Όταν η αγάπη δεν υπολογίζει τον φόβο…

                                                    στον π. Χρήστο Χριστοδούλου

Αν και η συζήτηση για τον ρόλο της Εκκλησίας στην επταετία της χούντας έχει εξαντληθεί και οι περισσότεροι συμφωνούν ότι δεν ήταν η αναμενόμενη, υπήρχαν και κληρικοί που αντιστάθηκαν στην καταπίεση και στην ανελευθερία και αγωνίστηκαν με τον τρόπο τους και την στάση τους, χωρίς αντάλλαγμα, για την Δημοκρατία. Για την στάση της Εκκλησίας θα σταθούμε σε αυτά που αναφέρει ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, Καθηγητής Πανεπιστημίου σε μια συνέντευξή του: ««Δυστυχώς, οι ιεράρχες δεν ετήρησαν δημοκρατική στάση και δεν αφουγκράστηκαν τους παλμούς του λαού κατά την περίοδο της δικτατορίας, όπως το έπραξαν -με πολλούς τρόπους- οι απλοί παπάδες. Το μεγάλο έγκλημα της Ιεράς Συνόδου ήταν που δεν πήγε σύσσωμη στο Πολυτεχνείο. Αν το έκανε, η εξέλιξη θα ήταν βέβαια πολύ διαφορετική».

Από τις φωτεινές εξαιρέσεις ήταν ο π. Χρήστος Χριστοδούλου, για πολλά χρόνια εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης Πειραιά που την εποχή εκείνη ήταν Διάκονος και φοιτητής Θεολογίας και μαζί με τους συμφοιτητές του Ευάγγελο Δασκαλάκη και Τιμόθεο Λαγουδάκη διαμαρτυρήθηκαν έντονα για τη νοθεία στις φοιτητικές εκλογές κατά την περίοδο του καθεστώτος.  Η ποιο παράτολμη ενέργεια τους ήταν ότι μαζί με τον Καθηγητή τους τον Επίσκοπο Ανδρούσης Αναστάσιο Γιαννουλάτο ( Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας, σήμερα) εισήλθαν στο πολιορκημένο Πολυτεχνείο για να δώσουν φάρμακα και τρόφιμα στους φοιτητές. Η παρουσία του π. Χρήστου Χριστοδούλου, τόσο στη Νομική όσο και αργότερα στο Πολυτεχνείο, είχε ως αποτέλεσμα ακόμη και αναφορές εναντίον του με τις οποίες ζητούσαν την κεφαλήν του επί πίνακι από τον «προϊστάμενό» του μακαριστό Μητροπολίτη Πειραιώς Χρυσόστομο Ταβλαδωράκη.

Ο  π. Χρήστος Χριστοδούλου, δεν φοβήθηκε το καθεστώς, δεν λογάριασε τις συνέπειες της εκκλησιαστικής του διακονίας και δεν ζήτησε στα χρόνια της μεταπολίτευσης να εξαργυρώσει την αντικαθεστωτική του δράση. Είναι ένας αξιόλογος κληρικός με σπουδαίες γνώσεις και ικανότητες στην Βυζαντινή Μουσική που πάντα η απλή και ταπεινή του παρουσία θα μας θυμίζει ότι η αγάπη για τον άλλον δεν γνωρίζει τον φόβο και δεν ζητάει ανταλλάγματα μόνο την δυνατότητα ζητάει, όλοι να είναι ελεύθεροι και να ορίζουν την ζωή τους και τις επιλογές τους. Και η Εκκλησία πάντα εκεί δίπλα τους για να τους περιμένει με μια ανοιχτή αγκαλία...

Κώστας Ζουρδός