστών της παράστασης «Corpus Christi».

Ο μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος άνοιξε τον δρόμο για να ακολουθήσουν κι άλλοι, μέχρι η Εκκλησία να πάρει και δημοσίως θέση, δια του Αρχιεπισκόπου, κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.
Ο Παύλος έσπειρε τον σπόρο... Κι αυτός ήταν ο λόγος που μητροπολίτες γνωστοί για τις ακραίες τους αντιλήψεις, όπως ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος, τον αντιμετωπίζουν πάντοτε σαν κόκκινο πανί ή για το γεγονός ότι στο Διαδίκτυο στήθηκε ένας χορός ύβρεων και επιθέσεων εναντίον του, με χαρακτηρισμούς του τύπου «αριστερός μητροπολίτης», «ανθέλληνας» και άλλα συναφή.

30 χρόνια Ποιμαντορίας του Μητροπολίτη Καρπάθου και Κάσου

Σεμνά, λιτά και ανέξοδα πραγματοποιήθηκαν από την Ιερά Μητρόπολη Καρπάθου και Κάσου του Οικουμενικού Πατριαρχείου λατρευτικές και εορταστικές εκδηλώσεις για τον εορτασμό του τοπικού Αγίου Ιωάννου του Καρπαθίου, αλλά και για την τριακονταετία θεοφιλούς και θεαρέστου Ποιμαντορίας του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Καρπάθου και Κάσου κ. Αμβροσίου.
Το απόγευμα του Σαββάτου 24 Αυγούστου, μετά από αιώνες σιωπής και σχετική άδεια του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου, τελέσθηκε μέγας πανηγυρικός τρισαρχιερατικός Εσπερινός στην παλαιοχριστιανική βασιλική της αγίας Φωτεινής Καρπάθου («Άφωτη», 6ος αι. μ.Χ.), χοροστατούντος του Πατριαρχικού εκπροσώπου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Ρόδου κ.Κυρίλλου και συγχοροστατούντων των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Καρπάθου και Κάσου κ.Αμβροσίου και Κώου και Νισύρου κ.Ναθαναήλ.
Συμπροσευχήθηκαν ο κλήρος του νησιού, οι τοπικοί άρχοντες και πλήθος ευσεβών χριστιανών, που έσπευσαν να τιμήσουν και τον Άγιο Ιωάννη τον Καρπάθιο, αλλά και να προσευχηθούν για τον Ποιμενάρχη τους.

Πεθαίνουν, άραγε, κι φωτογραφίες;

Γράφει: Μανόλης Δημελλάς

Το ζευγάρι παντρεύτηκε με προξενειό, δεν είχε τότε πολλές κουβέντες, τους έφεραν κοντά και τους γνώρισαν πάνω στο λογοδόσημο. Στον αρρεβώνα και πάνω στα μετρήματα, στα προικιά και τις συμφωνίες, πάσχιζαν να θυμηθούν, ο ένας το όνομα του άλλου.
Όμως διόλου δε πείραζε, ήσυχοι άνθρωποι, με μπέσα και κουμάντο, δώσαν τα χέρια και έκλεισαν την υπόθεση, πάνω σε μια εξάδα πανωσέντονα και σε ένα ημίγλυκο, πορτοκαλί ξυδόκρασο, που μόνο με τη μυρωδιά σε ζάλιζε, μέσα στο πέτρινο σπιτάκι, αυτό θα γινόταν η μόνιμη φωλιά τους.
Θα ακολουθούσε ξοπίσω κι αγάπη, ο σεβασμός, έτσι λέγαν στα άβγαλτα, τα ντροπαλά παιδιά. Έτσι γινόταν εκείνα τα χρόνια, που περνούσες με τα ψέμματα και δεν κουβαλούσε τίποτε περιττό και ξένο, η από τότε στενή και μικρούλα ημέρα.
Τα χρόνια κυλούσαν μετρημένα, πάντα μέσα στο μικρό σπίτι, μα μπήκαν κι άλλα στόματα, μια μάντρα παιδιά, που φέραν στο αντρόγυνο χαρές, αλλά πιάσαν και κάτι στριμώγματα, που έμπασαν αναστεναγμούς, σιωπές και ατέλειωτες αγωνίες.
Όσο κυλούσε ο χρόνος, η φωτογραφία από το γάμο, έμπαινε και σε πιο βαθιά συρτάρια, τι να κάνεις μια φωτογραφία; Αφού δεν είναι παραμύθι, τι τις θέλεις βρε τις μνήμες; όταν δεν είναι φορτωμένες, σαν τηγανήτες, από ζάχαρη και μέλι.

Μίλτος Πασχαλίδης: «Όλοι μαζί εναντίον του… δράκου»

Γιάννης Κυφωνίδης

Ο Μίλτος Πασχαλίδης κλείνει 20 χρόνια στη δισκογραφία και την Τετάρτη 28 Αυγούστου πραγματοποιεί την κεντρική του συναυλία στην Αθήνα, στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων στο Γκάζι. Οι συναυλίες είναι μία αγαπημένη παλιά -και βέβαια όχι κακή- συνήθεια κι ετοιμάζεται να μας… περπατήσει στα τραγούδια του αλλά και σε τραγούδια που αγάπησε, παρέα με αγαπημένους του συνεργάτες-μουσικούς, αλλά πάνω από όλα παρέα με όσους βρεθούν στο Γκάζι με διάθεση για μία όμορφη βραδιά.

Ωστόσο παρά την αποδοχή που ο ίδιος γνωρίζει στις εμφανίσεις του ήθελε να αρχίσουμε τη συνέντευξη μιλώντας για συναδέλφους του που ασχολούνται με είδη μουσικής που δεν είναι ευρείας αποδοχής και τείνουν να εξαφανιστούν από το καλεντάρι των συναυλιών: «Υπάρχει μία μερίδα συναδέλφων που επιβιώνει το τελευταίο διάστημα στο τραγούδι που εγώ αγαπώ και υπηρετώ οι οποίοι παίζουμε με εισιτήρια. Έστω με αυτό το οικονομικό εισιτήριο των δέκα ευρώ που όμως αυτό για να βγει, επειδή έχει πάρα πολλά έξοδα και φόρους, είναι αναγκαία η προσέλευση σημαντικού αριθμού ανθρώπων. Αυτό σημαίνει ότι έχει υπαχθεί όλο το κομμάτι του πολιτισμού στον πιο σκληρό καπιταλισμό. Αυτόν που βιώνουν οι πάντες βέβαια. Ο πολιτισμός όμως δεν είναι "θα τα πάρεις μόνο αν τα φέρεις".

ΕΖΗΣΑΝ ΜΑΖΙ, ΕΦΥΓΑΝ ΜΑΖΙ...

Με έντεκα ώρες διαφορά έφυγαν από τη ζωή ο Harold και η Ruth Knapke από το Οχάιο και η οικογένειά τους λέει πως το κοινό τους τέλος αντανακλά την αφοσίωση που μοιράστηκαν στα 66 χρόνια του κοινού τους βίου.

Το τέλος ήρθε για τους δύο ηλικιωμένους στις 11 Αυγούστου, στο κέντρο φροντίδας όπου φιλοξενούνταν, λίγες ημέρες πριν κλείσουν 66 χρόνια γάμου, σύμφωνα με την εφημερίδα Dayton Daily News.
Οι κόρες τους λένε πως ο πατέρας τους κρατήθηκε στη ζωή για να είναι στο πλευρό της γυναίκας του παρότι η υγεία του έφθινε, για να κάνουν μαζί «το επόμενο βήμα στο κοινό τους ταξίδι». Εκείνος έφυγε πρώτος, εκείνη έντεκα ώρες αργότερα.

Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου

Το πλήθος των Χριστιανών που πλημμύρισε τους ναούς και τα ξωκλήσια ανήμερα της Παναγίας, αφήνει παρηγοριά κι ελπίδες στους δύσκολους καιρούς
που ζούμε.
Η αισιοδοξία αυτή, δε γεννιέται μόνο από την αποκάλυψη της πίστης προς την προστασία και την αγάπη της Παναγίας, που εκφράστηκε από ανθρώπους κάθε τάξης και ηλικίας, μέσα σε εποχές μεγάλης ανασφάλειας. Γεννιέται και από τη διαπίστωση, πως αυτός ο λαός, την ώρα της συμφοράς και των αδιεξόδων, αναζητεί τις πηγές, που τον ξεδίψασαν και τον στήριξαν στη μακραίωνη ιστορία του, όταν ξανά και ξανά το αναπάντεχο κακό, αλλά και οι συνέπειες των ίδιων των λαθών του, τού χτύπαγαν την πόρτα.
Ίσως σε ορισμένους να δοθεί και πάλι η εντύπωση, πως η καταφυγή στην ενδυνάμωση, που παρέχει η Παναγία και οι άγιοι της Εκκλησίας μας, αποτελεί δείγμα μιας παθητικής στάσης ζωής και μιας βολικής φυγής από συγκρούσεις και δυναμικές διεκδικήσεις. Έτσι θα κρίνουν εκείνοι που ψάχνουν το νόημα της ζωής και τις λύσεις των προβλημάτων μόνο στη μελέτη των κοινωνικών συγκρούσεων και του κύκλου των κρίσεων των οικονομικών συστημάτων. Όσοι όμως δουν απροκατάληπτα τις καταστάσεις, θα διαπιστώσουν πως η επιστροφή στις πνευματικές ρίζες της παράδοσής μας, όχι μόνο δεν οδηγεί σε παθητική στάση, αλλά καλεί σε αληθινή επανάσταση, επανάσταση προσωπική και γι΄ αυτό επανάσταση επώδυνη. Μια τέτοια επανάσταση έχει βασικά χαρακτηριστικά την αυτοκριτική, την έμπρακτη μετάνοια και την αποφασιστικότητα για μια νέα και υγιέστερη υπαρξιακή και κατά συνέπεια κοινωνική και εθνική πορεία.

