Ζητώ να εκτελέσετε πρώτον εμένα...!

Τον καιρό της Γερμανικής Κατοχής, ο Γερμανός Διοικητής της Πάρου, επειδή στο χωριό Τσιμπίδο (της Πάρου), σκότωσαν δύο Γερμανούς και τραυμάτισαν έναν αξιωματικό, ζήτησε να του προσκομίσουν, οι πρόεδροι των κοινοτήτων, 125 νέους από όλες τις κοινότητες της Πάρου, για να τους εκτελέσει ως αντίποινα!

Όταν άκουσα αυτή τη θανατική απόφαση, πόνεσε η ψυχή μου και δοκίμασα θλίψη περισσότερο από κάθε άλλον, γιατί οι μελλοθάνατοι ήταν πνευματικά μου παιδιά... Για αυτό λοιπόν δεν αδιαφόρησα, αλλά αμέσως έσπευσα σαν πνευματικός πατέρας να σώσω τα πνευματικά μου παιδιά από τον επικείμενο θάνατο. Όμως ο διοικητής, όταν πήγαμε να τον παρακαλέσουμε, δεν δεχόταν μεσιτείες. Παρήγγειλε μάλιστα μέσω του φρουράρχου του, ότι όποιος Έλληνας, ή ακόμη και Γερμανός, τολμήσει να μεσιτέψει, θα εκτελεστεί και αυτός!!!...  Ωστόσο ο φρούραρχος, που ήταν φιλέλληνας, μας συμβούλεψε τα εξής:
- Επειδή εδώ δεν είναι δυνατό να τον δείτε, αλλά ούτε και συμφέρει, έχω την γνώμη να τον καλέσετε στο Μοναστήρι, τάχα για να τον φιλοξενήσετε και να τον περιποιηθείτε, και πάνω στις περιποιήσεις να του αναφέρετε σχετικά, να τον παρακαλέσετε και ίσως να λυγίσει, αλλά και πάλι αμφιβάλλω...
Δεν έχασα καιρό. Την ίδια μέρα τον κάλεσα στο Μοναστήρι, και την επόμενη ήρθε. Κάναμε λοιπόν Παράκληση με όλους τους Πατέρες και αδελφούς του Μοναστηριού και παρακαλέσαμε με πίστη και ικετεύσαμε την Παναγία, να μεσιτεύσει στον Υιό της και Θεό Μας να μετατρέψει την απόφαση του Διοικητή και να χαρίσει τη ζωή στους 125 νέους. Την Παράκληση στην Παναγιά, την παρακολούθησε και ο Διοικητής με την συνοδεία του.

Μόλις τελείωσε η Παράκληση, ετοιμάστηκαν να αναχωρήσουν. Τότε ο Διοικητής είπε στο διερμηνέα, ως ευγνωμοσύνη να του ζητήσω, να μου κάνει μια χάρη.
Εγώ εκείνη τη στιγμή γέμισα χαρά και αγαλλίαση, διότι πίστεψα, ότι εισακούστηκε η δέησή μας και ήρθε η κατάλληλη στιγμή να του ζητήσω εκείνο, για το οποίο τον κάλεσα στο Μοναστήρι και κάναμε και την Παράκληση. Οπότε, πήρα θάρρος και μέσω του διερμηνέα του λέω:
- Να μου υποσχεθείτε πρώτα, ότι θα μου κάνετε την χάρη που θα ζητήσω, και τότε θα του τη ζητήσω.
Μου έδωσε το δεξί του χέρι και μου υποσχέθηκε, ότι θα την κάνει.
Τότε του είπα: - Θέλω κ. Διοικητά να χαρίσεις τη ζωή στους 125 νέους που αποφάσισες να θανατώσεις!  Αλλά όταν το άκουσε αυτό, με απάντησε:
- Άλλη χάρη να μου ζητήσεις, γιατί αυτή τη χάρη, δεν μπορώ να την κάνω, διότι έχω τέτοια διαταγή, που λέει: ''Όταν σκοτωθεί ένας Γερμανός, στη θέση του να σκοτώνονται 50 Έλληνες από τα κοντινά χωριά, για δύο Γερμανούς 100 Έλληνες κλπ.''
Επειδή είδα, ότι παρά τς παρακλήσεις που του έκανα, επέμενε να του ζητήσω άλλη χάρη, του είπε:
- Ζητώ κ. Διοικητά, να βάλετε και εμένα μαζί με τους 125 καταδίκους και μάλιστα να εκτελέσετε πρώτον εμένα...!  Όταν το άκουσε αυτό ο σκληρός εκείνος και απάνθρωπος Διοικητής, αιφνιδιάστηκε, κατέβασε το κεφάλι κάτω, προβληματίστηκε, συντρίφτηκε, κάμφθηκε...
Μαλάκωσε η καρδιά του και συγκινημένος μου έδωσε το δεξί του χέρι και μου είπε:
- Σου τους χαρίζω!!!... Τέτοια χαρά, όταν μου το είπε αυτό ο Γερμανός Διοικητής, δεν ξανάνοιωσα στη ζωή μου!!!...

Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος

Πηγή:  ekdoseisxrysopigi.blogspot.com