Οι «βοηθητικές» στη ζωή…

Το πότε έμαθε κανείς ποδήλατο και έβγαλε τις βοηθητικές ρόδες δεν είναι σταθερό και δεδομένο. Ο καθένας έχει τα δικά του όρια. Δεν μοιάζουμε σε όλα και ας μην διαφέρουμε σε πολλά. Έμαθα ποδήλατο εκεί στο πλακόστρωτο του Παπανικολή. Για την ακρίβεια δεν είμαι σίγουρος αν ξέρω ακόμα. Έκανα ποδήλατο εκεί που έκανες και εσύ. Εκεί που και σήμερα κάνουν τα παιδιά μιας άλλης γενιάς. Με βοήθησαν οι βοηθητικές. Μου παρείχαν την σταθερότητα που δεν ήξερα πώς να την αποκτήσω. Μου έδωσαν αυτοπεποίθηση πως δεν θα πέσω. Δεν θα ξεφτιλιστώ και δεν θα προσφέρω γέλιο με μια εντυπωσιακή τούμπα. Είναι απαραίτητες οι βοηθητικές αλλά μόνο στο ποδήλατο. Στη ζωή υπάρχουν οι βοηθητικές αλλά πρέπει να τις αποχωριστείς γρήγορα γιατί αν το αναβάλεις δεν θα μπορέσεις να τις αποχωριστείς ποτέ. Εκτίμησε τις βοηθητικές που σου έδωσαν. Μάθε να αντιμετωπίζεις το δρόμο χωρίς αυτές. Πέρασαν χρόνια για να μάθω πως στο πέσιμο υπάρχει η ουσία. Εκεί κρύβετε η ζωή. Στο τσαλάκωμα, στην απώλεια της ισορροπίας. Και στον θρίαμβο του να παραμένεις όρθιος μετά από τόσες τούμπες. Δεν χρειάζεσαι τα δεκανίκια. Δεν είσαι δεκανίκι κανενός. Διέσχισε το δρόμο μέχρι το τέλος. Τόλμησε το πέσιμο. Και όταν σηκωθείς θα είσαι δυνατότερος από ποτέ. Θα  είναι δίπλα σου, εκείνοι που αντέχουν να σε βλέπουν πεσμένο, προσφέροντας ένα χέρι για να σηκωθείς. Ήρθε η ώρα να βγάλουμε τις βοηθητικές. Δεν αργήσαμε, τι λες;…

Κώστας Ζουρδός