Σήμερα θα γιόρταζες. Η μάνα μας θα ετοίμαζε το τραπέζι για όποια από τα παιδιά και τα εγγόνια δεν είχαν πάει διακοπές. Δεκαπενταύγουστος φορτωμένος μήνας με αποδράσεις από τις παραδοσιακές εστίες. Κάθε Αύγουστο τον φοβόμουνα μην «φύγεις» και είχα την έννοια μην είναι ο τελευταίος. Βλέπεις το δεκαπενταύγουστο πάντα έλειπα. Μου έκανες το χατίρι έφυγες Οκτώβριο την ημέρα τον γενεθλίων της μητέρας μας. Μας είχες όλους κοντά σου.
Τα έκανες όλα στον υπέρτατο βαθμό. Δούλευσες πολύ, διασκέδασες πολύ, αρρώστησες πολύ. Όλα στο κόκκινο. Δεν είναι μέρα σήμερα θρήνου και απελπισίας είναι μέρα ελπίδας και κρυφής χαράς, εσωτερικής λαχτάρας. Πως όλα δεν έχουν χαθεί, πως οι άνθρωποι που αγαπάμε θα τους ξαναδούμε, πως μια μέρα θα…
Ένα στοιχείο του χαρακτήρα σου μου έρχεται τελευταία έντονα στο μυαλό μου. Από τους άντρες της παλιάς κοπής που ποια σπανίζουν και χάθηκαν μέσα στην εξέλιξη και στην γενική μιζέρια, ένα στοιχείο με πέντε μόνο γράμματα, μπέσα. Βαριά κουβέντα η μπέσα, στιβαρή για ανθρώπους με καρδιά και φιλότιμο που ευδοκιμούσαν στον Πειραιά, στο λιμάνι που γεννήθηκες και έζησες όλη σου τη ζωή. Αυθεντικότητα και υπερηφάνεια, θάρρος και παλικάρια, αντοχή στον πόνο και τις κακουχίες, αυτά τα υλικά σε μπολιάζει ο τόπος, ο Πειραιάς.
Δεν θα μοιρολατρίσουμε σήμερα. Γιορτάζουμε το Πάσχα του καλοκαιριού την Ανάσταση δηλαδή του ανθρώπου στο πρόσωπο ενός συνάνθρωπου που πόνεσε, έκλαψε, μα δεν έχασε ελπίδα και έγινε η μεσίτρια για να δούμε λίγο ουρανό, η Παναγία. Γιορτάζεις σήμερα και πως μπορούμε να ξεχάσουμε πως είκοσι περίπου χρόνια ήσουν καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι και δεν παραπονέθηκες ποτέ. Δεν είπες ποτέ ότι πονάς ακόμα και τις τελευταίες στιγμές. Δεν έχασες την αυτοκυριαρχία σου ακόμα και όταν ο γιατρός μας είπε πως σχεδόν δεν βλέπεις τίποτα και αυτό σου συμβαίνει αρκετό καιρό γεγονός που το δέχθηκες αδιαμαρτύρητα. Η αρρώστια σου σε μεταμόρφωσε. Αυτή ήταν η στάση σου πάντα γενναία και αγέρωχη.
Γιορτάζουμε σήμερα γιατί ο Θεός μας αξίωσε να σε έχουμε πατέρα και αυτό είναι μεγάλο βάρος και κληρονομία. Στη ζωή είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ανθρώπους με μπέσα που θα περάσουν κοντά μας και θα φύγουν με μια αίσθηση αξιοπρέπειας. Που θα μας κάνουν να τους θαυμάσουμε κι ας αποδειχθεί πως δεν τους καταλαβαίνουμε τελικά ή πως δεν μας καταλαβαίνουν εκείνοι, έτσι κι αλλιώς δεν υπογράφουν συμβόλαια οι καρδιές. Αν κάτι μένει τελικά απ’ τους ανθρώπους, είναι μια γλυκιά ή μια πικρή ανάμνηση, τίποτα άλλο. Ούτε οι λέξεις, ούτε οι πράξεις, ούτε οι στιγμές. Με το χρόνο να μετράει μέσα μας τα χιλιόμετρα του και τον πόνο να καταλαγιάζει απαλά, είσαι πάντα στο μυαλό μας, ένα σφίξιμο στην καρδιά μας, μια γλυκιά ανάμνηση, ενός ιππότη της ζωής, ενός αυθεντικού μάγκα πειραιώτη, μα πάνω από όλα, ένας μοναδικός Πατέρας…
Κώστας Ζουρδός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου