Ο αδελφός μου ο Γιάννης…

Δεν ξέρω πως είναι να είσαι ο πρωτότοκος γιος. Να είσαι ο πρώτος ανάμεσα σε τέσσερα αδέλφια. Είναι ευθύνη; Είναι τυχαιότητα; Είναι αυξημένη επιταγή φροντίδας; Όλα αυτά, κάποια από αυτά ή και τίποτα. Το σίγουρο είναι πως το πρώτο παιδί είναι πάντα ο καρπός της αρχής ενός θυελλώδους έρωτα που μετασχηματίζετε σε αγάπη και που μένει πάντα σαν σημείο αναφοράς. Ενώ τα υπόλοιπα παιδιά αντικατοπτρίζουν πάντα την σιγουριά, την σταθερότητα, την αγάπη που ωριμάζει και αυξάνετε στον χρόνο. Ο αδελφός μου ο Γιάννης ήταν πάντα, έχω την αίσθηση, ο εκλεκτός της μητέρας μου, η αδελφή μου η Μαρία είχε πάντα την σχέση Μάνας και κόρης και ο μικρός ο Νεκτάριος είχε την έννοια και την φροντίδα. Εγώ ως τρίτος είχα πάντα μια σχέση σταθερότητας, περισσότερο το λιμάνι παρά το πλοίο που θα το απολάμβανε για να ξαποστάσει. Περισσότερο δεχτικός σε αποκαλύψεις και εκμυστηρεύσεις. Δεν έχουν εξηγήσεις πάντα οι μητρικές επιλογές. Το σίγουρο είναι πως με τους τρόπους και τις φανερώσεις τους κρύβουν μια βαθειά αγάπη. Αγάπη που μόνο η Μάνα μπορεί να μοιράσει πραγματικά, σε μια μοιρασιά που είναι πάντα δίκαια κομμένη. Και πάντα τέτοια ήταν.

Αν και με τον αδελφό μου τον  Γιάννη μας χώριζαν κάποια χρόνια, θυμάμαι αρκετά από την παιδική μας κοινή ζωή με έντονη νοσταλγία.

- Θυμάμαι τα παιχνίδια μας στην Μητρώου 7, σε ένα χολ που χρησιμοποιούσαμε τις καμάρες του για τέρμα και παίζαμε ποδόσφαιρο με ένα τρελό μπαλάκι που έκανε απανωτά γκελαρίσματα και που πάντα έχανα αν και ήμουν νεότερος και πιο αθλητικός.

- Θυμάμαι όταν ακούγαμε την κλειδωνιά από την εξώπορτα του σπιτιού μας να τρίζει, ήχος που δήλωνε την επιστροφή του Πατέρα μας από την δουλεία και που για να μην μας βρει ξύπνιους τρέχαμε πανικόβλητοι στα κρεβάτια μας και κουκουλωνόμαστε στα σκεπάσματα με ρούχα και παπούτσια.

- Θυμάμαι που μοιραζόμασταν το ίδιο δωμάτιο με το κάδρο του Ολυμπιακού πάνω από το προσκεφάλι σου και την κρυφή μου αντίδραση γιατί ήμουν Παναθηναϊκός.

- Θυμάμαι τα αγαπημένα καλοκαίρια στην Αίγινα, όταν μετά την διαδρομή από Καβουρόπετρα για Κυψέλη τρέχαμε για να κάνουμε μπάνιο στην αυλή του σπιτιού με το λάστιχο και τους κουβάδες.

- Θυμάμαι το μηχανάκι σου, ένα μπλε ηρωικό παπάκι που είχε καταπιεί αμέτρητα χιλιόμετρα και ανηφοριές.

- Θυμάμαι το πρώτο σου αυτοκίνητο που πολλές φορές χρειαζόταν να το σπρώξουμε στις κατηφοριές για να πάρει μπρος.

- Θυμάμαι το πόσο καλός μαθητής ήσουν, ο καλύτερος από όλους μας, και την προσπάθεια σου να εισαχθείς σε στρατιωτική σχολή από την οποία και κόπηκες για μια ανυπόστατη ουλή στους γοφούς παρόλο που στην επιτροπή ήταν ένας θείος μας, που έδειξε όλη την αυστηρότητα του στον ανιψιό του.

- Θυμάμαι μια μέρα πως τον κάρφωσα στην μάνα μας όταν μπήκα στο μπάνιο μετά από αυτόν και βρήκα ένα πακέτο τσιγάρα, φοβούμενος μήπως ενοχοποιηθώ εγώ.

- Θυμάμαι τα μπλε τετραδιάκια που έγραφες ποιήματα που δεν ξέρω αν τα έχεις ακόμα, την μανία σου και την συλλογή σου από γραμματόσημα και την εμμονή σου να μάθει ντραμς κάτι που τελικά δεν κατάφερες.

