Ένας άνθρωπος, πραγματικό “Θεού – Δώρο”!

Στην μνήμη της αλησμόνητης γυναίκας, μητέρας, συζύγου και αληθινής χριστιανής                  Θεοδώρας Λαμπρινούδη.

Α! ΜΕΡΟΣ

 

Πέρασαν μέρες από τότε που σου είπαμε το τελευταίο αντίο. Πέρασαν χιλιάδες σκέψεις για το αν έπρεπε να γράψω κάτι για εκείνη. Ίσως η δυνατότητα της καρδιάς που δεν αποδέχεται το τετελεσμένο. Ίσως η θύμηση που είναι τόσο ζωντανή. Ίσως η ελπίδα πως θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα ακούσω την γλυκιά σου προσφώνηση και το γεμάτο χαμόγελο σου. Από την άλλη τι να πρώτο γράψω για εκείνη με την τόσο σπουδαία ζωή. Τελικά το τελευταίο είναι εκείνο που επικράτησε. Πρέπει σε εκείνους που πρέπει να μάθουν όσα η μνήμη μου επιτρέπει για εσένα. Πρέπει σε αυτό το σήμερα που αρνείται τις οικογενειακές αξίες να φανεί ένας φάρος ελπίδας στην πράξη που ήταν η ζωή σου. Μια ζωή σαν μυθιστόρημα που δεν είμαι ικανός να ξεδιπλώσω αλλά θα τολμήσω, γιατί το αξίζεις, γιατί στο χρωστάω, όπως και τόσα άλλα. Αγαπημένη μου Θεία, ξεχωριστή μου Νονά!

Αληθινός πνευματικός καρπός του Αγίου Νεκταρίου.

 

Η προγιαγιά της Θεοδώρα Οικονόμου ( το γένος Καλαμαρά) είχε τρία παιδιά τον Σωτήρη, την Μαριάνθη (μητέρα της) και την Δέσποινα και κάθε μέρα κατέβαινε στην προκυμαία του λιμανιού της Αίγινας και περίμενε τον άντρα της Ευάγγελο Οικονόμου, να γυρίσει από το ταξίδι που έκανε για να συντηρήσει την οικογένεια του καθώς ήταν σφουγγαράς. Τα μπάρκα του ήταν μακράς διάρκειας, κοντά στους 4 μήνες μα τώρα είχε αργήσει περισσότερο και η αγωνία την είχε στοιχειώσει. Μια εσωτερική πληροφορία της μαύριζε την ψυχή και δεν άργησε να επιβεβαιωθεί. Το καΐκι επέστρεψε αλλά χωρίς τον άντρα της. Οι πληροφορίες ήταν συγκεχυμένες. Το καΐκι μάζευε σφουγγάρια στην Σκόπελο και ο άντρας της πνίγηκε εκεί. Από ανθρώπινο λάθος ή από το σκληρό παιχνίδι της μοίρας. Η Θεοδώρα Οικονόμου έμεινε μόνη με τρία ανήλικα παιδιά, όπως προαναφέραμε τον Σωτήρη σε ηλικία 8 ετών, την Μαριάνθη σε ηλικία 6 ετών και την Δέσποινα σε ηλικία 4 ετών. Ήταν το 1912, στην Αίγινα. Η οικογένεια εκτός από τον πόνο της απώλειας είχε και προβλήματα σοβαρού βιοπορισμού και παρά τις μεγάλες προσπάθειες του χωριού Χαλασμένης (σημερινής Κυψέλης) Αιγίνης δεν μπορούσε να ανταποκριθεί. Τότε όλοι πρότειναν την μόνη ενδεδειγμένη λύση. Τα ορφανά να τα αναλάβει ο Δεσπότης. Ο Πενταπόλεως Νεκτάριος. Για τρία ολόκληρα χρόνια ο Άγιος Νεκτάριος βοηθούσε την οικογένεια με χρήματα και τρόφιμα που έστελνε από το μοναστήρι της Αγίας Τριάδας που μόλις είχε ιδρύσει με συμπαραστάτη την πεθερά της Θεοδώρας Οικονόμου, της Δέσποινας Οικονόμου, μητέρας του αδικοχαμένου άντρα της που είχε φήμη αγίας γυναίκας. Τρία χρόνια μετά τον θάνατο του άντρα της η Θεοδώρα Οικονόμου αρρώστησε με πνευμονία και πέθανε σε ηλικία 33 ετών. Στην ίδια ηλικία που πέθανε και ο άντρας της. Άφησε πίσω της τα τρία ορφανά. 

