Ήταν ξημερώματα 29ης Μαΐου του 2017, όταν ο πρώην πρωθυπουργός και επίτιμος πρόεδρος της
ΝΔ, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σε ηλικία 98 ετών άφησε την τελευταία του πνοή. Σημάδεψε
με την πολιτική του διαδρομή πολλές δεκαετίες δράσεις και έκλεισε μια ολόκληρη
εποχή. Ο τελευταίος μιας γενιάς πολιτικών που τουλάχιστον διακρινόταν για την
βαθυστόχαστη ανάλυση, την ευπρέπεια και την ρητορική κοινοβουλευτική δεινότητα.
Μπορεί κανείς να συμπαθή ή να αντιπαθή τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Αυτό είναι απόλυτα
φυσιολογικό. Είναι χαρακτηριστικό των μεγάλων ηγετών. Παραμερίζοντας τα συναισθήματα
υπάρχουν στοιχεία που αναγνωρίζονται δίκαια στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Ήταν πολιτικά
εύστοχος στις προβλέψεις του αλλά με την συνηθισμένη δυσκολία των πολιτικών που
λέγεται πράξη. Έζησε από κοντά όλα τα πολιτικά σπουδαία γεγονότα, μερικά από τα
οποία ήταν πρωταγωνιστής. Είχε την άνεση της ηγετικής παρουσίας αλλά και την
συμπεριφορά του τοπάρχη. Πολεμήθηκε σκληρά και σε πολλές περιπτώσεις άδικα. Ήταν
ευθύς, ψύχραιμος και πάντα σοβαρός και διαβασμένος.
Σε προσωπικό επίπεδο στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη πρέπει να βγάλουμε
το καπέλο. Έζησε πολύ και καλά. Έκανε μια μεγάλη οικογένεια και δέχθηκε πολλές οικογενειακές
όμορφες στιγμές. Χάρηκε τα παιδιά του σε υψηλά πολιτικά αξιώματα αλλά και άλλα
μέλη της οικογένειας του. Στο τέλος τον τίμησαν όλοι και του άξιζε τελικά. Αν θα
έπρεπε να επιλέξω μια στιγμή από τον πολιτικό βίο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη θα
επέλεγα την στάση του και τον λόγο του στη βουλή όταν δολοφονήθηκε άδικα ο γαμπρός
του, αείμνηστος Παύλος Μπακογιάννης. Έδειξε χαρακτηριστικά μεγάλου ηγέτη με σοφή
στάση. Τώρα το λόγο έχει η ιστορία για έναν πολιτικό βίο που τα είχε όλα.
Κώστας Ζουρδός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου