Στον απόηχο της Ιεραρχίας 2014

                
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Οι εργασίες της τακτικής Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος ολοκληρώθηκαν με τις χειροτονίες των εψηφισμένων Μητροπολιτών και Επισκόπων, πλην του Μητροπολίτου Νέας Ιωνίας, που ήταν ήδη Επίσκοπος.
Την τρίτη ημέρα των εργασιών της Ιεραρχίας ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος εισηγήθηκε το θέμα: «Βιοηθικά διλήμματα και ποιμαντικοί προβληματισμοί».

Δεν γνωρίζουμε αν ο Σεβ. Εισηγητής ενέκρινε το κείμενο του δελτίου Τύπου που εξέδωσε η Ιερά Σύνοδος. Ελπίζουμε πως όχι. Είναι λυπηρό ότι τα πλήρη κείμενα των εισηγήσεων δεν δημοσιοποιήθηκαν. Παραμένουν γνωστά μόνο στο στενό κύκλο των μελών της Ιεραρχίας Μητροπολιτών.
Ως προς τα αναγραφόμενα στο σχετικό δελτίο Τύπου περί της εισηγήσεως του Μητρ. Μεσογαίας πληροφορείται ο πιστός την επανάληψη γνωστών απόψεων της Εκκλησίας. Είναι λυπηρό ότι στην ολοκληρωθείσα Ιεραρχία χάθηκε η ευκαιρία να κινητοποιηθεί η Εκκλησία και να σημάνει συναγερμό στον πιστό λαό επί των τραγικών εξελίξεων στα θέματα της ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Όταν η Ελλάδα έχει καταντήσει «ευνοϊκή» χώρα στην εμπορία γεννητικού υλικού, όταν έχει εξελιχθεί σε τόπο γενοκτονίας, με τις εκατόμβες των θυμάτων ανήμπορων εν δυνάμει ανθρώπων, όταν κυριολεκτικά «η μάννα και ο πατέρας δεν γνωρίζουν το παιδί τους και το παιδί τους γονείς του» δείχνει τουλάχιστον αμηχανία η Ιεραρχία να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, με όπλο Της την Αλήθεια και την Αγάπη προς τον Θεό και τον Άνθρωπο.

ΖΩΗ ΕΚ ΤΑΦΟΥ

 

Του Σεβ. Μητροπολίτη Σύρου κ. Δωροθέου

Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει οικονομικής καχεξίας και σκιά θανάτου εθνικής ταπεινώσεως και αναξιοπρεπείας, είδε φως μέγα!

Από τα σπλάχνα της Μακεδονίας γης ανέθορεν ελπίς και εκ του τάφου της Αμφιπόλεως επήγασε ζωή!

Το όνομα της Ελλάδος δεν απασχολεί πλέον-ή έστω όχι μονο- τις οικονομικές ειδήσεις, δεν κυριαρχεί στις περί χρεωκοπίας και καταστροφής προβλέψεις, δεν απασχολεί κοινωνικές και πολιτικές αναλύσεις...

Οι Έλληνες γέμισαν αυτοπεποίθηση, αισθάνθηκαν ότι δεν είναι  αυτό που κάποιοι θέλησαν ή τους έπεισαν να είναι, το άγος της γης, και ένοιωσαν αυτό που πραγματικά και διαχρονικά είναι, το αλάτι της γης!

Το μοναδικό, από κάθε άποψη ταφικό μνημείο της Αμφίπολης, που σταδιακά αποκαλύπτεται,  όποιος και αν είναι ο “ένοικος” του, όποια και να είναι η χρονολόγησή του, αποτελεί πηγή εθνικής και παγκόσμιας διδαχής.

Χιλιάδες χρόνια τώρα η Ελληνική γη καρπίζει και καρποφορεί πολιτισμό, κάποτε στην πάμφωτη από τον λαμπρό ήλιο επιφάνειά της, σήμερα υπό το προστατευτικό κουκούλι των ποτισμένων με ιδρώτα και αίμα χωμάτων της, που περιμένει την κατάλληλη στιγμή να βλαστήσει ξανά και να υπενθυμίσει ότι τουτη τη γη δεν την συντροφεύει μόνο η φτώχεια αλλά και η δόξα, η δόξα του πολιτισμού, της Τέχνης και του ανθρωπισμού, η δόξα του ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού!

Μαλάλα ο αγώνας μιας μαθήτριας που δικαιώθηκε

 

 Του Σάββα Χάλαρη

Η Μαλάλα Γιουσαφζάι είναι μαθήτρια από το Πακιστάν που αγωνίζεται για το δικαίωμα των κοριτσιών στην εκπαίδευση στη χώρα της.
Γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου 1997 στην πόλη Μινγκάορα του Πακιστάν, μέλος μιας οικογένειας σουνιτών Παστούν.Η πρώτη της εκπαίδευση τής δόθηκε από τον πατέρα της, ο οποίος είναι ιδιοκτήτηςσχολείου και ποιητής.

Το όνομά της είναι προς τιμή της Πακιστανής λαϊκής ηρωίδας Μαλαλάι. Σε ηλικία 11 ετών ξεκίνησε να γράφει στο blog BBC Urdu, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Γκιουλ Μακάι, για τη ζωή υπό το καθεστώς των Ταλιμπάν που απαγόρευσαν στα κορίτσια να πηγαίνουν στο σχολείο και εξέφραζε τις απόψεις της σχετικά με το δικαίωμα των κοριτσιών στη μόρφωση. Τα επόμενα χρόνια έδωσε συνεντεύξεις σε διάφορα μέσα, τόσο της χώρας της όασο και άλλων χωρών, στις οποίες υποστήριζε το δικαίωμα των κοριτσιών να πηγαίνουν στο σχολείο. Στο μεταξύ έγινε γνωστή η ταυτότητά της.Το πρωί της 9ης Οκτωβρίου 2012 ένας άντρας πυροβόλησε στο κεφάλι τη Μαλάλα Γιουσαφζάι ενώ βρισκόταν μέσα στο σχολικό λεωφορείο, τραυματίζοντάς την πολύ σοβαρά. Τις μέρες μετά την επίθεση νοσηλεύθηκε σε κρίσιμη κατάσταση σε νοσοκομείο στο Πακιστάν και στη συνέχεια, όταν βελτιώθηκε η κατάστασή της, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Queen Elizabeth του Μπέρμιγχαμ, στην Αγγλία.

Μονόδρομος πρωτογονισμού

Του Χρήστου Γιανναρά 

 

Δεν πρόκειται για διαπίστωση που μπορεί «αντικειμενικά» να βεβαιωθεί. Πρόκειται για διάγνωση που προκύπτει από υποκειμενική εκτίμηση της δυναμικής συμπτωμάτων, τη στάθμιση επιρροής ενδεχόμενων ή σταθερών παραγόντων. Και η διάγνωση λέει ότι, σε κάθε κοινωνία, οι πολίτες που κρίνουν τα κοινά με επαρκή συλλογιστική ικανότητα και διαυγή, νηφάλια σύνεση αποτελούν τη μειοψηφία.
Σε παρελθόν όχι πολύ μακρινό, έμοιαζε να λειτουργούν στην κοινωνία κάποιοι αφανείς και ανεπίγνωστοι «φυσικοί» νόμοι, που οδηγούσαν τους επιπόλαιους στη σκέψη και αδύναμους στην κρίση να δέχονται θετικά τον επηρεασμό από τη γνώμη των αριθμητικά λιγότερων αλλά σαφώς ωριμότερων. «Διαμορφωτές κοινής γνώμης» γίνονταν τότε οι περισσότερο μορφωμένοι, αλλά και όσοι διέθεταν αποδεδειγμένη μέσα στον χρόνο ευθυκρισία. Σωζόταν και μια προσωπική αίσθηση ευθύνης του απλού ανθρώπου για τις γνώμες - κρίσεις που εξέφραζε – αισθανόταν μειωμένος αν οι εκτιμήσεις και επιλογές του αποδείχνονταν λαθεμένες ή επιπόλαιες.