 

Ο Άγιος Νεκτάριος ανέλαβε τα έξοδα της εξόδιου ακολουθίας και έστειλε στην κηδεία μια αντιπροσωπεία από τρεις μοναχές και μια ευσεβή χήρα που ζούσε στο μοναστήρι, την αείμνηστη Πετρωνία Κοκονέζη που είχε χάσει τα δύο της παιδιά ηλικίας 18 και 20 ετών από φυματίωση και ο Άγιος την φιλοξενούσε στο μοναστήρι σε ένα δωμάτιο που είναι σήμερα το ηγουμενείο. Η αντιπροσωπεία αυτή παρακολούθησε την κηδεία και διαπίστωσε το δράμα των τριών ορφανών. Επέστρεψαν στο μοναστήρι και διηγήθηκαν στον Άγιο Νεκτάριο και στην Άγια Ηγουμένη Μοναχή Ξένη όλα όσα είδαν και άκουσαν στην εξόδιο ακολουθία και το δράμα των παιδιών. Δέκα μέρες κράτησε η “απουσία” του Αγίου. Το τι συζητήθηκε μεταξύ εκείνου και της ηγουμένης Ξένης δεν θα μάθουμε ποτέ. Όπως και τι ειπώθηκε στις προσευχές τους. Τις δέκα μέρες αυτές τα παιδιά ανέλαβε η γιαγιά τους Δέσποινα Οικονόμου που εκτός από τις απώλειες του γιου και της νύφης της, τώρα είχε να αναλάβει και την φροντίδα των τριών παιδιών. Όπως προείπαμε η Δέσποινα Οικονόμου ήταν μια αγία γυναίκα με μεγάλη πίστη και τρεις μέρες μετά τον θάνατο της νύφης της λέει στο μεγάλο της εγγόνι τον Σωτήρη να πάει σε ένα ερημοκλήσι, στην Παναγία τη Μεσοποταμίτισσα και να προσευχηθεί στην Παναγία για την προστασία των ορφανών. Την δέκατη ημέρα ο Άγιος Νεκτάριος στέλνει μια Μοναχή και την κ. Πετρωνία Κοκονέζη για να δει τα ορφανά και για να τα ενισχύσει οικονομικά. Η κ. Κοκονέζη έδωσε στην οικογένεια 4 ασημένια φράγκα, ποσό σημαντικό για την εποχή, για τις πρώτες ανάγκες ασφαλώς με την προτροπή του Αγίου Νεκταρίου. Η φροντίδα του Αγίου Νεκταρίου δεν σταματάει εκεί. Παίρνει στην αγκαλιά της μοναστικής αδελφότητας τα δύο κορίτσια την Μαριάνθη και την Δέσποινα με σκοπό να τα δώσει στο άμεσο μέλλον σε χριστιανικές οικογένειες για να τα αναθρέψουν. Το Σωτήρη τον έστειλε στο ασκητήριο της Αγίας Κυριακής μαζί με τρεις πραγματικές ασκήτριες μοναχές την Γερόντισσα Κυριακή, την Γερόντισσα Σταματίνα και την Γερόντισσα Μάρθα. Ο μικρός Σωτήρης έγινε το παπαδάκι του Αγίου Νεκταρίου και είδε τις θαυματουργές ευεργεσίες πάνω του από τον Άγιο Νεκτάριο αλλά και από την Αγιασμένη Ηγουμένη Μοναχή Ξένη που του είχε ιδιαίτερη αγάπη. Όταν ήρθε το φθινόπωρο ο Άγιος Νεκτάριος αποφάσισε να δώσει τα παιδιά σε χριστιανικές οικογένειες για να τα αναθρέψουν. Τα δύο κορίτσια δεν θέλανε να φύγουν από το μοναστήρι και παρακαλούσαν τον Άγιο να τις κρατήσει. Τις είχαν αγαπήσει και οι μοναχές. Η Μαριάνθη 9 ετών τότε (μητέρα της θείας Θεοδώρας και γιαγιά μου) και η Δέσποινα 7 ετών τότε, τράβαγαν το ράσο του Αγίου με αγάπη αλλά και με κλάματα στα μάτια παρακαλούσαν τον Άγιο να τις κρατήσει και να γίνουν μοναχές. Το ίδιο και ο Σωτήριος που ζητούσε από τον Άγιο να μείνει δίπλα του και να γίνει κληρικός. Ο Άγιος τους απαντούσε πως δεν είναι αυτός ο δρόμος τους και όταν έρθει η ώρα ο Θεός θα διαλέξει εκείνον ή εκείνη που θα ακολουθήσει τον δρόμο της Εκκλησίας. 

 

Η κ. Πετρωνία Κοκονέζη θα αναλάβει τον Σωτήρη και θα τον γράψει σε ένα από τα καλύτερα σχολεία της Αθήνας του Κωνσταντίνου Διαλησμά. Εκεί θα βγάλει το Δημοτικό και θα επιστρέψει στο σχολαρχείο της Αίγινας για να τελειώσει την πρώτη, δευτέρα και τρίτη Ελληνικού για να είναι κοντά στον προστάτη του Άγιο Νεκτάριο και να τον διακονεί. Τα χρόνια αυτά θα συνδεθεί πνευματικά με έναν άλλο Άγιο, τον Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο που για πολλά χρόνια ο Σωτήριος θα έχει πνευματική επικοινωνία. Ο Σωτήριος δεν είχε πάρει στα σοβαρά την προφητεία του Αγίου Νεκταρίου και αφού τελείωσε το Σχολαρχείο αποφάσισε να γραφτεί στη Ριζάρειο Σχολή για να γίνει κληρικός. Όταν όμως διάβασε τον αυστηρό κανονισμό της σχολής δίστασε και δεν προχώρησε στην εγγραφή. Στην συνέχεια γράφτηκε στην Ε΄ Γυμνασίου στη Νεάπολη των Αθηνών και όταν την τελείωσε μπήκε στο Πολυτεχνείο. Μετά το πρώτο έτος η ψυχομάνα του κ. Πετρωνία Κοκκονέζη πεθαίνει και οι οικονομικές δυσκολίες (τότε στην εκπαίδευση τίποτα δεν ήταν δωρεάν) τον ανάγκασαν να μπει στο Ναυτικό φτάνοντας στον βαθμό του Πλωτάρχη. Έγραφε και ένα χριστιανικό βιβλίο με τίτλο: “Περί ανατροφής των παιδιών υπό το φως της Χριστιανικής Διδασκαλίας”. Τα κορίτσια, η Μαριάνθη θα μείνει στην Αίγινα δίπλα στην γιαγιά Δέσποινα Οικονόμου και το μικρότερο παιδί, η Δέσποινα θα καταλήξει σε μια χριστιανική οικογένεια στην Αθήνα.

 

 Η Μαριάνθη θα παντρευτεί στην Κυψέλη Αιγίνης και θα κάνει μεγάλη οικογένεια με έξι παιδιά την Ευγενία, την Θεοδώρα (την αλησμόνητη θεία μου για την οποία και γράφουμε) τον Ευάγγελο, την Νεκταρία ( την αείμνηστη μητέρα μου) τον Σώζων και τον Παναγιώτη. Αυτή είναι η αρχή και η πνευματική σπορά της ζωής της Θεοδώρας Λαμπρινούδη, της χριστιανής σύμβολο από αυτά που δεν θα δει και δεν θα διαβάσει κανείς στα κοσμικά έντυπα, που δεν απασχόλησε και δεν θα απασχολήσει ποτέ την δημοσιότητα αλλά που η ζωή της είναι παράδειγμα φωτεινό για όσες και όσους ζήσανε μαζί της αλλά και για όλες τις εποχές όσο αφιλόξενες και αν είναι στις αρετές.

 

Συνεχίζεται.....

Κώστας Ζουρδός