Ο Άγιος Πορφύριος και ο Αντρέας...

Κατανοώ πως στο ανάγνωσμα αυτού του τίτλου θα σας έχουν γεννηθεί πολλές απορίες και ερωτηματικά. Πως μπορεί να συνδέετε ο Άγιος Πορφύριος με τον φίλο μας τον Αντρέα Μπούχλα;   Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ο όσιος  Πορφύριος,  γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1906 , στην Εύβοια, στο χωριό Άγιος Ιωάννης της επαρχίας Καρυστίας. Οι γονείς του, Λεωνίδας Μπαϊρακτάρης και Ελένη ήταν ευσεβείς και φιλόθεοι άνθρωποι. Ο πατέρας του, μάλιστα, ήταν ψάλτης στο χωριό και είχε γνωρίσει προσωπικά τον Άγιο Νεκτάριο. Η οικογένειά του ήταν πολυμελής και οι γονείς, φτωχοί γεωργοί, δυσκολεύονταν να τη συντηρήσουν. Γι’ αυτό ο πατέρας υποχρεώθηκε να φύγει στην Αμερική, όπου δούλεψε στην κατασκευή της διώρυγας του Παναμά. Ο Πορφύριος ( Ευάγγελος τότε ) ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας. Φύλαγε πρόβατα στο βουνό και είχε παρακολουθήσει μόνο την πρώτη τάξη του δημοτικού, όταν αναγκάστηκε και αυτός λόγω της μεγάλης φτώχειας να πάει στη Χαλκίδα για να δουλέψει. Ήταν μόλις επτά χρονών. Εργάστηκε δύο τρία χρόνια σ ἕνα κατάστημα. Μετά πήγε στον Πειραιά, όπου δούλεψε δύο χρόνια στο παντοπωλείο ενός συγγενούς. Στα δώδεκα του χρόνια έφυγε κρυφά για το Άγιον Όρος. Η χάρις του Θεού τον οδήγησε στην καλύβη του Αγίου Γεωργίου Καυσοκαλυβίων και στην υποταγή δύο Γερόντων, του Παντελεήμονος, ο οποίος ήταν και πνευματικός, και του Ιωαννικίου, αδελφών κατά σάρκα. Αφοσιώθηκε στους δύο Γέροντες, που κατά κοινή ομολογία ήταν ιδιαίτερα αυστηροί, με μεγάλη αγάπη και με πνεύμα απόλυτης υπακοής. Έγινε μοναχός σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών και πήρε το όνομα Νικήτας. Μετά από δύο χρόνια έγινε μεγαλόσχημος. Λίγο αργότερα ο Θεός του δώρισε το διορατικό χάρισμα.


Στα δεκαεννέα του χρόνια ο Γέροντας αρρώστησε πολύ σοβαρά, γεγονός που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει οριστικά το Άγιον Όρος. Επέστρεψε τότε στην Εύβοια, όπου εγκαταβίωσε στη Μονή του Αγίου Χαραλάμπους Λευκών. Ένα χρόνο αργότερα, το έτος 1926 σε ηλικία είκοσι ετών, χειροτονήθηκε ιερέας στον Άγιο Χαράλαμπο Κύμης από τον Πορφύριο Γ’ , Αρχιεπίσκοπο Σινά, ο οποίος του έδωσε το όνομα Πορφύριος. Στα είκοσι δύο του έγινε πνευματικός-εξομολόγος και λίγο αργότερα αρχιμανδρίτης. Μετά από πολλές περιπέτειες το καλοκαίρι του 1979  εγκαταστάθηκε στο Μήλεσι Αττικής με το όνειρο να χτίσει μοναστήρι. Εκεί ζούσε στην αρχή σε ένα τροχόσπιτο κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες και μετά σε ένα απέριττο κελλάκι από τσιμεντόλιθους, όπου και υπέμενε αγόγγυστα τις πολλές δοκιμασίες της υγείας του. Το 1984  μεταφέρθηκε σε κτίσμα του υπό ανέγερση μοναστηριού, για την ολοκλήρωση του οποίου ο Γέροντας, παρόλο που ήταν πολύ άρρωστος και τυφλός, εργαζόταν ακατάπαυστα και ακαταπόνητα. Με τη θεμελίωση του Καθολικού της Μονής Μεταμορφώσεως, στις 26 Φεβρουαρίου 1990 αξιώθηκε να δει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα. Τα τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του άρχισε να προετοιμάζεται για την κοίμησή του. Επιθυμούσε να αποσυρθεί στο Άγιον Όρος, στα αγαπημένα του Καυσοκαλύβια, όπου μυστικά και αθόρυβα, όπως έζησε, θα έδιδε την ψυχή του στο Θεό. Πολλές φορές τον άκουσαν να λέει: «Επιδιώκω και τώρα που εγήρασα να πάω και να πεθάνω εκεί πάνω». Πράγματι, τον Ιούνιο του 1991 προαισθανόμενος το τέλος του, και μη θέλοντας να κηδευθεί με τιμές, αναχώρησε για το καλύβι του Αγίου Γεωργίου στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου είχε καρεί μοναχός πριν από περίπου 70 χρόνια και στις 4:31΄ το πρωί της 2ας Δεκεμβρίου 1991 παρέδωσε το πνεύμα στον Κύριο, που τόσο αγάπησε στη ζωή του. Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου προχώρησε η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατά την συνεδρίαση της 27ης Νοεμβρίου 2013.