Παιδιά στον Σταυρό...

Εικόνα πού καταγγέλει και προειδοποιεί. Την έκλεψα από την ομάδα Άμβωνας Ορθόδοξης Θεολογίας.
• Στην πρώτη εικόνα καταγγέλεται η παιδοφιλία του Βατικανού.
• Στην δεύτερη η βιομηχανία τουριστικής παιδοφιλίας στην Ταϋλάνδη.
• Η τρίτη αναφέρεται στον πόλεμο στην Συρία.
• Η τέταρτη στην μαύρη αγορά οργάνων πού πλήττει κυρίως παιδιά τριτοκοσμικών χωρών.
• Η πέμπτη στον εξοπλισμό των ΗΠΑ και τα αποτελέσματα του.
•Η τελευταία στην δικτατορία των fast food με κύρια απήχηση στα παιδιά.

Πηγή: π Παντελεήμων Kρούσκος

Μνήμη οσιακής κοιμήσεως Κασσανδρείας Ειρηναίου

Γιάννης Κανατάς

 Ο Ειρηναίος υπήρξε ένας εκ των επιφανέστερων ιεραρχών στην εκκλησιαστική ιστορία της χώρας μας και  ο μακροβιότερος μητροπολίτης στη μητρόπολη Κασσανδρείας, αφού ποίμανε τη συγκεκριμένη επαρχία επί 38 συναπτά έτη, από την άφιξή του στον Πολύγυρο τον Οκτώβριο του 1907 μέχρι το θάνατό του στις 16 Αύγουστο του 1945.

Συμμετείχε ενεργά σ’ όλα τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στη Χαλκιδική, όπως στο Μακεδονικό Αγώνα, στην απελευθέρωση του Πολυγύρου το 1912, στα «Κονδυλικά» του 1916, στην ανέγερση δεκάδων σχολείων, στην λύση του Ημερολογιακού ζητήματος τη δεκαετία του ’20, στην αποκατάσταση των προσφύγων στη Χαλκιδική, κλπ. Είχε τη φήμη του δυναμικού ιεράρχη, καθώς τα δύσκολα θέματα, ιδιαίτερα κατά τα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας, δεν τα επέλυε πάντα με το… “σταυρό στο χέρι”, αλλά με τρόπο άμεσο και δυναμικό. Η ισχυρή του προσωπικότητα επιβλήθηκε κατά τη διάρκεια της διακονίας του σ’ όλη τη Χαλκιδική και άφησε μνήμη αγαθή μέχρι και σήμερα.

Πώς αντιμετωπίζει ο ποιμένας τον εθισμό στο διαδίκτυο

Αθανάσιος Κολιοφούτης

Οι άξονες γύρω από τους οποίους οφείλει να περιστρέφεται η ποιμαντική παρέμβαση του σύγχρονου ποιμένα, προκειμένου να προβεί σε κατά το δυνατόν επιτυχή ποιμαντική αντιμετώπιση του σύγχρονου αυτού προβλήματος θα έπρεπε κατά τη γνώμη μας να λαμβάνουν υπόψη τους κυρίως ότι στόχος της ποιμαίνουσας Εκκλησίας οφείλει να είναι η προσέλκυση των νέων στην ενοριακή ζωή της Εκκλησίας, η ένταξή τους στο ενοριακό έργο και η ενεργής, συνεχής και αδιάπτωτη μέριμνα του ποιμένα για τα προσωπικά, τα πνευματικά αλλά και τα υλικά προβλήματα του καθενός απ’ αυτούς.

Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος: Στον κόσμο μέσα θα δοκιμάσετε θλίψη, αλλά μην απελπίζεστε!

 Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός ευεργέτησε την ανθρωπότητα, και ιδιαιτέρως τους συμπατριώτες του Ιουδάιους, με ποικίλες και πολύτροπες ευεργεσίες. Όμως έλαβε ως αμοιβή από τους ευεργετηθέντες ονειδισμούς, εμπτυσμούς, κολαφισμούς, μαστιγώσεις, καταφρονήσεις΄ δέχτηκε στο κεφάλι του ένα  στεφάνι πλεγμένο με αγκάθια, ποτίστηκε ξίδι και χολή και στο τέλος καταδικάστηκε με το σταυρικό θάνατο, το θάνατο της πιο μεγάλης ντροπής. 

Αλλά και στους Μαθητές του λίγο πρίν από το σταυρικό του θάνατο  είπε:  Άν καταδίωξαν εμένα, και σας θα κυνηγήσουν.  Άν ετήρησαν το λόγο μου, και το δικό σας λόγο θα σεβαστούν και θα τηρήσουν… Επειδή δεν είστε ένα  κομμάτι απο τον αμαρτωλό κόσμο,  θα σας μισήσει ο κόσμος ο  αμαρτωλός. 

π. Θεολόγος, ο ιεραπόστολος του Κογκό

Ο π. Θεολόγος κατά κόσμον Δημήτριος Χρυσανθακόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα το 1951 από ευλαβείς και εύπορους γονείς. Έτυχε καλής ανατροφής και εθήτευσε ως μαθητής και συνεργάτης στις κατασκηνώσεις πλησίον του Ιεροκύρηκος τότε της Ι. Μητροπόλεως Πατρών Αρχιμανδρίτου π. Χαρίτωνος Πνευματικάκι και μετέπειτα Ιεραποστόλου στην Αφρική τον οποίο είχε πνευματικό. Ο π. Χαρίτων του ενέπνευσε την αγάπη προς το Ιεραποστολικό έργο.

Το 1969 ως το 1975 σπούδασε και έλαβε το πτυχίο του ως αρχιτέκτων στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο. Το 1975 ως το 1977 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι στην αποκατάσταση μνημείων. Είναι γνώστης της Γαλλικής, Αγγλικής και Αλβανικής γλώσσης.
Μετά τις σπουδές και την εκπλήρωσι της στρατιωτικής του θητείας (1977-1979) και ενώ λαμπρό επαγγελματικό και οικογενειακό μέλλον ανοιγόταν μπροστά του, το ενδιαφέρον του εστράφη στο Άγιον Όρος, όπου έκανε επισκέψεις και εγνώρισε τον Γέροντα Παΐσιο. Αυτό φαίνεται ήταν καθοριστικό για να ακολουθήσει την μοναχική ζωή. Το 1980 εκάρη μοναχός και εγκαταστάθηκε στο Όρος. Από τότε η ευλογία της Παναγίας τον συνέχει, τον πληροί δυνάμεων και τον εμπλουτίζει θεολογικά.

Τα Αδιέξοδα της σύγχρονης Δυτικής Ιατρικής και η ανάγκη επαναπροσδιορισμού του νοήματος της Υγείας και της Νόσου

 

π. Φιλόθεος Φάρος

Αν και ακούμε συχνά θριαμβολογίες για τις εντυπωσιακές επιτυχίες της σύγχρονης δυτικής ιατρικής, τα αδιέξοδα που αυτή αντιμετωπίζει αυξάνουν διαρκώς. Η αύξηση των ιατρικών δαπανών και η επιδείνωση των σχέσεων ιατρών και ασθενών είναι δύο κύρια αδιέξοδα της σύγχρονης δυτικής ιατρικής αλλά δεν είναι τα μόνα. 

Η αντίληψη της σύγχρονης δυτικής ιατρικής για την υγεία και την νόσο βασίζεται στη μηχανιστική θεώρηση του ανθρώπινου οργανισμού του Descart. Σύμφωνα με την θεωρία του Descart ο ανθρώπινος οργανισμός είναι μια μηχανή με διάφορα μέρη που κάποτε κατάστρέφονται και πρέπει να αντικατασταθούν, ή που δεν λειτουργούν καλά και πρέπει να διορθωθούν και το ανθρώπινο σώμα είναι απόλυτα χωρισμένο από την υπόλοιπη ανθρώπινη ύπαρξη.

Η θεωρία του Descart επηρέασε αποφασιστικά τη σύγχρονη ιατρική και τη σύγχρονη βιολογία και μπορεί να συνέβαλε σε κάποιες επαυχίες τους, αλλά εξ αιτίας της, η σύγχρονη δυτική ιατρική δεν μπορεί να κατανοήσει την πραγματική φύση των μεγάλων σύγχρονων νόσων. Δεν μπορεί να πει γιατί μια ορισμένη αρρώστια προσβάλλει αυτό και όχι κάποιο άλλο άτομο ή τη συγκεκριμένη και όχι κάποια άλλη στιγμή της ζωής του και αναπόφευκτα, ασχολείται με την ανθρώπινη παθολογία στο επίπεδο των συμπτωμάτων.

