Παραμονή πρωτοχρονιάς και παρ’ όλες τις ετοιμασίες για το πανηγύρι
της ενορίας δεν λησμονούσαμε να πούμε τα κάλαντα στους αδερφούς μας στο
νοσοκομείο Μεταξά. Πόσα πρόσωπα αγαπημένα και σε αυτή την φωτογραφία. Σήμερα βέβαια
κανείς από τους εικονιζόμενους δεν θα είπε τα κάλαντα αλλά θα τα άκουσε. Αλλά δεν
πειράζει έτσι είναι ο χρόνος μας προσπερνά. Ας τα θυμηθούμε και που ξέρεις
μπορεί και να τα ξαναπούμε. Τι λες, να τα πούμε;…
Το 1986 ήμουν ομαδάρχης στην Κατασκήνωση της Ιεράς
Μητροπόλεως Πειραιώς και είχαμε προγραμματίσει να πάμε εκδρομή στο Μοναστήρι
του Όσιου Δαβίδ στην Εύβοια και να συναντήσουμε τον φημισμένο για την αγιότητα
του από τότε, Ηγούμενο του Μοναστηρίου, Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη. Δυστυχώς δεν
ήταν δυνατόν να συναντήσουμε τον Γέροντα λόγω μιας ασθένειας που τον ταλαιπωρούσε
αλλά δεν έχω ξεχάσει ποτέ όταν ετοιμαζόμασταν να αναχωρήσουμε με τα πούλμαν που
βγήκε στο παράθυρο του κελίου του και μας σταύρωσε. Μετά από λίγα χρόνια ο Γέροντας
έφυγε από τη ζωή, έχοντας ζήση μέσα στην αγιότητα και την ευλογία του Αγίου Πνεύματος.
Ο Γέροντας Ιάκωβος διακρινόταν για την απλότητα του, την ταπεινοφροσύνη του και
τα διορατικά του χαρίσματα. Μιλούσε στην εικόνα του Άγιου Δαβίδ με παρρησία και
θάρρος και ζητούσε πάντα την απάλυνση του πόνου των ανθρώπων. Την Δευτέρα 27
Νοεμβρίου του 2017 ηΑγία και
Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, σε συνεδρίασή της, υπό την προεδρία
του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, προχώρησε στην Αγιοκατάταξη του Γέροντα
Ιάκωβου Τσαλίκη ορίζοντας ως ημέρα μνήμης και εορτής την 22η Νοεμβρίου.
Τις πρώτες πρωινές ώρες της Τετάρτης 13 Νοεμβρίου 2017, η
βροχή «χτυπά» με μανία την Αττική και το νερό γεμίζει τους δρόμους, τα σπίτια,
τις επιχειρήσεις στη Δυτική Αττική, κυρίως στη Μάνδρα, τη Νέα Πέραμο και τη
Μαγούλα, δημιουργώντας χείμαρρους που παρασέρνουν ότι βρίσκουν μπροστά τους Σύντομα,
τα πρώτα τραγικά νέα έρχονται. Μια ηλικιωμένη γυναίκα εντοπίζεται νεκρή
μέσα στο σπίτι της στη Μάνδρα. Ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα ο
τραγικός κατάλογος των θυμάτων αυξάνεται δραματικά και τελικά οι νεκροί από τη
φονική πλημμύρα φτάνουν τους 23. Νέοι και μεγαλύτεροι άνθρωποι, που έχουν
εγκλωβιστεί ή καταπλακωθεί από τόνους φερτών υλικών και άλλων αντικειμένων,
βρίσκουν φρικτό θάνατο. Τελευταίο θύμα μια ηλικιωμένη η οποία άφησε την
τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο όπου είχε διακομισθεί από την πρώτη
ημέρα της καταστροφής. Οι πολιτικοί άρχοντες του τόπου ρίχνουν
ό ένας την ευθύνη στον άλλων για λάθη όλων του αφορούν πολλές δεκαετίες μέχρι
και σήμερα. Στο βωμό του κέρδους και τις εκμετάλλευσης μπαζώθηκαν ρέματα,
δημιουργήθηκαν σπίτια και βγήκαν άδειες εκεί που δεν έπρεπε να βγουν. Τοπικοί άρχοντές
άφηναν το πρόβλημα για τους επόμενους, κατηγορώντας τους προηγούμενους με την
κεντρική κυβέρνηση να σφυρίζει αδιάφορα και ανεύθυνα. Τα όνειρα και οι ελπίδες όμως
για κάποιους έσβησαν. Αλλά δεν πρέπει να ξεχαστούν. Οι «πληγές» που
άνοιξε το φονικό πέρασμα της κακοκαιρίας από τη Δυτική Αττική είναι τεράστιες
και θα χρειαστούν χρόνια για να κλείσουν. Άνθρωποι που έχασαν τα πάντα στη
λάσπη, παλεύουν να ξανασταθούν στα πόδια τους.
Στις 21 Απριλίου του 2017, άφησε την τελευταία του πνοή ο
αγαπημένος ηθοποιός Στάθης Ψάλτης, ύστερα από πολύμηνη μάχη με την ασθένεια. Ο Στάθης
Ψάλτης ήταν ένας φοβερά ταλαντούχος και προικισμένος ηθοποιός με μεγάλη γκάμα
υποκριτικών ικανοτήτων σε όλα τα είδη του θεάτρου, αν και τον απορρόφησε με μεγάλη
επιτυχία η επιθεώρηση. Αδύνατος, αεικίνητος, αθυρόστομος, φιλότιμός και δίκαιος,
ενσάρκωνε την ντομπροσύνη του νεοέλληνα στις συνθήκες της εποχής μας. Ήταν ο ηθοποιός
που κυριάρχησε στην γενιά μου και σκόρπισε ώρες αφθόνου γέλιου και χαράς. Φιλάνθρωπος
και αφιλοχρήματος άφησε σημαντική παρακαταθήκη με το έργο του στον ελληνικό
πολιτισμό και με την απορία για μια καλύτερη διαχείριση του μεγάλου του ταλέντου.
Στάθη, βασικά σε ευχαριστούμε..
Το υπουργείο
παιδείας για να υποβαθμίσει την αριστεία στα σχολεία, αποφάσισε την ελληνική
σημαία να μην την κρατούν στις παρελάσεις οι αριστούχοι μαθητές αλλά εκείνοι
που θα κληρωθούν για αυτόν το σκοπό. Ο μικρός Αμίρ από το Αφγανιστάν
κληρώθηκε να κρατήσει την σημαία στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου αλλά ο
Διευθυντής του σχολείου είχε αντίθετη άποψη και του έδωσε την ταμπέλα με την
ονομασία του σχολείου με την οποία και παρέλασε. Το θέμα πήρε διαστάσεις και
την πλήρωσε εκείνος που δεν ευθυνόταν καθόλου. Ο Αμίρ. Την Παρασκευή 3 Νοεμβρίου
του 2017, μια ομάδα από παλικαράδες επιτέθηκαν στις 3 τα ξημερώματα με πέτρες
και μπουκάλια στο σπίτι του 11-χρονου Αμίρ από το Αφγανιστάν και έσπασαν τα τζάμια
του παιδικού του δωματίου. Όταν δεν μπορείς να τα βάλεις με την εξουσία, βρίσκεις
εύκολα θύματα για να χορτάσεις την απελπισία σου.
Στις 22 Φεβρουαρίου του 2017, έφυγε από την ζωή σε ηλικία 90 ετών, ένας από τους
μεγαλύτερους και σημαντικότερους έλληνες σκηνοθέτες, ο Νίκος Κούνδουρος. Άφησε την
τελευταία του πνοή στο σπίτι του, ενώ λίγους μήνες πριν είχε διαγνωστεί με
καρδιακή ανεπάρκεια και είχε νοσηλευτεί. Γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 15
Δεκεμβρίου του 1926 και ήταν γιος του δικηγόρου και πολιτικού Ιωσήφ Κούνδουρου.
Σπούδασε ζωγραφική και γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας από
την οποία και αποφοίτησε το 1948. Ο Νίκος Κούνδουρος είχε επίσης
αντιπροσωπεύσει τον ελληνικό κινηματογράφο πολλές φορές στο εξωτερικό όπως στο
Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας το 1953 και 1956, στο Φεστιβάλ Βερολίνου το
1958, 1963 και 1967. Είχε επίσης τιμηθεί με το Πρώτο Βραβείο σκηνοθεσίας στο
Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και Βερολίνου το 1963 για την ταινία «Μικρές Αφροδίτες»
καθώς και για την ταινία του «Το ποτάμι» στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1959.
Ειδικότερα για την ταινία «Μικρές Αφροδίτες» τιμήθηκε και με το Βραβείο της
Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Η δε ταινία του «Ο Δράκος»
χαρακτηρίστηκε ως η καλύτερη ελληνική ταινία στη δεκαετία του 1950-1960. Τόσο η
ελληνική όσο και η γαλλική και αγγλική τηλεόραση έχουν προβάλει κατ' επανάληψη
ταινίες του Κούνδουρου. Σημειώνεται επίσης πως αντίγραφα πολλών ταινιών
του βρίσκονται στο Ευρωπαϊκό Μουσείο Κινηματογράφου, στη Γαλλική Ταινιοθήκη
καθώς και στο Μητροπολιτικό Μουσείο της
Νέας Υόρκης.
Ήταν ένας
ασυμβίβαστος και ελεύθερος άνθρωπος μακριά από εντυπωσιακές ευκολίες και καλοπιάσματα
της εφήμερης δόξας και του εντυπωσιασμού. Οι απόψεις του σταθερές και κρυστάλλινες
πάντα βασισμένες στην υπηρεσία των δοκιμαζόμενων ελλήνων και στην αλήθεια.
Οι Αρκιοί είναι ένα νησί του Αιγαίου
με 44 κατοίκους (απογραφή 2011), με έναν μαθητή και μια δασκάλα και χιλιάδες
προβλήματα που δημιουργούν δύσκολες συνθήκες διαβίωσης. Οι ηρωικοί κάτοικοι του
νησιού αγαπούν τον τόπο τους και μένουν με όλες τους τις δυνάμεις σε αυτόν, φυλώντας
τα σύνορα της νησιώτικης ελληνικής ακτογραμμής. Στην μαθητική παρέλαση για την
Εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου στους Αρκιούς, παρέλασεο ένας μαθητής του σχολείου τηρώντας την παράδοση
και την ιστορία που καλείται μόνος του να διαφυλάξει στον αγαπημένο του νησί.
Την Παρασκευή 18 Αυγούστου του 2017 στο σπίτι της στο Πόρτο Ράφτη η αγαπημένη
ηθοποιός Ζωή Λάσκαρη άφησε την τελευταία της πνοή αναπάντεχα από ανακοπή
καρδιάς, γαλήνια, στον ύπνο της. Μια ζωή γεμάτη, ευτυχισμένη, έκλεισε με έναν
θάνατο πρόωρο μεν, αλλά ευτυχισμένο, μέσα στην αγάπη και τη θαλπωρή. Μέσα στη
ζεστασιά της οικογένειας που στερήθηκε ως παιδί και για χρόνια αναζητούσε. Ένα
ακόμα αστέρι των μυθικών '60s, μοναδικό και ανεπανάληπτο θα λάμπει τώρα από
ψηλά. Κάθε φορά που θα βλέπουμε τα έργα της στην τηλεόραση θα θυμόμαστε την γλυκιά
μας ενηλικίωση μέσα από την παρουσία της αγαπημένης ηθοποιού. Θα αναπολούμε τα όνειρα
που κάναμε για μια καλύτερη ζωή, όπως και εκείνη και που αγωνίστηκε σκληρά για
να τα κατακτήσει. Η Ζωή Λάσκαρη δεν είχε μια ανέφελη ζωή. Πόνεσε, πολέμησε, αγάπησε
και αγαπήθηκε. Είχε μια γεμάτη ζωή. Ζωή για πάντα στις καρδιές μας…
Στις 10 Οκτωβρίου του 2017 το
ελληνικό κοινοβούλιο με μεγάλη πλειοψηφία ψήφισε το νέο θεσμικό πλαίσιο για την
αναγνώριση της ταυτότητας φύλου των διεμφυλικών, ακόμα και από την ηλικία των
15 ετών. Για άλλη μια φορά στην Ελλάδα έγινε περισσότερο πρόσκαιρη φασαρία παρά
ουσιαστικός διάλογος. Για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα αρκεστήκαμε σε κορώνες και
ταμπέλες. Πρόοδος ή οπισθοδρόμηση; Το ερώτημα παραμένει. Ελπίζω να μην απαντηθεί
κλαίγοντας πάνω από τα συντρίμμια…
Στις 20 Ιανουαρίου του 2017 ορκίστηκε ο νέος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών
, 45ος στην σειρά, ο περιβόητος επιχειρηματίας Ντόναλντ Τραμπ. Στη
15λεπτη ομιλία του ο νέος πλανητάρχης υπογράμμισε ότι στόχος του είναι να θέσει
την Αμερική "πάνω απ' όλα". Όπως είπε επί λέξει: "Από
σήμερα, ένα νέο όραμα θα κυβερνά τη χώρα μας. Από σήμερα, η Αμερική τίθεται
πρώτη. Θα ακολουθήσουμε δύο απλούς κανόνες: αγοράζετε αμερικανικά,
προσλαμβάνετε Αμερικανούς". Αναφορικά με την εξωτερική πολιτική του ο
Τραμπ σημείωσε, μεταξύ άλλων, ότι "θα ενισχύσει τις παλιές συμμαχίες και
θα συνάψει καινούριες". Από την ημέρα εκείνη και μέχρι σήμερα ο κόσμος
περιμένει σχεδόν αμήχανα και έκπληκτος κάθε απόφαση του Αμερικανού Προέδρου που
πάντα έχει ολέθρια ή δύσκολα αποτελέσματα για την ανθρωπότητα. Είναι ο Πλανητάρχης
που χρειάζεται αυτή την εποχή ο πλανήτης; Η απάντηση είναι εύκολη αλλά τα
αποτελέσματα της δεν έχουν ακόμα στο εύρος τους αποκαλυφτεί. Πολιτικά ανορθόδοξος,
υπεροπτικά αλαζόνας και λεκτικά υπερφίαλος, ο Τράμπ τρομάζει τον πλανήτη με αβέβαιες
συνέπειες για το μέλλον.
