Ο Πορφύρας και το «καμάρι της Πειραϊκής»…

Τις καλές εποχές το αθλητικό μας σωματείο ο Πορφύρας κυκλοφορούσε ένα επιτραπέζιο ημερολόγιο με τις φωτογραφίες όλων των αθλητικών τμημάτων. Εδώ στην πολυκαιρισμένη πρώτη φωτογραφία βλέπουμε την Αντρική και την Εφηβική ομάδα ποδοσφαίρου σε πλήρη διάταξη στους αγωνιστικούς χώρους. Στην ακριβώς πίσω σελίδα υπήρχε η διαφήμιση ( δεύτερη φωτογραφία) του Ζαχαροπλαστείου « ΔΙΡΟ » το οποίο και τιτλοφορείτε ως και το καμάρι της πειραϊκής. Και πράγματι ήταν ακριβώς έτσι. Εκτός του ότι ήταν  ένας πολύ όμορφος χώρος ψυχαγωγίας για τους πειραιώτες (και όχι μόνο), ακριβώς δίπλα υπήρχαν οι καλύτερες κούνιες της περιοχής. Όταν μετά την προσευχή στο σχολείο ο Διευθυντής έλεγε την μαγική φράση « και τώρα παιδιά θα αφήσετε τις τσάντες σας στις τάξεις και θα πάρετε το κολατσιό σας γιατί θα πάμε εκδρομή». Μετά τις ζητωκραυγές όλοι γνωρίζαμε ότι θα πάμε στις κούνιες, στο ΔΙΡΟ. 

Κατεβαίνοντας την οδό Μητρώου παραταγμένη σε δυάδες κρατώντας το χέρι του διπλανού μας ηχολογούσαμε τις γειτονιές με τα γνωστά τραγούδια. Σουξέ της εποχής το «ήτανε ένα μικρό καράβι» που ξεσήκωνε τις νοικοκυρές που έβγαιναν στις αυλές και στα μπαλκόνια για να απολαύσουν τις παιδικές μελωδικές φωνές και να χειροκροτήσουν. Οι γιαγιάδες με τα κεφαλομάντηλα δεμένα σταυροκοπούσαν την νιότη συγκινημένες και τα αυτοκίνητα συμμετείχαν σε αυτό το αυτοσχέδιο πανηγύρι με τον ήχο της κόρνας τους. Και όταν πλησιάζαμε κοντά στον τελικό μας προορισμό ξεκινούσε ο διαγωνισμός φωνής με τα αγόρια να φωνάζουν δυνατά πως «  ο κλήρος πέφτει στα κορίτσια που ήταν αταξίδευτα» και τα κορίτσια να απαντούν περιπαιχτικά «ο κλήρος πέφτει στα αγόρια που ήταν σαν σκυλόψαρα » και να χαλάει ο κόσμος από τις φωνές και τα γέλια. Και όταν πια φτάναμε στις κούνιες ξεκινούσε το ξέφρενο παιχνίδι.

Τώρα το καμάρι της Πειραϊκής, το Ζαχαροπλαστείο «ΔΙΡΟ» δεν υπάρχει πια και οι κούνιες έχουν ξηλωθεί. Ο χώρος είναι περιφραγμένος ως επικίνδυνος και που και που η θαλασσινή αύρα φέρνει κύματα ηχοφωνής παιδικής προσλαλιάς από το παρελθόν που μαρτυρούν μια άλλη αλησμόνητη εποχή...

Κώστας Ζουρδός