π. Ν. Λουδοβίκος: Κρίση υπήρχε ακριβώς όταν λέγαμε πως δεν υπήρχε

«Οταν οι Πέρσες έζωσαν πολιορκητικά την Εφεσο, όπως μας παραδίδει ο Διογένης Λαέρτιος, οι συμπολίτες του Ηράκλειτου τον ρώτησαν τι πρέπει να κάνουν. Ο φιλόσοφος δεν είπε τίποτα, αλλά κάθισε σταυροπόδι κατάχαμα, έβρεξε σιτάρι και άρχισε να το τρώει σιωπηλά.

Ολοι τότε κατάλαβαν ότι πρέπει να περιορίσουν στο έπακρο τις ανάγκες τους και να αντέξουν την πολιορκία μ' εγκαρτέρηση. Οποτε βρεθούν τέτοιοι θυσιαζόμενοι άνδρες στο δημόσιο χώρο, η κουλτούρα του ναρκισσισμού υπονομεύεται και αρχίζει η δημιουργική αφύπνιση».

* Από την απόλυτη εξουσία, λόγω κρίσης, στην απόλυτη κατάπτωση;

- Μα η κρίση γεννήθηκε ακριβώς από την «απόλυτη εξουσία», είναι η αναπόδραστη σύνθλιψη που ακολουθεί κάθε ναρκισσιστική ανύψωση προς κατακυρίευση -αντί της διακονίας- του κοινωνικού χώρου, είτε ιδιωτικά -μέσω των υπαγορεύσεων του lifestyle- είτε συλλογικά, και εδώ φυσικά εννοώ τα κόμματα, τα οποία στην Ελλάδα έχουν προ πολλού υποκαταστήσει όχι μόνον τη λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας των πολιτών, αλλά και σειράς πρώην κοινοτικών, αδέσμευτων συλλογικών δράσεων. Η σύνθλιψη αυτή, κατά τον Γρηγόριο Παλαμά, προέρχεται από το γεγονός πως η ανύψωση αυτή είναι στην ουσία της ακριβώς φαντασιωτική, δηλαδή άδεια από πραγματικό ανθρώπινο περιεχόμενο, ως θέληση για δύναμη που εκμεταλλεύεται τους άλλους, ενώ δήθεν τους συμπεριλαμβάνει στη φροντίδα της.

Η υπονόμευση του ελληνικού παραγωγικού ιστού

Του Κώστα Λαπαβίτσα
Την άνοιξη του 2010 η Ελλάδα αντιμετώπισε ένα στρατηγικό δίλημμα: παραμονή στην ΟΝΕ και συνακόλουθη ‘εσωτερική υποτίμηση’, ή έξοδο από την ΟΝΕ με άρνηση πληρωμής του χρέους. Χωρίς ουσιαστική συζήτηση και με εντυπωσιακή σύμπνοια όλων των πολιτικών κομμάτων – μη σας μπερδεύουν οι μετέπειτα φραστικές κορώνες, αριστερές και δεξιές – η χώρα μπήκε στον πρώτο δρόμο. Η καταστροφή που ακολούθησε επιβεβαιώνει ότι έγινε ιστορικό σφάλμα που θα έχει μακροχρόνιες επιπτώσεις.
Τι θα γίνει όμως από δω και πέρα αν η Ελλάδα συνεχίσει στο ίδιο δρόμο; Μια απάντηση μας δίνει η κατάσταση του βιομηχανικού ιστού της χώρας μετά από τρία χρόνια ‘εσωτερικής υποτίμησης’. Αν πάρουμε τη βιομηχανική παραγωγή του 2005 ως βάση, με τιμή 100, τα στοιχεία δείχνουν ότι από το 2000 μέχρι το 2007, δηλαδή την περίοδο των υποτιθέμενων παχιών αγελάδων, η βιομηχανία λίμνασε, σχεδόν χωρίς καμία απόκλιση από το 100. Από το 2008 και μετά εμφανίστηκε ταχύτατη μείωση, για να πέσουμε περίπου στο 70 το πρώτο εξάμηνο του 2013. Δηλαδή η Ελλάδα έχει χάσει σχεδόν το 30% της ήδη χαμηλής βιομηχανικής της παραγωγής, ενώ περίπου το 20% της απώλειας οφείλεται στην ‘εσωτερική υποτίμηση’.

ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ

Του π. Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου

- Γέροντα ποιο έθνος εννοεί ο Κύριος, όταν λέει· «Αρθήσεται αφ’ υμών (από τους Ισραηλίτες) η βασιλεία του Θεού και δοθήσεται έθνει ποιούντι τους καρπούς αυτής»; ( Ματθ. κα, 43).

- Είναι το σύνολο των Ορθοδόξων Χριστιανών. Διότι όπως λέει η Γραφή, «εν παντί έθνει ο φοβούμενος αυτόν…δεκτός αυτώ έστι» (Πραξ. α, 35). Επομένως, το νέο έθνος, στο οποίο αναφέρεται ο Κύριος, είναι ο Ορθόδοξος χριστιανικός κόσμος, ασχέτως φυλής, γλώσσης, χρώματος κ.λπ. Αυτός είναι ο λαός του Θεού ο άγιος, ο νέος Ισραήλ. Το σύνολο των ανθρώπων που θα πιστεύσουν στον Χριστό, θα τον αποδεχθούν ως Υιό του Θεού και θα γίνουν μέλη της Εκκλησίας Του.
Δεν εννοεί ο Κύριος αποκλειστικά το ελληνικό έθνος. Ας μην λησμονούμε ότι οι πρώτοι-πρώτοι Χριστιανοί δεν ήσαν Έλληνες. Εβραίοι ήσαν. Και οι Απόστολοι ήσαν Εβραίοι. Και με Εβραίους διαδόθηκε ο Χριστιανισμός. Μήπως όλοι οι Πατέρες ήσαν Έλληνες; Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός ήταν Σύρος, ο Μέγας Αντώνιος, ο καθηγητής του μοναχισμού, ήταν Αιγύπτιος, και τόσοι άλλοι. Γιατί δεν τα βλέπουμε αυτά;

Και εγώ Έλληνας είμαι και αγαπώ την πατρίδα μου. Προσοχή όμως.

ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ...

  

Του Γιώργου Θεοχάρη
80 χιλ οικογένειες σε όλη την Ελλάδα  καθημερινά σιτίζονται από την εκκλησία,10 χιλ από τους δήμους και  3χιλ από μη κυβερνητικές οργανώσεις. Το BriefingNews στους πεινασμένους Έλληνες.

Νεοέλληνες, συνταξιούχοι, άνεργοι, εργαζόμενοι των 400 ευρώ  κάθε μεσημέρι περιμένουν  τη σειρά τους, απλώνουν το χέρι τους  για να πάρουν ένα πιάτο φαγητό που αδυνατούν να εξασφαλίσουν.

Πριν λίγες εβδομάδες επισκέφθηκα  τα συσσίτια που μοιράζονταν  από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών καθώς πλέον έχουν σταματήσει να πραγματοποιούνται λόγω διακοπών των εθελοντών.

Ο Θεομπαίκτης Επίσκοπος

Πρωτ. Γεωργίου Δορμπαράκη

῾Ο Θαλλέλαιος ἄκουσε ἀνέκφραστα τήν καταδικαστική ἀπόφαση τοῦ Συνοδικοῦ Δικαστηρίου: καθαιρεῖτο καί περιέπιπτε στήν τάξη τῶν ἁπλῶν μοναχῶν. ῾Η θέση πού κατεῖχε μέχρι τότε ὡς ἀρχιεπίσκοπος τῆς μεγάλης πόλεως τῆς Θεσσαλονίκης ἀποτελοῦσε πιά ἕνα παρελθόν γι᾽ αὐτόν. ῞Ολοι αὐτοί τούς ὁποίους ἔβλεπε ἀπό τό ὕψος τοῦ ἀρχιεπισκοπικοῦ θρόνου, μικροί καί ἀσήμαντοι οἱ περισσότεροι, ῾σκουλήκια᾽ πού σέρνονταν μπροστά του γιά νά τόν κολακέψουν καί νά τόν κανακέψουν, προσδοκώντας ἕνα βλέμμα εὐμένειας δικό του ἤ τήν μεσολάβησή του γιά νά πετύχουν κάτι μέσα στήν κοινωνία πού ζοῦσαν καί πού ἤξεραν τήν δύναμη καί τήν ἐπιρροή του, ὅλοι αὐτοί λοιπόν ξαφνικά μεγάλωναν καί γίνονταν ἕνα μ᾽ ἐκεῖνον. Στήν σκέψη τοῦ χαιρέκακου βλέμματός τους ἀπό τήν ἱκανοποίηση τῆς ἐκδικητικότητάς τους καθώς θά ἔβλεπαν τήν πτώση καί τήν ταπείνωσή του, ἔνιωσε δάγκωμα στήν καρδιά. ῾Ο ἐγωϊσμός του τόν πόνεσε. Δέν ἔδειξε ὅμως τίποτε τό πρόσωπό του. Παρακολουθοῦσε τά τεκταινόμενα μέ μία φαινομενική ἀταραξία.