Κώστας Ζουρδός
Ο Μανούσος Γρυλλάκης ήταν από το 1978 η σκιά του Κωνσταντίνου
Μητσοτάκη, ο υπεύθυνος της προσωπικής του ασφάλειας και ο άνθρωπος που γνώριζε όσο
κανένας τον Πρόεδρο και πρώην Πρωθυπουργό σε σημείο που όλοι νόμιζαν πως ήταν
συγγενής του. Και ήταν. Κάτι παραπάνω από συγγενής. Φύλακας άγγελος. Μέχρι και
την τελευταία στιγμή. Άφησε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη μόνο στην τελευταία
κατοικία και τον συνόδευσε μέχρι εκεί. Μας έδειξε το μεγαλείο μιας βαθειάς και
πιστής φιλίας.
Στις 19 Ιουνίου του 2017, πλήθος κόσμου πλημμύρισε το Καλλιμάρμαρο, όπου πραγματοποιήθηκε μια από
τις σημαντικότερες συναυλίες των τελευταίων ετών: Η ιστορική παράσταση–αφιέρωμα
στον Μίκη Θεοδωράκη, με τίτλο «Όλη η Ελλάδα για τον Μίκη – 1.000 Φωνές», η
οποία έφερε κοντά για πρώτη φορά 1.000 χορωδούς από 30 πόλεις της Ελλάδας. Το αποκορύφωμα
της συναυλίας ήταν η παρουσία του ίδιου του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος διεύθυνε
και δυο τραγούδια: Το «Βρέχει στη Φτωχογειτονιά» και «Στο περιγιάλι το κρυφό»,
το δεύτερο μάλιστα πάνω στη σκηνή, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης στο κοινό που
τον καταχειροκρότησε. Ο συνθέτης, που κατέφθασε μέσα στο στάδιο με αυτοκίνητο,
παρακολούθησε τη συναυλία σε αναπηρική καρέκλα λόγω των προβλημάτων υγείας που
αντιμετωπίζει, τα οποία όμως δεν τον πτόησαν. Μάλιστα σηκώθηκε δυο φορές για να
χαιρετίσει τους αμέτρητους θεατές που τον αποθέωσαν, στους οποίους κάποια
στιγμή, όπως έγινε γνωστό από τα μεγάφωνα, θέλησε να πει μόνο δυο λέξεις («Σας
αγαπώ»), δημιουργώντας τη μεγαλύτερη συγκινησιακή κορύφωση της βραδιάς.
Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι ταυτόσημος με ένα σημαντικό κομμάτι του
ελληνικού μας πολιτισμού και ένας από τους μεγαλύτερους μουσικοσυνθέτες του κόσμου.
Στις 23 Φεβρουαρίου του 2017 το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος παρέδωσε στην
ελληνική κοινωνία το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ). Ο
συνολικός προϋπολογισμός του έργου είναι άνω των €600 εκατομμυρίων και ο
σχεδιασμός του έγινε από τον αρχιτέκτονα Renzo Piano. Οι εγκαταστάσεις περιλαμβάνουν
την Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος και την Εθνική Λυρική Σκηνή, καθώς και το
Πάρκο Σταύρος Νιάρχος. Το στοίχημα παραμένει πάντα ζωντανό. Αν το ελληνικό δημόσιο
θα κατορθώσει να κρατήσει το Κέντρο στην αρχική του ομορφιά και αξία. Σήμερα πάντως
αποτελεί ένα μοναδικό κόσμημα που μαρτυράει την Ελλάδα του σπουδαίου πολιτισμού.
Ήταν ξημερώματα 29ης Μαΐου του 2017, όταν ο πρώην πρωθυπουργός και επίτιμος πρόεδρος της
ΝΔ, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σε ηλικία 98 ετών άφησε την τελευταία του πνοή. Σημάδεψε
με την πολιτική του διαδρομή πολλές δεκαετίες δράσεις και έκλεισε μια ολόκληρη
εποχή. Ο τελευταίος μιας γενιάς πολιτικών που τουλάχιστον διακρινόταν για την
βαθυστόχαστη ανάλυση, την ευπρέπεια και την ρητορική κοινοβουλευτική δεινότητα.
Μπορεί κανείς να συμπαθή ή να αντιπαθή τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Αυτό είναι απόλυτα
φυσιολογικό. Είναι χαρακτηριστικό των μεγάλων ηγετών. Παραμερίζοντας τα συναισθήματα
υπάρχουν στοιχεία που αναγνωρίζονται δίκαια στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Ήταν πολιτικά
εύστοχος στις προβλέψεις του αλλά με την συνηθισμένη δυσκολία των πολιτικών που
λέγεται πράξη. Έζησε από κοντά όλα τα πολιτικά σπουδαία γεγονότα, μερικά από τα
οποία ήταν πρωταγωνιστής. Είχε την άνεση της ηγετικής παρουσίας αλλά και την
συμπεριφορά του τοπάρχη. Πολεμήθηκε σκληρά και σε πολλές περιπτώσεις άδικα. Ήταν
ευθύς, ψύχραιμος και πάντα σοβαρός και διαβασμένος.
Η ενορία γιορτάζει. Είναι το 1986. Όλα έτοιμα. Στολισμένα, χαρούμενα, αγαπημένα.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης
Πειραιώς Καλλίνικος ευλογεί την βασιλόπιττα παρουσία του Δημάρχου Πειραιά Γιάννη
Παπασπύρου. Ο π. Ιγνάτιος εκφωνεί τον πανηγυρικό.Ο ναός κατάμεστος. Η χορωδία με τα τραγούδια της,
δημιουργεί γιορτινή ζεστασιά. Τα στελέχη του νεανικού έργου τρέχουν το
εορταστικό πρόγραμμα. Τα παιδιά του κατηχητικού συμμετέχουν με λαχτάρα στη
γιορτή. Οι κυρίες του φιλόπτωχου ετοιμάζουν τα αναμνηστικά και το κέρασμα. Πυρετός
εργασίας που χαροποιεί τις ψυχές. Δεν τις σκιάζει. Όλα στην υπηρεσία του άλλου. Στη χαρά της ενορίας.
Στις 10 Μαΐου 2017, ο π. Καλλίνικος Μαυρολέων ορκίστηκε Πτυχιούχος του
Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού
Πανεπιστημίου Αθηνών, 38 χρόνια μετά το πρώτο του πτυχίο από τη Μαράσλειο
Παιδαγωγική Ακαδημία Αθηνών. Και έχοντας συμπληρώσει 33 έτη εκπαιδευτικής
υπηρεσίας ως δάσκαλος. Ο π. Καλλίνικος απέδειξε ότι η μάθηση δεν έχει ηλικία
και η προσπάθεια για την βελτίωση του εαυτού μας δεν πρέπει να τελειώνει ποτέ. Εξάλλου
ο ρόλος του μαθητή είναι ο σπουδαιότερος όλων. Την ημέρα της ορκωμοσίας του, ο
π. Καλλίνικος δήλωσε την πίστη του στην αιώνια μαθητεία δίπλα στον Χριστό, λέγοντας:
«Και συνεχίζουμε εν πλω, κοιτώντας πίσω τον αφρό, ώσπου η ζωή να βασιλέψει»…
Δόξᾳ τῷ Θεῷ!
Ήταν Τετάρτη 8 Νοεμβρίου του 2017 εορτή των Παμμεγίστων Ταξιαρχών. Έτρεξε από
το πρωί να λειτουργήσει με ιδιαίτερη λαχτάρα. Θα ήταν η τελευταία λειτουργία
του που την άφησε στη μέση και την ολοκλήρωσε στον ουρανό. Πριν λίγες ημέρες σε
μια ιατρική εξέταση στην ταλαιπωρημένη του καρδιά, ο θεράπων ιατρός του πρότεινε
βηματοδότη για την βελτίωση της καρδιακής του λειτουργίας. Το αρνήθηκε. « Δεν θέλω
στη σχέση μου με το Θεό να βάλω μηχανήματα», επιχειρηματολόγησε αφοπλιστικά. Έβγαλε
το κήρυγμα του, το τελευταίο του πατρικό μήνυμα στο ποίμνιο του, γονάτισε να
προσευχηθεί στην Αγία Τράπεζα και παρέδωσε την ψυχή του στους Ταξιάρχες φορώντας
την αρχιερατική του στολή. Υπάρχει όμορφος θάνατος; Για τον Μητροπολίτη Μάνης
Χρυσόστομο η απάντηση ήταν εύκολη. Την ώρα που σαν ποιμενάρχης προστάζεις τον
Θεό να κατέβει στην γη, να πηγαίνεις εσύ στον ουρανό. Συνάντηση στο ενδιάμεσο. Την
ώρα της θειας λειτουργίας αντάλλαξε τη ζωή του για την εκπλήρωση των αιτημάτων της
προσευχής του. Να έχουμε την ευχή του. Αιωνία η μνήμη.
Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι η αγαπημένη μας ξένη ομάδα
και για το 2017 σκόρπισε τη χαρά στους απανταχού του κόσμου φίλους της με την
κατάκτηση του Europa League, το Μάιο του 2017. από μικρό παιδί η Μάντσεστερ
Γιουνάιτεντ είναι αγαπημένη ομάδα. Οι λόγοι ανεξήγητοι. Το αιώνιο δίλημμα στα
παιδία της γειτονιάς της Μητρώου. Λίβερπουλ ή Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ; Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ
σταθερά.
Η Κατερίνα Στεφανίδη είναι μια σπουδαία αθλήτρια και ψηφίστηκεως η κορυφαία αθλήτρια της Ευρώπης για το
2017. Το 2017 σε 16 αγώνες κατέκτησε 15 πρωτιές, επίδοση ασύλληπτη για έλληνα
αθλητή.Η Κατερίνα Στεφανίδη δείχνει με
την πορεία της, ότι οι έλληνες με το πείσμα, το ταλέντο και την σκληρή δουλειά τους
καταφέρνουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους ακόμα και όταν οι συνθήκες δεν είναι
τόσο ευνοϊκές. Και βέβαια έκανε περήφανο ένα ολόκληρο Έθνος που ξέρει να
αναγνωρίζει εκείνους που πραγματικά τους κάνουν υπερήφανους.
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες η ενορία μας ετοιμάζετε να βάλει τα
«καλά» της. Γιορτάζει ο προστάτης Άγιος της που σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας
χρονιάς. Μέσα στο πανηγυρικό των ημερών είναι και η κοπή της βασιλόπιττας αρχές
του νέου έτους. Το μακρινό 1982. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος
ευλογεί και κόβει την πίτα και η γιορτή αρχίζει. Κάπου εκεί μέσα στο πλήθος,
μικρός, θα είσαι και εσύ. Κάποιο χέρι στοργικά θα σε κρατάει που τώρα σου λείπει
ή δεν μπορεί να σε κρατήσει πια. Κάποια εικόνα δεν μπορεί θα σου έρχεται στο
μυαλό. Κάποια θύμηση θα σε γυροφέρνει τώρα. Τι κάναμε το 1982; Πως ήμασταν; Πως
γιορτάζαμε; Όλα μακρινά μα τόσο γνώριμα. όλα αλλαγμένα μα τόσο ίδια. Η ενορία μας
γιορτάζει. Εκεί που κάναμε μαζί τα πρώτα στέρεα και αγαπημένα βήματα στη ζωή. Ξέρω
δεν μπορώ, δεν μπορείς να έρθεις. Ήμαστε μακριά ή άλλες υποχρεώσεις απασχολούν
τη ζήση μας. Μα όπου και να είσαι μην ξεχάσεις να ανάψεις ένα κεράκι. Η ενορία μας
γιορτάζει. Όλοι γιορτάζουμε δηλαδή. Χρόνια πολλά, από μια στιγμή του 1982.
Πριν λίγο γεννήθηκε αυτός που υπήρξε πάντα και έγινε αυτό
που δεν υπήρξε ποτέ. Ο πάντα Θεός έγινε άνθρωπος για να σώσει τον άνθρωπο. Και τον
σώζει με μόνο δύο απαραβίαστες θελήσεις. Την ελευθερία και την αγάπη. Ο Χριστός
γκρέμισε τις βεβαιότητες. Όλα όσα ξέραμε για τον κόσμο και τις ανθρώπινες μας δυνάμεις.
Όσα υπολογίζαμε για εφικτά. Τους υπολογισμούς γενικά. Τα σίγουρα και τα
θριαμβολογικά. Γκρέμισε το καβούκι του εγωισμού και την ευκολία του άρχοντα. Τις
πεποιθήσεις του σοφού και τις προκαταλήψεις του κάθε γέροντα για μια σωτηρία που
έχει μόνο αντικείμενο την αυθεντία. Κάθε μορφής. Τα Χριστούγεννα είναι η αφετηρία
της ανατροπής. Στο δεδομένο, στο σίγουρο, στο συνηθισμένο. Ζούμε την ανατροπή σήμερα;
Ζούμε τα Χριστούγεννα; Όχι. Κατηγορηματικά. Τα Χριστούγεννα και οι ανατροπές
δεν μαθαίνονται στο σχολείο, στην εκκλησία, στην αγορά. Θα τα ζήσουν σήμερα όλοι
οι απόκληροι αυτού του κόσμου. Που μέσα από την αμαρτία που κλαίει και πληγώνει
θα γεννήσουν το Χριστό της Ανάστασης του κόσμου και της ζωής τους. Χρόνια Πολλά….
Τα Χριστούγεννα έφτασαν και όπως μας συνήθισε τα τελευταία χρόνια ο εκπαιδευτικός Γιώργος Μπήτρος, έφτασε στην Αίγινα και η Χριστουγεννιάτικη ιστορία του. Η 7η φέτος , με τίτλο «Ένας άγγελος στα κεραμίδια»,
που κυκλοφόρησε πριν μια εβδομάδα. Μια καλαίσθητη έκδοση, 100 σχεδόν
σελίδων, από το βιβλιοπωλείο «Λυχνάρι» τον Ισίδωρο και Ματίνα Ρούσσου
και με εξώφυλλο έναν άγγελο του εικαστικού Ηλία Καπάνταη.
