Ένας άνθρωπος, πραγματικό “Θεού – Δώρο”!

Στην μνήμη της αλησμόνητης γυναίκας, μητέρας, συζύγου και αληθινής χριστιανής Θεοδώρας Λαμπρινούδη.

Γ! ΜΕΡΟΣ

Για αυτό έγινε ο κόσμος για να σε συναντήσω!...

Ο Νίκος Λαμπρινούδης από τη Χίο και η Θεοδώρα Κλώνου από την Αίγινα θα πορευθούν αγαπημένη για πάνω από πέντε δεκαετίες κοινής ζωής και θα αντιμετωπίσουν μαζί όλα τα προβλήματα του βίου με αγάπη αλλά και με χαμόγελο. Απέκτησαν δύο κορίτσια την Μαρίνα και την Μαριάνθη (μετέπειτα Μοναχή Μαρκέλλα) και θα αφοσιωθούν στην ανατροφή και στο μεγάλωμα τους στις δύσκολες συνθήκες της εποχής. Ο Νίκος Λαμπρινούδης, αυτός ο υπέροχος άνθρωπος θα κάνει κέντρο του κόσμου όλου τη γυναίκα του και τα κορίτσια του. Ναι, φαντάζει παράξενο αυτό στις μέρες μας αλλά είναι αλήθεια. Όλα περιστρέφονται γύρω από την αγαπημένη του Θεοδώρα. Και όλα καταλήγουν στα κορίτσια του που υπέρ- αγαπά. Για να προικίσει τις κόρες του θα πραγματοποιήσει μεγάλα και εξαντλητικά ταξίδια τριών και τεσσάρων χρόνων συνεχόμενα για να συγκεντρώσει χρήματα για να αγοράσει από ένα διαμέρισμα για την κάθε μία. Τότε που για να αγοράσεις ένα διαμέρισμά θα έπρεπε να είχες από πριν όλο το ποσό της αξίας του και να το αγοράσεις από τα σχέδια με κίνδυνο ο εργολάβος να σε ξεγελάσει στις πολλές λεπτομέρειες. Και εκείνη, η γυναίκα του η Θεοδώρα, η Θεοδωρούλα μου όπως την έλεγε, έμενε πίσω και μητέρα και πατέρας αλλά και οικονόμος αυτής της δύσκολης προσπάθειας. Όσο εκείνος ταξίδευε για χρόνια εκείνη μεγάλωνε τα παιδιά τους μέσα στην αγάπη και τον αλληλοσεβασμό. Και κυρίως απέναντι στον Πατέρα τους. Μια οικογένεια γερή, ανθεκτική, αγαπημένη, σπάνια. Ποτέ δεν άκουσες παράπονο ή κακό λόγο. Το σπίτι τους ήταν πάντα το καταφύγιο της χαράς και της αγάπης.

 

Ροδόπης 60-62, Μανιάτικα Πειραιάς: Το καταφύγιο της χαράς και της αγάπης

Το σπίτι της Θείας Θοδώρας και του Θείου του Νίκου ήταν ένα καταφύγιο αγάπης και χαράς και όχι τα εύκολα και ευτυχισμένα χρόνια αλλά πάντα. Είχε μια μεγάλη βεράντα με απίθανα πολλά λουλούδια που η Θεία τα φρόντιζε με αγάπη και στοργή σαν συνδεδεμένα οικογενειακά μέλη (χρόνια μετά όταν θα αποφασίσει να εγκαταβιώσει ουσιαστικά στο Μοναστήρι θα με φωνάξει για να πάρω όσα λουλούδια θέλω. Και πήρα αρκετά για να μου θυμίζουν εκείνη και την εποχή της) και μια μεταλλική κούνια που καθόμασταν και παίζαμε παιδιά και ανίψια αναψοκοκκινισμένα.

 

 Ήταν δεινή μαγείρισσα και ήταν η πραγματική αρχόντισσα του σπιτιού. Φιλόξενη, καλοσυνάτη. Χαμογελαστή και απίθανη πλακατζού, σε όλες τις στιγμές και ας ήταν βουνό τα προβλήματα πάνω της. Κάθε επίσκεψη στο σπίτι της ήταν ένα πανηγύρι χαράς. Ένα μοίρασμα ζωής και αγκαλιάς, ένα στοργικό χάδι. Σε όλες τις μεγάλες στιγμές, τις χαρούμενες δεν τις κρατούσε τις μοίραζε. Όταν ο Θείος Νίκος επέστρεφε από τα μεγάλα του μπάρκα μας καλούσε και εμάς και δημιουργούσαμε ένα ζεστό οικογενειακό γλέντι υποδοχής και εκείνος χαρούμενος και ευτυχισμένος να μοιράζει δώρα και αγκαλιές σε όλους. Στο σπίτι αυτό έγιναν μερικά από τα σημαντικότερα οικογενειακά γλέντια σε γιορτές αλλά και χωρίς καμιά αφορμή. Κάθε επίσκεψη στη Θεία Θοδώρα και στο Θείο Νίκο ήταν μια πραγματική εκδρομή χαράς. Και πάντα τα πρόσωπα και των δύο φωτεινά και χαρούμενα. Το σπίτι αυτό είναι ένα οικογενειακό μνημείο για όλους μας και ας ησυχάζει τώρα στην σιωπή γιατί είναι φορτωμένο με πολλά. Όχι μόνο με χαρές αλλά και με λύπες. Στο σπίτι αυτό θα περιμέναμε με αγωνία την επιστροφή του αδελφού μου Γιάννη που ήταν στην τραγωδία της θύρας 7 και θα διασωθεί. Στο σπίτι αυτό θα αφήσει την τελευταία της πνοή και η γιαγιά Μαριάνθη, η μητέρα της Θείας Θοδώρας. Θα αισθανθεί μια ενόχληση, θα καλέσει την κόρη της την Θοδώρα δίπλα της θα της κρατήσει το χέρι και θα ταξιδεύσει. Στο σπίτι αυτό θα αφήσει και την τελευταία του πνοή ο πρίγκιπας της αγάπης και της καλοσύνης, ο θείος και νονός μου Νίκος Λαμπρινούδης αλλά αυτό αξίζει να το περιγράψουμε αργότερα. Γιατί γλυκύτερο τέλος αγάπης δεν ξέρω αν θα ξαναζήσω στη ζωή μου.

 

Αλλά ήρθαν και δυσκολίες , δυσκολίες πολλές αλλά η Θεία εκεί βράχος, ακλόνητος, σαν πίστη, σαν αληθινή ζωή. Μια γυναίκα που τα βάζει με όλους και με όλα φτάνει να βλέπει το χαμόγελο στα χείλη των αγαπημένων της. Λίγο μετά την σύνταξη και λίγο μετά τα πενήντα ο Θείος Νίκος θα “χτυπηθεί' από ένα βαρύτατο ισχαιμικό επεισόδιο και θα ακινητοποιηθεί από την μία του πλευρά, αντιμετωπίζοντας σημαντικά προβλήματα κίνησης. Η Θεία δεν το βάζει κάτω. Αλλά ούτε και εκείνος. Και εδώ η αγάπη τους θα ανθίσει. Για πάνω από είκοσι δεκαετίες θα τον φροντίζει αδιαμαρτύρητα και η δυο τους δεν θα ανταλλάξουν ούτε μια παραπανίσια κουβέντα. Πάντα χαμογελαστοί και πάντα αγαπημένοι. Η Θεία θα κάνει απίστευτες προσπάθειες για να μην αισθάνεται απομονωμένος. Θα τον τριγυρίζει με το καροτσάκι σε μεγάλες αποστάσεις για συγγενικές επισκέψεις αγνοώντας την δυσκολία και την υγεία της. Θα είναι πάντα δίπλα του και εκείνος πάντα χαμογελαστός και γλυκός. Η αγάπη τους θα κορυφωθεί. Εκεί στη δυσκολία. Εκεί που άλλοι θα τα είχαν εγκαταλείψει. Εκεί στη δυσκολία που η ζωή τους θα πάρει διαστάσεις μεταφυσικές. Αλλά παρά τις δυσκολίες η χαρά δεν σταμάτησε να ανθίζει στο σπίτι τους και παρέμεινε το καταφύγιο της αγάπης και της χαράς. Σε κάθε επίσκεψη μου προσπαθούσα να τους δώσω κουράγιο αλλά έδιναν αυτοί σε εμένα. Προσπαθούσα να τους κάνω να περάσουν καλά με διάφορα χωρατά αλλά εκείνη ήταν και οι δύο ασυναγώνιστοι. Πόσο μου λείπουν όλα αυτά. Τα πειράγματα μας, τα χαμόγελά τους, η αγάπη τους. Παραδείγματα και οι δύο φωτεινά μιας αγάπης που σήμερα έχει χαθεί.

 

Από μια φωτογραφία....στο τελευταίο φιλί!....

Και ήρθε και η ώρα η δύσκολή, η τελευταία. Εκεί που η αγάπη τους έφτασε στον ουρανό. Χτύπησε το τηλέφωνο και η Θεία με δάκρυα μου ανακοίνωσε πως ο Θείος μόλις είχε φύγει από τη ζωή και πως ήταν εντολή της Γερόντισσας Μεθοδίας (μακαριστής και αλησμόνητα αγαπημένης Ηγουμένης του Ησυχαστηρίου Τιμίου Σταυρού Μαψού) να πάω εκεί και να την περιμένω να έρθει για να τακτοποιήσει η ίδια τα της εξοδίου ακολουθίας αναγκαία. Και πήγα. Ο Θείος Νίκος ήταν στο κρεβάτι τους γαλήνιος σαν να κοιμόταν. “Τι έγινε θεία”; την ρώτησα με αγωνία. Και εκείνη μου διηγήθηκε τον τελευταίο τους διάλογο:

-Θοδωρούλα δεν αισθάνομαι καλά, θα φύγω.

-Που θα πας;

-Στην Αμερική.

-Χωρίς εμένα.

-Πάω εγώ πουθενά χωρίς την Θοδωρούλα μου!

Της έδωσε ένα φιλί και ξεψύχησε στην αγκαλιά της γαληνεμένος. Μέχρι και την τελευταία στιγμή ήταν μέσα στην εύθυμη διάθεση. Και οι δύο. Μέχρι και την τελευταία στιγμή ήταν μέσα στην αγάπη. Μια αγάπη που ξεκίνησε από μια φωτογραφία, μετουσιώθηκε με δύο παιδιά, δυνάμωσε μέσα στα χρόνια και τις δυσκολίες και έκλεισε με ένα φιλί. Ναι! Αυτό είναι η αληθινή ζωή. 

 

Η Θεία τώρα χωρίς τον αγαπημένο της σύντροφο αναμετρήθηκε με τον εαυτό της και τα κέρδισε όλα. Νίκησε δύσκολες ασθένειες και μάλιστα χτυπημένη δύο φορές. Είχε προσβληθεί με καρκίνο στο συκώτι και στο στήθος με το μεγαλύτερο προσδόκιμο τα δύο χρόνια και έζησε πάνω από δέκα. Είχε καταστρέψει τα γόνατά της και επιβίωσε από επώδυνα χειρουργεία για την ίαση τους. Και πραγματοποίησε και το παιδικό της όνειρο. Έμεινε πάνω από δέκα χρόνια στο μοναστήρι που εγκαταβιώνει η κόρη της, Μοναχή Μαρκέλλα, και που έγινε το τελευταίο της σπίτι, το καταφύγιο της. Και έφυγε εκεί, στον Μοναστήρι του Τίμιου Σταυρού, με τις μοναχές που τις αγάπησε σαν κόρες της και τις είχε σαν μητέρες της.

 

Όλα όσα δεν σου είπα ποτέ Θεία!

Είναι πολλά αυτά που δεν πρόλαβα να σου πω Θεία. Και είναι πολλά αυτά που θα κρατήσω για τους δυο μας. Αλλά θα πρέπει να σου πω μερικά. Όχι για εμάς αλλά για να μάθουν οι άλλοι για να ξέρουν, αν και ξέρουν πόσο σπουδαίος άνθρωπος είσαι. Ναι, ακόμα είσαι!

