ΠΟΡΦΥΡΑΣ, το καταφύγιο της εφηβικής μας ζωής

          

Το σωματείο του Πορφύρα ιδρύθηκε στη Φρεαττύδα το 1957 και πήρε το όνομα του από τον μεγάλο μας ποιητή Λάμπρο Πορφύρα που ζούσε εκεί, και την αγαπούσε ιδιαίτερα αφιερώνοντας  πολλά από τα ποιητικά του δημιουργήματα στην περιοχή που με πάθος αγάπησε. Τα γραφεία του συλλόγου τότε ήταν Ομηρίδου και Αποστόλη γωνία σε ένα υπόγειο χώρο με Πρόεδρο τον αείμνηστο Αντρέα Πολίτη. Το 1980 είχε ιδρυθεί το παιδικό και εφηβικό τμήμα και οι υπεύθυνοι της ομάδας είχαν ξαμοληθεί στις γειτονιές και στα σχολεία για να εντοπίσουν πιτσιρικάδες που είχαν ικανότητες και όρεξη για ποδόσφαιρο. Τα ποδοσφαιρικά «γήπεδα» της εποχής ήταν η πλατεία του Αγίου Βασιλείου, η πλατεία του Παπανικολή και το αυτοσχέδιο γήπεδο της πλαζ Φρεαττύδας που στέγαζε τον πολιτιστικό σύλλογο Διογένης. Και βέβαια σε κάθε γειτονία όλο και θα άκουγες μια μπάλα να χτυπάει. Ασφαλώς υπήρχαν και οι ομάδες της περιοχής που κάποια στιγμή θα αναφερθούμε σε αυτές και ήταν , οι Πρωτοπόροι ομάδα της ενορίας του Αγίου Βασιλείου, η ομάδα της Μητρώου με συνδετικό κρίκο τον Ιπποκράτη, η ομάδα  Βουδούρη με οργανωτές τον Νίκο Μωραΐτη και τον αείμνηστο Σάκη Ζερβό, δύο ομάδες του Παπανικολή, η μία του Μιχάλη Μελέκου και η άλλη του Βασίλη Καραγιάννη και η ομάδα του Διογένη με αθλητές μεγαλύτερης ηλικίας.

 Σε αυτές τις ποδοσφαιρικές ομάδες των γειτονιών (θα υπάρχουν  και άλλες που τώρα μου διαφεύγουν) οι συμμετοχές ήταν χαλαρές γιατί μπορούσες λόγω των φιλικών σχέσεων να συμμετάσχεις και να αγωνίζεσαι στις περισσότερες από αυτές. Αργότερα και λόγω της αδράνειας της ομάδας του Αγίου Βασιλείου Πρωτοπόροι, δημιουργήθηκε η ομάδα Αγίου Βασιλείου με τον Γιώργο Φραντζή και τον Νίκο Παναγοηλιόπουλο και η ομάδα FOCO του Στέλιου Ρουκουνάκη. Οι δύο τελευταίες ομάδες θα δώσουν ομηρικές μάχες στη πλατεία του Αγίου Βασιλείου για πολλά χρόνια με τρομερές αθλητικές προσπάθειες και ευτράπελα. Όπως ομηρικές μάχες θα δώσουν στην άμμο της πλαζ Φρεαττύδας η ομάδα του Διογένη με την ομάδα της Μητρώου. Σε αυτή την πανδαισία δραστηριοτήτων τα λαγωνικά του Πορφύρα ( και όχι μόνο, στην περιοχή υπήρχε η ομάδα των Φιλάθλων, του Πολυκράτη και άλλες) θα αλωνίσουν τους χώρους  για να προσελκύσουν ενδιαφερομένους για την ένταξη στο σωματείο. Στους περισσότερους  άπλωσε τα δίχτυα του ο ποδοσφαιρικός παράγοντας του Πορφύρα ο αείμνηστος Μηνάς Κωνσταντόπουλος. Για εμάς που ζούσαμε στην οδό Μητρώου καταλυτικός παράγοντας για να προσεγγίσουμε το σωματείο ήταν η ένταξη σε αυτό του Ιπποκράτη. Με την ένταξη σου στο σωματείο και με την υπογραφή του δελτίου η ομάδα σου παραχωρούσε φόρμα και αθλητικά παπούτσια. Όπως καταλαβαίνει κανείς η φόρμα δεν έβγαινε από επάνω μας στο σχολείο γιατί αποτελούσε αντικείμενο της εφηβικής φιγούρας. Το γήπεδο των προπονήσεων ήταν στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ,το γήπεδο Δελφινάριο όπως το λέγαμε γιατί γειτόνευε με το ομώνυμο καλοκαιρινό θέατρο. Κάθε απόγευμα μετά το σχολείο με τη ποδοσφαιρική τσάντα στην πλάτη συναντιόμασταν στην πλατεία του Αγίου Βασιλείου για να πάρουμε το λεωφορείο (αλλάζαμε δύο συγκοινωνίες) για να πάμε στην προπόνηση. Το σωματείο όπως καταλαβαίνει κανείς δεν διέθετε πολλά χρήματα μόνο για τα αναγκαία και οι μετακινήσεις μας γίνονταν με δικά μας έξοδα. Ο οικογενειακός προϋπολογισμός φτωχικός και οι μετακινήσεις βράχνας. Θυμάμαι τότε στα λεωφορεία δεν υπήρχε εισπράκτορας αλλά ένας κερματοδόχος κοντά στον οδηγό όπου ρίχναμε το αντίτιμο του εισιτηρίου. Πολλές φορές όταν τα κέρματα δεν ήταν αρκετά τα ρίχναμε με φόρα για να ακουστούν πολλά και άλλες φορές χρησιμοποιούσαμε μέχρι και κουμπιά. Η μεγαλύτερη πολυτέλεια που μας φαινόταν όαση στην προπόνηση ήταν το παγωμένο νερό από το φελιζόλ παγούρι και οι παγωμένες πορτοκαλάδες αγνώστου μάρκας αλλά αρκετά δροσιστικές. Με όλες τις δυσκολίες αλλά με μεγάλο μεράκι και αγάπη των παραγόντων της ομάδας που έβαζαν χρήματα από το υστέρημα τους, ο Πορφύρας δημιούργησε μια ισχυρή εφηβική ομάδα που την εποχή εκείνη έφτασε στις καλύτερες τέσσερις του Πειραιά συναγωνιζόμενος μεγαθήρια και σε χρήματα και σε πληθώρα παιδιών, όπως ήταν ο Ολυμπιακός, ο Εθνικός και η Προοδευτική. Το να φτάσει στην τελική φάση του εφηβικού πρωταθλήματος ένα μικρό σωματείο σαν τον Πορφύρα και να ανταγωνιστεί επί ίσους όρους με τα τρία μεγάλα σωματεία που προανέφερα αποτελούσε από μόνο του έναν μεγάλο άθλο στις αρχές τις δεκαετίας του 1990. Με προπονητή στην αρχή τον Νίκο Πνευματικό και στην συνέχεια το Βαγγέλη Δαρζέντα ο οποίος αγωνιστικά απογείωσε την ομάδα, ο Πορφύρας δημιούργησε ένα εξαιρετικό εφηβικό τμήμα για την εποχή. Οι αθλητές που συμμετείχαν και όσους θυμάμαι συνολικά είναι : ο Νίκος Παναγοηλιόπουλος, ο Γιώργος Αυλωνίτης, ο Μάρκος Φουντωτός, ο Πέτρος Τσιφάκης, ο Νίκος Μονίαρος, ο Σταύρος Ζερβός, ο Σταύρος Αυλωνίτης, ο Κώστας Ζουρδός ( είναι όσους θυμάμαι και διακρίνονται στην φωτογραφία),ο Διονύσης Πολίτης, ο Γιάννης Ιορδάνογλου, ο Νίκος Τέλλιος, ο Ευθύμης Βέτσικας, ο Γιώργος Βάλσαμος, Κώστας Τσαγκουρνός, ο Χρυσοβαλάντης Δαρζέντας, ο Ανδρέας Μπούχλας, ο Νίκος Ακουμιανάκης,  και πολλοί άλλοι. Άφησα τελευταίο και δεν τον ξέχασα τον Γιώργο Φραντζή που με το τρελό του πάθος μας παρέσυρε όλους κάνοντάς απίθανα πράγματα που τώρα μετά από τόσα χρόνια ίσως και ο ίδιος να απορεί. Ο Γιώργος είχε πραγματικά αφηνιάσει και μας είχε τραβήξει όλους μας και δικαίως του είχαμε κολλήσει το προσωνύμιο «Μητρόπουλος».

Ο Πορφύρας ήταν το καταφύγιο της νεανικής μας τρέλας, ήταν το αυθεντικότερο και ρομαντικότερο κομμάτι της ζωής μας ήταν το σχολείο της ομαδικότητας του συναγωνισμού και της προσπάθειας που δεν γνωρίζει όρια.

Το ξέρω τα χρόνια έχουν περάσει, τα μαλλιά  μας έχουν εγκαταλείψει, τα κιλά έχουν εμφανιστεί, η μέση και τα πόδια δεν αντέχουν άλλο, αλλά για κάτσε δεν είμαστε και τόσο γέροι ποια; Είστε για ένα «ματσάκι» στην πλατεία του Αγίου Βασιλείου; Πάμε στοίχημα;

Κώστας Ζουρδός