FOCO

                         Όταν το μια επιχείρηση συναντάται με μια ποδοσφαιρική ομάδα γειτονιάς

Η ποδοσφαιρική ομάδα FOCO ίσως έχει κατακτήσει μια μοναδική πρωτοτυπία πανελλαδικά όντας η μόνη(;) ομάδα γειτονίας που είχε ποδοσφαιρική αμφίεση. Και αυτό δεν ήταν λίγο για την εποχή που καλά-καλά ούτε οι ερασιτεχνικές ομάδες είχανε κατακτήσει κάτι τέτοιο Δεν ξέρω αν τα ποδοσφαιρικά επιτεύγματα και οι αθλητικές επιδόσεις της αύξησαν τις πωλήσεις της εταιρίας αλλά στα μαθητικά πηγαδάκια και στις παρέες το όνομα FOCO συζητιόταν. Αυτό βέβαια είχε καταστεί δυνατόν και από τη κόντρα με τον αιώνιο αντίπαλο, την ομάδα του Αγίου Βασιλείου. Αλλά ας τα δούμε τα πράγματα από την αρχή για του μη γνωρίζοντες.

 Τη ποδοσφαιρική ομάδα FOCO την είχε ιδρύσει ο Στέλιος Ρουκουνάκης και αυτός είχε εξασφαλίσει τη χορηγία των φανελών που βέβαια διαφήμιζαν έναν θερμοσίφωνα! Για να ενδυναμώσει όμως η φήμη της FOCO χρειαζόταν και ένας άξιος αντίπαλος και δεν άργησε να βρεθεί και ήταν η ομάδα του Αγίου Βασιλείου που είχε συστήσει ο Γιώργος Φραντζής και ο Νίκος Παναγοηλιόπουλος. Για να είμαστε από την αρχή ειλικρινείς, αν οι δύο ομάδες έπαιζαν έξι ποδοσφαιρικά παιχνίδια η ομάδα του Αγίου Βασιλείου θα κέρδιζε τουλάχιστον τα τέσσερα, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Σε κάθε παιχνίδι στην πλατειά του Αγίου Βασιλείου γινόταν χαλασμός. Τα σκαλιά του Ναού γέμιζαν από πιτσιρικάδες  ( υποστήριζαν τη FOCO ένεκα ότι τους έκανα κατηχητικό βλέπεις ) που ζητωκραύγαζαν, και από κορίτσια ( υποστήριζαν την ομάδα του Αγίου Βασιλείου αλλά δεν βρίσκω τον λόγο) που έβρισκαν την ευκαιρία να μας κάνουν τρελή καζούρα. Θυμάμαι τα γέλια της Μαρίας, της Ειρήνης, της Γραμματικής ( η μόνη που υποστήριζε τη FOCO γιατί ο Στέλιος ήταν αδερφός της) της Τζοβάνας, της Ειρήνης της Νότας και τόσες άλλες. Από το καφενείο του Μάκη οι θαμώνες μαζευόντουσαν στα κάγκελα της εκκλησίας για να δουν το παιχνίδι, με πρώτο και καλύτερο τον μακαρίτη Αχιλλέα Γραμματικόπουλο που έδινε και συμβουλές με ιδιαίτερη προτίμηση στην ομάδα του Αγίου Βασιλείου. Αλλά και η FOCO δεν έμενε χωρίς καθοδήγηση την οποία έβρισκε στο πρόσωπο του κύριο Θωμά  Δήμου που άφηνε το πρακτορείο ΠΡΟΠΟ στον αυτόματο ( τότε ήταν στη Μητρώου εκεί που είναι σήμερα το Φαρμακείο) και μάλιστα παθιαζόταν και ιδιαίτερα ( τώρα γιατί υποστήριζε την FOCO το καταλαβαίνετε πρακτορείο είχε την έκπληξη κυνηγούσε) με τις φωνές του πολλές φορές να ακούγονται μέχρι τη πλατεία φρεαττύδος. Εκείνος που δεν συμμετείχε καθόλου σε αυτό το πανηγύρι ήταν το ανθοπωλείο του Σπύρου Πολύανθου ( τότε βρισκόταν εκεί που είναι σήμερα το πρακτορείο του Στάθη Δήμου) γιατί οι τζαμαρίες του μαγαζιού κινδύνευαν με ξήλωμα αν δεν προλάβαινε να κατεβάσει τα ρολά ( ανακουφιζόταν μόνο όταν δεν έπαιζε ο Μάρκος). Αυτές οι αλησμόνητες ποδοσφαιρικές συναντήσεις ξεκινούσαν το απόγευμα και τελείωναν όταν το σκοτάδι δεν επιτρέπει τη τέλεση παιχνιδιού αλλά κλοτσοπατινάδα ( που γινόταν ούτος η άλλος) ή όταν το σκορ ευνοούσε την μία ή την άλλη ομάδα. Όπως καταλαβαίνετε ο ποδοσφαιρικός χρόνος πήγαινε περίπατο. Και όσο για κανόνες εκτός από τους προδιαγεγραμμένους είχαμε καθιερώσει και δικούς μας όπως το περιβόητο στα τρία κόρνερ πέναλτι ( μετά σοβαρευτήκαμε και το ακυρώσαμε ). Όπως προανέφερα το ποιος θα ήταν ο νικητής  δεν είχε πάντα και πολύ σημασία αλλά ο χαβαλές που ακολουθούσε μετά για τους ηττημένους και οι κερασμένες πορτοκαλάδες ή τα παγωτά που θα έπρεπε να πληρώσει από το ψιλικατζίδικο της κυρίας Γεωργίας. Στο τέλος καταλήγαμε όλοι σαν μια παρέα στα σκαλιά του Ναού η στα πεζούλια ταλαιπωρώντας ένα σουβλάκι.

