Καλημέρα κύριε Κώστα…

  

Όλοι μας έχουνε γνωρίσει απλούς ανθρώπους που δεν τους τραβάει το βλέμμα, που είναι μη ενδιαφέροντες για τα Μέσα επικοινωνίας, που δεν στρέφουν πάνω τους οι προβολείς για να πάρουν το χειροκρότημα. Είναι εκείνοι που δείχνουν απλοϊκοί, ανεπιτήδευτοι, που δεν δίνουν έμφαση στην εξωτερική τους εμφάνιση, που δεν ουρλιάζουν για προσοχή, που χαμογελούν πλατιά γιατί απολαμβάνουν τη δουλειά τους, το ξημέρωμα που τους χάρισε ο Θεός και χαίρονται με τους άλλους. Οι απλοί άνθρωποι δεν τους ενδιαφέρει η εικόνα και το περιτύλιγμα, δείχνουν κατευθείαν το περιεχόμενο της φυσικότητας τους, δεν χτίζουν έναν μοναδικό εαυτό, δεν γνωρίζουν από τέχνη, δεν κουβαλούν γνώση, δεν κάνουν βαθυστόχαστες αναλύσεις, δεν ενημερώνονται για τα καθημερινά, θαυμάζουν τα απλά και τα συνηθισμένα. Απαλλαγμένοι από φκιασίδια ελευθερώνουν τα συναισθήματα τους και την ζεστασιά τους και σε κατακλύζουν με την ευθύτητα τους και την ευθυκρισία τους. Ο λόγος τους δεν έχει καλλωπισμούς, δεν κρύβει διπλωματία, δεν προσπαθούν να εντυπωσιάσουν, δεν τους ενδιαφέρει να κερδίζουν το ενδιαφέρον κανενός. Δεν έχουν ύφος ξερόλα τσαλαπετεινού και απαντούν  με την καρδιά τους κάτι που τρομάζει τους πολύπλοκος ανθρώπους. Τους ενδιαφέρει μόνο η δουλεία τους και η οικογένεια τους και είναι πάντα εκεί για να σε καλημερίσουν με μόνιμη επωδό σε κάθε τους φράση : «Δόξα ο Θεός». Ασφαλώς  τέτοιους ανθρώπους έχουμε γνωρίσει πολλούς.

Ένας τέτοιος άνθρωπός διακόνησε επί τριάντα χρόνια την ενορία του Αγίου Βασιλείου και συνέδεσε με την παρουσία του τη ζωή πολλών ανθρώπων αφού συμμετείχε με τη διακονική του προσφορά στις χαρές και τις λύπες τους. Εργατικός, πανταχού παρών, φιλότιμος και αθόρυβος. Χαρακτηριστική του στιγμή ό τρόπος που αντιμετώπισε τον σεισμό που έπληξε την ενορία την δεκαετία του 1980 και την μετατροπή του πνευματικού κέντρου για κάποιο χρονικό διάστημα σε Ναό. Ως έμπειρος νεωκόρος ήξερε τη λειτουργική τάξη και την μετέδιδε σε όλους με πρώτο και καλύτερο τον γιο του Δημήτρη που τον διαδέχθηκε. Κάθε πρωί αχάραγα άνοιγε τον Ναό και καλημέριζε τον κόσμο. Πολλές φορές έβγαζε την καρεκλίτσα του στο πλατύσκαλο του Ναού και έπινε το καφεδάκι του. Χαιρετούσε με την καρδιά του τους προσκυνητές, τους διαβάτες, τις νοικοκυρές που άπλωναν τα σεντόνια στα μπαλκόνια. Έλαμπε από ευτυχία όταν του ανταπόδιδαν το καλημέρισμα.

Καλημέρα κύριε Κώστα…Σε ευχαριστούμε.

Κώστας Ζουρδός