Αυτό το βίντεο θα σε «αγγίξει»! Κοριτσάκι βγάζει βόλτα ένα…

H Έμα Νταν είναι μόλις δύο χρονών, ωστόσο δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα να βγάλει βόλτα την αξιολάτρευτη Σάιναμον, η οποία την υπακούει σε κάθε της… εντολή!

Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία εκπαιδευμένη «mustang» που βοηθά παιδιά με καρκίνο σε ειδική κατασκήνωση που έχει ιδρύσει ο Τζάστιν Νταν. Ο πατέρας της αξιολάτρευτης πρωταγωνίστριας, ο οποίος δεν έχει καμία αμφιβολία ότι η μικρή είναι σε καλά χέρια.

Δείτε το συγκινητικό βίντεο.

Ορθόδοξος και Οικουμενική ή Οικουμενιστική η συγκλιθησομένη Αγία και Μεγάλη Σύνοδος του 2016;

 

Του Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ

1. Οἱ ἀσφαλιστικές δικλείδες μιᾶς Ὀρθοδόξου καί ἀληθοῦς Συνόδου
Ἐκφράζοντας τήν ἀλάνθαστη καί διαχρονική συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ ἅ­γιος Νι­κό­δη­μος ὁ Ἁ­γιο­ρεί­της γράφει γιά τά κριτήρια οἰκουμενικότητος μιᾶς Συνόδου καί τόν τρό­πο συ­γκλή­σε­ώς της. Ση­μει­ώ­νει ὅ­τι τέσ­σε­ρα εἶ­ναι τά γνω­ρί­σμα­τα τῶν Οἰκουμε­νι­κῶν Συνόδων : α) Τό πρῶ­το «ἰ­δί­ω­μα ὅ­λων τῶν οἰ­κου­με­νι­κῶν» Συ­νό­δων εἶ­ναι «τό νά συναθροίζω­νται διά προστα­γῶν, οὐ­χί τοῦ Πά­πα, ἤ τοῦ δεῖ­νος Πα­τριάρ­χου, ἀλ­λά διά προ­στα­γῶν Βασιλι­κῶν». Στήν ἐ­πο­χή μας, ὅ­μως, πού δέν ὑπάρ­χει Αὐ­το­κρά­το­ρας ἤ Βασιλεύς, γιά νά συ­γκα­λέ­σει Οἰκουμενική Σύ­νο­δο, μπο­ρεῖ αὐ­τό νά τό κά­νει ὁ Οἰ­κου­με­νι­κός Πα­τριάρ­χης, μέ τήν συναίνεση, βεβαίως, τῶν ἄλλων Προκαθημένων. β) Τό δεύ­τε­ρο ἰδί­ω­μα εἶναι «τό νά γί­νε­ται ζή­τη­σις πε­ρί πί­στε­ως, καί ἀκολούθως νά ἐκτίθεται ἀ­πό­φα­σις, καί ὅ­ρος δογματι­κός εἰς κά­θε μί­αν ἀ­πό τάς οἰ­κου­με­νι­κάς, ἀλ­λά καί τοῦ­το εἰς τι­νας το­πι­κάς ἠ­κο­λού­θη­σεν». γ) Τό τρί­το ἰ­δί­ω­μα εἶ­ναι «τό νά ἦ­ναι πά­ντα τά ἐ­κτι­θέ­με­να πα­ρ’ αὐ­τῶν δόγ­μα­τα καί οἱ Κα­νό­νες, ὀρ­θό­δο­ξα εὐ­σε­βῆ καί σύμ­φω­να ταῖς θείαις Γρα­φαῖς, ἤ καί ταῖς προλαβού­σαις Οἰκουμενικαῖς συ­νό­δοις». Στό σημεῖ­ο αὐ­τό ἰσχύ­ει ὁ λό­γος τοῦ ἁγί­ου Μα­ξί­μου τοῦ Ὁμο­λο­γη­τοῦ : «Τάς γε­νο­μέ­νας συ­νό­δους, ἡ εὐσε­βής πί­στις κυ­ροῖ, καί πά­λιν, ἡ τῶν δογ­μά­των ὀρ­θό­της κρί­νει τάς συνόδους» καί «Ἐκείνας οἶδεν ἁγίας καί ἐγκρίτους συνόδους ὁ εὐσεβής τῆς Ἐκκλησίας κανών, ἅς ὀρθότης δογμάτων ἔκρινεν»[1]. Καί δ) τό τέ­ταρ­το ἰ­δί­ω­μα εἶ­ναι «τό νά συμ­φω­νή­σουν καί νά ἀπο­δε­χθοῦν τά πα­ρά τῶν Οἰκου­με­νι­κῶν συνόδων διο­ρι­σθέ­ντα, καί κα­νο­νι­σθέ­ντα ἅ­πα­ντες οἱ Ὀρθόδοξοι Πα­τριάρ­χαι καί Ἀρ­χι­ε­ρεῖς τῆς Καθολικῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, εἴ­τε διά τῶν ἰ­δί­ων το­πο­τη­ρη­τῶν, ἤ καί τού­των ἀ­πό­ντων, διά γραμ­μά­των αὐτῶν». Αὐ­τή ἡ συμ­φω­νί­α τῶν Πα­τριαρ­χῶν εἶ­ναι ὁ συ­στα­τι­κός χαρακτή­ρας, πού τίς κα­θι­στᾶ Οἰκου­με­νι­κές, ἀλ­λά καί ὁ δια­κρι­τι­κός χα­ρα­κτή­ρας πού δια­κρί­νει τήν Οἰκουμενι­κή Σύνοδο ἀ­πό τήν Το­πι­κή[2].

Πίσω από την πόρτα του Ναού

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Ήταν ο άνθρωπος της παρέας. Πειράγματα, αισχρόλογα, αστεϊσμοί και άλλα πολλά ήταν στον ημερήσιο κατάλογο των κατορθωμάτων του. Τα χρόνια περνούσαν και ποτέ του δεν συνδέθηκε με κάποιους ανθρώπους… ποτέ του δεν εμπιστεύτηκε κανέναν. Όλοι τον θέλανε για την παρέα αλλά μέχρις εκεί. Αλλά και ο ίδιος κανέναν δεν έπαιρνε στα σοβαρά, κανέναν δεν αισθανόταν δικό του άνθρωπο, φίλο του, οικείο του.
Κάπου στα 30 του, γνώρισε μία κοπέλα. Την γνώρισε μέσα από μια τυχαία παρέα, διαμέσου γνωστών αγνώστων. Η κοπέλα αυτή είχε κάτι το διαφορετικό, κάτι το «περίεργο». Του κίνησε το ενδιαφέρον. Όταν τύχαινε στην παρέα να βρίσκεται και εκείνη (σπάνια), αυτός σταματούσε τις ανοησίες, σταματούσε τις αισχρότητες τις οποίες οι υπόλοιποι τον ωθούσαν να πράξει για χάριν της παρέας και του κεφιού.
Μετά από μερικούς μήνες πήρε το θάρρος και την ζήτησε να βγούνε έξω. Εκείνη δέχτηκε, προσφέροντάς του μία ευχάριστη έκπληξη. Δεν περίμενε να βγεί μαζί του ραντεβού...
Από το πρώτο ραντεβού κατάλαβε ότι είχε να κάνει με μία κοπέλα που πίστευε βαθιά στον Θεό. Απ΄ την άλλη αυτός στο στόμα του έπιανε κάτι το "εκκλησιαστικό" μόνο για να το κοροϊδέψει και να το κατακρίνει.

Χαίρε αρχηγέ νοητής αναπλάσεως, χαίρε χορηγέ θεϊκής αγαθότητος

 

Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανού

Οι άνθρωποι καθημερινά διαπιστώνουμε τα αδιέξοδα που χαρακτηρίζουν τη ζωή μας. Το μεγαλύτερο από αυτά ο θάνατος. Υπάρχουν όμως και άλλα που έχουν να κάνουν τόσο με τον εαυτό μας και την πορεία μας, την απογοήτευση από την έκβαση των προσωπικών μας σχέσεων, ιδίως όσο βλέπουμε τα χρόνια να περνούνε και να λιγοστεύει η ποιότητα σ’ αυτές, με την επικράτηση της συνήθειας, όταν βλέπουμε το πείσμα, το εγωκεντρικό θέλημα, τον αγώνα για επικράτηση, ο οποίος κυριαρχεί μεταξύ μας, όπως επίσης και την σταδιακή φθορά της ύπαρξής μας, εξαιτίας της δύναμης του χρόνου, αλλά και του άγχους και για την επιβίωση και για την πορεία της κοινωνίας μας. Προσπαθούμε να ξεχάσουμε τα αδιέξοδα, παραδίδοντας τον εαυτό μας στην εικόνα και τον πολιτισμό της, στις ηδονές του βίου, στην διανόηση, στις επιλογές του κόσμου. Μέσα μας όμως πάντοτε υφέρπει εκείνη η βαθιά ανάγκη για ανάπλαση.
Η Εκκλησία μας δείχνει το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου ως την αρχηγό της νοητής αναπλάσεως. Δι’ αυτής σαρκώθηκε ο Χριστός. Εκείνος οδήγησε το ανθρώπινο γένος στην ανάπλαση. Το λύτρωσε από την καταλυτική επίδραση και την φθορά της αμαρτίας. Του έδωσε προσανατολισμό και περιεχόμενο στη ζωή. Το ανέστησε από το Θάνατο. Του άφησε την Εκκλησία ως το σπίτι μέσα στο οποίο μπορεί να βρίσκει νόημα και παρηγορά. Και την ίδια στιγμή του πρόσφερε την αγιότητα ως ευκαιρία συνάντησης μαζί του και ριζικής ανακαίνισης της ζωής. Η Παναγία γίνεται το πρόσωπο εκείνο το οποίο βιώνει αυτή την ανάπλαση. Γίνεται η κεχαριτωμένη. Αυτό σημαίνει ότι η καρδιά της αποκτά καθαρότητα πνευματική χάρις στην αγάπη προς τον Χριστό. Δεν υπάρχει σπίλος επάνω της και γι’ αυτό την χαρακτηρίζουμε «άσπιλον, αμόλυντον, άφθορον άχραντον». Αγιάζεται η ύπαρξή της και δεν μένει επάνω σ’ αυτήν περιθώριο φθοράς πνευματικής. Την ίδια στιγμή η ζωή της αποκτά νόημα και περιεχόμενο. Είναι ο Υιός της, όχι μόνο ως το γέννημα της σαρκός της το οποίο καλείται να αναθρέψει ως φυσική μητέρα, αλλά και ως το Θεανδρικό Πρόσωπο το οποίο οδηγεί όλο τον κόσμο στην σωτηρία και η Παναγία Τον ακολουθεί σ’ αυτήν την οδό, παρακαλώντας για τους ανθρώπους, να μην τους λείψει η χαρά, όπως επίσης και να μπορέσουν δια της υπακοής σ’ Εκείνον να βρούνε και εκείνοι νόημα και σκοπό. Και φτάνει μέχρι το Σταυρό και την Ταφή του παιδιού της, βιώνοντας τον πόνο όσο καμία άλλη μάνα στον κόσμο, για το εντελώς άδικό του, και την ίδια στιγμή την χαρά της Ανάστασης, που δεν είναι μόνο για Εκείνον, αλλά και για όλους τους ανθρώπους.

Ηλίας Μαμαλάκης: «Κάνατε ατόπημα κύριε Δήμου»

 

Την έντονη ενόχλησή του για το κείμενο του Νίκου Δήμου για το 1821 εκφράζει με άρθρο του στο protagon.gr ο γνωστός σεφ Ηλίας Μαμαλάκης. «Σκεφτείτε να είχατε ένα παιδί και να πήγαινε στο σχολείο και ο δάσκαλος να του έλεγε ότι κατάγεται από ένα βρομερό γένος, από κλέφτες, δοσίλογους, άρπαγες, πλιατσικολόγους και να του διηγείτο αυτά τα περιστατικά που αναφέρετε», αναφέρει.

Ο συμπαθής Ηλίας Μαμαλάκης αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Όλα όσα γράφετε είναι αληθή και υπάρχουν ακόμα πιο πικρές αλήθειες για τους πολέμους της πατρίδας μας, αλλά και του πλανήτη ολόκληρου που δεν είναι διόλου κολακευτικές για τον λαό μας και τους λαούς του πλανήτη. Μάλλον όμως έχετε ξεχάσει τι θα πει παιδί και πώς πρέπει να το μεγαλώσουμε. Δεν γνωρίζω, αλλά κατά πάσα πιθανότητα δεν έχετε παιδιά. Σκεφτείτε να είχατε ένα παιδί και να πήγαινε στο σχολείο και ο δάσκαλος να του έλεγε ότι κατάγεται από ένα βρομερό γένος, από κλέφτες, δοσίλογους, άρπαγες, πλιατσικολόγους και να του διηγείτο αυτά τα περιστατικά που αναφέρετε. Και θα γύριζε ο υποτιθέμενος γιος σας από το σχολείο και για να πάει το βράδυ να ανοίξει μια σαμπάνια σε ένα μπαράκι για να κάνει φιγούρα να σας έπαιρνε τα λεφτά από το παντελόνι, να σας έδινε δυο χαστούκια και να σας έλεγε «Βρε παλιόγερε, από γένος κλεφτών είμαστε, τι ήθελες να κάνω, να δουλεύω;».

