Δύο χρόνια…

Δεν ξέρω αν σου έχει συμβεί. Θα ήθελα να σου ευχηθώ να μην σου συμβεί. Δεν θα σου πω την αλήθεια. Όλοι μας θα βιώσουμε την απώλεια αγαπημένων προσώπων. Κάποιοι θα βιώσουμε την απώλεια των γονιών μας. Είναι δύσκολα. Ήταν 3 Δεκεμβρίου του 2015. Το απόγευμα. Δύο χρόνια ακριβώς. Εκεί στον αγαπημένο Πειραιά. Στη Φρεαττύδα. Που άφησε την τελευταία της πνοή η αγαπημένη μας Μητέρα. Υπάρχουν πολλά που θα μπορούσα να γράψω για αυτήν. Θα αρκεστώ επί του παρόντος σε δύο. Αρκετά σημαντικά. Ενώ βίωνε τις τελευταίες της στιγμές και είμαι σίγουρος ότι το ήξερε μας, ζητούσε να την πάμε σε ένα νοσοκομείο για να δει έναν ανιψιό της που νοσηλευόταν. Αγάπη και νοιάξιμο μέχρι την τελευταία στιγμή. Και το δεύτερο, ήθελε να κοινωνήσει. Δεν προλάβαμε. Δεν ξέρω αν ο χρόνος θεραπεύει. Δεν το νομίζω. Απλά ο πόνος ωριμάζει μαζί με εσένα και γίνετε διαφορετικός. Κάποιες φορές διαχειρίσιμος. Άλλοτε όχι.

Αν έχει νόημα αυτό το κείμενο είναι για ένα συναίσθημα και μία συμβουλή. Το συναίσθημα είναι πώς όταν χάνεις τους γονείς σου, νιώθεις σαν να είναι ακάλυπτη η πλάτη σου. Αισθάνεσαι γυμνός. Απροστάτευτος. Σταματάς να είσαι η αναφορά κάποιου άλλου. Είσαι τώρα εσύ η αναφορά. Και μια συμβουλή. Μην χάνετε χρόνο να λέτε στους ανθρώπους που αγαπάτε κάθε στιγμή τα συναισθήματα σας. Δεν υπάρχει χρόνος για το αύριο όλα σήμερα. Δύο χρόνια μετά, ο ίδιος πόνος, η ίδια μελαγχολία, η ίδια ελπίδα. Να ανταμώσουμε πάλι. Εκεί στις κατάλληλες συνθήκες του Θεού. Είμαστε καλά Μητέρα. Να μας προσέχεις…

Κώστας Ζουρδός