Το τελευταίο μεροκάματο…

Δεν ξέρω ποιες ήταν οι τελευταίες του σκέψεις. Αν πρόλαβε να χαιρετήσει τα αγαπημένα του πρόσωπα. Αν του έριξαν και αν τους έριξε μια τελευταία τρυφερή ματιά. Το κυριότερο είναι πως δεν ξέρω αν αυτήν την ώρα βοηθούν οι συναισθηματισμοί ή πρέπει να ξεχειλίσει η οργή μας. Αναφέρομαι στο τραγικό χθεσινό, άλλο ένα ακόμα, εργατικό ατύχημα ενός συναδέλφου συμπολίτη μας 55 χρόνων στο υπό ανέγερση γήπεδο της ΑΕΚ. Είναι τραγικό και δυστυχώς πάει να γίνει συνηθισμένο να ξεκινάς για την δουλεία και να μην νοιώθεις ασφάλεια και βεβαιότητα πως θα γυρίσεις πάλι στο σπίτι σου. Και το τραγικότερο από όλα είναι πως ο μύλος της ζωής θα γυρίσει το περιστατικό θα ξεχαστεί μέχρι το επόμενο. Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι αναλώσιμη. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να μπαίνουν στην κρεατομηχανή και να τους ανακυκλώνουμε αδιαφορώντας. Οι εργαζόμενοι, όλοι μας, πρέπει να διεκδικήσουμε την ασφάλεια μας και την ανθρώπινη μας αξία που είναι αδιαπραγμάτευτη. Πρέπει να σπάσουμε την σιωπή μας. Όλα σε αυτόν τον κόσμο δεν πρέπει να αποσκοπούν μόνο στο κέρδος και στην ευζωία των λίγων. Και να φανταστεί κανείς πως ο άνθρωπος αυτός έχασε την ζωή του για σαράντα ευρώ μεροκάματο. Για σαράντα ευρώ που με αυτά θα έπρεπε να αναστήσει σώμα και όνειρα. Στο τελευταίο μεροκάματο…

Κώστας Ζουρδός