Κάντε τη Μελίνα να ξαναγεννηθεί αλλιώς θα σας στοιχειώσει!

 

 

«…ελπίζω να δω τα Μάρμαρα πίσω στην Αθήνα προτού πεθάνω. Αν όμως έρθουν αργότερα, εγώ θα ξαναγεννηθώ…».

Αυτή την φράση είχε πει για να δείξει πόσο πίστευε στο όραμά της η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη. Γιατί αν δεν είχε γίνει όραμα της Μελίνας η επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα, δεν θα περιμέναμε σήμερα την κα Κλούνεϊ.
Η Μελίνα έβαλε τα θεμέλια για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα. Ήταν εκείνη που μας "απαγόρευσε" να τα αποκαλούμε Ελγίνεια. Και είχε δίκιο. Γιατί ποτέ δεν ήταν του Έλγιν.
Η Μελίνα αποφάσισε να κάνει σκοπό ζωής την επιστροφή των Γλυπτών το 1960 όταν στα γυρίσματα της ταινίας «Φαίδρα» οι Βρετανοί ζήτησαν πληρωμή για να αφήσουν το ελληνικό συνεργείο να κινηματογραφήσει τα γλυπτά.
Εικοσιδύο χρόνια αργότερα, ως υπουργός Πολιτισμού της Ελλάδας έθεσε το θέμα στο Μεξικό, στη Διεθνή Διάσκεψη Υπουργών Πολιτισμού της UNESCO.
«Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα για μας», έλεγε. «Είναι το καμάρι μας. Είναι οι θυσίες μας. Είναι το υπέρτατο σύμβολο ευγένειας. Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι η φιλοδοξία και το όνομά μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητάς μας». Και « Αν με ρωτήσετε εάν θα ζω όταν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα επιστρέψουν στην Ελλάδα, σας λέω πως ναι, θα ζω. Αλλά κι αν ακόμη δεν ζω πια, θα ξαναγεννηθώ».

Πεδίο βολής

 

Γράφει ο Μίλτος Πασχαλίδης στον Ημεροδρόμο

Τέλη Νοέμβρη 1999.
Τρίπολη, μονάδα εκπαίδευσης νεοσύλλεκτων.
Ήμουν ήδη πατημένα 30, «παππούς» για φαντάρος, έπληττα αφόρητα και το μόνο που μ' απασχολούσε ήταν πως στο διάολο θα περνούσαν 20 ολόκληροι μήνες.
Τελικά η θητεία πέρασε σα νερό, έκανα φίλους, γύρισα πέντ' έξη στρατόπεδα, φύλαξα εκατοντάδες άχρηστες ώρες σκοπιά έξω από άδειες αποθήκες, τραγούδησα σε αναρίθμητους χορούς στις Λέσχες Αξιωματικών με αντάλλαγμα «άγραφες» άδειες, γενικά μιλώντας: πλάκα είχε, αν εξαιρέσω το χαμένο χρόνο.
Και μια μέρα.
Είναι η μοναδική μέρα που αποφεύγω να ξαναπαίξω στη μνήμη, γιατί θα με στοιχειώνει για πάντα.
Έκανα ότι περνούσε απ' το χέρι μου να την αποφύγω, προσποιήθηκα τον άρρωστο, μέχρι που μου πέρασε απ' το μυαλό να πάω να βγω άοπλος, στο τέλος παραιτήθηκα.
«Ότι είναι να γίνει, θα γίνει», είπα μέσα μου, πήρα το Α1Μ1 στον ώμο και πορεύθηκα μαζί με όλη τη Μοίρα μέχρι το πεδίο βολής.

Για την Αμφίπολη «της καρδιάς μας»

  ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ

Ποτέ άλλοτε η αρχαιολογική σκαπάνη δεν προκάλεσε τέτοια εθνικά καρδιοχτύπια και δεν συντόνισε τόσους καημούς μεγάλους, εθνικούς, αλλά και μικρούς, ατομικούς. Επίσης, ποτέ άλλοτε δεν έφερε με τέτοια διάρκεια στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης τα ίχνη της Ιστορίας και τα αρχαία ερείπια, για να τα μετατρέψει σε σύμβολα αναγέννησης, επανεκκίνησης, σωτηρίας και ό,τι άλλο συναισθηματικό και ανθρώπινο, μα και ό,τι κυνικά επικοινωνιακό έχει επενδυθεί και επενδύεται σε κάθε πόντο που αποκαλύπτεται στον Τύμβο Καστά στην Αμφίπολη.
Είναι η εποχή της μιντιακής φρενίτιδας, της διεθνοποίησης της μιντιακής κάλυψης με στρατιές δημοσιογράφων, οι οποίοι δίνουν τη μάχη του καλύτερου σεναρίου, δίπλα σε εκείνη της επιστημονικής ακρίβειας, της σύνεσης και της δεοντολογίας, είναι η εποχή των μπλογκ και της φεϊσμπουκικής έκρηξης, όπου μεγεθύνονται ως το μη περαιτέρω ονειροφαντασίες, καημοί, αλλά και «παιχνίδια» εξουσίας.

Το ντοκιμαντέρ της Μελίνας για τον Αττίλα που η ΕΡΤ έκρυβε επί 22 χρόνια

 

Τον Ιούλιο του 1975 η Μελίνα Μερκούρη βρέθηκε στην Κύπρο και γύρισε για λογαριασμό της ΕΡΤ ένα ντοκιμαντέρ, με αφορμή την συμπλήρωση ενός έτους από την εισβολή του «Αττίλα». Το ντοκιμαντέρ αυτό δεν προβλήθηκε ποτέ και όταν η ίδια η Μελίνα Μερκούρη το αναζήτησε μετά από μερικά χρόνια – ως υπουργός Πολιτισμού – δεν κατάφερε να το εντοπίσει. Το 1997, τρία χρόνια μετά τον θάνατό της, η ΕΤ1 μετέδωσε για πρώτη φορά το ντοκιμαντέρ, το οποίο βρέθηκε στο αρχείο της δημόσιας τηλεόρασης σχεδόν ακέραιο.
Στο μοναδικό αυτό ντοκουμέντο, η Μελίνα Μερκούρη συνομιλεί με συζύγους και μητέρες των αγνοουμένων, με μέλη της Εθνικής Φρουράς, με τον τότε εκπρόσωπο της ελληνοκυπριακής πλευράς στις διακοινοτικές συνομιλίες Γλαύκο Κληρίδη, καθώς και με τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο.
Στο ντοκιμαντέρ καταγράφεται η μεγάλη πορεία γυναικών προς τους τάφους των θυμάτων του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974 και της εισβολής, η ομιλία του Μακαρίου και οι μαρτυρίες των Ελληνοκυπρίων στους καταυλισμούς των προσφύγων και σε κεντρικό δρόμο της διχοτομημένης Λευκωσίας. Παράλληλα, παρουσιάζει πλάνα από τα Κατεχόμενα και συνεντεύξεις Τουρκοκυπρίων της Κυρήνειας, από υλικό που παραχώρησε ολλανδικό συνεργείο.