Το χωριό του Αγίου Σπυρίδωνος στην Ουγκάντα

Φεύγοντας από το Λουγκουζί περάσαμε από το χωράφι της εκκλησίας όπου χτίζεται ο Άγιος Σπυρίδωνας. Κάπου δέκα από τα μεγάλα παιδιά της ενορίας μας, αποφάσισαν να καθαρίσουν από τις μεγάλες ρίζες το χωράφι ώστε να μην πληρώσουμε εργάτες και το έκαναν με χαρά. Τους είχαμε ζητήσει ακόμα να μας φτιάξουν τραπέζια για τη Θεία Λειτουργία. Μας τα είχαν φτιάξει και καμάρωναν μπροστά στην μικρή αποθήκη, Τους ευχαριστήσαμε και χαρήκαμε πολύ. Μόνο όταν αρχίσουν να το βλέπουν σπίτι τους τον Ναό θα αρχίσουν να το αγαπάνε. 
Την επόμενη μέρα Κυριακή στο Λουγκουζί. Δεν μπορούμε και δεν θέλουμε τις Κυριακές να είμαστε αλλού. Τους συνηθίσαμε και μας λείπουν αυτοί οι άνθρωποι. Σήμερα ήρθε πολύς κόσμος. Τα τραπέζια όμορφα στολισμένα ήταν στη μέση της υπαίθριας Εκκλησίας μας. Τα παιδιά και οι μεγάλοι ήταν χαρούμενοι. Στην λειτουργία με την καθοδήγηση του Κατηχητή Χριστοφόρου ψέλνουν όλοι μαζί. Είναι κάποια σημεία στη λειτουργία που φαίνονται πως τα παιδιά τα τραγουδάνε παίζοντας. Στην Κατήχηση συνεχίσαμε με την ανάλυση της Θείας λειτουργίας και τους μιλήσαμε για το σύμβολο της πίστεως. Τους είπαμε να μάθουμε να συγχωρούμε ,να αγαπούμε ,να βοηθούμε τους άλλους, να γίνουμε πραγματικοί άνθρωποι. Όταν κάποιος γνωρίζει το Χριστό γίνεται άλλος άνθρωπος, αλλάζει.

Η δύναμη της προσευχής

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη*

Ολόκληρο το Ευαγγέλιο συνοψίζεται σε μια προτροπή του Θεού προς όλους μας : «Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί»[1]. Με την ανέκφραστη σε μεγαλείο συγκατάβασή Του, ο Θεός της αγάπης εξισώνει τους ανθρώπους με τον Εαυτό Του: «Και δια τον Θεόν και δια τους ανθρώπους ισχύει το ίδιον Ευαγγέλιον, η ίδια χάρις, η ίδια αλήθεια, η ίδια δικαιοσύνη, η ίδια ζωή, η ίδια αγαθότης»[2]. «Ό τε γαρ αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός πάντες»[3]. Με άλλα λόγια, σκοπός της πνευματικής ζωής κάθε πιστού χριστιανού είναι « η επιστροφή εις την αρχικήν κατάστασιν δια της κατά φύσιν κινήσεως της ψυχής, ήτις πραγματοποιείται , δια της πράξεως των εντολών και της εργασίας των αρετών»[4]. Κορυφαία και εξέχουσα θέση ανάμεσα στις αρετές κατέχει η αέναος προσευχή, η προσευχή που γεμίζει την ψυχή και καθιστά την ανθρώπινη φύση «επιτηδείαν κατόπιν της καθαρότητος αυτής εις το να δεχθεί και την υπερφυσικήν χάριν και ενέργειαν του Θεού»[5].

Το περιεχόμενο του νέου Λυκείου

Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων 

Η πρόταση του Υπουργείου Παιδείας για το νέο Λύκειο βρίσκεται στο επίκεντρο της δημόσιας διαβούλευσης. Ορισμένοι το θεωρούν βεβαρημένο διότι για την πρόσβαση στα ΑΕΙ θα υπολογίζονται οι βαθμοί των τριών τάξεων. Προσωπικά θα ήθελα να μείνω περισσότερο στο περιεχόμενο των μαθημάτων. Μπορεί η Γ΄ Λυκείου να λειτουργεί ως συμπλήρωμα του φροντιστηρίου, όμως το Λύκειο δεν παύει να αποτελεί μέρος της εγκυκλίου παιδείας. Και όταν μιλούμε περί παιδείας αναφερόμαστε στην διαμόρφωση ήθους, στη διάπλαση χαρακτήρων, στην καλλιέργεια εθνικής και θρησκευτικής συνειδήσεως, όπως επιτάσσει και το Σύνταγμα.

Όχι δεν είμαι σουβλάκι...

Του π. Παναγιώτου Γκέζου

Το αυτοκίνητο μας έστριψε αριστερά, περάσαμε τις ράγιες του tram και σταματήσαμε στη πλαζ της Γλυφάδας. Απέναντι μας η θάλασσα και πάνω μας το φεγγάρι, το μεγαλύτερο φεγγάρι του έτους. Το φεγγάρι που με τα μεγάλα χέρια του αγκάλιαζε όλη τη θάλασσα, της χάδευε όλο το σώμα της, την έκανε χρυσαφένια, μπερλαντένια, διαμαντένια με το ηλιακό φως του. Η θάλασσα έτσι παντρεμένη με το φεγγάρι μας μουρμούριζε την ευτυχία της και μας έδειχνε τα λευκά δόντια της. Κοντά στη θάλασσα ένα αγόρι και ένα κορίτσι, ρομαντικοί, απολάμβαναν αυτή τη θέα και δεν το κουνούσαν απ’ εκεί με τις ώρες. Η θάλασσα τους φιλούσε τα πόδια με κάθε κύμα. Λίγο ποιό πέρα ένα σεντόνι είχε σκεπάσει δυο παιδιά νέα, τα οποία έβλεπαν τα ομορφότερα όνειρα της ζωής τους.

Μια τρομακτική μέρα για όλους

Πού την είδαν την ασέβεια στον νεκρό; Ούτε που ξέραμε τότε ότι ήταν νεκρός. Και κανείς δε ρώτησε τίποτα. Άνοιξαν απλώς τα σαγόνια και κατασπάραζαν.

Λένα Διβάνη

Ξύπνησα πρωί με δυσκολία. Χτες έγραφα μέχρι αργά. Ξανάπιασα το βουνό με τις φωτοτυπίες. Το δωμάτιο του σπιτιού που με φιλοξενούσε μικρό, δεν μπορούσα να τις απλώσω στο πάτωμα. Έχει θάλασσα όμως εδώ και την έχω ανάγκη μετά από ένα μήνα εγκλεισμού στα αρχεία του Ερυθρού Σταυρού στη Γενεύη όπου έκανα την έρευνα. Δούλεψα λίγο αλλά δεν έβγαινε. Είπα να βγω να κάνω μια βουτιά. Με ξυπνάει το νερό. Στο δρόμο άνοιξα το τουίτερ να δω τι γίνεται στον έξω κόσμο. Η είδηση μόλις έχει κυκλοφορήσει. «Ένα παιδί χωρίς εισιτήριο πήδηξε έξω από το τρόλεϊ για να αποφύγει τον ελεγκτή και τραυματίστηκε». Τίποτα άλλο.

Πάγωσα. Γιατί να πηδήξει; Δεν είχε εισιτήριο, ε και; Αφού δεν μπορούσε να του κάνει τίποτα ο ελεγκτής, όλοι το ξέρουν αυτό. Δίνεις τα στοιχεία σου, τα γράφει, τέλος. Είσαι και μικρό παιδί, τι να σου κάνει; Ξαναγύρισα στην εποχή που πηγαίναμε σχολείο και μπουκάραμε στα λεωφορεία τζαμπατζήδες άλλοι για πλάκα κι άλλοι γιατί είχαν φάει τη δραχμούλα του εισιτηρίου στην καντίνα. Βάζαμε στοιχήματα ποιος θα δει πρώτος τον ελεγκτή να κατεβούμε άπιαστοι. Μια λάθος παρόρμηση και το κακό θα 'χε γίνει. Ευτυχώς για τους γονείς μας δεν την είχαμε. Δυστυχώς για τους γονείς του την είχε.

Πνευματικοί άνθρωποι

Άρης Δαβαράκης

Τον Μάνο Χατζιδάκι, όταν άκουγε την έκφραση «πνευματικοί άνθρωποι» τον πιάνανε τα νεύρα του. «Δηλαδή», έλεγε, «υπάρχουν και άνθρωποι που δεν έχουν πνεύμα; Τι ανοησία είναι αυτή;». Και εδώ που τα λέμε ποια είναι τα όργανα μέτρησης για να δούμε για πόσο το πνεύμα (που «πνεί» και πάει όπου θέλει και κανείς δεν το κατακτά για να το βάλει στο τσεπάκι του ή στην τράπεζα ως ιδιοκτησία του) διάλεξε να τιμήσει το κεφάλι του Ευριπίδη ή του Μποτιτσέλι, του Μπαχ, ή του Ντοστογιέφσκι; Δεν υπάρχει κοντέρ να το μετρήσουμε. Αφήστε που είναι και μυστήριο το «πνεύμα» σαν έννοια, σαν υπόσταση, σαν «άνωθεν παρέμβαση». Στη Χριστιανική ορολογία το Πνεύμα είναι ο Θεός ο ίδιος που είναι τρισυπόστατος: Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Όμως οι περισσότεροι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «πνευματικοί άνθρωποι» δεν είναι, βέβαια, Χριστιανοί. Το αντίθετο μάλιστα. Δεν το κρύβουν και δηλώνουν απερίφραστα πως ό,τι έχουν καταφέρει το έχουν καταφέρει μόνοι τους και πως το «Πνεύμα», δεν φέρει την ευθύνη για τα έργα τους – ούτε μπορεί να διεκδικήσει μερίδιο από την επιτυχία ή την αποδοχή που έχουν από μεγάλη ή μικρότερη μερίδα συνανθρώπων μας.