Εκπαιδευτικός
στο επάγγελμα αλλά καλλιτέχνης στη ψυχή, ο Γιώργος Μπήτρος καταφέρνει
μέσα από την γραφή του -τις ιστορίες του, τα θεατρικά σενάρια των
παραστάσεων του και τα άρθρα του- να μας ταξιδέψει στα παλιά με
νοσταλγία για ό,τι χάθηκε, να μας κάνει να γελάσουμε, να δακρύσουμε ή να
αναθεωρήσουμε.
Τον συναντήσαμε μετά από πρόβες δυο θεατρικών
παραστάσεων που ετοιμάζει, μια με τον Μορφωτικό Σύλλογο Αίγινας και μια
με την Θεατρική Ομάδα Κυψέλης. Ακούραστος, χαμογελαστός και πάντα με το
ιδιαίτερο χιούμορ του, προκαλεί για μια συζήτηση μαζί του:
Η Χαρά Θεού συναντά τον Γιώργο Κόρδη και
τον Βασίλη Αγροκώστα. Μιλούν για τον συμβολισμό της εικόνας της Γένεσης
αλλά και για τους ήχους των Χριστουγέννων.
Η Χαρά Θεού συζητά με τον Γιώργο Κόρδη για τα σύμβολα της
απεικόνισης της Γένεσης, και την σχέση τους με το παρελθόν αλλά και το
σήμερα. Ο Βασίλης Αγροκώστας τραγουδά Βυζαντινά και παραδοσιακά κάλαντα
και εξηγεί τη σχέση τους με την παράδοση και την λατρεία. Χριστούγεννα
με τη Χαρά Θεού.
Παραμονή Χριστουγέννων ή ανήμερα της μεγάλης εορτής τα στελέχη
της Μητροπόλεως Πειραιώς έλεγαν τα κάλαντα στο Νοσοκομείο Μεταξά για τους αδερφούς
μας που δοκιμάζονται. Το θυμάσαι; Ασφαλώς και το θυμάσαι. Με τι μεγάλη συγκίνηση
μας υποδέχονταν οι συνοδοί και οι ασθενείς για αυτήν την ξεχωριστή διακονία. Τις
μέρες αυτές πρέπει να θυμόμαστε και να ευχόμαστε για όλους όσους δεν μπορούν
και δεν βρίσκονται αυτές τις γιορτινές ημέρες στα σπίτια τους. Φαντάζεσαι να σου χτύπαγε το κουδούνι και να
σου έλεγε τα κάλαντα αυτή η παρέα. Να τα πούμε;
Το ημερολόγιο σήμερα φυλλομετρά την τελευταία μέρα του χρόνου, 31 Δεκεμβρίου 2012.
Η κυρία Ιωάννα συμπληρώνει οκτώ δεκαετίες ζωής, έχοντας βιώσει όλα τα τραγικά γεγονότα που σημάδευσαν την πατρίδα μας όλα αυτά τα χρόνια.
Μα
αυτή την χρονιά δεν πρόκειται να την ξεχάσει ποτέ. Δεν είναι που τώρα
στα γεράματα δεν έχει ψωμί να βάλει στο στόμα της , δεν είναι που δεν
έχει ηλεκτρικό ρεύμα στο σπίτι της, δεν είναι που κρυώνει τα βράδια,
αλλά είναι μεγάλη η στενοχώρια της γιατί σήμερα δανείστηκε να
κρασοπότηρο λάδι από την γειτόνισσα για να ανάψει το καντήλι της και
αύριο δεν ξέρει αν θα καταφέρει να το ξανανάψει.
Μεγάλος
καημός. Χρόνια τώρα το καντήλι στα εικονίσματα έκαιγε συνέχεια και τώρα
κινδυνεύει να σβήσει. Με κόπο προσπαθεί να συγκρατήσει τα δάκρυά της
μπροστά στην εικόνα του Χριστού.
«Χριστέ
μου, σήμερα την τελευταία μέρα του χρόνου θέλω να σου ανοίξω την καρδιά
μου και να σου μιλήσω. Επειδή αύριο δεν ξέρω αν θα μπορέσω να σου ανάψω
το καντηλάκι, σε παρακαλώ να με ακούσεις. Δεν θα σου ζητήσω κάτι για
μένα. Αλλά για όλους εκείνους που σε λίγο θα ξεχάσουμε, μπροστά στα
γεγονότα της ζωής μας και της καθημερινότητάς μας. Θέλω να έχεις κοντά
σου την ψυχούλα του μικρού Γιωργάκη, που έσβησε στις 21 Δεκεμβρίου, από
μια σπάνια αρρώστια στο Παίδων και όλα τα παιδάκια που αυτόν τον χρόνο
τρέξανε στον ουρανό. Ακόμα και αυτά που εμείς οι μεγάλοι δεν αφήσαμε να
γεννηθούν.
Θέλω
να υποδεχθείς με ζεστή αγκαλιά τη δασκάλα που έπεσε από τη στέγη του
σχολείου, θέλοντας να δώσει χαρά και αγάπη στους μαθητές της.
Θέλω να αγκαλιάσεις σφιχτά τα τρία αγγελούδια που κάηκαν από την ξυλόσομπα του σπιτιού τους.
Θέλω
να αναπαύσεις όλες τις αθώες ψυχές που πνίγηκαν στα νερά του Αιγαίου,
στην προσπάθεια τους να φτάσουν στην πατρίδα μας για ένα καλύτερο
αύριο.
Θέλω
να αγκαλιάσεις όλους εκείνους που άφησαν την τελευταία τους πνοή στην
κρύα άσφαλτο, στους διαδρόμους των νοσοκομείων, στη γαλήνη των σπιτιών
τους, στα γηροκομεία, όπου και αν συνέβη.
Και τέλος θέλω κάτι δύσκολο.
Μην το πάρεις για ασέβεια σε παρακαλώ.
Παρηγόρα και κατανόησε και όλους εκείνους που από απελπισία και πόνο τερμάτισαν μόνοι τη ζωή τους.
Ξέρω δεν είναι αυτή η ιστορία που σου μάθανε. Δεν είναι καν
η αληθινή ιστορία. Καταλαβαίνω ότι δεν συμπαθής τις κυρίες με τις μουσουλμανικές
μαντίλες. Ξέρω πως δεν είναι στην παράδοση μας μια τέτοια αντιστοίχιση. Είμαι σίγουρος
πως μέσα σου θα πιστεύεις ότι τρελάθηκα ή ότι σου κάνω πλάκα. Τι σχέση έχει η γέννηση
του Χριστού με την φωτογραφία; Ξέρεις, ό Χριστός δεν κοιτάει χρώμα, θρησκείες,
διαφορές. Δεν αντιλαμβάνεται τις αντιλήψεις των ανθρώπων. Δεν χωράει στα στερεότυπα
και στα ανθρώπινα φαινόμενα. Δεν υπολογίζει αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα. Είναι
πάντα εκεί που υπάρχει ο ανθρώπινος πόνος χωρίς να εξετάζει ποιος πονάει. Ένα μωράκι
τεσσάρων ημερών κάπου στην ορθόδοξη Ελλάδα γεννήθηκε σε μια σκηνή και έχει για
κρεβάτι ένα καφάσι φρούτα. Μήπως σου θυμίζει κάτι; Ξέρεις αν ο Χριστός γεννιόταν
πάλι σήμερα δεν είμαι σίγουρος αν θα απέρριπτε μια τέτοια εικονιζόμενη επιλογή.