Aυτά που δεν ξέρουμε για τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

 

O Mάρτιν Λούθερ Κινγκ υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς αμερικανούς του 20ου αιώνα, ο άνθρωπος που ανέδειξε όσο κανένας άλλος τις ιδέες της πολιτικής ανυπακοής και έδωσε τεράστιες μάχες ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις. Με αφορμή τη βράβευσή του με το Νόμπελ Ειρήνης, στις 14 Οκτωβρίου του 1964, ας θυμηθούμε μερικές λιγότερο γνωστές πτυχές της ζωής του.
Το πραγματικό του όνομα δεν ήταν Martin Luther, αλλά Michael. Μετά από ένα οικογενειακό ταξίδι στη Γερμανία ωστόσο, ο πατέρας του που ήταν πάστορας και ιεραπόσταλος άλλαξε το όνομα τους με αφορμή την προτεσταντική μεταρρύθμιση.
Σε ηλικία 12 ετών έκανε απόπειρα αυτοκτονίας και επιχείρησε να πηδήξει από το παράθυρο του δεύτερου ορόφου στο πατρικό του σπίτι, επειδή θεώρησε τον εαυτό του υπεύθυνο για την καρδιακή προσβολή που υπέστη η γιαγιά του και την οδήγησε στο θάνατο. Μετά ακολούθησε μία μεγάλη περίοδος ψυχολογικής αστάθειας και μελαγχολίας μέχρι να καταφέρει να ξεπεράσει το περιστατικό. Τα πρώτα του όνειρα δεν ήταν να ασχοληθεί με την πολιτική, αλλά ήθελε να γίνει γιατρός ή δικηγόρος.
Κατά τη διάρκεια μιας παρουσίασης βιβλίου του το 1958 μαχαιρώθηκε από μία άγνωστη γυναίκα που αργότερα διαγνώστηκε με ψυχική διαταραχή. Το μαχαίρι πέρασε ξυστά από την καρδιά του και οι γιατροί είπαν ότι έζησε από θαύμα.

Μαμά, είμαστε φτωχοί;

 

Γράφει: Ιωάννα Χαρμπέα

Ήταν ένα πρωινό όταν χτύπησε το τηλέφωνο του γραφείου για να αναλάβουμε ένα συσσίτιο. Το συσσίτιο αφορούσε μια πολύ φτωχή οικογένεια με δυο παιδάκια.
Μεσημέρι, λοιπόν… και το συσσίτιο έτοιμο! Αφού το παραλάβαμε πήγα να το παραδώσω. Η κυρία με περίμενε στην πόρτα γεμάτη αγωνία. Ορίστε το φαγητό!  Ένιωσα ότι έκανα κάτι τόσο σημαντικό αλλά η μικρή φωνούλα που ακούστηκε να λέει με άφησε  άναυδη! Μαμά είμαστε φτωχοί; Γιατί μας φέρνουν φαγητό;
Η έκφραση της μητέρας  παγωμένη. Εξάλλου τι μπορούσε να απαντήσει σε ένα πεντάχρονο παιδί και τι θα καταλάβαινε; Της έδωσα το πακέτο με σφιγμένο, πλέον, χαμόγελο.
Έχω την ανάγκη σας, μου είπε, θέλω να αρχίσετε και για επίσκεψη. Έχω κάποια θέματα. Η μικρή, μην περιμένοντας απάντηση στην ερώτηση, της άρπαξε το φαγητό και πήγε μέσα.
Άκουσα ότι είστε κοινωνιολόγος, τι λέμε λοιπόν σε ένα παιδί που ρωτάει συνέχεια αν είμαστε φτωχοί;

Στον Πατρίκ Μοντιανό το Νόμπελ Λογοτεχνίας

 

Ο Γάλλος Πατρίκ Μοντιανό είναι ο νικητής του φετινού Νομπέλ Λογοτεχνίας. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Σουηδικής Ακαδημίας, ο Μοντιανό βραβεύεται «για την τέχνη της ανάμνησης με την οποία ζωντανεύει τις πιο ασύλληπτες ανθρώπινες μοίρες και αποκαλύπτει τον πραγματικό κόσμο της κατοχής». Ο Μοντιανό διέψευσε τα προγνωστικά που έφεραν ως επικρατέστερους τους Φίλιπ Ροθ και Χαρούκι Μουρακάμι.
Ο Πατρίκ Μοντιανό γεννήθηκε το 1945 στο Boulogne-Billancourt. Από το 1967 ασχολείται επαγγελματικά με το γράψιμο. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Γάλλους συγγραφείς. Έχει τιμηθεί με το μεγάλο βραβείο μυθιστορήματος της Γαλλικής Ακαδημίας το 1972, με το βραβείο Goncourt το 1976, με το βραβείο του Ιδρύματος Pierre de Monaco το 1984 και με το μεγάλο βραβείο λογοτεχνίας Paul Morand, για το σύνολο του έργου του, το 2000. Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του: "Οδός σκοτεινών μαγαζιών" (Κέδρος), "Κυριακές του Αυγούστου" (Καστανιώτης), "Ντόρα Μπρούντερ" (Πατάκης), "Η χαμένη γειτονιά" (Χατζηνικολή), "Άνθη ερειπίων" (Οδυσσέας) και "Το άρωμα της Υβόννης" (Λιβάνης). Έχει γράψει το σενάριο για την ταινία του Λουί Μαλ "Lacombe Lucien". Άλλα έργα του: "La place de l' etoile", "Livret de famille", "Une jeunesse", "De si braves garcons", "Vestiaire de l' enfance", "Voyage de noces", "Un cirque passe", "Du plus loin de l' oubli", "Des inconnues", "Paris tendresse".

«Αχρηστος εγώ;»

Διαβάζοντας
το παρακάτω γράμμα
είναι σοκαριστικό το γεγονός
πώς ένα παιδί καταφέρνει
με απλά λόγια και σκέψεις
να μας ταρακουνήσει.



Του Β.Κ.
Ξημέρωσε. Νυστάζω. Δεν χόρτασα ύπνο. Ακούω τη φωνή της μαμάς. Τι θα κάνω τώρα; Θέλει να με βάλει να ξαναγράψω αυτή τη ρημάδα την ορθογραφία. Αφού όσες φορές και να τη γράψω, πάλι λάθη θα κάνω. Είμαι ένας μπουμπούνας. Το 'πε κι ο μπαμπάς. Τίποτα δεν θα καταφέρω. Πάλι μαλώσανε χθες. Η μαμά τού είπε να είναι πιο προσεκτικός κι εκείνος είπε πως αυτή φταίει για όλα. Ολο μαλώνουν τελευταία. Δεν θέλω να μαλώνουν και για μένα. Αμάν κι αυτή η μαμά! Πού τη βρίσκει τέτοια όρεξη πρωί πρωί; Κάθε μέρα με βασανίζει. Χθες της είπα ότι δεν την αγαπάω. Δεν είναι αλήθεια. Την αγαπάω, αλλά ήθελα να την πονέσω. Ξέρω ότι αυτό τη θυμώνει. Και όταν το ακούει βάζει τα κλάματα και αρχίζει να λέει πως για το καλό μου τα κάνει, όλο τρέχει για μένα και τίποτα δεν κάνει για τον εαυτό της και πάλι μαλώνουν με τον μπαμπά γιατί της λέει ότι κάνει τόση πολλή προσπάθεια και μια τρύπα στο νερό κάνει.

"Ανάδοχοι γονείς" κι ένα ακόμη παιδί στο Σχολείο...

Υπάρχουν μαθητές
που πηγαίνουν στο σχολείο
χρόνο παρά χρόνο!


Θεοδώρα Τριπικέλη-Σαμπαζιώτου, Φωτογραφία Δήμητρα-Ζωή Σαμπαζιώτη

Ένα όνειρο των νεανικών μου χρόνων, το καλοκαίρι που μας πέρασε, είχα την μεγάλη ευλογία να το ζήσω!
Ξημερώματα προσγειωθήκαμε με κλιμάκιο ιεραποστολικό με υπεύθυνο τον π. Εφραίμ Παναούση, αδελφό της Ιεράς Μονής Παναγία Χρυσοπηγή, στο αεροδρόμιο της  Πρωτεύουσας της Ουγκάντα. Ξαφνικά, μέσα στο σκοτάδι, χαρούμενα πρόσωπα έτρεξαν να μας υποδεχθούν! Για εμάς αυτή ήταν η πρώτη έκπληξη!
Στο σπιτάκι που μας πρόσφεραν για διαμονή, όλοι τριγύρω έτρεχαν να μας εξυπηρετήσουν και με κέφι πολύ να μας φανούν χρήσιμοι. Μας κάλυπταν κάθε μας ανάγκη πολύ πριν εμείς ζητήσουμε κάτι!

Φίλε, έφυγε ο Λουκάνικος

 

Λουκάνικος, ο πανέμορφος σκυλάκος που έγινε... η μορφή της πλατείας Συντάγματος, που ήταν μέσα σ’ όλα, ακόμη και στα άγρια επεισόδια, δεν υπάρχει πια.

Ο "Λουκάνικος" όπως τον μάθαμε όλοι ή "Θοδωρος" όπως τον είχε "βαφτίσει" ο άνθρωπος που πριν χρόνια τον είχε βρει να περιφέρεται στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας έγινε... πρόσωπο παγκόσμιας φήμης.
Η παρουσία του στις διαδηλώσεις "ανάγκασε" μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία όπως το CNN, το BBC και το Al Jazeera να ασχοληθούν μαζί του, ενώ το περιοδικό TIME τον συμπεριέλαβε στις 100 προσωπικότητες της χρονιάς για το 2011.

Ιεραρχία 2014: Μία από τα ίδια…

 
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Μια από τα ίδια είναι η Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, της οποίας οι εργασίες άρχισαν χθες. Τον χαρακτήρα της δείχνει βεβαίως η εναρκτήρια ομιλία του Προέδρου της, Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου και το Δελτίο Τύπου της πρώτης ημέρας των εργασιών της. Η εισήγησή του Αρχιεπισκόπου ήταν βραχύτερη των προηγουμένων ετών και κατ’ αυτήν οι σύνεδροι άκουσαν κυρίως τί η Πολιτεία ρύθμισε για την Εκκλησία, κάτι που θα έπρεπε να είχε κάνει η κυβέρνηση δια του εκπροσώπου της…

Δεν ελέχθη οτιδήποτε για το ποιο ήταν κατά το διαρρεύσαν έτος, από την προηγούμενη τακτική σύγκλησή της, το ποιμαντικό, ιεραποστολικό και πνευματικό έργο της ίδιας της Εκκλησίας. Για έβδομη φορά οι Συνοδικοί Αρχιερείς άκουσαν το «τι θα έπρεπε να γίνει» και ότι τα θέματα που θέτουν κατά καιρούς Αρχιερείς « χρήζουν μελέτης και επεξεργασίας»…. Μετά τις τόσες φορές που οι Αρχιερείς έχουν ακούσει «το δέον» και διαπιστώνουν ότι αυτό δεν υλοποιείται, πρέπει να έχουν περισσή εγκαρτέρηση για να μην έχουν απογοητευθεί…

Η μολότωφ της Παράδοσής μας

 

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Όσο πιο τοπικό, τόσο και πιο παγκόσμιο! Ή σε σύγχρονα ελληνο-βρυξελιώτικα «Plus c’est local et plus c’ est universel».

Η φράση ανήκει στον διάσημο κινηματογραφιστή Ρενουάρ όταν τον ρώτησαν, πως εξηγεί το γεγονός ότι ενώ τα έργα του είναι τόσο «γαλλικά», συναντούν την ίδια στιγμή τέτοια παγκόσμια αποδοχή. Είμαστε λοιπόν τόσο παγκόσμιοι, μόνο όσο γνήσια τοπικοί καταφέρνουμε να γίνουμε. Με άλλα λόγια, κάτι υπάρχει πραγματικά ως αυθεντικά τοπικό, μόνο στο βαθμό και στο μέτρο που τολμάει να έχει σημασία σε παγκόσμιο επίπεδο. Αν δεν έχει σημασία για τον πιο απόμακρο γείτονα του πλανητικού χωριού, ας μην κρυβόμαστε, είναι ανύπαρκτο.

Έτσι, ετούτη η αγωνία, η ταλάντευση, ανάμεσα στο τοπικό και στο εθνικό, ανάμεσα στο εθνικό και στο παγκόσμιο ή ακόμη-ακόμη, γιατί όχι, ανάμεσα στο τοπικό και το παγκόσμιο, βρίσκει πεντακάθαρα την «γαλλική» απάντηση της.

Κι εμείς με την παράδοση παραδομένη μπρος στα πόδια μας, με αυτήν την παράδοση που κατέθεσε για δύο φορές στην πανανθρώπινη ιστορία πρόταση με οικουμενικό ενδιαφέρον -και γι’ αυτό άλλωστε υπήρξε γνήσια και σε εθνικοτοπικό επίπεδο- εμείς, με το πείσμα επαρχιώτη, αρνιόμαστε το μπόλιασμα της παράδοσης μας και πιθηκίζουμε ακόμη ευρωπαϊκές συνταγές ευτυχίας. Τώρα μάλιστα και συνταγές κατ’ εντολήν των αποικιοκρατών!