Η Ιερά Σύνοδος απαντά για το ρόλο της Εκκλησίας στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα

Τη δική της απάντηση στις ποικίλες απόψεις που διατυπώνονται κατά καιρούς, αλλά και τις τελευταίες ημέρες, αναφορικά με τη στάση και την θέση της Εκκλησίας στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα με αποκορύφωμα την επανάσταση του 1821. 



       Ανακοινωθέν
Χωρίς τον ορθόδοξο κλήρο δεν θα πετύχαινε η μεγάλη εθνική εξόρμηση του 1821. Ορισμένοι προπαγανδιστές ξεπερασμένων ιδεολογιών αρνούνται τον ρόλο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπως φάνηκε και από δημοσιεύματα και τηλεοπτικές εκπομπές των τελευταίων ημερών. Αποδεικνύονται ανιστόρητοι και εμπαθείς.
Ο Γάλλος Πρόξενος Πουκεβίλ, ο οποίος έζησε τα γεγονότα της Ελληνικής Επαναστάσεως, γράφει ότι 100 Πατριάρχες και Επίσκοποι θανατώθηκαν κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας και του Αγώνος. 80 κινήματα έκαναν οι Έλληνες πριν από το 1821 και στα περισσότερα πρωτοστατούσαν Επίσκοποι. Θυμίζω ότι από το 1680 έως το 1700 η Ανατολική Στερεά ήταν ελεύθερη μετά από την εξέγερση δύο Επισκόπων,  του Θηβών Ιεροθέου και του Σαλώνων Φιλοθέου.
Το 1821 βάφεται με το αίμα του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ και του Πατριάρχη Κυρίλλου Στ΄, του από Ανδριανουπόλεως. Εκτός από τον Επίσκοπο της Πάτρας Γερμανό που ευλόγησε το λάβαρο στην Αγία Λαύρα (17 Μαρτίου 1821) και στην Πάτρα (25 Μαρτίου 1821), ο Σαλώνων Ησαΐας κηρύσσει την Επανάσταση στη  Φωκίδα και θυσιάζεται στην Αλαμάνα. Στην Πάτμο έρχεται γι’ αυτόν τον σκοπό ο Πάτμιος Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος Παγκώστας και υψώνει και αυτός λάβαρο επαναστατικό. Από τότε δεν ξαναγύρισε στον θρόνο του.

To τραγούδι που κάνει το γύρω του κόσμου...

Με ένα ξεχωριστό τρόπο, ο γνωστός για τις ευαισθησίες του σε θέματα προάσπισης των δικαιωμάτων των παιδιών σε όλον τον κόσμο, παπά Σάββας Κυράζογλου, παρουσιάζει ένα ξεχωριστό τραγούδι σε video μέσα από το οποίο, ο θεατής και ακροατής του θα συγκλονιστεί!
Ο παπά Σάββας είναι ένας παπάς που δεν λέει πολλά λόγια, μιλά με την μουσική και τους στίχους του και επιμένει να λέει προς κάθε κατεύθυνση πως: η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να αδιαφορείς για τον άνθρωπο και ειδικά για τα παιδιά!
Εξάλλου και ο τίτλος του νέου του τραγουδιού τα λέει όλα... Αγάπη (Ο μόνος θησαυρός), μέσα από το οποίο κάνει την αγάπη εκτός από βίωμα τραγούδι, κατάθεση ψυχής. Γράφει λοιπόν:

Που είναι σήμερα οι ήρωες; Οι ηγέτες;

Λίγα χρόνια μετά την Επανάσταση και την ίδρυση του Νέου Ελληνικού Κράτους, σε ένα ταπεινό σπιτάκι της Αθήνας ζει ένας μεγάλος αγωνιστής. Η Αθήνα είναι πλέον η πρωτεύουσα. Η Ελλάδα διαφεντεύετε από τους Βαυαρούς και στην μικρή πρωτεύουσα με τα λιγοστά σπίτια γύρω από την Ακρόπολη ζουν ακόμα αγωνιστές και στρατιώτες που στις φουστανέλες τους υπάρχουν ανεξίτηλοι οι λεκέδες από το αίμα του αγώνα. Σε αυτήν την Αθήνα του 19^ου αιώνα πηγαινοέρχονται πολλοί ξένοι επισκέπτες  που συχνά μιλούν με τους αγωνιστές. Ένας από αυτούς ήταν και ο Μακρυγιάννης.

    «Θα έχετε ακούσει για τον Μακρυγιάννη. Ήταν από τους αγνότερους αγωνιστές του 21. Πίστευε πολύ στην Ορθοδοξία και αγαπούσε αγνά και τίμια την Πατρίδα. Σαν τελείωσε ο αγώνας, αποσύρθηκε σε ένα μικρό σπιτάκι στην Αθήνα. Κάποτε ένας ξένος θέλησε να επισκεφθεί το μεγάλο αγωνιστή, που η φήμη του είχε ξεπεράσει τα όρια της Ελλάδος. Ο Μακρυγιάννης τον δέχτηκε φιλόφρονα και απλά και με τη φιλοξενία που διακρίνει τους Έλληνες του πρότεινε να κάτσει στο φτωχό μεσημεριανό φαγητό τους. Ο ξένος κάθισε. Μα σε κάποια στιγμή άρχισε να γελάει ειρωνικά.

Η Ευαγγελίστρια στην Κυψέλη της Αίγινας.

Η "χαλασμένη" Εκκλησία

Η ιστορία του Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στην Κυψέλη της Αίγινας.

Οι απαρχές της  ιστορίας της ανοικοδόμησης του Ιερού Ναού της Ευαγγελίστριας στην Κυψέλη αναζητούνται στα μέσα του 19^ου αιώνα. Οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού που ονομαζόταν τότε «Μαρνάς», αποφάσισαν να φτιάξουν ναό όχι στη σημερινή θέση της πλατείας της Κυψέλης, αλλά  στην περιοχή που σήμερα βρίσκονται τα συνεργεία αυτοκινήτων στου «Μπρίκια», στη λεωφόρο της Κυψέλης. Η Εκκλησία άρχισε να κτίζεται το διάστημα 1840 - 45. Το νέο τους ναό τον αφιέρωσαν στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Όμως δεν πρόλαβαν να τον εγκαινιάσουν γιατί μέσα σε μια νύχτα, ολόκληρη η σκεπή του ναού γκρεμίστηκε. Κανείς τότε δεν μίλησε για κακή κατασκευή, αλλά οι παλαιοί χωρικοί απέδωσαν το γκρέμισμα του ναού ως «σημάδι»  ότι η Παναγία  δεν ήθελε  την Εκκλησία της σε αυτή τη θέση. Για πολύ καιρό παρέμειναν εκεί  τα χαλάσματα του οικοδομήματος, χωρίς κανείς να τολμήσει να πει πως πρέπει να ξαναρχίσει η ανοικοδόμηση του ναού. Με  τον καιρό   και λόγω  της ύπαρξης της «χαλασμένης εκκλησιάς» εκεί, σε όλη την Αίγινα επικράτησε η τοπωνυμία «Στη Χαλασμένη Εκκλησία». Τελικά  για έναν αιώνα επικράτησε η περιοχή , το χωριό να ονομάζεται «Χαλασμένη», μέχρι που ο πρόεδρος του Δ. Λορέντζος [Μητσάκης] εισηγήθηκε την μετονομασία του χωριού σε «Κυψέλη», γύρω στα 1949. Εν τω μεταξύ ο ναός παρέμενε για  δεκαετίες μισογκρεμισμένος.

«Τέτοιους ανθρώπους θέλει ο Θεός.!…»

