«Ένας άγγελος στα κεραμίδια»

Τα Χριστούγεννα έφτασαν και όπως μας συνήθισε τα τελευταία χρόνια ο εκπαιδευτικός Γιώργος Μπήτρος, έφτασε στην Αίγινα και η Χριστουγεννιάτικη ιστορία του.  Η 7^η φέτος , με τίτλο «Ένας άγγελος στα κεραμίδια», που κυκλοφόρησε πριν μια εβδομάδα. Μια καλαίσθητη έκδοση, 100 σχεδόν σελίδων, από το βιβλιοπωλείο «Λυχνάρι» τον Ισίδωρο και Ματίνα Ρούσσου και με εξώφυλλο έναν άγγελο του εικαστικού Ηλία Καπάνταη.
Εκπαιδευτικός στο επάγγελμα αλλά καλλιτέχνης στη ψυχή, ο Γιώργος Μπήτρος καταφέρνει μέσα από την γραφή του -τις ιστορίες του, τα θεατρικά σενάρια των παραστάσεων του και τα άρθρα του- να μας ταξιδέψει στα παλιά με νοσταλγία για ό,τι χάθηκε, να μας κάνει να γελάσουμε, να δακρύσουμε ή να αναθεωρήσουμε.
Τον συναντήσαμε μετά από πρόβες δυο θεατρικών παραστάσεων που ετοιμάζει, μια με τον Μορφωτικό Σύλλογο Αίγινας και μια με την Θεατρική Ομάδα Κυψέλης. Ακούραστος, χαμογελαστός και πάντα με το ιδιαίτερο χιούμορ του, προκαλεί για μια συζήτηση μαζί του:

​Νέλλη Πετροπούλου:  «Ένας άγγελος στα κεραμίδια». Ποια είναι η υπόθεση στη φετινή Χριστουγεννιάτικη ιστορία σου; μια νουβέλα που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες στην Αίγινα.

Γιώργος Μπήτρος: Σε ένα μικρό νησί​ ζει ένας ιερέας που μετά το θάνατο της παπαδιάς, ζει με τις αναμνήσεις και προσπαθεί να ξεπεράσει την απώλεια, έχοντας αφιερωθεί στους νησιώτες. Τις ημέρες των Χριστουγέννων, βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν μικρό πρόσφυγα που έχει βρει την εκκλησία σαν κρησφύγετο, με τη βοήθεια ενός άλλου παιδιού. ​Και αρχίζουν οι απορίες, πως ένας ξένος​ ή ένας αλλόθρησκος χωράει στα δικά μας Χριστούγεννα, πόσο χωράει στην καρδιά μας, ​στη ζωή μας. Έρχεται το δίλλημα, θα βοηθήσω έναν άνθρωπο από άλλο τόπο, άλλη θρησκεία, είναι ο άλλος απειλή για εμένα ή μήπως είναι ένα παράθυρο να γνωρίσω έναν άλλο κόσμο;
Το τέλος, μας αφήνει να αναρωτηθούμε αν άραγε υπήρξε αυτός ο άνθρωπος ή ήταν ένας άγγελος ο οποίος έρχεται να δοκιμάσει και να βάλει σε κρίση τα αισθήματα μας, τα Χριστούγεννά μας;  Τελικά, έρχεται για να μας ξεβολέψει από την καθημερινότητα μας, από το πως έχουμε μάθει να διαπραγματευόμαστε τα συναισθήματα, τις ευχές, το τραπέζι μας.

Ν.Π.: Υπήρξε κάποιο ερέθισμα για την έμπνευση αυτής της ιστορίας;

Γ.Μ.: Μια Πρωτοχρονιά με φοβερή κακοκαιρία καθόμουν στο Αιάκειο και είδα να έρχεται ένα θαλάσσιο ταξί από το Αγκίστρι. Βουτούσε στα κύματα και χανόταν. Όταν κατάφερε να φτάσει είδα να βγαίνει από μέσα, θαλασσοδαρμένος,  ο π. Ελευθέριος. Αυτό που ζει ο παπα Λευτέρης, στο καθημερινό πήγαινε- έλα, 18 χρόνια τώρα, Αίγινα- Αγκίστρι, , ώστε να εξυπηρετήσει τους νησιώτες.
Έχουμε πολλές τέτοιες φιγούρες ορθόδοξων παπάδων που είναι δίπλα στους λαϊκούς  ανθρώπους του νησιού τους. Θα  μπορούσε να μας θυμίσει τον παπά στη "Μανταλένα".
​Μέσα σε αυτή την ιστορία έχουμε μια ηθογραφία κάποιων ανθρώπων, οι οποίοι​ έρχονται σε επικοινωνία με τον πάπα, συμμετέχουν στα δρώμενα, ο καθένας με βάση τη θέση που έχει μέσα στην κοινωνία. Εκεί αναπτύσσονται κάποιες κόντρες για το τι μπορεί να υπάρχει μέσα στο ναό και κατά πόσο ο ναός μπορεί να είναι ένα κρησφύγετο. Δοκιμάζεται η ανεκτικότητα και η ανοιχτοσύνη στα μυαλά, που έχει δείξει αυτός ο νέος παπάς απέναντι στο διαφορετικό. Αυτό διαπραγματεύεται το βιβλίο.