Στο ντιβάνι της Διβάνη και της διανόησης

του Κώστα Βαξεβάνη
Το πρόβλημα με την ελληνική διανόηση δεν είναι ότι σιωπά και κοιμάται. Είναι ότι χωνεύει ακόμη. Χορτάτη, φουσκωμένη, κάνει όπως ακριβώς αυτός που ανάμεσα στα απομεινάρια των όσων καταβρόχθισε, υπόσχεται ενοχικά πως δεν θα το ξανακάνει. Ρεύεται τα πλούσια εδέσματα, νιώθει, χορτάτος πια, την άσχημη γεύση στο στόμα και μετατρέπεται για λίγο σε νομιμόφρονα της καλής διατροφής. Όσο κρατά η χώνεψη.
Ποια είναι η διανόηση στη χώρα, θα ρωτήσει κάποιος. Ποια είναι πρέπει να απαντήσω κι εγώ γιατί υπάρχει κίνδυνος να αδικήσω πολλούς. Αναφέρομαι λοιπόν, στους ανθρώπους αυτούς, που είτε το άξιζαν είτε όχι, κυριάρχησαν σε αυτό που λέμε “γράμματα και τέχνες”. Το όνομά τους μπαίνει δίπλα στα τραγούδια, στα βιβλία, σε έργα δημιουργίας και βέβαια πανεπιστημιακές μελέτες. Σε αυτούς αναφέρομαι και εξαιρώ (δυστυχώς χωρίς την καταγραφή των ονομάτων) το κομμάτι από αυτούς που στάθηκε ουσιαστικά πνευματικό και είναι ίσως και άγνωστο.

"ΤΑ ΧΑΖΟΠΟΥΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ"

Ο μεγάλος Τσέχος συγγραφέας Φραντς Κάφκα, μιλώντας κάποτε για τους εχθρούς της ανθρώπινης ελευθερίας, χρησιμοποίησε την πετυχημένη εικόνα: «Ένα κλουβί βγήκε σε αναζήτηση πουλιού».

Μία προσεκτική ματιά στο σύγχρονο κόσμο αρκεί, για να διακρίνει κανείς τεράστιο πλήθος «κλουβιών» που αναζητούν…«χαζοπούλια». Το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, η σαρκολατρεία και ο τζόγος αποτελούν τα πιο κραυγαλέα παραδείγματα τέτοιων «κλουβιών».
Πόσοι άνθρωποι αυτοφυλακίζονται σε αυτά τα πάθη και σιγοπεθαίνουν, στερημένοι από το οξυγόνο της αληθινής ελευθερίας.
Εκτός όμως από τα φανερά «κλουβιά» υπάρχουν και τα καμουφλαρισμένα. Τέτοια είναι οι διάφορες αρρωστημένες ιδέες και σάπιες «φιλοσοφίες ζωής», που σερβίρονται με το χρυσό περιτύλιγμα της δήθεν απελευθερωμένης και προοδευτικής νοοτροπίας. Σ’ αυτά τα «κλουβιά» πιάνονται οι εξυπνάκηδες, που νόμισαν ότι γκρεμίζοντας κάποια σωτήρια «μη» ξανοίχτηκαν επιτέλους σε πελάγη δήθεν ελευθερίας και αυτονομίας.

ΓΙΑΤΙ ΘΥΜΙΑΖΟΥΜΕ

Του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστοδούλου
Το θυμίαμα στη λατρεία του Θεού εχρησιμοποιείτο και από τους Εβραίους και από τους ειδωλολάτρες. Ήταν δείγμα αναγνώρισης της υπερέχουσας αξίας του Θεού, ήταν σύμβολο υποταγής και αφοσίωσης. Στην Παλαιά Διαθήκη έχουμε την περιγραφή του και το μείγμα από το οποίο απετελείτο. Συγκεκριμένα, στο Εξόδου 30, 34-38 ο Θεός δίδει εντολή να αποτελείται το θυμίαμα από 4 συστατικά στοιχεία, από σταχτή, όνυχα, χαλβάνη και λίβανο. Γι’ αυτό και οι έννοιες «θυμίαμα» (ή μοσχοθυμίαμα) και «λιβάνι» δεν ταυτίζονται.
Το λιβάνι είναι ένα από τα στοιχεία από τα οποία απαρτίζεται το θυμίαμα

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΞΕΡΟΥΜΕ;

Του Βασίλη Μπόνιου

To πόσο αρρωστημένος είναι αυτός ο κρατικός μηχανισμός δεν χρειάζεται να το διαπιστώσουμε από την απελευθέρωση της συμμορίας του ΙΚΑ Καλλιθέας.

Ούτε από τον μαφιόζικο τρόπο με τον οποίο μοιράζεται η μηντιακή και επιχειρηματική τράπουλα. Στην περίπτωση της Ελλάδας του 2013, ισχύει περισσότερο από ποτέ το ότιτο ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.
Με απλά λόγια τα κεφάλια του τόπου (πρωθυπουργοί πρώην και νυν, υπουργοί πρώην και νυν, βουλευτές, τοπικοί άρχοντες, κλπ και όσοι ετοιμάζονται να μας κυβερνήσουν) έχουν προσωπικές νοσηρές σχέσεις με βρώμικα συμφέροντα, με φυγόδικους επιχειρηματίες, και με έναν επιχειρηματικό υπόκοσμο ο οποίος δεν διστάζει να συστήνει ακόμη και τρομοκρατικές οργανώσεις νοικιάζοντας γραφιάδες προκηρύξεων και εκτελεστές συμβολαίων.

ΑΤΤΙΛΑΣ ΙΙ: Η ΕΠΙΘΕΣΗ, ΟΙ ΣΦΑΓΕΣ ΑΜΑΧΩΝ ΤΟ "Η ΚΥΠΡΟΣ ΚΕΙΤΑΙ ΜΑΚΡΑΝ"...

Στις 3.30 τα χαράματα της 14ης του Αυγούστου 1974 τελειώνουν με πλήρη αποτυχία στη Γενεύη οι τριμερείς διαπραγματεύσεις (Ελλάδας, Τουρκίας, Βρετανίας) για την κατάσταση στην Κύπρο και το κυπριακό πρόβλημα.
Μία ώρα αργότερα, τα τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν Λευκωσία, Αμμόχωστο και άλλα σημεία της Κύπρου. Ο «Αττίλας 2» είχε ξεκινήσει.
Από το μεσημέρι της 14ης του Αυγούστου, τουρκικάάρματα και ισχυρές δυνάμεις πεζικού αρχίζουν να κινούνται από Λευκωσία προς Αμμόχωστο, στα ανατολικά, και προς Λεύκα-Λιμνίτη, στα δυτικά.
Με την άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να στείλει Ναυτικό και Αεροπορία για να βοηθήσει Εθνοφρουρά και τα απομεινάρια της ΕΛΔΥΚ  οι Τούρκοι κατακτούν το 37% της Κύπρου ενώ μέχρι τότε κατείχαν ένα πολύ μικρό μέρος του εδάφους 4%!

Στη Ρωσία θυμούνται και αγαπούν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο

Έχουν συμπληρωθεί ακριβώς 100 χρόνια από την ημέρα της γέννησης του πρώτου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. «Έδειξε στον κόσμο μοναδικό παράδειγμα ποιμενικής και παράλληλα κρατικής διακονίας, θεωρεί ο σχολιαστής του ορθόδοξου περιοδικού «Θωμάς» («Φομά») Αλεξέι Σοκολόφ:
 
- Ο Πρόεδρος - Αρχιεπίσκοπος έπραξε πολλά για την ενότητα και ανεξαρτησία της Πατρίδας του. Είναι τραγική η ιστορία του αγώνα του γι΄αυτούς τους μεγάλους στόχους, η ιστορία της ανατροπής του από το εξωτερικό, της εκδίωξης και επιστροφής στην Πατρίδα.

Οι χριστιανοί και όλη η ρωσική κοινωνία θυμούνται πολύ καλά αυτή την ιστορία.

Θυμούμαστε και την πρώτη επίσκεψη του Μακαρίου στη Μόσχα το 1971 κατά τη διάρκεια της συνέβηκε κάτι, που χαρακτηρίζει εύγλωττα την προσωπικότητα του Αρχιεπισκόπου. Βάσει του προγράμματος ο ψηλός φιλοξενούμενος έπρεπε να επισκεφθεί τον Καθεδρικό ναό των Θεοφανείων. Μια στιγμή η φρουρά εκεί τον… έχασε.

Μια επείγουσα επένδυση: Η αναβάθμιση του θεσμού της οικογένειας

Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου

Χωρίς ζωντανά κύτταρα δεν υπάρχει ζωντανός οργανισμός. Και χωρίς ζωντανή οικογένεια δεν υπάρχει ζωντανή κοινωνία. Στην διαπίστωση αυτή μπορεί να αναζητηθεί
η εξήγηση της γενικής παραλυσίας μιας κοινωνίας, που ξεκινά πάλι σχεδόν από το μηδέν, για να ξαναβρεί αξίες και νόημα ζωής.
Όταν από τον τόπο αυτό πέρασαν κατακτητές απ΄ όλες τις φυλές και όταν βρίσκονται ακόμη εν ζωή άνθρωποι, που θυμούνται εποχές απόλυτης εξαθλίωσης και θανατηφόρας πείνας, θα ήταν λίγο υπερβολικό να χαρακτηρίσει κανείς την δική μας εποχή ως τη δυσκολότερη της ιστορίας του Γένους μας. Κι όμως! Ακόμη κι όταν την πατρίδα μας «έσκιαζε η φοβέρα και πλάκωνε η σκλαβιά», το κάθε σπίτι, η κάθε οικογένεια, είχε τη δυνατότητα να μεταβάλλει την κάθε νεώτερη γενιά σε κρίκο μιας φωτεινής αλυσίδας εθνικής αυτοσυνειδησίας και πολιτισμού, που ένωνε το παρελθόν με το μέλλον. Με καταδιωγμένη παιδεία, με βάρβαρο κράτος και κτηνώδη εξουσία, ένας πατέρας και μια μάνα βρήκαν τη δύναμη να μιλήσουν στα νέα παιδιά για όσα μια πατρίδα έχασε, για όσα έχει και για όσα της πρέπουν.

Κάθε πρωί ....

Κάθε πρωί να κοιτάς τον ουρανό και
να ευχαριστείς το Θεό που σε έχει
καλά, εσένα και τα άτομα που
αγαπάς.
Να Τον ευχαριστείς που βλέπεις,
ακούς, γεύεσαι, μιλάς, σκέφτεσαι,
περπατάς, τρέχεις, ονειρεύεσαι,
είσαι ικανός, έχεις θέληση και
στόχους.
Να Τον ευχαριστείς που έχεις δίπλα σου άτομα που αγαπάς και σ'αγαπούν.
Να Τον ευχαριστείς που σου έδωσε πράγματα που θεωρείς δεδομένα, ενώ άλλοι
άνθρωποι ίσως να μην τα έχουν φανταστεί καν.
Όχι, τίποτα δεν είναι δεδομένο,
εκτός από... την αγάπη του Θεού!

Μην είσαι αχάριστος!

 

 Πηγή:Συνοδοιπορία

῾Η Κοίμησις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου

Πρωτ. Γεωργίου Δορμπαράκη

῾Η Κοίμησις τῆς ῾Υπεραγίου Θεοτόκου συνιστᾶ τή μεγαλύτερη ἀπό ὅλες τίς Θεομητορικές ἑορτές τῆς ᾿Εκκλησίας μας. Καί τοῦτο γιατί ἐπιστεγάζει τήν ὅλη ἁγιασμένη ἐπί γῆς πορεία της. ῞Οπως συμβαίνει μέ τόν ᾿Ιησοῦ Χριστό, πού ἡ ἐκ νεκρῶν ᾿Ανάστασή Του νοηματοδοτεῖ τή Γέννησή Του καί τά ἄλλα γεγονότα τῆς ζωῆς Του - χωρίς τήν ᾿Ανάσταση ὁ Κύριος δέν θά ἦταν ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου - , ὁπότε καταλαβαίνουμε καί τό γιατί ἡ ᾿Ανάσταση θεωρεῖται καί ἡ μεγαλύτερη ἑορτή τῆς χριστιανοσύνης, ὅπως συμβαίνει καί γενικά μέ τό τέλος τῆς ζωῆς ἑνός ἀνθρώπου, πού ρίχνει φῶς σέ ὅ,τι προηγήθηκε ἀπό τή ζωή του, κατά τόν ἴδιο τρόπο καί ἐδῶ, μέ τήν Κοίμηση τῆς Παναγίας· τό τέλος της φανέρωσε ὅτι ἐπρόκειτο πράγματι περί τῆς «Κεχαριτωμένης» καί τῆς «εὐλογημένης ἐν πάσαις ταῖς γυναιξί».

«Γεθσημανή τω χωρίω»

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη* 

Αύγουστος! Το Πάσχα του Καλοκαιριού! Περίοδος πνευματικής εγρήγορσης και περισυλλογής. Ακολουθίες Μεγάλου και Μικρού Παρακλητικού κανόνα προς την Υπεραγία Θεοτόκο, νηστεία, άσκηση, προσευχητική και εξομολογητική διάθεση των πιστών που κατακλύζουν τους ιερούς Ναούς και τους προμαχώνες της Ορθοδόξου Πίστεως μας, τις σεπτές και Θεοφρούρητες ιερές Μονές, κατά την ένδοξη εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Όλοι μαζί, «εν ενί στόματι» ως αναπόσπαστο «Σώμα Χριστού» υμνούν και δακρύβρεχτοι ψάλλουν: «Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε· Γεθσημανή τω χωρίω κηδεύσατέ μου το σώμα».

Ο νορβηγός Πρωθυπουργός έγινε ταξιτζής για να «ψαρέψει» τους πολίτες

Οδηγός ταξί για μία ημέρα αποφάσισε να γίνει ο νορβηγός Πρωθυπουργός, Γενς Στόλτενμπεργκ. Στόχος του ήταν ν” ακούσει τις απόψεις και τα προβλήματα των πολιτών, ενόψει των βουλευτικών εκλογών του προσεχούς Σεπτεμβρίου. Το ταξί ήταν εξοπλισμένο με κρυφές κάμερες που κατέγραφαν τις συνομιλίες του Πρωθυπουργού, οι οποίες και θα χρησιμοποιηθούν στην προεκλογική του εκστρατεία. Οι περισσότεροι πελάτες πάντως τον αναγνώρισαν. Ο Γενς Στόλτενμπεργκ είναι δημοφιλής στη Νορβηγία, ωστόσο οι δημοσκοπήσεις εν όψει της αναμέτρησης του Σεπτεμβρίου εμφανίζουν το κόμμα του να υπολείπεται της αντιπολίτευσης

Η νέμεση να αποτρέψει την εκδίκηση

Χρήστος Γιανναράς

Ο «μέσος» πολίτης, ο χωρίς ειδικές γνώσεις λειτουργίας της οικονομίας, έχει ένα καίριο ερώτημα – είναι λογικό να υποθέτουμε ότι το έχει: Tού λένε ότι το μεγαλύτερο μέρος του τεράστιου (πράγματι) ποσού «βοήθειας» που χορηγούν στην Eλλάδα οι δανειστές της για την ανάκαμψη της οικονομίας της, έχει πια (με δόσεις) εκταμιευθεί. Oμως στην «πραγματική οικονομία» της χώρας, είναι σε όλους φανερό, δεν έχει εισρεύσει ούτε ελάχιστο ίχνος αυτού του χρήματος. H αγορά παραμένει σε βαθύτατο κώμα, η ανεργία καλπάζει νεκρώνοντας κάθε κοινωνική δυναμική, ο λαός βυθίζεται σε παραλυτικό πανικό. Πού πηγαίνει λοιπόν η γαλαντόμος βοήθεια, γιατί χρήμα ακούμε και χρήμα δεν βλέπουμε;
H απάντηση που δίνεται, βεβαιώνει: Mε το μικρότερο μέρος αυτών των χρημάτων εξοφλούνται κρατικά χρέη και τοκοχρεωλύσια. Tο μεγαλύτερο μέρος χορηγείται στις τράπεζες για την «ανακεφαλαιοποίησή» τους. Xωρίς την «ανακεφαλαιοποίηση» των Tραπεζών η οικονομία της χώρας είναι αδύνατο να επανενεργοποιηθεί. Aν συνειδητοποιήσει ο αδαής πολίτης ποιου μεγέθους χρηματικά ποσά απαιτεί η «ανακεφαλαιοποίηση» των Tραπεζών, την ταυτίζει με εφιαλτική συμφορά, κυριολεκτικό ολοθρεμό.

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

Όταν ήμουν στον Άγιο Βασίλειο στην περίοδο 1970 - 1980 είχα γνωρίσει μια οικογένεια, μέλος της οποίας ήταν και η υπέργηρη κυρία Κατερίνα, την οποία περιποιείτο η κόρη της Καλλιρρόη. Ο σύζυγος της κυρίας Καλλιρρόης ήταν δικηγόρος και λεγόταν Χριστόφορος Σταμάτουζας.

Η κυρία Κατερίνα, λόγω της ηλικίας της, ήταν συνεχώς σε μια καρέκλα, όπου καθόταν με πολλή δυσκολία. Δεν βάδιζε. Άρχισε να μη βλέπει κιόλας. Ήταν όμως χριστιανή που έκανε τα θρησκευτικά της καθήκοντα: το πρωί την προσευχή της, το βράδυ το Απόδειπνο, τους Χαιρετισμούς…
Όταν άρχισε να μη βλέπει, μου έλεγε: Στενοχωρούμαι, γιατί δεν ξέρω τώρα πώς να περάσω όλη την ήμερα, πώς να διαβάσω τις προσευχές μου.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΙΔΥΜΟΥΣ ΠΥΡΓΟΥΣ

Σοκ και σίγουρα δέος ένιωθε ο Ελληνας επισκέπτης στη Νέα Υόρκη, όταν φτάνοντας στο Παγκόσμιο Κέντρο έβλεπε να υψώνεται ψηλά ένας ορθόδοξος ναός.

Ηταν ο Αγιος Νικόλαος, στη σκιά των Δίδυμων Πύργων που είχαν κατασκευάσει Ελληνες ναυτικοί και μετανάστες και καταστράφηκε από το ανηλεές τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου.

Το χώρο όπου έχει ήδη αρχίσει να οικοδομείται ξανά ο ναός του Αγίου Νικολάου, στον αριθμό 130 της οδού Λίμπερτι, στο περίφημο Ground Zero – Σημείο Μηδέν- θα επισκεφθεί ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς στο πλαίσιο της επίσκεψής του στη Νέα Υόρκη.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής και η ελληνική κοινότητα έδωσαν αγώνα για να κατορθώσουν να οικοδομηθεί ξανά ο ναός και τα κατάφεραν.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ...

Tου Φώτη Κόντογλου

Στο Άγιον Όρος πήγα πολλές φορές. Την πρώτη φορά κάθησα παραπάνω από δυό μήνες κ᾿ έκανα γνωριμία με πολλούς πατέρες και λαικούς, γιατί υπάρχουνε εκεί πέρα και αγωγιάτες αρβανίτες, παραγυιοί και γεμιτζήδες που φορτώνουνε κερεστέ (ξυλεία) στα καράβια.
Στη Δάφνη, που είναι η σκάλα που πιάνουνε τα βαπόρια, βρισκόντανε και κάτι ψαράδες κοσμικοί, κ᾿ εκεί γνωρίσθηκα με τρεις Αιβαλιώτες και περάσαμε πολύ έμορφα. Από κεί πήγα στις Καρυές, μα δεν κάθησα πολύ, γιατί γύρευα θάλασσα.
Πήγα στο μοναστήρι των Ιβήρων μαζί με ένα γέροντα που πουλούσε βιβλία στις Καρυές και που τον λέγανε Αβέρκιον Κομβολογάν. Σ᾿ αυτό το μοναστήρι κάθησα κάμποσο. Πιό πολύ με τραβούσε ο αρσανάς, δηλαδή το μέρος που βάζουνε τις βάρκες και τα σύνεργα της ψαρικής. Άφησα τα γένεια μου, τα ξέχασα όλα και γίνηκα ψαράς.

ΒΡΕΤΑΝΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ: ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΟΤΕ ΓΙΑΤΙ Η ΑΓΓΛΙΑ ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΗ ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ

Υπέρ της επιστροφής των Ελγινείων μαρμάρων στην Ελλάδα τάσσεται ο γνωστός Άγγλος φιλόσοφος Σάιμον Κρίτσλεϊ, ο οποίος μάλιστα τόνισε πως «δεν κατάλαβα ποτέ γιατί η Αγγλία έχει ακόμη τα Μάρμαρα του Παρθενώνα».

Ο Άγγλος φιλόσοφος, μιλώντας την Πέμπτη στο 23ο Παγκόσμιο Συνέδριο Φιλοσοφίας στον χώρο της Αρχαίας Καλλιρρόης στις όχθες του Ιλισού τάχθηκε κατηγορηματικά υπέρ της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα στην Ελλάδα, αναφέρει το newsit.
Ο Κρίτσλεϊ, αναφερόμενος στη βρετανική του καταγωγή δήλωσε πως «δεν κατάλαβα ποτέ γιατί η Αγγλία έχει ακόμη τα Μάρμαρα του Παρθενώνα.
Τα Μάρμαρα του Παρθενώνα ανήκουν στην Ελλάδα και στην Αθήνα, και πρέπει να επιστρέψουν στον τόπο τους», ενώ λίγο αργότερα δήλωσε «έκπληκτος» από την στάση της Βρετανικής κυβέρνησης και τόνισε πως «όλα αυτά τα χρόνια υποστήριζαν ότι δεν υπήρχε ειδικός χώρος για τα Μάρμαρα, τώρα όμως υπάρχει το Μουσείο της Ακρόπολης».

defencenet.gr

AΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΥΠΡΟΥ: OΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ

"Το θέμα της Αμμοχώστου, όπως ετέθη από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να δει αν έχουν καλή πρόθεση οι Τουρκοκύπριοι για να προσφέρουν μια πόλη η οποία είναι κατάκλειστη 40 ολόκληρα χρόνια, νομίζω ότι είναι ένα θετικό στοιχείο", δήλωσε σήμερα στον Παχύαμμο ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος Β’ και πρόσθεσε πως ο ίδιος πιστεύει πως καλή θέληση οι Τούρκοι δεν είχαν, ούτε έχουν ούτε και θα έχουν ποτέ στο μέλλον.
Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου σε δηλώσεις του μετά το πέρας του μνημόσυνου πεσόντων για την 48η επέτειο των μαχών της Τηλλυρίας, συνέστησε πως θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί.
Εάν, είπε, πρόκειται να δείξουν καλή θέληση και να μας δώσουν την Αμμόχωστο έστω και κατεστραμμένη αυτό είναι ευπρόσδεκτο από εμάς.
Εάν όμως θέλουν ανταλλάγματα τέτοια που θα δώσουν υπόσταση ή αναγνώριση στο ψευδοκράτος τότε «κάτι τέτοιο δεν συμβουλεύω την κυβέρνηση να κάνει. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί γιατί συνήθως οι Τούρκοι πάντοτε θέλουν να παίρνουν».

philenews.com

Γιατί αυξάνεται ο ευρωσκεπτικισμός;

Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων 

Οι μελετητές των ευρωπαϊκών εξελίξεων προβλέπουν ότι οι Ευρωεκλογές του Μαΐου 2014 θα δώσουν ηχηρά μηνύματα. Είναι πιθανόν για πρώτη φορά από την ίδρυση του Ευρωκοινοβουλίου οι δύο μεγάλες ευρωπαϊκές παρατάξεις, το Λαϊκό Κόμμα της Κεντροδεξιάς (ΕΡΡ) και το Σοσιαλιστικό, να ελέγχουν λιγότερες από το 50% των εδρών. Αναμένεται η ενίσχυση της Ακροδεξιάς και Ακροαριστεράς καθώς και των φανατικών ευρωσκεπτικιστών, που αντιτίθενται στην Ενωμένη Ευρώπη, όπως το κόμμα του Νάιτζελ Φάρατζ στη Βρετανία.
Παρόμοιο προβληματισμό προκαλούν και τα αποτελέσματα του τελευταίου ΕΥΡΩΒΑΡΟΜΕΤΡΟΥ, της πανευρωπαϊκής έρευνας γνώμης. Η Ευρ. Ένωση έχει χαμηλά ποσοστά δημοτικότητος όχι μόνο στην Ελλάδα και στην Κύπρο των Μνημονίων, αλλά και στην Ιταλία και αλλού. Είναι προφανές ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν ικανοποιεί τους λαούς. Έχασε τον στόχο της, το όραμά της. Επισημαίνω ορισμένα από τα αίτια.

ΗΠΑ, ξείπα

Του Κώστα Βαξεβάνη
Ο Αντώνης Σαμαράς, συμφώνησε τελικώς με τον Μπάρακ Ομπάμα, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ τα έβαλε με την πολιτική λιτότητας της Μέρκελ, την οποία ο Σαμαράς όχι μόνο εφαρμόζει, αλλά κατηγορεί και όσους είναι αντίθετοι. Αυτό αναμφίβολα είναι ένα success story στη Διεθνή πολιτική, αλλά είναι και μια θέση που πρέπει να απασχολεί ψυχίατρους και όχι πολιτικούς.
Το Μαξίμου σπεύδει να μεταφράσει τις θέσεις Ομπάμα ως μήνυμα υπέρ της Ελλάδας και πραγματικά μπορεί να είναι μήνυμα με αποδέκτη την γερμανική καγκελαρία, αλλά γιατί είναι ένα μήνυμα υπέρ του Σαμαρά;
Να θυμίσω πως όσοι έλληνες οικονομολόγοι διεθνούς φήμης (πχ Βαρουφάκης) έβαλαν με οικονομικούς όρους το θέμα της αδιέξοδης πολιτικής της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χαρακτηρίστηκαν γραφικοί. Όσοι έλληνες δημοσιογράφοι ή δημοσιολόγοι πήραν θέση πως η πολιτική λιτότητας δεν φτιάχνει μια σύγχρονη ισχυρή Ευρώπη αλλά μια σχέση εξάρτησης με τη Γερμανία χαρακτηρίστηκαν υποκινούμενοι. Και όσα κόμματα υποστήριξαν πως απαιτείται ένα «όχι» σε όσα γίνονται και όχι πολλά «ναι», παρομοιάστηκαν με τον Χότζα και τον Κιμ Ιλ Σουγκ.