Το καλοκαίρι του 1990 είχαμε πάει στην κατασκήνωση της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς στο Καπανδρίτι Αττικής σε κατασκηνωτική περίοδο αγοριών λυκείου. Αρχηγός της κατασκήνωσης ήταν ο Πρωτοσύγκελος της Μητροπόλεως π. Ιγνάτιος Γεωργακόπουλος ( σημερινός Μητροπολίτης Δημητριάδος ) και υπαρχηγός ο π. Γεώργιος Γεωργακόπουλος. Ήμασταν από τα μεγαλύτερα παιδιά της κατασκήνωσης και ουσιαστικά πραγματοποιούσαμε τη τελευταία μας  περίοδο γιατί αρκετοί από εμάς υπήρξαμε ομαδάρχες σε παιδιά μικρότερων ηλικιών. Ομαδάρχης μας ήταν ο π. Συμεών Βενετσιάνος. Στην ομάδα μας ήταν ο Μάρκος Φουντωτός, ο Γιάννης Σκυλλάς, ο Σταύρος Πέτρου, Κώστας Παγώνης, ο Αντρέας Μπούχλας, ο Χρήστος  Τάχιας και άλλοι. Είχαμε προγραμματίσει να επισκεφτούμε τον γέροντα Πορφύριο ως ομάδα στο μοναστήρι του στο Μήλεσι Αττικής μερικά χιλιόμετρα από την κατασκήνωση μας. Μερικές ώρες πριν επισκεφτούμε τον όσιο Πορφύριο ο Αντρέας είχε αισθανθεί κάποιες ενοχλήσεις στην κοιλιακή χώρα και ο Π. Γεώργιος που τον είχε δει αποφάσισε πως η ενόχληση δεν ήταν ανησυχητική και πιθανόν να ευθυνόταν η «υπερβολική κατανάλωση του πρωινού». Λίγα λεπτά πριν μπούμε στο μικρό πουλμανάκι που θα μας οδηγούσε στο μοναστήρι του όσιου Πορφυρίου και παρά τις έντονες αντιρρήσεις του Αντρέα αποφασίσαμε να ακυρώσουμε την επίσκεψη για να μεταβεί εκείνος στο πλησιέστερο νοσοκομείο για έναν προληπτικό-έτσι νομίζαμε-έλεγχο της υγείας του. Αντί για την εκδρομή ό Αντρέας πήγε στο νοσοκομείο που διαπιστώθηκε ότι έπρεπε εσπευσμένα να χειρουργηθεί σε επέμβαση σκωληκοειδίτιδας. Με δεδομένο ότι η μετακίνηση μας και η επίσκεψη στον γέροντα Πορφύριο θα κρατούσε τέσσερις με πέντε ώρες καταλαβαίνει κανείς τι θα είχε συμβεί στην υγεία του Αντρέα αν είχαμε πραγματοποιήσει αυτήν την επίσκεψη. Όλα στο τέλος πήγανε καλά ο Αντρέας χειρουργήθηκε και ανάρρωνε στερώντας βέβαια από εμάς την χαρά της παρουσίας του στις υπόλοιπες ημέρες που έμεναν για να ολοκληρωθεί η κατασκηνωτική περίοδο.

Την επόμενη χρονιά ο  όσιος Πορφύριος αναπαύτηκε και έτσι δεν είχαμε την δυνατότητα να συνομιλήσουμε μαζί του όσο ήταν εν ζωή. Όμως δεν είχαμε καμία απορία για την αγιότητα του γιατί όλοι πιστεύαμε πως οι θαυματουργικές του ενέργειες απέτρεψαν τις πιθανόν αρνητικές συνέπειες στην υγεία του Αντρέα. Ο όσιος Πορφύριος είχε δουλεύσει στην νεότητα του για δύο χρόνια στον Πειραιά και ίσως «χρωστούσε» την θαυματουργική του παρουσία στη ζωή ενός πειραιώτη και κατά συνέπεια στη ζωή όλων μας.

Κώστας Ζουρδός