Όταν η Μαριάνθη, η κόρη σου, (Μοναχή Μαρκέλλα) αποφάσισε να ακολουθήσει τον μοναχικό βίο έπεσαν απάνω σου καλοθελητές ανόητοι που υπάρχουν σε κάθε οικογένεια για να σε ταράξουν. Πως θα χάσεις το παιδί σου, έλεγαν. Πως στα γεράματα σου θα είσαι μόνη. Πως στοχεύουν στα περιουσιακά στοιχεία. Πως η οικογένεια σου θα παραμείνει μικρή και θα στερηθείς οικογενειακές χαρές. Τότε θυμάμαι με πλησίασες και με ρώτησες αν ήξερα την απόφαση της κόρης σου. Δεν ήξερα αλλά ήμουν χαρούμενος. Δεν με πίστεψες. Και τότε με ρώτησες και κάτι άλλο. Και αυτό το πίστεψες. Είναι καλό αυτό το μοναστήρι; Και όταν σου απάντησα θετικά φώτισε το πρόσωπο σου και τους νίκησες όλους. Στο βάθος του χρόνου. Πόσο δίκαιο είχαν οι καλοθελητές ανόητοι; Όχι απλά δεν έχασες το παιδί σου αλλά όλα τα χρόνια ήταν δίπλα σου και τα τελευταία δέκα κάτω από την ίδια στέγη.Όχι απλά δεν ήσουν μόνη αλλά απέκτησες άλλες σαράντα κόρες στο μοναστήρι που σε αγάπησαν πολύ. Όχι απλά δεν έχασες την περιουσία σου αλλά το μοναστήρι στήριξε όλες τις δύσκολες στιγμές της ζωής σου και ηθικά, και πραγματικά και οικονομικά. Όχι απλά δεν μίκρυνε η οικογένεια σου αλλά έγινες γιαγιά και προγιαγιά δύο φορές. Και στην εξόδιο ακολουθία σου Θεία, στο καθολικό της Μονής ήταν εκεί όλα τα μέλη της αδελφότητας. Λες και ήταν Πάσχα. Και όταν έπρεπε το λείψανο σου να μεταφερθεί το μετέφεραν οι μοναχές. Εκείνες που σε αγάπησαν πολύ. Εκείνες που αγάπησες.

 

Άκου Θεία! Υπάρχουν πολλά πράγματα που μας κάνουν ευλογημένους που ήσουν στη ζωή μας. Υπάρχουν και δύο που ακόμα υπάρχουν στη ζωή μας και είναι από εσένα. Και έχουν και όνομα. Μαρίνα. Και Μοναχή Μαρκέλλα. Οι κόρες σου. Είσαι σπουδαία μάνα, μια σύγχρονη Εμμέλεια, Νόννα και Ανθούσα (οι μητέρες των Τριών Ιεραρχών). Είσαι αξεπέραστη σύζυγος. Είσαι αγωνίστρια, χαρούμενη χριστιανή μέχρι τέλους. Είσαι το πρότυπο μας και εσύ και Θείος Νίκος, ο σύζυγος σου, που ποτέ δεν θα φτάσουμε.

Άκου Θεία! Δεν τέλειωσαν όλα εδώ. Έχεις ακόμα ρόλο μέχρι να ξανασυναντηθούμε. Να προστατεύσεις τις σαράντα και πλέον κόρες και μητέρες σου στο Μοναστήρι του Τίμιου Σταυρού. Να εύχεσαι για εμάς. Και να ετοιμάζεις για όλους μας εκεί στα μετόχια του ουρανού το νέο αιώνιο καταφύγιο της αγάπης και της χαράς και ας μην το αξίζουμε.

Αγαπημένη μου Θεία. Κρατάω πολλά για μένα και δεν θα ξεχάσω τα τηλέφωνα που με έπαιρνες και την εμπιστοσύνη που μου έδειχνες λέγοντας σε μένα τον μικρό τα θέματα που σε απασχολούσαν. Δεν θα ξεχάσω την αγάπη σου, την καλοσύνη σου και το χαμόγελο σου.

Αγαπημένη μου Θεία τα κατάφερες μια χαρά με το θέλημα του Θεού. Και έζησες και έφυγες σε ένα μοναστήρι που πάντα ήθελες. Και έζησες πολλές οικογενειακές χαρές. Και μια μεγάλη αγάπη. Πρότυπο ζωής, αλήθειας, αγάπης. Μια διαδρομή μικρή, Κυψέλη Αιγίνης -Χίος-Αγία Σοφία Πειραιά-Κόρινθος η ζωή σου αλλά μια ζωή μεγάλη. Με αγάπη, πίστη, χαρά.

 

 

Ένα τελευταίο πράγμα ήθελα Θεία, γίνεται; Να σε έχω απέναντι μου και να σε προσφωνώ με το όνομα που σε προσφωνούσα και ήταν δικό μας! Και εσύ να σκας στα γέλια δυνατά!

Σε ευχαριστούμε για όλα! 

 

ΤΕΛΟΣ!.....