ΖΩΗ ΕΚ ΤΑΦΟΥ

 

Του Σεβ. Μητροπολίτη Σύρου κ. Δωροθέου

Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει οικονομικής καχεξίας και σκιά θανάτου εθνικής ταπεινώσεως και αναξιοπρεπείας, είδε φως μέγα!

Από τα σπλάχνα της Μακεδονίας γης ανέθορεν ελπίς και εκ του τάφου της Αμφιπόλεως επήγασε ζωή!

Το όνομα της Ελλάδος δεν απασχολεί πλέον-ή έστω όχι μονο- τις οικονομικές ειδήσεις, δεν κυριαρχεί στις περί χρεωκοπίας και καταστροφής προβλέψεις, δεν απασχολεί κοινωνικές και πολιτικές αναλύσεις...

Οι Έλληνες γέμισαν αυτοπεποίθηση, αισθάνθηκαν ότι δεν είναι  αυτό που κάποιοι θέλησαν ή τους έπεισαν να είναι, το άγος της γης, και ένοιωσαν αυτό που πραγματικά και διαχρονικά είναι, το αλάτι της γης!

Το μοναδικό, από κάθε άποψη ταφικό μνημείο της Αμφίπολης, που σταδιακά αποκαλύπτεται,  όποιος και αν είναι ο “ένοικος” του, όποια και να είναι η χρονολόγησή του, αποτελεί πηγή εθνικής και παγκόσμιας διδαχής.

Χιλιάδες χρόνια τώρα η Ελληνική γη καρπίζει και καρποφορεί πολιτισμό, κάποτε στην πάμφωτη από τον λαμπρό ήλιο επιφάνειά της, σήμερα υπό το προστατευτικό κουκούλι των ποτισμένων με ιδρώτα και αίμα χωμάτων της, που περιμένει την κατάλληλη στιγμή να βλαστήσει ξανά και να υπενθυμίσει ότι τουτη τη γη δεν την συντροφεύει μόνο η φτώχεια αλλά και η δόξα, η δόξα του πολιτισμού, της Τέχνης και του ανθρωπισμού, η δόξα του ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού!

Σήμερα, που η ασχήμια, η υπερβολή, η ύβρη και ο αναρχούμενος ατομισμός έχουν κάνει την καθημερινότητά μας αβίωτη την ελευθερία μας εύθραυστη και, εν πολλοίς, απατηλή, ο τάφος της Αμφίπολης εμφυσά στο ὰπνουν και καθημαγμένο από την οικονομική δυσπραγία,την κοινωνική κρίση και των ηθικών αξιών την ανατροπή σώμα του σύγχρονου Ελληνισμού πνοή εθνικής αξιοπρέπειας, αυτοσυνειδησίας και ζωής.

Ο Ελληνισμός μπορεί να μη διακρίνεται, όπως ποτέ δεν διακρίθηκε, και ίσως ποτέ δεν θα διακριθεί, για τις οικονομικές του επιδόσεις, τη βιομηχανική και τεχνολογική του ανάπτυξη.

Πολλοί πιστεύουν, άλλοι φοβούνται, ωρισμένοι μπορεί και να ελπίζουν ότι ο Ελληνισμός, ολιγάνθρωπος, ανάδελφος και φτωχός, είναι προορισμένος, κατά τα κοινά μέτρα και σταθμά, να περιθωριοποιηθεί ή και να αφανισθεί, αφήνοντας ως μνήμη τα....μνημόνια!

Η αποκάλυψη ενός ακόμη θησαυρού του Ελληνικού πνεύματος και πολιτισμού σε μια ιστορική και εθνικά κρίσιμη περιοχή, μπορεί να μη μας βοηθήσει να ρυθμίσουμε το χρέος ή να αποπληρώσουμε τα δάνειά μας ή να καταστείλουμε την ανεργία, ή να περιορίσουμε την κοινωνική αδικία....

Θα μας βοηθήσει, όμως, να ανακτήσουμε τη χαμένη μας εθνική αυτοσυνειδησία, να γιατρέψουμε την πληγωμένη μας εθνική αξιοπρέπεια, να συνειδητοποιήσουμε την ιστορική αποστολή μας και να αναλάβουμε την έναντι του παρόντος και του μέλλοντος ευθύνη μας, χωρίς εθνικιστικές εξάρσεις ή στείρες προγονολατρείες, αλλά και δίχως διεθνιστικά συμπλέγματα.

Και άλλοι πολιτισμοί, προηγούμενοι, σύγχρονοι ή μεταγενέστεροι του αρχαιοελληνικού, έχουν να παρουσιάσουν έργα και δημιουργήματα Τέχνης, τα οποία θαυμάζουμε, κυρίως, όμως, ως έργα τεχνικής, που μας συνθλίβουν με τις πέρα από τα ανθρώπινα μέτρα διαστάσεις και τον όγκο τους, καθώς εκφράζουν την καταπίεση και την επιβολή της όποιας εξουσίας στο άτομο.

Οι αρχαίοι Έλληνες, όμως, είναι που κατόρθωσαν πρώτοι και μόνοι να οριοθετήσουν το αντικειμενικά και διαχρονικά ωραίο, το οποίο αποτύπωσαν όχι μόνο στα έργα της τέχνης αλλά και στις εκφάνσεις της καθημερινότητάς τους, χρησιμοποιώντας για το ωραίο τη λέξη «καλό»….

Για τους προγόνους μας το ωραίο ταυτίζεται με το καλό, ενώ κακό είναι το άσχημο και κάθε άσχημο είναι κακό! Το «καλός καγαθός» ως πρότυπο αγωγής και η καλοκαγαθία, ως σύνοψη και έφραση της ατομικής αρετής, αυτό ακριβώς αποδεικνύουν.

Το ωραίο, λοιπόν, όχι μόνο στην Τέχνη, αλλά και στη ζωή μας, ορίζεται από δύο παραμέτρους, πού αποτελούν ταυτόχρονα αιτήματα της εποχής μας: το μέτρο και την αρμονία!

Τα πάντα στο μέτρο του ανθρώπου! Η Αριστοτέλεια αναζήτηση και η επιλογή της μεσότητας, η αποφυγή κάθε υπερβολής, τόσο στο πλεόνασμα, όσο και στην έλλειψη, είναι η αποστολή και η πρόταση της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο.

«Η μυστική αποστολή της Ελλάδας είναι η Ομορφιά», γράφει ο Καζαντζάκης. Και προσθέτει: «Να παραλάβει τις άναρθρες κραυγές της Ανατολής και να τις μετουσιώσει  σε έναρθρο λόγο. Να δεχτεί το βάναυσο ξόανο της Ασίας, να το αλαφρώσει από το βάρος και να μετατρέψει το λασπερό ένστικτο του ανθρώπου σε άγαλμα ομορφιάς».

Αυτή τη μυστική αποστολή της Ελλάδας καλούμαστε να αναλάβουμε και να ασκήσουμε στο σύγχρονο κόσμο..

Αυτό είναι το χρέος και η ευθύνη μας...

Χωρίς φυγομαχίες,δισταγμούς, δικαιολογίες  και υπαναχωρήσεις! Διότι,  «εὰν ημείς σιωπήσωμεν, οι λίθοι κεκράξονται»!

Πηγή: www.romfea.gr