Αρχιμανδρίτης Γερμανός Δημάκος - Ο «Ανυπόμονος» της Εθνικής Αντίστασης.

Δεκατρία χρόνια από την κοίμηση του.

Ο π. Γερμανός Δημάκος υπήρξε μια πολύπλευρη προσωπικότητα με έντονη δράση στον εκκλησιαστικό, εθνικό και κοινωνικό τομέα. Οι πολλαπλές δραστηριότητες του Γέροντος κατά την 65ετή εκκλησιαστική και κοινωνική του προσφορά, συνδέετε με τη συνετή και σοβαρή παρουσία του στα εκκλησιαστικά δρώμενα της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδας, και  την εθνική του προφορά κατά την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης.

Ο Αρχιμανδρίτης Γερμανός Δημάκος, κατά κόσμον Γεώργιος Δημάκος, γεννήθηκε το 1912 στο χωριό Αγριδάκι της Αρκαδίας και ήταν ο πρώτος από τα δέκα αδέλφια του. Τελείωσε το Σχολαρχείο στη Βυτίνα και σε ηλικία 17 ετών (1929) εισήλθε στη Μονή της Παναγίας της Ξενιάς της Ιεράς Μητρόπολης Δημητριάδος. Το 1933 εκάρη Μοναχός και έλαβε το μοναχικό όνομα Γερμανός. Έκτοτε αρχίζει η εκκλησιαστική δράση του: Διάκονος και Ιερεύς, Σύμβουλος και Οικονόμος της Μονής Ξενιάς μέχρι το 1940, Αδελφός της Μονής Αγάθωνος, Ηγούμενος της Μονής Δαδίου την περίοδο 1940-1941, Ηγούμενος της Μονής Αγάθωνος την περίοδο 1942-2004, όπου και κοιμήθηκε την 9^η Ιουνίου 2004 πλήρης ημερών. Ταυτόχρονα έδρασε εθνικά στην Αντίσταση κατά της Γερμανικής Κατοχής, παράγοντας συγχρόνως και αδιαλείπτως κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο. Αγωνίστηκε για την Πατρίδα με πνεύμα αυτοθυσίας και αυταπάρνησης κατά των εχθρών και πάντοτε υπηρετούσε με πίστη το Θεό και με το σταυρό στο χέρι τον άνθρωπο, χωρίς διάκριση και υστεροβουλία. Με όνειρα, αλλά και με συναίσθηση των βαριών ευθυνών του, ο π. Γερμανός ήταν παρών σε κάθε στιγμή της ζωής του, όπου η αποστολή της Εκκλησίας το επέβαλλε και η αγάπη του απαιτούσε για διακονία προς Αυτήν ή για αγώνα υπέρ της Πατρίδας. Πολέμησε στο πλευρό του Άρη Βελουχιώτη ό οποίος του είχε βγάλει το προσωνύμιο « Πατήρ Ανυπόμονος» από την επιθυμία του Πατρός Γερμανού να πιάσει το όπλο. Μετά την απελευθέρωση δεν διεκδίκησε κανένα εκκλησιαστικό αξίωμα και περιορίστηκε στα μοναχικά του καθήκοντα. Δεν πούλησε την εθνική του προσφορά στον πλειστηριασμό της εξουσίας και έμεινε πιστός στα ιδανικά του.

Είχα την τύχη να τον γνωρίσω τα τελευταία χρόνια της ζωής του και να εντυπωσιαστώ από την προσωπικότητα του. Πνεύμα ζωντανό και διαυγές, μνήμη αξεπέραστη και κρίση κοφτερή. Τηρούσε τα μοναχικά του καθήκοντα παρά το προχωρημένο της ηλικίας του και η αγαπημένη του συνήθεια ήταν να διαβάζει τους ψαλμούς. Μιλούσαμε για τα πάντα, για την ιστορία, την εθνική αντίσταση, τον Άρη Βελουχιώτη, τα εκκλησιαστικά. Ήταν μοναδική ευκαιρία να ακούς και να μαθαίνεις περιστατικά της εθνικής μας ιστορίας από έναν άνθρωπο που τα είχε βιώσει. Από τις ποιο σημαντικές εμπειρίες  ζωής, από αυτές που η ιστορία σου ανοίγει την πόρτα για να την αντικρίσεις. Όταν ερχόταν η ώρα του αποχαιρετισμού και του ευχόμασταν καλή αντάμωση εκείνος μας απαντήσε πως δεν νομίζω φέτος να ακούσω κούκο. Εννοώντας πως δεν θα τον βρει η άνοιξη ζωντανό. Μα τον βρήκε, πέθανε το καλοκαίρι του 2004. Πατέρα Γερμανέ, βαρύς ο χειμώνας της ζωής μα γλυκός ο Παράδεισος που σε περιμένει.

Κώστας Ζουρδός