Ανατολή και Δύση

 

Nικολάι. Μπερντιάγιεφ

μετάφραση Δημήτρης Μπαλτᾶς

Εἶναι πιθανό νά μιλήσουμε γιά τήν ὕπαρξη δύο ἐσωτερικά συναισθηματικῶν τύπων ἀνθρώπων - ὁ ἕνας κλεισμένος στόν ἑαυτό του, ψάχνοντας γιά τήν τελειότητα μέσα του καί βρίσκοντάς την τελικά, ἐνῶ ὁ ἄλλος ἀγωνιᾶ σχετικά μ’ ἕναν διαφορετικό καί ξένο κόσμο, πού ἔχει ἀνάγκη διαφυγῆς πέρα ἀπό τόν ἑαυτό του καί ψάχνει τήν τελειότητα στήν ἀπεραντοσύνη. Ἡ κουλτούρα τοῦ πρώτου τύπου εἶναι αὐταπόδεικτη. Ἕνας ἀπό τούς πιό ἐκλεπτυσμένους Γάλλους τῆς ἐποχῆς μας, ἕνας ἄνθρωπος μεγάλης κουλτούρας, ὁ Charles Du Bos [1882-1939] λέγει ὅτι οἱ Γάλλοι δέν ἀγωνιοῦν σχετικά μέ τούς ἄλλους κόσμους, κάτι τό ὁποῖο ἐκνευρίζει τούς Γερμανούς ρομαντικούς, καί ἕνας ξένος κόσμος τούς ἐνδιαφέρει μόνον ὡς κάτι ἐξωτικό. Θά ὅριζα αὐτόν τόν τύπο ὡς κλασσικό. Ὁ κλασσικισμός ἐπίσης εἶναι μία ἀναζήτηση τῆς τέλειας μορφῆς μέσα στόν ἴδιο του τόν αὐτάρκη κόσμο. Ὁ κλασσικισμός ἔχει μεγάλη ἐπιτυχία στήν τέχνη, καθώς καί σέ ὅλους τούς τομεῖς. Καί ἡ μεγαλύτερη ἐπιτυχία του, γνωστή στήν ἱστορία, ἀνήκει στόν κόσμο τῆς Ἑλλάδας. Γνώρισε ἀκόμα μία μεγάλη ἐπιτυχία στήν Γαλλία τοῦ 18ου αἰ. Ἀλλά ὑπάρχει ἕνας θεμελιώδης νόμος τῆς ζωῆς, ὁ ὁποῖος λειτουργεῖ ὡς προειδοποίηση τῆς κλασσικῆς ἀντίληψης γιά τήν ζωή καί ὡς διανοητικό κάλεσμα σχετικά μέ τόν ἀναπόφευκτο θάνατο κάθε πολιτισμοῦ. Καί αὐτός ὁ νόμος ὑποδεικνύει ὅτι τίποτα, κανένα εἶδος πλάσματος δέν μπορεῖ νά ἔχει τήν πηγή τῆς ζωῆς του μόνο στόν ἑαυτό του, ἔξω ἀπό τόν Θεό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ αἰώνιος ζωή. Ὁτιδήποτε κλεισμένο στόν ἑαυτό του ἀντιμετωπίζει τήν ἀπειλή τοῦ μαρασμοῦ καί τῆς ἐξάντλησης τῆς ζωῆς. Ὁ ρομαντισμός μεσογειακοῦ τύπου, τοῦ ἑλληνορωμαϊκοῦ πολιτισμοῦ, ἔχει μία ἀνωτερότητα σέ σχέση μέ τό κλασσικό, κατά τό ὅτι ἐκφράζει μέσα ἀπό τήν ἴδια του τήν ἀντίληψη γιά τήν ζωή ὄχι μόνο μία αγάπη γιά τήν ζωή, ἀλλά καί μία ἀγάπη γιά τόν θάνατο, προσμένει ἕνα ἀπειλητικό πεπρωμένο. Ἡ δημιουργική ζωή μπορεῖ νά συνεχιστεῖ, ἐάν ὑπάρχει ἀκόμη ἕνα ἀτέρμονο δυναμικό, ἐάν ὑπάρχει ἀκόμα ὕλη ἀνίκητη ἀπό τήν μορφή, μ’ ἕνα διονυσιακό χαρακτήρα, στόν ὁποῖο δέν ἔχουν ἀκόμα τεθεῖ ὅρια καί σύνορα. Ἀκόμα καί ὁ πιό τέλειος πολιτισμός δέν εἶναι προορισμένος νά ζήσει μία αἰώνια ζωή, ἀφοῦ ὁ θάνατος ἀναπόφευκτα τόν ἀπειλεῖ. Καί σ' αὐτό βρίσκεται ἡ πηγή τῆς ὀδύνης γιά κάθε ἰδιαιτέρως ἐκλεπτυσμένο πολιτισμό.

Η γενιά του ναρκισσισμού

Αστερόπη Λαζαρίδου 

Η ιστορία του Νάρκισσου, με τις διάφορες εκδοχές της, είναι μία από τις δημοφιλέστερες της μυθολογίας. Ο νέος από τη Βοιωτία, θαμπωμένος από την ομορφιά του που καθρεφτίζεται στο νερό, πεθαίνει από μαρασμό εξαιτίας του ανικανοποίητου έρωτα προς τον ίδιο του τον εαυτό. Ο ναρκισσισμός, η εμμονική αυταρέσκεια που μπορεί να καταλήξει σε πάθηση, δεν είναι κάτι καινούργιο. Υπάρχει από τότε που ο άνθρωπος πρωτοσυνάντησε το είδωλό του. Σήμερα, όμως, που ο καθένας ανεβάζει δεκάδες είδωλά του χάρη στην κατάρα και ευλογία των social media, ο ναρκισσισμός, εκτός από υπαρκτός, είναι και ψηφιακός. Οι διαταραχές που προκαλούνται από τη μανία της εξαντλητικής αυτοφωτογράφισης και της online υπερέκθεσης απασχολεί όλο και πιο συχνά τα ψυχιατρικά συνέδρια, με τους ειδικούς να επιμένουν ότι η υπέρμετρη προσήλωση στο «εγώ και ο εαυτός μου», εκτός από γραφική, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να αποδειχθεί και επικίνδυνη.

Εγώ, εγώ, εγώ

Η λέξη «selfie», όπως ορίζεται η σύγχρονη αυτοπροσωπογραφία που βγάζει κάποιος με το κινητό του και κατόπιν την ανεβάζει στο Facebook και σε άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επιλέχθηκε ως «Λέξη της χρονιάς» για το 2013 από το Βρετανικό Λεξικό της Οξφόρδης. Παράλληλα, οι νέοι κανονισμοί του περίφημου επιτραπέζιου παιχνιδιού Scrabble τη δέχονται πλέον ως σωστή και οι παίκτες κερδίζουν πόντους όταν τη σχηματίζουν. Μία λέξη ισοδυναμεί πλέον με χίλιες εικόνες. Πόσα αντίγραφα του εαυτού σου μπορείς να βγάλεις ώσπου να τον ερωτευθείς παράφορα ή να μην αντέχεις άλλο να τον βλέπεις; Η απόσταση από το ένα στάδιο στο άλλο δεν είναι τόσο μακριά όσο νομίζουμε.

Κύριε... μήπως είστε ο Χριστός;

Το τρένο σταμάτησε στο σταθμό.
Ένα μικρό ανάπηρο αγόρι πουλούσε φρούτα στους επιβάτες.
Ένας ταξιδιώτης, στην προσπάθειά του
Να κατέβει γρήγορα από το τρένο
Έπεσε πάνω στο αγόρι, σκορπίζοντας τα φρούτα γύρω του.
Βιαστικός καθώς ήταν και βλέποντας
Ότι ο ζημιωμένος ήταν απλά ένα παιδί
Ο άνθρωπος απομακρύνθηκε.

Σε λίγο κατέβηκαν οι άλλοι επιβάτες.
Ανάμεσά τους κι ένας άντρας που είδε με μιας την κατάσταση:
Τα σκορπισμένα φρούτα, το ανάπηρο παιδί, το βλέμμα το γεμάτο απόγνωση.
Αν και βιαστικός σταμάτησε και χωρίς κουβέντα άρχισε να μαζεύει τα φρούτα
Και να τα σώζει από τους διαβάτες πριν τα ποδοπατήσουν.
Αφού τέλειωσε, έβγαλε από την τσέπη του ένα κέρμα και το έβαλε πάνω στο καλάθι.
Το παιδί τον κοίταξε μέσα από τα δάκρυά του.
Κύριε είπε μήπως είστε ο Χριστός;
Όχι χαμογέλασε ο άνθρωπος.
Είμαι απλά ένας ακόλουθός Του και προσπαθώ να κάνω αυτό που Εκείνος θα 

H παρεξηγημένη αγιότητα

Του Σεβ. Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννου (Ζηζιούλα)

 

…H Θ. Ευχαριστία είναι η κατ’ εξοχήν «κοινωνία αγίων», είναι το αποκορύφωμα του αγιασμού, όχι μόνο γιατί αυτή προσφέρει στον άνθρωπο την τελειότερη και πληρέστερη ένωση (σωματική και πνευματική) με τον μόνον άγιο, αλλά και διότι αποτελεί τον πιο τέλειο εικονισμό της Βασιλείας του Θεού…

Η λέξη «άγιος» ή «αγιότητα» παραπέμπει σε κάτι εντελώς άσχετο και ξένο προς την εποχή μας, προς τον πολιτισμό και τις αναζητήσεις του συγχρόνου ανθρώπου. Ποιος από τους γονείς της εποχής μας φιλοδοξεί να κάνει τα παιδιά του «άγιους»; Ποιο από τα σχολεία μας και τα εκπαιδευτικά μας προγράμματα καλλιεργούν την αγιότητα ή την προβάλουν ως όραμα και πρότυπο; Ο «επιτυχημένος» άνθρωπος της εποχής μας, το ιδανικό της σύγχρονης παιδείας και του πολιτισμού μας, δεν είναι καν ο «καλός κι αγαθός» των κλασσικών χρόνων. Είναι εκείνος που εξασφαλίζει χρήματα, ανέσεις και κοινωνική προβολή - αυτό θέλουν οι γονείς από τα παιδιά τους, σ’ αυτό κυρίως αποβλέπουν τα εκπαιδευτικά μας συστήματα, αυτό καλλιεργούν τα μέσα επικοινωνίας, αυτό ονειρεύεται η πλειονότητα των νέων μας.

Πράγματι, σε μια κοινωνία, η οποία βιώνει ως το σοβαρότερο πρόβλημά της την ανεργία, και κυριαρχείται από το άγχος πώς να αυξήσει το κατά κεφαλήν εισόδημα, το να γίνεται λόγος για άγιους και αγιότητα αποτελεί πρόκληση, αν όχι πρόσκληση σε γέλωτα και χλευασμό. Ούτως, η αγιότητα αποτελεί ένα «λησμονημένο όραμα».

Ένας παπάς τρόφιμος στη τμήμα απεξάρτησης στο Δαφνί

Τον είδα αιφνίδια μέσα στον τεράστιο θάλαμο με τα 65-70 κρεβάτια μέσα στο πανδαιμόνιο που κάνουν 70 άνθρωποι όταν μαζευόταν και στριμώχνονταν σε ένα μικρό χώρο. Το φως πολύ. Έμπαινε από τα μεγάλα παράθυρα με τα σιδερένια κάγκελα. Ήταν πρωί περίπου 9 ή ώρα, όταν άνοιξε ή βαριά πόρτα, εξωτερική, και ανεβήκαμε ή νέα ομάδα των 1Ο φοιτητών, στο τμήμα αποτοξίνωσης στο Δαφνί. Πρόσωπα εκινούντο αέναα μέσα στο φαρδύ διάδρομο που άφηναν τα κρεβάτια τους. Άνθρωποι από όλα τα μέρη της πατρίδας και από πιο πέρα ακόμη. Με τις χαρακτηριστικές προφορές των Λαρισινών ή των Κρητικών και των νησιωτών. Κοντοί, ψηλοί, μελαχρινοί, άσπροι, αδύνατοι παχείς, πάσχοντες, όλος ό κόσμος αναγκασμένος να συμβιώνει.

«Ακολουθήστε με!»

 

 Οδυσσέας Ιωάννου

«Βαρέθηκα να ψηφίζω με τη λογική το μη χείρον... Πότε θα ψηφίσω επιτέλους κάτι που θα με εκφράζει απόλυτα;».
Ποτέ. Ποτέ των ποτών! Σε τι άλλο στη ζωή σου έχεις αυτήν την κατάκτηση για να τη ζητάς και στην επιλογή μεγάλων οργανισμών ή ιδεολογικών συνασπισμών όπως είναι τα κόματα;
Στη γυναίκα σου; Στους φίλους σου; Μήπως στον εαυτό σου; Έχεις σε όλα αυτά το εκατό τοις εκατό αυτού που ονειρεύτηκες, αυτού που λαχτάρησες, αυτού που πόθησες; Ξέρεις με ακρίβεια τι είσαι και τι θέλεις; Και επίσης, ποιος σου είπε πως το «απόλυτο» είναι κάποιο μετρήσιμο μέγεθος; Μετακινείται σαν κουνέλι στο περιβόλι. Ακανόνιστα, απρόβλεπτα, στραβοπατώντας, πέφτει, σηκώνεται, σου βγάζει τη γλώσσα, κάνει πάρτι με τη ματαιοδοξία σου που δεν έχει ταβάνι και στο τέλος σε αφήνει ξέπνοο με τα μούτρα στο χορτάρι να κλαις για κάποια χαμένη Άνοιξη.
Δεν θέλω να μπω σε χωράφια που δεν κατέχω επιστημονικώς, αλλά νομίζω πως το κυνήγι του απόλυτου σε ο,τιδήποτε είναι μια σοβαρή διαταραχή. Και μια χαμένη ευκαιρία για παιχνίδι. Το παιχνίδι της συνεύρεσης, της σύνθεσης με το διαφορετικό, το παιχνίδι της αυτογνωσίας μέσα από την κατανόηση του άλλου, το παιχνίδι την παραδοχής πως τελικά κι εσύ είσαι το ελλατωματικό κομμάτι στο παζλ των άλλων.