Γράμμα προς τους κυβερνώντες

 

Γράφει η Βάσω Βουργία, εκπαιδευτικός
ΑΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ! Είμαι μια γυναίκα 50 χρόνων, εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και τρίτεκνη. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια είχα το σπιτάκι μου, τη δουλίτσα μου, τα παιδάκια μου και πήγαινα διακοπές δυο εβδομάδες το χρόνο. Τα είχα όλα έτσι μικρά και λίγα όπως σας τα περιγράφω.
Πλήρωνα τους φόρους μου και τις καθημερινές μου υποχρεώσεις. Ήμουν ευτυχισμένη. Δεν χρειαζόμουν περισσότερα. Έστειλα τα παιδιά μου στα φροντιστήρια για να αποκτήσουν ξενόγλωσσα πτυχία και να μπουν στα πανεπιστήμια. Το όνειρό μου ήταν να τα δω κι αυτά να έχουν το σπιτάκι τους, τη δουλίτσα τους, τα παιδάκια τους. Αυτή θα ήταν η αμοιβή μου για τον αγώνα που έκανα τόσα χρόνια.
Τώρα περιμένω την απόλυσή μου. Το όνειρό μου ξέφτισε. Η ζωή μου άλλαξε. Ψάχνω να βρω τι έκανα λάθος στις επιλογές μου. Δεν βρίσκω υπερβολές. Ήταν όλα με μέτρο και σύνεση. Η ευθύνη είναι δική μου ή δική σας;
Ο Σόλων είχε δώσει τον ορισμό του ευτυχισμένου ανθρώπου όταν ρωτήθηκε από τον Κροίσο. Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που θάβει τους γονείς του με τιμές, που ζει σε μια πατρίδα που ευτυχεί και μέσα σ΄αυτήν κάνει παιδιά που κάνουν άλλα παιδιά και ζουν όλα. Που έχει ένδοξο θάνατο και μια καλή υστεροφημία. Εσείς φροντίσατε οι πολίτες αυτής της χώρας να μη ζουν σε μια πατρίδα που ευτυχεί, να μη μπορούν να φροντίσουν τους γονείς τους όπως τους αρμόζει, να μεταναστεύουν τα παιδιά τους για να βρουν δουλειά.

Όσα δεν θα πει ο Ομπάμα

Toυ Γιάννη Βαρουφάκη
Εδώ και περίπου δύο χρόνια, όταν οι Αμερικανοί ιθύνοντες ακούν περί Ελλάδας, κουνούν το κεφάλι όλο συμπάθεια. Μπορεί στις προεκλογικές τους αψιμαχίες να φοβερίζουν τους ψηφοφόρους πως αν εκλέξουν τον «αντίπαλο» η Αμερική θα έχει την τύχη της Ελλάδας, όμως, όταν κοπάσει η κακοφωνία τής μεταξύ τους εκλογικής μάχης, τους Έλληνες μας αντιμετωπίζουν όπως συμπαθή θύματα. Ποιανού; Της Ευρώπης.
Η αμερικανική οπτική μέσα από την οποία γίνεται κατανοητή στην Ουάσινγκτον η Ελλάδα της Κρίσης, βασίζεται στη συνειδητοποίηση μιας τεράστιας διαφοράς ΗΠΑ-Ευρώπης: την απείρως μεγαλύτερη ετοιμότητα των Αμερικανών να εγκαταλείψουν αποτυχημένα εγχειρήματα στην τύχη τους, έτσι ώστε να στρέψουν την ενέργειά τους σε νέα, πιο ελπιδοφόρα, εγχειρήματα. Στην ικανότητά τους να γυρνάνε σελίδα, με άλλα λόγια. Για τους Αμερικανούς, η παραδοχή της αποτυχίας είναι δείγμα ισχύος – αντίθετα με τους Ευρωπαίους που μέχρι το «πικρό τέλος» προτιμούν την άρνηση της πραγματικότητας.

Καλοκαίρια που έφυγαν, που φεύγουν…

Γράφει: Κώστας Παπαχρήστου

Κάποτε μιλούσες για «τα καλοκαίρια». Τώρα γινήκαν τόσα πολλά που δυσκολεύεσαι πια να τα ξεχωρίσεις. Έτσι, μιλάς κάπως αόριστα για «το καλοκαίρι», σαν ένα κάδρο με μια εικόνα που μπορεί συνεχώς να μεταλλάσσεται, να μετεξελίσσεται στο χρόνο. Καμιά φορά, με ταχύτητες που δυσκολεύεσαι κι εσύ ο ίδιος να παρακολουθήσεις…
Πρόσωπα που σήμαιναν κάτι για τη ζωή σου περνούν και χάνονται στην αμείλικτη χρονική καταπακτή της εικόνας. Οι γιαγιάδες και οι παππούδες των καλοκαιριών, μνημεία κατανόησης, ανοχής κι υπομονής… Οι γονείς που – ανάλογα με το χαρακτήρα τους – ομόρφαιναν τα καλοκαίρια σου με αγάπη και φροντίδα, ή τα έκαναν ν’ ασφυκτιούν από ανελευθερία…
Κάποιες θείες που σου ’διναν πάντα καταφύγιο, κάποιοι θείοι μακρινοί, χαμένοι στα βάθη της μνήμης… Ακόμα και φίλοι καλοκαιρινοί που χάθηκαν πρόωρα… Όπως και τόποι αγαπημένοι που δυσκολεύεσαι πια ν’ αναγνωρίσεις πίσω από τη μάσκα που αναγκαστικά τους φόρεσε η εξέλιξη και ο πολιτισμός…

Αύγουστε καλέ μου μήνα…

Γράφει: Ιωάννα Χαρμπέα

 

 

Αύγουστος! Ονειρεμένος μήνας… και εσένα που το καλοκαίρι σε ξέχασε σε μια ήσυχη γωνιά του και δε σε ταξίδεψε ακόμα στις χαρές του, αναπολείς καλοκαίρια άλλων εποχών, καλοκαίρια ανέμελα, καλοκαίρια εναρμονισμένα με τη χαλάρωση, που σε κολυμπάνε σε βαθιά νερά, σε απελευθερώνουν από τα δεσμά της καθημερινότητας, σε μεταφέρουν στα μονοπάτια ενός βουνού και δε νοιάζεσαι πού θα σε βγάλουν, σίγουρα από εκεί θα ’χεις θέα!
Καλοκαίρι 2007, διακοπές στη Χαλκιδική, όπου κάναμε το γύρο όλης της περιοχής και καταλήξαμε, ανήμερα Δεκαπενταύγουστου, στον Όρμο Παναγιάς. Αφήσαμε το αυτοκίνητο και ανηφορίσαμε με τα πόδια να ανάψουμε ένα κεράκι στην Παναγία που γιορτάζει. Από το λιμάνι καραβάκια κάνουν το γύρο για τα μοναστήρια… τι ωραίες εποχές! Πιο ξένοιαστες, πιο αισιόδοξες ίσως. Έχουν περάσει 6 χρόνια από τότε και στη ζωή μας έχει εισβάλει απειλητικά η αβεβαιότητα, παρέα με την ανασφάλεια. Οι ζωές όλων μας έχουν αλλάξει σε πολλούς τομείς και, δυστυχώς, προς το χειρότερο! Και όμως, η γιορτή της Μεγαλόχαρης πλησιάζει και η φλόγα της ελπίδας σιγοκαίει ακόμα στα εσώψυχά μας για ένα θαύμα!

Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΠΑΠΑΣ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ: "Η ΜΕ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ Η ΜΕ ΤΑ ΟΠΛΑ"

Διαβάστε το πύρινο κήρυγμα του παπά Ανδρέα Κεφαλογιάννη σε εκδήλωση τιμής για τους ήρωες της μάχης του Σφακακίου και το κάλεσμα στις τοπικές κοινωνίες της Κρήτης για ξεσηκωμό ενάντια στα τροικανα κοράκια όπως είπε

Έρχονται νέα Σφακάκια. Αυτό το μήνυμα θέλησε να στείλει προς πάσα κατεύθυνση μέσα από το πύρινο κήρυγμα του ο παπά Ανδρέας Κεφαλογιάννης προχτες ανήμερα της εκδήλωσης τιμής για τους ήρωες της μάχης του Σφακακίου απευθύνοντας ανήμερα της ιστορικής επετείου κάλεσμα για ... γενικό ξεσηκωμό στις τοπικές κοινωνίες της Κρήτης.
Κατά την διάρκεια του κηρύγματός του στην εκκλησία του Άη Γιώργη στ' Ανώγεια, ο παπά Ανδρέας Κεφαλογιάννης αναφέρθηκε στην ιστορική μάχη του Σφακακίου αναφέροντας τις ιδιαιτερότητες της και σημειώνοντας με νόημα ότι το Σφακάκι σηματοδοτεί την αιώνια αντίσταση κατά του Φασισμού, που και σήμερα βοηθούμενος από τις συγκυρίες επιχειρεί και πάλι να απλώσει τα πλοκάμια του.

Ο ΓΕΡΟ ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΣ

  

Ό υποτακτικός του Πατρός Ιωακείμ, θεοφύλακτος Μοναχός, μετά το θάνατο του γέροντα του, είδε υπερφυσικά φαινόμενα πού προξενούν θείο φόβο και τρόμο.

    α) Μια μέρα, εκεί πού έκανε τον κανόνα του —ιδιαίτερη προσευχή— όπως τον είχε παραδώσει ό γέροντας του, είδε ένα Σταυρό φωτεινό να λάμπει από τη γη μέχρι τον ουρανό και να φέγγει όπως ό ήλιος. Άκουσε δε και φωνή πού Έλεγε: «Ουαί και αλίμονο στους ηγουμένους, τους γεροντάδες και τους αρχηγούς των εκκλησιών, πού δε φροντίζουν για τους υποτακτικούς και τους παπάδες και κυρίως τους νέους, να τους οδηγούν στο δρόμο του Θεού και στην αρετή, ή τιμωρία και καταδίκη τους, θα είναι μεγάλη από το δίκαιο Κριτή!