Σταυρωμένη Μαρτυρία

                                   Ο αείμνηστος Πρωτοπρεσβύτερος Σπυρίδων Συρίγος

Με τον Πατέρα Σπυρίδωνα μας έδενε μια ιδιαίτερη σχέση γιατί ήταν συμμαθητής με τον πατέρα μου και συνομιλούσαν τακτικά όταν οι υποχρεώσεις τους το επέτρεπαν. Ήταν εκείνος που σήκωνε τους φραγμούς σε κάθε αρχικό δισταγμό που μπορεί να έχει ένας γονιός όταν το παιδί του δραστηριοποιείτε στον χώρο της εκκλησίας. Συνομιλούσαμε με κάθε ευκαιρία και πάντα διαπίστωνα την ευθύτητα του λόγου του κα την αγέρωχη στάση του. Επιβλητικός, κατανυκτικά απλός με μια έμφυτη λαϊκότητα που δεν στερούταν ευγένεια και τρόπους. Μπορούσε να μιλάει με παράγοντες του εφοπλιστικού χώρου και την άλλη στιγμή να προστρέχει στο προσκεφάλι μιας άρρωστης ηλικιωμένης κυρίας ή να βρίσκετε στο πνευματικό κέντρο για να επιμεληθεί είδη ανάγκης για τους πονεμένους αδερφούς. Στοργικός και τρυφερός πατέρας αγωνιούσε και αγωνιζόταν για την προκοπή των παιδιών του και για την ενδυνάμωση τους στα πλοκάμια ενός άδικου κόσμου. Είχε την αγωνία του κάθε πατέρα το να μπορούν να σταθούν τα παιδιά του στη ζωή όταν εκείνος δεν θα είναι παρόν. Μακριά από τα γρανάζια της εξουσίας και από όλα τα επιτηδευμένα καλοπιάσματα των επιφανών. Τον ενδιέφεραν ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι και η πνευματική προκοπή τους,  ένιωθε χαρούμενος όταν νέες γενιές κληρικών έβγαιναν στο προσκήνιο. Επιζητούσε τη διαδοχή την χαιρόταν. Είχε ιδιαίτερη αδυναμία στον Πατέρα Καλλίνικο Μαυρολέων και στον Πατέρα Συμεών Βενετσιάνο και δήλωνε ευτυχισμένος και υπερήφανος όταν λειτουργούσε μαζί τους. Δεν τον ενδιέφεραν τα πλουμιστά άμφια και κυκλοφορούσε με ένα απλό ράσο που δεν έκρυβε την αρχοντιά του. Πίστευε πως μια  ζωντανή εκκλησία πρέπει να έχει πάντα τον τελευταίο λόγο στη ζωή του πιστού σε όποια πράξη και αν έχει προβεί , θεώρηση που έδειχνε τη βαθειά του θεολογική κατάρτιση που δεν πήγαζε από στείρους ακαδημαϊσμούς αλλά από την εμπειρία ζωής. Μια ζωντανή εκκλησία που θα αποτελεί το «αλάτι της γης » και θα ενοχλεί επίμονα τις πληγές της για να τις καθαγιάσει. Δεν επιζητούσε τα ταπεινόφρονα σχήματα αλλά την γόνιμη εσωτερική ταπείνωση που μπορεί να προσκαλέσει το θαύμα. Σήκωσε το δυσκολότερο σταυρό του μαρτυρίου με πίστη στον θεό και καρτερικότητα που μπορεί να συμβεί σε έναν γονιό που δεν είναι άλλος από την απώλεια του παιδιού του (ο γιος του Γιώργος έφυγε πολύ νέος-συμμαθητής του Π.Καλλίνικου Μαυρολέων). Η σταυρική του μαρτυρία αποτελεί παράδειγμα στο σήμερα που η ζωή μοιάζει  σαστισμένη μητέρα που δεν μπορεί να θρέψει τα παιδιά της και που για να ανασηκωθεί πρέπει να κοιτάξει στα παραδείγματα του παρελθόντος  που έβαλαν τις σκαλωσιές που στερέωσαν και τη δικιά μας ζωή.