Ν.Π.: Πως έγινε η αρχή γι αυτές τις Χριστουγεννιάτικες  ιστορίες, ποια ήταν η αφορμή;

Γ.Μ.: Ξεκίνησα για να ζεστάνω αυτές τις μέρες. Σε όλους μας αρέσει να διαβάσουμε μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία και σκέφτηκα πως δεν έχουμε καινούργιες. Και ήρθε η πρώτη, το «Δύο παρά …είκοσι». Την επόμενη χρονιά συνάντησα την κ. Φλώρα Αλυφαντή και μου είπε, φέτος δεν θα έχουμε ιστορία; Κι έτσι έφτιαξα και την δεύτερη, το «Χαρά Θεού».
Αντλώ από παιδικά μου Χριστούγεννα στον Πειραιά όπου έζησα, αλλά και από τις επισκέψεις μου στην Αίγινα έχουν αποτυπωθεί πολλά. Εκείνα τα παλιά στολίδια στις βιτρίνες των μαγαζιών, στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο της θείας μου, όπως και εκείνες οι πυραμίδες από κουραμπιέδες και μελομακάρονα στου Παγούδη. Βέβαια δεν εκτυλίσσονται  όλες οι ιστορίες στον Πειραιά και στην Αίγινα. Η «Χρυσαφένια» είναι μια ιστορία στην Αμοργό και το «Μαίρη Christmas» στη Νάξο.

Ν.Π: Να αφήσουμε τις ιστορίες σου και να πάμε στον Γιώργο; Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου  συγγραφείς;

Γ.Μ.: Ο πιο αγαπημένος μου είναι ο Γιάννης Ξανθούλης, είμαι πάντα ο πρώτος που θα πάρω από το Λυχνάρι το νέο του βιβλίο. Επίσης, η Βαμβουνάκη, η Φακίνου, ο Ισίδωρος Ζουργός και ο Γιάννης Μακριδάκης από τη Χίο.

Ν.Π.: Όσοι ζούμε στην Αίγινα γνωρίζουμε ότι γράφεις πολλά. Γιατί γράφεις;

Γ.Μ.: Γράφω γιατί μου αρέσει να γράφω, όχι για να δώσω μηνύματα. Όταν γράφεις ματώνεις, βγαίνουν συναισθήματα, βιώματα, καταστάσεις. Δεν ελέγχεται το χέρι φεύγει μόνο του, είναι μαγικό, θα έλεγα ιερό. Είναι πολύ, πολύ δημιουργικό.

Ν.Π.: Είναι για σένα το γράψιμο μια μορφή επικοινωνίας;

Γ.Μ.: Και βέβαια είναι. Όταν βλέπεις ανθρώπους που προσπαθούν να ερμηνεύσουν τη σκέψη σου, που συγκινούνται μέσα από αυτό που γράφεις ή, που βλέπουν γνωστές τους καταστάσεις στα κείμενά σου, κυρίως στα θεατρικά.

Ν.Π. : Εκτός από την φαντασία τι άλλο χρειάζεται για να γράψει κανείς μια νουβέλα ή ένα σενάριο.

Γ.Μ.: Εκτός από το χρόνο που πρέπει να διαθέτεις, χρειάζεται η κατάλληλη στιγμή που θα σου δώσει το ερέθισμα να βγάλεις αυτά που έχεις μέσα σου, βιώματα, ιδέες. Αλλά και η κατάλληλη ψυχολογική κατάσταση, που μπορεί να βρεθείς μέσα από κοινωνικές συμπεριφορές, προβλήματα, συναισθήματα κλπ.  Οι καλύτερες και πιο αποδοτικές στιγμές για μένα, είναι οι ώρες του ταξιδιού. Σε αυτό το μικρό ταξίδι Αίγινα-Πειραιά, μέσα στα καράβια, έχω γράψει πολλά θεατρικά και ιστορίες.
Δεν ξέρω αν ήμουν στον Πειραιά ή στην Αθήνα, αν θα τα έγραφα όλα αυτά. Η Αίγινα είναι ένας χώρος που εμπνέει για δημιουργία. Όχι γιατί δεν έχεις τι να κάνεις, είναι ο μικρός τόπος, τα ερεθίσματα που σου δίνει, έχεις ησυχία, καλή ποιότητα ζωής. Η Αίγινα έχει μια ενέργεια, γι αυτό θεωρώ ότι έχει τόσους καλλιτέχνες. Κάτι βοηθάει εδώ ώστε τόσοι άνθρωποι να ασχολούνται με τον πολιτισμό. Βέβαια, υπάρχει πολιτισμός και πολιτισμός στην Αίγινα…

Ν.Π.: Σε δυο μέρες είναι Χριστούγεννα. Ποια είναι η ευχή σου;

Γ.Μ.: Μια ευχή για τις μέρες που έρχονται, είναι να έχουν οι καρδιές μας, όχι μόνο κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, αλλά όλο το χρόνο τη θαλπωρή, τη ζεστασιά  και την απλότητα της Φάτνης.


Στο οπισθίφιλο του νέου του βιβλίου, διαβάζουμε:
...Που πέταξε η αγάπη μας;
Που ταξίδεψε η ειρήνη μας;
Που γκρεμοτσακίστηκε η συμφιλίωση;
Που σκάλωσε η φιλία μας;
Που έσβησε το φως;
Του ευχόμαστε το δικό του "φως" να μη σβήσει ποτέ, να το χαρίζει πάντα στην Αίγινα και τους μαθητές του.

Νέλλη Πετροπούλου

Πηγή: aeginalight.gr