Ξέρεις ο Χριστός γεννιέται κάθε χρόνο
και τώρα το βλέπεις καθαρά. Δεν έχει σημασία αν δεν είναι στην παράδοση σου, ο
Χριστός δεν υπολογίζει τις παραδόσεις. Δεν έχει σημασία αν είναι μουσουλμάνοι,
δεν ευθύνεται ο Χριστός για τους θρησκευτικούς διαχωρισμούς αλλά αυτοί που έχουν
αυτόκλητα κληθεί να τις ερμηνεύσουν. Δεν έχει σημασία αν απεχθάνεσαι τους ξένους,
ο Χριστός ήταν πάντα ξένος σε αυτή την γη. Κινήθηκαν οι μάγοι. Το αστέρι φώτισε
την νύχτα. Οι βοσκοί παίζουν τη φλογέρα τους. Και τα ζώα ζεσταίνουν με τα χνώτα
τους το βρέφος. Γεννήθηκε ο Χριστός φίλε. Σε ένα καφάσι με φρούτα. Δεν το βλέπεις;
Στολίσαμε επιτέλους. Λίγο ακόμα και θα μας έβρισκε η
σαρακοστή. Για αν είμαι ειλικρινής τα βαριέμαι λίγο τα στολίσματα και τα
ξεπακεταρίσματα και αν δεν ήταν η Άννα και ο Άνθιμος θα μας έβρισκαν τα κόκκινα
αυγά. Άσε που για να βρω το δέντρο και τις κούτες με τα στολίδια έπρεπε να τρυπώσω
στην αποθήκη με τις ικανότητες της Κομανέτσι. Το αποτέλεσμα όμως πάντα δικαιώνει
και ξεκουράζει όταν κλείσουν τα μεγάλα φώτα. Και τότε πρέπει οι σκέψεις μας να
τρέχουν σε εκείνους που υποφέρουν και τα Χριστούγεννα είναι μια συνηθισμένη μέρα
και σε εκείνους που δεν είναι ανάμεσα μας και μας προσέχουν εκεί που το άστρο
των Χριστουγέννων πάλι θα ξεπροβάλει. Καλά Χριστούγεννα σε όλους με στιγμές
αληθινής αγάπης.
Κάθε Παρασκευή βράδυ, και λόγω ότι έρχεται η χαλαρότητα του
Σαββάτου, έχουμε καθιερώσει με τον Άνθιμο την λεγόμενη « Βραδιά ταινίας ». Πυτζάμες,
πικεδένια κουβέρτα, μεζεδάκια ( ναι, από τα απαγορευμένα) και πιάνουμε τους καναπέδες.
Βέβαια το κινηματογραφικό μενού έχει παιδικά, αλλά δεν πειράζει. Τώρα ξέρω θα
με κοροϊδεύουν οι φίλοι μου για το κατάντημα μου. Από βόλτες και μουσικές σκηνές
στο καναπέ για να δούμε ραπουνζέλ. Μήπως γερνάμε; Αγαπημένη συνήθεια της παρασκευής,
το ομολογώ. Έτσι Άνθιμε;
Με την βοήθεια των Γερμανών, οι Ιταλοί στον Δεύτερο
Παγκόσμιο πόλεμο έχουν καταλάβει τα Δωδεκάνησα και έχουν εγκαταστήσει μια μικρή
φρουρά στην ιστορική και ακριτική Κάσο. Οι κασιώτες περήφανοι και σκληροί
προσπαθούν με διάφορους τρόπους να αντιμετωπίσουν τον μεγαλύτερο εχθρό της
εποχής, μεγαλύτερο και από τον κατακτητή ιταλό. Εξάλλου τους ιταλούς δεν τους
έχουν και σε μεγάλη υπόληψη αλλά την πείνα όμως;Ο μικρός Μανούσος κάθε μέρα με τον πιστό του
γάτο κατεβαίνουν στην παραλία και προσπαθούν μαζί να ψαρέψουν κανένα ψάρι και
να κορέσουν την πείνα τους. Ο Μανούσος μοιραζόταν ότι έπιανε με τον γάτο του μα
εκείνος δεν έκανε το ίδιο με τον Μανούσο, με αποτέλεσμα παρ’ όλες τις δυσκολίες
της εποχής ο γάτος να είναι τετράπαχος. Απόκαιρό ο Μανούσος είχε ακούσει πως οι ιταλοί κυνηγούσαν τις γάτες με
σκοπό να τις φάνε ή έβαζαν τα κακόμοιρα τα ζωντανά σημάδι για να εξασκηθούν στα
όπλα που έτρεμαν να τα στρέψουν στους κασιώτες. Φήμες ή αλήθεια δεν γνώριζε αλλά
έπρεπε να είναι πολύ προσεχτικός και ανησυχούσε για τον πιστό του φίλο. Πάνω
από δέκα χρόνια ο Μανούσος και ο κάτης ήταν αχώριστοι. Μαζί στο σχολείο, στο
παιχνίδι, στις σκανταλιές, και τώρα στο δύσκολο αγώνα της επιβίωσης. Κάθε βράδυ
ο Μανούσος κοιμόταν αγκαλιά με τον γάτο του, και οι δύο τους σίγουρα στα όνειρα
τους ονειρευόντουσαν άλλες εποχές με πλούσια γεύματα.Ο Μανούσος θα ζήσει κάποιες από αυτές ο κάτης όμως;
Ποιος είπε ότι οι Προκαθήμενοι της Ορθοδοξίας δεν περιποιούνται την κώμη και τη γενειάδα τους;
Μπορεί η Ορθόδοξη παράδοση να θέλει τα σεβάσμια πρόσωπα να διατηρούν
μακρύ μαλλί και γενειάδα, ωστόσο απαιτείται και η περιποίησή τους.
Ένα μοναδικό βίντεο αλιεύσαμε από το Youtube στο οποίο απεικονίζεται ο
Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος να απολαμβάνει των υπηρεσιών
του αδελφού του, ο οποίος ασκεί το επάγγελμα του κουρέα.
Στο ολιγόλεπτο βίντεο που πρωτοπροβλήθηκε στη γαλλική τηλεόραση και
μεταδόθηκε και από ελληνικό τηλεοπτικό δίκτυο ο κ. Βαρθολομαίος
απεικονίζεται σε πολύ ανθρώπινες στιγμές.
Χρόνια πολλά στην πόλη μας που θα ξαναβρεί την αληθινή της ταυτότητα και θα
βαδίσει στις ιστορικές της ευθύνες. Μια πόλη που χρωστάει την ύπαρξη της και σε
ένα μοναστήρι που την στήριξε. Το μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνα, εκεί που έγινε
το πρώτο Δημοτικό Συμβούλιο. Ο προστάτης Άγιος Σπυρίδωνας να μας έχει όλους καλά.
Χρόνια Πολλά σε όλους.
Μεσημέρι στο πνευματικό κέντρο. Άλλη μια κατηχητική συνάντηση ξεκίνησε. Μια ευλογημένη
νεότερη συντροφιά Αγιοβασιλειωτών συγκεντρώθηκε για να ακούσει, να
προβληματιστεί, να παίξει. Τα χρόνια έχουν περάσει. Αλλά τα πρόσωπα είναι
αναγνωρίσιμα. Είναι φίλοι αγαπημένοι που τώρα δυστυχώς η ζωή δεν τους φέρνει
συχνά στο δρόμο. Το συναπάντημα μας είναι σπάνιο, μακρινό. Αλλά η απόσταση αυτή
δεν δημιουργεί περιχαρακώσεις. Δεν δημιουργούνται φράγματα σε όσους έχουν ζήσει
κοινά και αληθινά. Και αν η απόσταση μας χαρίζει ένα καινούργιο πρόσωπο είναι
το ελπιζόμενο δικό μας ποιο φωτεινό. Επέλεξα μια φωτογραφία από μια νεώτερη
συντροφιά Αγιοβασιλειωτών. Και αυτό γιατί οι νεώτεροι πάντα στηρίζουν το οικοδόμημα
μιας φιλίας. Έχουμε γράψει πολλά. Θα γράψουμε και άλλα. Όμως όσα γράψουμε είναι
για την ιστορία. Ήρθε η ώρα να γράψουμε και για το μέλλον. Το 2018 σε λίγο έρχεται.
Πρέπει να συναντηθούμε. Μέσα στον Ιανουάριο. Εκεί στην πλατεία. Περιμένω την
ανταπόκριση σας. Για να μας χαρίσει η συντροφιά ένα καινούργιο πρόσωπο. Θα είναι το δικό σου. Τι λες
θα έρθεις;
Όταν ένα παιδί προσεύχεται κάποια ελπίδα ανταμώνει με το όνειρο
και υπόσχεται την πραγμάτωση του. Κάποια ανάγκη έχει ξεγλιστρήσει από την παιδικότητα
και ζητάει βοήθεια. Κάποια πληγή πρέπει να κλείσει ή να μην ανοίξει ακόμα. Όταν
ένα παιδί προσεύχεται δεν μπαίνει στον κόσμο των μεγάλων αλλά στον κόσμο των
αγγέλων. Και από δίπλα η καθαρή φύση. Ο πιστός σύντροφος που αναγνωρίζει τις ανάγκες
χωρίς να τις ομολογεί. Τα ζώα είναι οι ταπεινοί που έχουν γνωρίσει το μυστήριο
του να μην είσαι κανείς. Πιστοί σύντροφοι και οι δύο μιας αλήθειας που ομολογείται
τη νύχτα στην εικόνα του εσταυρωμένου για το καλό όλου του κόσμου. Την νύχτα
που τα όνειρα ποτέ δεν κοιμούνται.
Στις γειτονίες της Φρεαττύδας δεν υπάρχουν αρχηγοί. Δεν μπαίνει κανενός πάνω
το προσωπικό εγώ και οι επιδείξεις. Έτσι και στην Βουδούρη. Και αν ξεχωρίζουν κάποιοι
είναι για να προστατεύουν τους υπόλοιπους. Για να βάλουν τον εαυτό τους, αγκαλιά
ζεστασιάς για όλους. Και μπαίνουν μπροστά, ο Νίκος με την μεθοδικότητα του, ο Σάκης
με την τόλμη του, ο Θανάσης με την σοβαρότητα του, ο Παντελής με τον
αυθορμητισμό του και ο Σιδερής με την χαρακτηριστική απλότητα του. Και από δίπλα
όλοι εμείς οι υπόλοιποι. Όχι ως συμπλήρωμα. Αλλά ισότιμοι. Πολύτιμοι συμπαραστάτες
στις αποκοτιές του παιχνιδιού. Σε αυτή την γειτονία δεν υπάρχουν εμπόδια, δεν
υπάρχουν όρια που πρέπει να υπερβείς για να περάσεις μέσα. Δεν σου ζητάει κανείς
να αποδείξεις κάτι, να κάνεις κάτι, αλλά να είσαι κάτι. Να είσαι ο εαυτός σου. Αυτό
φτάνει, είναι το διαβατήριο σου, η ταυτότητα για την είσοδο στο ατέλειωτο παιχνίδι.
Υπάρχει μόνο ένας απαράβατος κανόνας. Κανείς δεν τον λησμονεί. Κανείς δεν διανοείται
να τον προσπεράσει. Προστασία και ισότητα
στους μικρότερους. Σεβασμός στα κορίτσια. Τα κορίτσια που συμπαραστέκονται στα
αγορίστικα παιχνίδια και πλουτίζουν με την παρουσία τους τα υπόλοιπα κοινά. Το κρυφτό
στα σοκάκια. Η αμπάριζα στις κολόνες. Το εξοντωτικό κυνηγητό. Τα κορίτσια που
ξεχωρίζουν με τα χαρακτηριστικά τους. Η Αγάπη με το γλυκό όνομα και τους φινετσάτους
τρόπους, γεμάτους από έμφυτη ευγένεια. Η Σάσα με το αγέρωχο παράστημα και το
καλόκαρδο, φωτεινό χαμόγελο. Η Τασία με το διαπεραστικό όμορφο βλέμμα και την αέρινη
παρουσία. Και τόσες άλλες κοριτσίστικες μορφές που η μνήμη ξεχνά στο διάβα του
χρόνου αλλά όχι, δεν τις παραδίδει στη λησμονιά.
Γιατί κάποια άλλη μνήμη θα ξυπνήσει σήμερα και θα τις θυμηθεί.
Έχασκε ο επιβλητικός όγκος γεμάτος μυστήριο. Το παλιό
αρχοντικό στο τέλος του δρόμου στέκει επιβλητικό μαζί με τον μύθο του και τις
απορίες που γεννάει. Η περίτεχνη αρχιτεκτονική είναι παράταιρη με τις σύγχρονες
πολυκατοικίες και στα μάτια των παιδιών ξεπροβάλουν ιστορίες γεμάτες φαντασία
και αλήθεια τόσο αναμεμιγμένες που έχουν μπερδευτεί αξεδιάλυτα. Ένας συμμαθητής
με την οικογένεια του έμεναν εκεί, Καράλης ή κάπως έτσι ήταν το επίθετό του.
Περίεργο παιδί. Λιγομίλητο και απόμακρο με στιγμές αντικοινωνικές και
συμπεριφορές αλλόκοτες. Σε μια εκδρομή, στο δρόμο πριν τον τελικό προορισμό του,
του είχε βγει το παπούτσι και ούτε που γύρισε να το μαζέψει. Επέστρεψε σπίτι
του με ένα παπούτσι. Δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ. Ούτε και κάποιος δικός του. Έμενε
εκεί στο νεοκλασικό στο τέρμα της οδού Βουδούρη που κανείς δεν είχε μπει μέσα
και κανέναν η οικογένεια που κατοικούσε δεν είχε προσκαλέσει ποτέ. Τα
παντζούρια του πρώτου ορόφου ήταν πάντα κλειστά. Και κανείς δεν γνώριζε για την
ιστορία του. Δεν γνώριζε ή δεν έλεγε. Όλα συντηρούσαν το μύθο του. Και η
παιδική φαντασία συντηρούσε την ονειροπόληση και έπλεκε ιστορίες για το
αλλόκοτο και το διαφορετικό. Ώσπου μια μέρα η οικογένεια εγκατέλειψε το
αρχοντικό. Έμεινε για μήνες έρημο και προκλητικά σκοτεινό. Η φαντασία ξανάρχισε
πάλι να ξετυλίγει το κουβάρι. Τώρα είχε στοιχεία. Περίεργες σκιές στα αετώματα.
Ήχοι εκκωφαντικοί και απόκοσμη. Κραυγές ζώων ανεξήγητες στο μισοσκόταδο. Ένα
βράδυ ανηφορίζοντας μετά από ένα ξέφρενο παιχνίδι στον Παπανικολή, ένα παράθυρο
του αρχοντικού άνοιξε διάπλατα. Πυκνό σκοτάδι κάλυπτε τα πάντα στο μάτι του
τολμηρού που θέλησε να κοιτάξει. Τι λέτε, μπαίνουμε;
Στο αρχοντικό του παλιού Ταχυδρομείου, στη σημερινή Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά, οι εκδόσειςΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙπρόσφεραν στους Πειραιώτες τηνΤρίτη 28 Νοεμβρίου 2017 μια ζεστή βραδιά! Όσοι οργάνωσαν και συμμετείχαν στην παρουσίαση του Συλλογικού Τόμου με τίτλο «ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΟΛΑ…»,συνέθεσαν μια εξαιρετική εκδήλωση.
Για το βιβλίο μίλησαν ο Δάσκαλος-Θεολόγος π. Καλλίνικος Μαυρολέων, ο Εκπαιδευτικός-Ψυχολόγος κ. Λεωνίδας Κωλέττης και ο Παιδοψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής κ. Δημήτρης Κούκης. Αρμονικά δέθηκε με τη βραδιά η μουσική από το πιάνο του κ. Ηλία Λιαμή, και τις φωνές της κ. Άννας Λιαμή και του κ. Ανδρέα Καραούλη που απέδωσαν τραγούδια με μοναδικό τρόπο. Μια ακόμη πρωτοτυπία ήταν ο συντονισμός και η διεύθυνση του προγράμματος από την καΣοφία Χατζή, ραδιοφωνική παραγωγό της «Πειραϊκής Εκκλησίας»! Μετά την Αθήνα και την Κόρινθο, ήρθε η σειρά του Πειραιά να «ξεφυλίσσει» σελίδες από το νέο βιβλίο των εκδόσεων ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ, στο οποίο συμμετέχουν 23 επιστήμονες.
Ο ισπανός πρώην επίτροπος απεβίωσε σε ηλικία 68 ετών. Μας
κληροδότησε το πρόγραμμα που έδωσε την ευκαιρία σε εκατομμύρια φοιτητές
να ζήσουν σε μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα και να πάρουν κάτι πολύ περισσότερο
από γνώσεις. Ο πατέρας ενός από τους πιο επιτυχημένους θεσμούς της Ενωμένης
Ευρώπης και –άθελά του- ο «πατέρας» πολλών χιλιάδων παιδιών που
«γέννησε» το πρόγραμμα Erasmus, ο ισπανός πρώην επίτροπος Μανουέλ Μαρίν
πέθανε σε ηλικία 68 ετών. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ως
υφυπουργός Εξωτερικών αρμόδιος για τη σχέση με τις ευρωπαϊκές κοινότητες
ήταν επικεφαλής της ομάδας διαπραγμάτευσης για την ένταξη της Ισπανίας
στην ΕΟΚ που τελικά έγινε το 1986. Στη
συνέχεια, όπως αναφέρει το AFP, από το 1986 ως το 1999 είχε καταλάβει
σειρά θέσεων στην Κομισιόν, ενώ διετέλεσε επίτροπος για θέματα
Εκπαίδευσης. Από αυτήν ακριβώς τη θέση προώθησε το 1987 την
εφαρμογή του προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών Erasmus, το οποίο τιμά με
το όνομά του τον μεγάλο ολλανδό φιλόσοφο του 15ου-16ου αιώνα Ερασμο ο οποίος ταξίδευε σε όλη την Ευρώπη.
Φύλαξες την αγάπη σου, την Τέχνη σου, όπως φυλάει η μάνα το
μονάκριβο μωρό της, με σεβασμό. Ήσουν ένας ιερέας της Θεάς Μουσικής.
Ευσεβής, ευγενής, ευφυής, γνήσιος, αληθινός, απλός, κατανοητός,
διαβασμένος, ουσιαστικός, Άνθρωπος. Αυτός ήσουν, Παύλο...
Τι να σου πω βρε Παύλο… Κούκλος… Μέσα κι έξω… Βλέπω ξανά και ξανά τον
«Ασυμβίβαστο» του Ανδρέα Θωμόπουλου. Βλέμμα ευαίσθητο, φωνή μελωδική,
αντίληψη κοφτερή, στήσιμο που λέει «εδώ είμαι έλα να σε αγκαλιάσω, μη
φοβάσαι…». Λόγος σου καυστικός, σφάζεις με το βαμβάκι, απευθύνεσαι σε
όλους, σε ακούν πραγματικά λίγοι, σε αντιλαμβάνονται ακόμα λιγότεροι.
Επέλεξες την απομόνωση για να μην χάνεις το χρόνο σου αντιμετωπίζοντας
τις τρικλοποδιές των μικρών… Ήσουν μεγάλος και έξω από το σύστημα.
Ασυμβίβαστος, ανένταχτος, μοναχικός, αυτοεξόριστος, μοναδικός! Φύλαξες
την αγάπη σου, την Τέχνη σου, όπως φυλάει η μάνα το μονάκριβο μωρό της,
με σεβασμό. Ήσουν ένας ιερέας της Θεάς Μουσικής. Ευσεβής, ευγενής,
ευφυής, γνήσιος, αληθινός, απλός, κατανοητός, διαβασμένος, ουσιαστικός,
Άνθρωπος. Αυτός ήσουν Παύλο. Ή μήπως είσαι; Παύλε ζεις! (για να μην
κατακρεουργώ και τη γλώσσα…). Καθοδηγείς τη Ροκ, είσαι ο ασυνείδητος
Δάσκαλος. Σε όλους; Όχι βέβαια, μόνο εκείνους που δεν παριστάνουν τους
ξερόλες.Αποτραβήχτηκες στην άκρη σου για να δημιουργήσεις παρέα με τους
‘φίλους’ σου. Ερωτεύτηκες, αγάπησες και έπαιξες με τη φωτιά από επιλογή.
Δεν έριξες τις ευθύνες κάπου. Ανέλαβες αντρίκια την ευθύνη σου. Δεν
ξεχνούσες να θυμίζεις ότι «πρέζες υπάρχουν πολλές, η ηρωίνη σκοτώνει».
Ετη φωτός μπροστά από την εποχή σου. Όρθωσες ανάστημα ακόμα και σε
μεγάλες μορφές της ελληνικής μουσικής σύνθεσης, στο Θεοδωράκη και τον
Χατζιδάκι, υπενθυμίζοντάς τους ότι η απλότητα και η μνήμη είναι ό,τι
σημαντικότερο χαρακτηρίζει ένα δημιουργό. Ποιος; Εσύ! Ο Παύλος
Σιδηρόπουλος, ο δισέγγονος του Ζορμπά και ο ανιψιός της Έλλης Αλεξίου!
Αλητάκος από τη φύση σου, ωραίος αλητάκος, με ψυχή, αξιοπρέπεια,
αυτοσεβασμό, υγιή τσαμπουκά. Ένας επαναστάτης με αιτία, άποψη, θέση.
