Όχι μονάχα με…

Του Γιώργου Παναούση*

«Να δεις που άκουσα στην Τηλεόραση ότι το…κάνει μόνο για το ψωμί. Λάθος. Το χρησιμοποίησα και στα κέικς και τρελάθηκα». Και ενώ οι διαφημίσεις συνεχίζονταν, άλλαξες με το κοντρόλ γρήγορα κανάλι. « Άλλη μια νοικοκυρά που δεν αλλάζει το…με κανένα άλλο. Γιατί κάνει τα ρούχα όχι μονάχα…». Την έκλεισες και ανακάθισες στην πολυθρόνα να διαβάσεις την εφημερίδα και κει που τελείωνε η σελίδα διάβασες με μεγάλα μαύρα γράμματα…«γιατί ο χρυσός μας φέρνει πιο κοντά». Την τσαλάκωσες βιαστικά και καθόσουν ώρα πολύ να συλλογιέσαι τούτη την αφόρητη πίεση που δέχεσαι καθημερινά απ’ τις διαφημίσεις. Και ξέρεις κάτι; Σε κάναν να πιστέψεις πως τα ‘χεις ανάγκη όλα τούτα; Πως δεν είσαι μέσα στα πράγματα αν δεν διαβάζεις…πως δεν λειτουργείς φυσιολογικά αν δεν φοράς παντελόνι…πως τα ενδιαφέροντα σου για το τι γίνεται σήμερα είναι ότι σήμερα τα μακαρόνια είναι…Και συ τους πίστεψες. Σε έκλεισαν στο πλαίσιο του ζούμε για να απολαύσεις, χρησιμοποίησε αυτό, ξέχασες τις σχέσεις με τα αγαπημένα σου πρόσωπα, όλα καθορίζονται από το απορρυπαντικό που χρησιμοποιεί η μητέρα σου. Μετά ο κόσμος θα μιλήσει για μοναξιές και για άγχος και για ανία.

Όλα όμως μάταια, γιατί οι ίδιοι δημιούργησαν τούτα τα συρματοπλέγματα. Γιατί σε μάθαν ν’ αγαπήσεις τα πράγματα και όχι τα πρόσωπα, τις εικόνες του Θεού. Και αγαπώντας τα πράγματα έγινες και εσύ πράγμα. Σου δίδαξαν έναν αλλόκοτο τρόπο ζωής. Σε πατρονάρισαν, σε φυλάκισαν και παραμόρφωσαν τον ψυχικό σου κόσμο, χωρίς να μπορείς να φτάσεις τον Θεό, να σπάσεις τα κάγκελα της υλοφροσύνης σου, να ελευθερωθείς, να γίνεις μέτοχος στην ανάσταση Του. Όμως αν και όλα τα κανόνισαν σχολαστικά και πίστεψαν πως σ’ εξασφάλισαν για χρόνια δικό τους, το μηχανισμό της πνοής του Θεού και της λειτουργίας του μέσα σου δεν μπόρεσαν να συλλάβουν. Δεν είχαν υπολογίσει τον Θεό. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις – σκέφτηκαν -  ο Θεός δεν τα χρειάζεται. Και η χάρη Του δεν σ’ άφησε. Και τώρα σε σένα νέε Σαούλ, στην πορεία σου προς την Δαμασκό, ο Χριστός σου αποκαλύπτεται, σου μιλά για ν’ αγαπήσεις τα πρόσωπα, τις εικόνες του Θεού και να πάψεις να καταδιώκεις, αγαπώντας τα πράγματα.

 

Ξαφνικά κάτι άλλαξε μέσα. Προχώρησες στη βιβλιοθήκη και πήρες την σκονισμένη σου Γραφή. Την άνοιξες να βρεις παρηγοριά. Διάβασες αργά σχεδόν συλλαβιστά: «Δεν ζει ο άνθρωπος μονάχα με ψωμί…»

 

*Αρχιμανδρίτης Εφραίμ Παναούσης, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής

 

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκά Νειάτα, τον Δεκέμβριο του 1985