- Θυμάμαι πως ήμουν ο πρώτος, αφού πια είχαμε μεγαλώσει αρκετά, όταν μου εκμυστηρεύτηκες τον επικείμενο γάμο σου και μου γνώρισε την μέλλουσα σύζυγο σου Γεωργία.

- Θυμάμαι πως ήσουν εκείνος που με πήγε στην μεγάλη συντροφιά του Αγίου Βασιλείου και ήσουν από τα πρώτα μέλη της αν και εγώ παρέμεινα εκεί πολύ περισσότερο.

- Θυμάμαι τόσα και τόσα που μένουν στην σφαίρα της εσωτερικότητας και αφορούν μόνο τα αδέλφια.

 Με τον αδελφό μου τον Γιάννη δεν υπήρξαμε ποτέ ανταγωνιστικοί κάτι που σήμερα μπορεί να φαντάζει παράταιρο και απίστευτο. Είχαμε διαλέξει μονοπάτια και τα βαδίζαμε με σταθερότητα χωρίς εκμυστηρεύσεις. Εκείνος προτιμούσε να χτίζει εγώ να γκρεμίζω. Εκείνος προτιμούσε την σύνεση εγώ την αντίδραση. Εκείνος είχε την απίστευτη ικανότητα να μετριάζει την φωτιά σε γαλήνη ενώ εγώ την δυνάμωνα περισσότερο. Ο αδελφός μου ο Γιάννης δεν θα σου αντάλλαζε κουβέντα ακόμα και αν η περίσταση επιβεβλημένα και αναγκαία το επέβαλε. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που τον έκανε τόσο συνετό, τόσο πράο, τόσο εσωτερικό και ας έχουμε το ίδιο αίμα. Σήμερα που γιορτάζει είμαι σίγουρος πως θα ήθελε κάποια στιγμή στην ημέρα να φωτίσει η οθόνη του κινητού του από τον τηλεφωνικό αριθμό του πατρικού μας σπιτιού που δεν υπάρχει πια: 4537066…Και να ακούσει την φωνή της Μητέρας μας να του λέει πάντα με αφάνταστη αγάπη: « Παλικάρι μου χρόνια σου πολλά».  Γιάννη, δεν θα φωτίσει απόψε το κινητό σου από αυτόν τον αριθμό. Θα σε πάρουν πολύ αλλά αυτός όχι. Αυτό είναι σίγουρο. Δεν είμαι σίγουρος όμως πως δεν θα ακούσεις την φωνή της. Ψευδαίσθηση ή πραγματικότητα; Αυτό μόνο εσείς οι δύο θα το ξέρετε.

Ζηλεύω για πολλά τον αδελφό μου τον Γιάννη. Όχι από την ζήλεια που κρύβει φθόνο αλλά αγάπη και θαυμασμό. Τον ζηλεύω γιατί μεγάλωσε τρία παιδιά και κράτησε την πατρική υπόσταση παρόλο που εξαιτίας της δουλειά του δεν είχε συνεπή παρουσία στο σπίτι. Γιατί ακόμα οδηγάει μηχανές ενώ εγώ την εγκατέλειψα νωρίς. Γιατί κάνει ένα επάγγελμα που εγώ δεν θα μπορούσα να κάνω και σου αποζητά την απόλυτη αυτοκυριαρχία. Γιατί μπορεί να κατευθύνει ένα πλοίο και ταυτόχρονα να παθιάζεται με ένα κινητό, ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, έναν υπολογιστή. Γιατί λόγο της δουλείας του μπορεί να είχε να τηλεφωνήσει στο πατρικό μας σπίτι πολλές μέρες και να μην έτρωγε κατσάδα ενώ εγώ παρόλο που με έβλεπαν σχεδόν κάθε μέρα μία να μην δήλωνα την παρουσία μου θα άκουγα αν και με πολύ δόση χιούμορ τον εξάψαλμο. Γιατί μπορεί να κυριαρχήσει στο απλό και στο ουσιαστικό. Αλλά ξέρεις κάτι Γιάννη, όλα τα παραπάνω είναι σημαντικά αλλά όχι όσο τούτο. Γιατί, για την Μητέρα μας θα είσαι πάντα ο Γιαννάκης. Που κρύβει αγάπη, τρυφερότητα και στοργή. Να είσαι ευλογημένος και να σε χαίρετε η οικογένεια σου και σύντομα να γίνεις και παππούς για να βρούμε ευκαιρία για καζούρα. Θα είσαι πάντα η πρώτη αναφορά, πάντα ο εκλεκτός της Μαμάς, πάντα ο Γιαννάκης της. Και ξέρεις κάτι…το αξίζεις βρε μπαγάσα…

Κώστας Ζουρδός