Πεθαίνοντας, χωρίς λόγο, για την πατρίδα

 

 Ανδρέας Ζαμπούκας

Το τελευταίο μου ταξίδι από Μυτιλήνη ήταν Δεκέμβριος του 1994. Με το «Αλκαίος» (υπάρχει ακόμα;). Με 6,7 μποφόρ και καθυστερήσεις στη Χίο. Tι σημασία έχει; Κάποτε θα έφτανα στον Πειραιά και θα έμπαινα στην καθημερινή μου ρουτίνα. Είχα τόσα πράγματα να κάνω. 15 μήνες χαμένος χρόνος δεν ήταν και λίγος.
Λίγους μήνες αργότερα, στο ίδιο πεδίο βολής που ρίχναμε μέσα στο ψύχος, στο Καμμένο Δάσος, σκοτώθηκε ένα νέο παιδί. Μπορεί να ήταν κι άλλος. Δεν θυμάμαι. Έκαψαν το σώμα του οι σφαίρες από το Α4 που ο διπλανός του δεν ήξερε να χειριστεί.
Σήμερα, δύο επαγγελματίες οπλίτες Πεζικού και ένας οπλίτης θητείας, έχασαν τη ζωή τους στο πεδίο ασκήσεων «Γλαφυρών» Μαγνησίας, όταν κατά την πραγματοποίηση προγραμματισμένων βολών βαρέων όπλων Πεζικού, με όλμους 81 χιλ, έσπασε ο σωλήνας όλμου, όπως ανακοίνωσε το Γενικό Επιτελείο Στρατού.
Θα μου πεις, έτσι είναι ο στρατός, θα υπάρξουν και ατυχήματα. Κάθε επιχείρηση έχει και τις παράπλευρες απώλειες. Αν όμως, ψάξουμε τις αιτίες που κάποιοι πεθαίνουν, θα πάψουμε να πιστεύουμε στην  τυχαιότητα, και είναι αμφίβολο αν θα αποδεχτούμε το ποσοστό απωλειών που προβλέπει το σύνταγμα και οι νόμοι.

Ένας αρχι-αντάρτης Άγιος...

 

 

Του π. Διονυσίου Ταμπάκη

Eπειδή τον τελευταίο καιρό πληθαίνει η τάση να ευνουχίζεται τεχνηέντως η μαρτυρική μας Εκκλησία από την αγάπη προς την πατρίδα Ελλάδα μας, η οποία γέννησε τους χιλιάδες νεομάρτυρες και ήρωες ,ξεχνώντας τα λόγια του Χριστού: “ Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ. ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΙΕ' -13 αλλά και το του Αποστόλου Παύλου: “ Εἰ δέ τις τῶν ἰδίων καὶ μάλιστα τῶν οἰκείων οὐ προνοεῖ, τὴν πίστιν ἤρνηται καὶ ἔστιν ἀπίστου χείρων.” ΠΡΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΝ Α'- ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5-8
 Παρουσιάζουμε συνοπτικά τον λεβέντικο βίο του Aγίου Iερομάρτυρος Ευθυμίου , αρχι-αντάρτη καὶ αρχι-καπεταναίου -Επίσκοπου Ζήλων (Πόντου)

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ευθύμιος, κατά κόσμον Ευστράτιος Αγρίτης ή Αγριτέλλης, γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου 1876 μ.Χ. στα Παράκουλα της Λέσβου.
Το 1910 μ.Χ. χειροτονείται πρεσβύτερος και αργότερα αναλαμβάνει πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Μηθύμνης. Το 1911 μ.Χ. χειροτονείται στην Κωνσταντινούπολη Επίσκοπος και αναλαμβάνει να διαποιμάνει τη Επισκοπή Ζήλων. Από την Αμισό (Σαμψούντα), όπου εγκαθίσταται, επιδίδεται σε έναν ευγενή και σπάνιο αγώνα για την μόρφωση των Ελλήνων της περιοχής, έχοντας στην ευθύνη του 340 περίπου ενορίες και 150.000 Έλληνες.

ΟΤΑΝ Ο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΑΠΗΓΓΕΙΛΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ "ΠΙΣΤΕΥΩ" ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΚΡΗΤΗΣ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Ο πατέρας του Μάνου Χατζιδάκι, που πέθανε νωρίς, καταγόταν από τη Μύρθιο Ρεθύμνου. 

Σαν ξαναβρήκε μέσα του την Κρήτη – έτσι έγραψε ο ίδιος ο συνθέτης – κατέβηκε στη Μεγαλόνησο και άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του. 

Το 1979 ο Χατζιδάκις καθιέρωσε τις «Μουσικές Γιορτές» στα Ανώγεια και το 1980 τον «Μουσικό Αύγουστο» στο Ηράκλειο. 

Τον Ιανουάριο του 1979 είχε μιλήσει «περί πολιτισμού και παραδόσεως» στην Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης στο Κολυμπάρι Χανίων, σ’ ένα συνέδριο που διοργανώθηκε εκεί. Δεν βρήκα περισσότερα στοιχεία για το συνέδριο αυτό, το οποίο έγινε, προφανώς, επί των ημερών του μακαριστού Μητροπολίτου Κισάμου Ειρηναίου και Αλεξάνδρου Παπαδερού, διευθυντού της Ακαδημίας. Ελπίζω να επανέλθω με νέα στοιχεία. 

Λίγους μήνες μετά, την Κυριακή 20 Μαΐου 1979, το εβδομαδιαίο ραδιοφωνικό σχόλιο του Χατζιδάκι στο Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας – που τότε διηύθυνε - είχε ως αφορμή το συνέδριο στο Κολυμπάρι. Στο σχόλιό του, το οποίο δημοσιεύεται στο γνωστό βιβλίο του «Τα σχόλια του Τρίτου» με τίτλο: «Ολίγα τινά περί παραδόσεως εθνικής, λαϊκής και μη», ο Μάνος Χατζιδάκις περιέγραφε τις αντιδράσεις των συνέδρων σε όσα έλεγε: 

«…όσο μιλούσα έβλεπα τους άγιους να γελούν και οι δασκάλες να κοιτούν με φόβο τους νομάρχες. Τότε κατάλαβα πως άθελά μου ξεπερνούσα τα όρια ανοχής των εκλεκτών συνέδρων. Οι σύνεδροι θέλαν ρεαλισμό και όχι μαγεία – αντίθετα απ’ ό,τι θάθελε η μακαρία τη μνήμη Μπλανς Ντυμπουά του Λεωφορείου ο Πόθος. 

Και αποφάσισα να συνεχίσω διαφορετικά. 

Στρίβω τα νώτα μου στους συνέδρους κι αρχίζω με φωνή επιβλητική, να λέω ένα Πιστεύω διαφορετικό απ’ ό,τι λεν στις εκκλησιές, μα συνεπές πέρα για πέρα σ’ ό,τι περιείχα εντός μου, γι’ αυτό που συνηθίσαμε να ονομάζουμε Παράδοση, εθνικολαϊκή και μη.

Η οικονομική κρίση και ο ανέξοδος ριζοσπαστικός λόγος

Του Παντελή Καλαϊτζίδη* 

 

Η οξύτατη οικονομική κρίση που ταλανίζει εδώ και τέσσερα χρόνια την πατρίδα μας άνοιξε νέο κεφάλαιο στις σχέσεις Εκκλησίας - Αριστεράς και Εκκλησίας - ριζοσπαστικού κοινωνικού και πολιτικού χώρου, με χαρακτηριστικά παραδείγματα την πολιτική ριζοσπαστικοποίηση της εκκλησιαστικής ρητορικής και τον ημιεπίσημο διάλογο Εκκλησίας - Αριστεράς, που οργάνωσε τον Ιανουάριο του 2013 το Τμήμα Θεολογίας ΑΠΘ (μετά τις προηγηθείσες απόπειρες διαλόγου το 1983-84 στο πλαίσιο του νεοορθόδοξου κινήματος, το 1987 στο συμπόσιο της ΕΑΡ στη Θεσσαλονίκη, το 2002 στην Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου στο πλαίσιο της σειράς εκδηλώσεων «Ορθοδοξία και Νεωτερικότητα» κ.λπ.). 