Στην παράσταση αυτή υπήρχαν βέβαια και πρωταγωνιστές. Στη FOCO έπαιζαν: ο αέρινος και με στυλ μπαλέτου Στέλιος Ρουκουνάκης (  ήξερε ποδόσφαιρό ) που ήταν απόλαυση να τον βλέπεις να κοντρολάρει τη μπάλα με το στήθος. Αν τις ποδοσφαιρικές μας συναντήσεις της έβλεπε ο Αλέξης Κωστάλας σε κάθε κοντρόλ του Στέλιου με το στήθος θα σήκωνε το ταμπελάκι με τον βαθμό 10. Μορφή της ομάδας αυτό που λέμε στη ποδοσφαιρική πιάτσα «μπαλαδόρος» ήταν ο Γιάννης Σκυλλάς γνωρίζοντας πολλά «κιλά» μπάλα με απίστευτη τόλμη (θα έλεγα θράσος αλλά τον αγαπώ) και  φαντασία που καλπάζει και εντός και εκτός γηπέδου. Ο Γιάννης ήταν ικανός για ένα περιστατικό να σου παρουσιάσει διαδοχικά τέσσερις εκδοχές και να τις πιστέψεις και τις τέσσερις. Μεγάλη του  αγωνία αν παίζει καλύτερη μπάλα από εμένα, ελπίζω να το έχει ξεπεράσει. Στη FOCO είχαμε έναν από τους καλύτερους τερματοφύλακες της περιοχής (ευτυχώς) τον Αντώνη Καγιάση που βουτούσε σαν γατί στο τσιμέντο της πλατείας. Στην άμυνα υπήρχαν οι ογκόλιθοι Σταύρος Ζερβός, Ευθύμης Βέτσικας και Γιώργος Καλαϊτζής. Στο κέντρο σταθερή αξία ο Μάρκος Φουντωτός μαζί με τον Παναγιώτη Ξενάκη που όταν δεν βαριόταν ή πεινούσε (μπορούσε να τα κάνει και τα δύο μαζί ταυτόχρονα) ήταν πολύτιμος. Ο Νίκος Τέλιος με το εκπληκτικό τρικολόρ παντελονάκι που στα κέφια του ήταν απροσπέλαστος. Μαζί μας αλλά δυστυχώς όχι τακτικά έπαιζε και ο Νίκος Καλαιτζής που μπορούσε να αλλάξει τις ισορροπίες και να διαμορφώσει το αποτέλεσμα υπέρ μας. Ο Νίκος ήταν ένας καταπληκτικός αμυντικός μέσος που έτρεχε ακατάπαυστα ( δεν ησύχαζε ούτε και στο ημίχρονο). Εγώ είχα την ατυχία λόγω θέσης παίζοντας αριστερά να πέφτω πάνω στον Νίκο Παναγοηλιόπουλο που και στη κανονική άπλα ενός γηπέδου δεν μπορούσες να τον περάσεις πόσο μάλλον στα περιορισμένα μέτρα μιας πλατείας. Και αν αυτό συνέβαινε κινδύνευες να σε πετάξει ανάσκελα στον κήπο του Ναού. Όπως καταλαβαίνετε περισσότερο έκανα τον Πολύανθο παρά τον ποδοσφαιριστή.

Στην ομάδα του Αγίου Βασιλείου έπαιζαν: ο ασυναγώνιστος Γιώργος Φραντζής με το αστείρευτο πάθος και την ενεργητικότητα. Ο Γιώργος δεν ήθελε να χάνει ούτε και στο subbuteo (αν και εκεί η ανωτερότητα μου ήταν εμφανείς, έτσι Γιώργο;) και τα έδινε όλα ακόμα και στο τελευταίο λεπτό. Ο Νίκος Παναγοηλιόπουλος που στην άμυνα ήταν «μπετόν» και κυρίως στα ψηλά. Η μεγάλη «μπαλαδόφατσα» που λέγετε Μιχάλης Δημητροκάλης που δεν του έπαιρνες την μπάλα με τίποτα. Η σταθερή ποδοσφαιρική αξία του Μιχάλη Κρητικού. Το ταπεραμέντο του Γιώργου Δήμου και του Στέφανου Μανούση. Και οι μεγάλες ικανότητες ενός τερματοφύλακα που τον έλεγαν Γιώργο Βάλσαμο.

Τώρα που φτάνω στο τέλος αυτoύ του κείμενο το παραδέχομαι το «κανιβάλισα» λίγο. Μα ήταν ωραία όλα τούτα τότε. Από τα λίγα κείμενα που σκεφτόμουν και χαμογελούσα, γαλήνευα. Έγιναν πραγματικά σπουδαίες ποδοσφαιρικές συναντήσεις εκεί στο «τσιμεντένιο» του Αγίου Βασιλείου. Αλλά το κυριότερο ήταν ένα αληθινό πανηγύρι χαράς.

Σαν να ακούω τη μπάλα να κατρακυλάει στο τσιμέντο. Η πέτρα τοποθετείτε για δοκάρι και τα σκαλιά έχουν γεμίσει με παιδιά. Ο κύριος Μάκης δεν προλαβαίνει να σερβίρει καφέδες στους θαμώνες που αγωνιούν και δεν θέλουν να χάσουν φάση. Η κυρία Γεωργία βάζει το καφάσι με τις πορτοκαλάδες στο ψυγείο, πρέπει να παγώσουν για τον νικητή. Έτοιμοι. Ο Γιώργος (Φραντζής) με χτυπάει στην πλάτη, του κλείνω το μάτι. Ποιος κάνει σέντρα; Κορώνα η γράμματα;

Κώστας Ζουρδός