Στην πρωτοφανή αυτή κρίση η Εκκλησία επέδειξε αξιέπαινη ετοιμότητα στον φιλανθρωπικό τομέα, στον τομέα της κοινωνικής πρόνοιας και αλληλεγγύης, περιοριζόμενη, ωστόσο, σε πράξεις περιστασιακής φιλανθρωπίας. Μοιάζει να έλειψε για άλλη μία φορά από τον εκκλησιαστικό λόγο μια πιο κριτική στάση που, ακολουθώντας το παράδειγμα των Πατέρων της Εκκλησίας, θα πήγαινε στη ρίζα και όχι στα επιφαινόμενα, στις δομές και όχι απλώς στα συμπτώματα που παράγουν φτώχεια και κοινωνική αδικία. 

Η εθνική μας ταυτότητα ως αντίδοτο στην κρίση

Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων

Η συζήτηση για την Αναθεώρηση του Συντάγματος θα αρχίσει συντόμως, όπως δεσμεύθηκε δημοσίως ο Πρωθυπουργός και ένα από τα θέματα που έχει θέσει η Νέα Δημοκρατία είναι και η συνταγματική
κατοχύρωση της γλώσσας μας και της εθνικής μας ταυτότητας. Θεωρώ πολύ σημαντική αυτή την πρόταση και μακάρι να υλοποιηθεί. Η εθνική και γλωσσική μας ταυτότητα απειλείται από τις ανιστόρητες δοξασίες ορισμένων γειτόνων, αλλά και από ψευδοπροοδευτικές θεωρίες και ανωφελείς μοντερνισμούς ξενομανών νεοελλήνων. Είναι δικαίωμα και υποχρέωση ενός λαού να προστατεύει την ιστορία του, τη γλώσσα του, τη θρησκεία του και τις παραδόσεις του για να μην καταλήξει άμορφος χυλός κάτω από τον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποιήσεως.

Πειραιώς Σεραφείμ: "Εδώ γίνεται μια επανάστασις..."

Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου

“Εδώ γίνεται μια επανάστασις, όπως όλη η εκκλησιαστική ζωή είναι μία επανάστασις, απέναντι στο ψεύτικο, στο ευτελές, στο μικρό, στο ελάχιστο, στο κτιστό.”

Με την τέλεση του Αγιασμού από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ, πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Κυριακής 5 Οκτωβρίου, η επίσημη έναρξη του προγράμματος "ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει...", στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.

Ἡ στρέβλωση τῆς λογικῆς

Του Κωνσταντίνου Ερρίπη, θεολόγου - Καρδιολόγου

- Ζήσαμε γιά νά δοῦμε τήν Ἑλλάδα στολισμένη μέ μεγάλα, ἀπίστευτα ἔργα. Τό διήμερο 3 καί 4 Ὀκτωβρίου διανύσαμε τρεῖς φίλοι 1350 χιλιόμετρα στίς ἐθνικές ὁδούς. Γέφυρα τοῦ Ρίου - Ἀντιρρίου, ὑποθαλάσσια
σήραγγα στό Ἄκτιο καί σήραγγες, ἀμέτρητες σήραγγες στήν Ἐγνατία ὁδό ἀπό τά Ἰωάννινα μέχρι τήν Θεσσαλονίκη, μερικές μεγέθους πολλῶν χιλιομέτρων. Εἴδαμε ὅρια ταχύτητας 130 χιλιομέτρων, γέφυρες τεράστιες, πανύψηλες, πού νά ἑνώνουν δύο ἀπέναντι πλαγιές, κλπ, κλπ.
Ποιός λογικός ἄνθρωπος δέν θά ἦταν εὐχαριστημένος, δέν θά χρεωστοῦσε εὐγνωμοσύνη σ’ ἐκείνους πού μᾶς κυβέρνησαν κατά τήν διάρκεια τῆς ἐπιτέλεσης αὐτῶν τῶν θαυμασίων ἔργων. Ἀλλά μία θλιβερή παρατήρηση. Κανένα σχεδόν ὄχημα στίς ἐθνικές ὁδούς. Σπάνιο τό ἀντάμωμα μέ ἄλλο αὐτοκίνητο. Μία νέκρα πραγματική πού σοῦ δημιουργοῦσε κατάθλιψη, λές καί ὑπῆρχε ἀπαγόρευση κυκλοφορίας! Καί ὁ καιρός, Ὀκτώβρης μήνας, καλοκαιρινός. Ἡ μόνη κίνηση στά 60 – 70 χιλιόμετρα περιφερικά τῆς Ἀθήνας καί στά 20 τῆς Πάτρας.
Γιατί ἆρα γε; Διότι δέν ἔχει κανένας χρήματα. Εἶναι τόσο ἀκριβά τά καύσιμα, τόσα πολλά τά διόδια ἀλλά καί τόσο μικροί οἱ μισθοί, τόσο πιό λίγα τά αὐτοκίνητα! Ἡ καταλυτική φτώχεια τοῦ λαοῦ ἀντέστρεψε τίς προβλέψεις καί τά συμπεράσματα τῆς λογικῆς. Τώρα πού καλωδιώθηκε ὁλόκληρη ἡ χώρα μέ τελευταίου τύπου αὐτοκινητόδρομους, τώρα πού μίκρυναν ἀφάνταστα οἱ ἀποστάσεις, δυστυχῶς τώρα δέν ἔχουμε χρήματα γιά νά κυκλοφορήσουμε.

Οι αμαρτωλοί το αυτό ποιούσι

Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανού

 

Οι χριστιανοί έχουμε τη γνώμη ότι είμαστε διαφορετικοί από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Διαχωρίζουμε τον κόσμο σε πιστούς και σε αμαρτωλούς και κατατάσσουμε τον εαυτό μας στους πρώτους, με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε μία κρυφή ή φανερή αυτοδικαίωση για το γεγονός ότι έχουμε επιλέξει ή αποφασίσει να πιστεύουμε. Όμως η απόφαση για ένταξη στους πιστούς προϋποθέτει μία συνεχή πρόκληση απόδειξης ότι αποδεχόμαστε το δρόμο που ο Χριστός μας έχει καλέσει να ακολουθούμε και όχι εφησυχασμό ότι η επιλογή από μόνη της σώζει. Η πρόκληση λειτουργεί τόσο ελεγκτικά, όσο και αφυπνιστικά. Ο καθένας μας καλείται να βλέπει την εσωτερική του κατάσταση και την εξωτερική του συμπεριφορά και την ίδια στιγμή να ξεκινά από την αρχή να λειτουργεί όπως θέλει ο Χριστός. Και οι δύο αυτές καταστάσεις της καρδιάς δεν μπορούν να λειτουργήσουν εφόσον οι άνθρωποι είμαστε προσανατολισμένοι στο άτομό μας και δεν λειτουργούμε εκκλησιοκεντρικά, δεν έχουμε κοινωνία με τους άλλους, δεν αισθανόμαστε ότι η εκκλησιαστική ζωή μας παρέχει τις προϋποθέσεις τόσο για αυτοέλεγχο όσο και για αφύπνιση. Διότι μόνο μέσα από τη σχέση με τον πλησίον μας, η σημασία της οποίας διακρίνεται στην εκκλησιαστική ζωή και μεταφέρεται και στην καθημερινή ζωή του καθενός, μπορούμε να ακολουθήσουμε πραγματικά τον λόγο του Χριστού.