Ήταν κάποια γυναίκα πάμφτωχη σ’ ένα μικρό χωριό της Αιτωλοακαρνανίας και είχε τρία παιδιά. Κατάφερε να τα μεγαλώσει με απίστευτες στερήσεις και δυσκολίες, όμως, με μία μοναδική αξιοπρέπεια! Αυτή, ήταν η κυρα-Βασιλική.
Πέθανε παραμονή της Παναγίας του 1998. Την επόμενη μέρα, 15 Αυγούστου, το φτηνό φέρετρο με την σορό της,που ήταν πάνω στην καρότσα του μικρού αγροτικού ημιφορτηγού του ιερέα, κατευθυνόταν προς το κοιμητήριο.
… Στην πορεία της κηδείας, ακολουθούσαν μερικοί συγχωριανοί της και συζητούσαν για τα βάσανα που είχε περάσει όσο αυτή ζούσε, όταν, ξαφνικά, ευωδίασε όλος ο γύρω τόπος: χιλιάδες άνθη και λουλούδια να υπήρχαν, πραγματικά, δεν θα μύριζαν τόσο! Όλοι τους, παραξενεύτηκαν και απόρησαν. Αλλά δεν είχαν καμμία εξήγηση να δώσουν γι’ αυτό.
Ανάμεσα σ’ εκείνους που την συνόδευαν, ήταν κι ένα πνευματικό τέκνο του μακαριστού Πατρός Γέροντος Αμβροσίου Λάζαρη (1912—2006), χαρισματικού Πνευματικού της Ιεράς Μονής Δαδίου. Μετά από λίγες μέρες από αυτό το θαυμαστό, αλλά, για πολλούς ανεξήγητο γεγονός, πήγε προς τον θεοφώτιστο Γέροντα Αμβρόσιο αυτό το πνευματικό του τέκνο, αναφέροντάς του το όλο συμβάν. Πολύ λακωνικά και επιγραμματικά, του είπε μονάχα ότι, «μία γυναίκα πέθανε και ευωδίασε ο τόπος». Αυτό, μόνον.

Σπαταλημένο νερό

Οδυσσέας Ιωάννου

Σαν να σπρώχνεις με τα χέρια το σκοτάδι. Με κρατημένη αναπνοή, να προσπαθείς να βγεις πάλι στον αέρα σε πενήντα δευτερόλεπτα, τόσο αντέχεις. Να μάθεις να προσπερνάς. Για να καταφέρεις να βγεις εκεί που σε περιμένουν οι δικοί σου άνθρωποι. Αν σε κάθε σου βήμα στήνεις και μια μάχη θα φτάσεις καθυστερημένος και χωρίς αίμα στο γιορτινό τραπέζι. Θα λες πως έκανες το χρέος σου αλλά δεν ξέρω αν το χρέος σου είναι να γίνεις μια «περήφανη απουσία». Να σε θυμούνται τα παιδιά σου σαν έναν ανυποχώρητο μαχητή αλλά μόνο να σε θυμούνται, να μην σε έχουν.  Είναι τόσο λεπτή η γραμμή που χωρίζει τον εγωισμό από τον αλτρουισμό, το να αλλάξεις τον κόσμο από το να λείπεις από την επόμενη σαχλαμάρα που θα κλονίσει το σπίτι από τα γέλια.
Από την άλλη βέβαια, μόνο όταν είσαι τίμιος με τον εαυτό σου, είναι καθαρό το γέλιο σου και νόστιμο το χάδι σου. Αλλιώς είναι γλυφά και τα δύο. Και κάπου εκεί ανάμεσα, πρέπει να στήσεις ζωή. Να σηκώνεις από κάτω τις λέξεις, τα πεταμένα γάντια και να δέχεσαι την πρόκληση, αλλά να κρατιέσαι και τρυφερός, ήρεμος για τους δικούς σου, όχι μια αγκαλιά σε αναστολή. Δεν μπορείς να ζεις συνέχεια με το σπαθί στο χέρι, πρέπει να μάθεις να προσπερνάς. Ακούγεται φυγομαχία, μπορεί και να είναι, όμως το ξόδεμά σου σε διαλόγους που γίνονται σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζεις, είναι σπαταλημένο νερό. Και το νερό δεν είναι ανεξάντλητο. Τρέχει εκεί από όπου πίνει το κουράγιο σου, εκεί που ποτίζονται οι γλάστρες στο μπαλκόνι σου, που γεμίζει η μικρή το νεροπίστολο, εκεί που ξεπλένεις τον ιδρώτα σου από τον έρωτα με την γυναίκα της ζωής σου. Αυτά που αν τα χάσεις από δίψα, δεν θα έχει μείνει για σένα κόσμος να αλλάξεις.

Εκεί που το νερό δεν υπάρχει σε αφθονία…

Κάθε σταγόνα νερού είναι πολύτιμη, κάτι που εκτιμά ο μικρός από το Τσενάι στην Ινδία που βλέπετε στη φωτογραφία. Εξάλλου, το νερό στη χώρα του είναι πολυτέλεια, όπως και πολλά άλλα αγαθά…

ΠΗΓΗ:ΑΙΧΜΗ

Η λεηλασία της Αφαίας στην Αίγινα

Γράφει: Ντίνα Εξάρχου

Να ήταν μόνο τα “Ελγίνεια”…
Απ´ την κορφή ως τα νύχια η αρχαία Ελλάδα έχει λεηλατηθεί επί Τουρκοκρατίας.
Απ´ την κορφή ως τα νύχια η αρχαία Ελλάδα έχει δώσει μπόλικο παραδάκι σε Τούρκους αλλά και σε Έλληνες τυχοδιώκτες αξιωματούχους.
Τα “Ελγίνεια” ήταν το πρώτο τσίμπημα του σκορπιού στην αρχαία ελληνική γλυπτική.
Τα γλυπτά του Παρθενώνα ήταν το…κλέφτικο σφύριγμα του λόρδου Έλγιν στους Ευρωπαίους αρχαιοκάπηλους.
Γέμισε το λιμάνι του Πειραιά από καράβια που μετέφεραν «αρχαιόφιλους».
Άλλοι από αυτούς ήταν ευγενείς, που ζητούσαν αρχαία ελληνικά γλυπτά για να στολίσουν τα σαλόνια και τους κήπους τους.
Άλλοι ήταν «λαϊκοί» με δυνατή εμπορική όσφρηση.
Έμπορος του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού ήταν και ο Άγγλος αρχιτέκτονας Τσάρλς Ρόμπερτ Κόκερελ, που ξεμπάρκαρε τον Απρίλη του 1811 στον Πειραιά και ξαναμπάρκαρε «συστημένος» για την Αίγινα…
Από το λιμάνι του νησιού πήρε εργάτες και άρχισε αμέσως ανασκαφές στα χαλάσματα του Ναού της Αφαίας.

Η ΑΝΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 - ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ

     

Ανυπολόγιστης αξίας είναι και η καθαρώς πολεμική προσφορά της Εκκλησίας.

Το 1575 κήρυξε επανάσταση στη Μάνη ο Αρχιεπίσκοπος Επιδαύρου Μακάριος Μελισίδης, και το 1770 στο Αίγιο ο Μητροπολίτης Πατρών Παρθένιος και στην Κόρινθο ο Μητροπολίτης Μακάριος Νοταράς.
Το 1600 και το 1609 έκανε επαναστατικό κίνημα ο Διονύσιος Φιλόσοφος, Μητροπολίτης Τρικάλων, ο οποίος τελικά βρήκε μαρτυρικό θάνατο στα Γιάννενα το 1611.
Το 1684 ο Μητροπολίτης Άμφισσας Φιλόθεος πολέμησε κοντά στην Κόρινθο με δικό του σώμα εναντίον των Τούρκων, όπου και τραυματίστηκε θανάσιμα.
Τον ίδιο χρόνο ο Μητροπολίτης Κεφαλλη­νίας Τιμόθεος Τυπάλδος συγκρότησε επανα­στατικό σώμα με 150 κληρικούς κι έλαβε μέ­ρος σε απελευθερωτικές προσπάθειες..........
0ι Μητροπολίτες Σαλώνων Τιμόθεος, Θη­βών Ιερόθεος, Λάρισας Μακάριος, Εύβοιας Αμβρόσιος, διετέλεσαν οπλαρχηγοί.

Οι παρακαταθήκες των αγωνιστών του 1821

 

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου 

Οι Έλληνες έχουμε πάθει ένα γερό στραπάτσο τα τελευταία χρόνια. Αυτό έχει επηρεάσει κυρίως τις ευαίσθητες ψυχές των νέων μας, οι οποίοι υφίστανται τις βαρύτατες συνέπειες από τα λάθη των μεγαλυτέρων τους. Τα παιδιά και τους νέους μας χωρίς να το θέλουν και χωρίς να το ξέρουν, τους κάναμε σαν ένα ζαλισμένο κοπάδι, που δεν ξέρει από πού έρχεται και πού πηγαίνει...Δεν μαθαίνουν να εκτιμούν αυτό που έχουν, δεν βοηθιούνται να έχουν ταυτότητα, ιδιοπροσωπία, όραμα ζωής.
Η μεγάλη ευθύνη μας είναι ότι έχουμε ξεχάσει κι επομένως δεν μεταδίδουμε τις υποθήκες των αγωνιστών του 1821, που μας έδωσαν όχι μόνο την ελευθερία που απολαμβάνουμε, αλλά και ήθος, αρχές, ιδανικά. Να θυμίσουμε κάποιες από τις υποθήκες τους. Ο Γέρος του Μωριά, ο αρχιστράτηγος της απελευθέρωσης μας από τον τουρκικό ζυγό, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, μιλώντας στους νέους του Α΄ Γυμνασίου Αθηνών, στην Πνύκα, είπε, μεταξύ των άλλων:

Προικοννήσου Ιωσήφ: "Σήμερα εγείρονται τα πάντα, γίνεται χαλασμός κόσμου!"

Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου

 

 

Κατανυκτική Αγρυπνία τελέσθηκε τη Δευτέρα 24 Μαρτίου με την αφορμή της εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.

Στην ακολουθία του Όρθρου και τη Θεία Λειτουργία, χοροστάτησε, λειτούργησε
και κήρυξε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Προικοννήσου κ. Ιωσήφ.

Ο Σεβασμιώτατος, μιλώντας στον κατάμεστο από πιστούς Ναό για την μεγάλη πανήγυρη του Ευαγγελισμού, την περιέγραψε ως εορτή κατά την οποία αρχίζει να συνεργάζεται ο άνθρωπος με τον Θεό, για τον ερχομό και την εισαγωγή του Πρωτοτόκου στην οικουμένη, που ήταν το αρχαίο σχέδιο του Θεού.

Και ο Σεβ. συνέχισε, εξηγώντας τι σημαίνει η λέξη «πανήγυρις», μια λέξη που έχει αποκτήσει διάφορες ερμηνείες στις μέρες μας.

Σύνθετη λέξη, από το «παν» και «εγείρω», σημαίνει ότι ξεσηκώνω τα πάντα. Ο κτιστός κόσμος, η ανθρωπότητα, ο νοερός κόσμος των Αγίων Αγγέλων, ο ίδιος ο Δημιουργός, τα πάντα εγείρονται! Γίνεται χαλασμός κόσμου.

Οι μπόμπιρες που έκαναν ένα ολόκληρο χωριό να δακρύσει

Πρόκειται για τους μαθητές δημοτικού σχολείου που βγήκαν στο χωριό Τραχήλι για να κάνουν παρέλαση. Φόρεσαν τις άσπρες μπλούζες και βγήκαν στους δρόμους.

Όταν άκουσαν τις παιδικές φωνές οι κάτοικοι του χωριού βγήκαν στις αυλές τους. Πολλοί είχαν καιρό να ακούσουν παιδικές φωνές μιας και πολλοί νέοι αφήνουν την περιοχή και αναζητούν εργασία στις μεγάλες πόλεις.

"Μπράβο παιδιά" φώναζαν οι ηλικιωμένοι και χειροκροτούσαν. Ήταν από τις παρελάσεις που έδωσαν ζωή στο χωριό και έκαναν τους κατοίκους του να συγκινηθούν...

ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΠΕΙΡΑΙΑ ΜΕ ΤΟ "ΕΑΡΙΝΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟ"

Σ' έναν ιδιαίτερο χώρο, στο Παλιό Ταχυδρομείο όπου τώρα στεγάζεται η Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά (Φίλωνος 29) θα γίνουν προσεχώς τρεις πολιτιστικές εκδηλώσεις, με το γενικό τίτλο "Εαρινό Ταχυδρομείο", και σε επιμέλεια της ποιήτριας Ιουλίτας Ηλιοπούλου. 

Η διοργάνωση είναι της Διεύθυνσης Πολιτισμού του Δήμου Πειραιά, σε συνεργασία με την Δημοτική Βιβλιοθήκη. 

Η πρώτη εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την ερχόμενη Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014 στις 8 το βράδυ και έχει τίτλο: «Είναι παντού το ποίημα». 

Πρόκειται για ένα πρόγραμμα βασισμένο στην δύναμη και την γοητεία της ποίησης. Ποιήματα των: Οδυσσέα Ελύτη, Νίκου Γκάτσου, Φ.Γ. Λόρκα, Γιάννη Ρίτσου, Κώστα  Καρυωτάκη, Κωνσταντίνου Καβάφη, μελοποιημένα από τους: Μίκη Θεοδωράκη, Μάνο Χατζιδάκι, Γιώργο Κουρουπό, Λένα Πλάτωνος, Διονύση Μπουκουβάλα. 

Τραγούδι: Δάφνη Πανουργιά 

Πιάνο: Πέτρος Μπούρας 

Απαγγελία: Ιουλίτα Ηλιοπούλου 

Η δεύτερη εκδήλωση έχει τίτλο "Ύμνος άπας ηττάται" και έχει μεγαλοβδομαδιάτικο περιεχόμενο. Θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 11 Απριλίου στις 8 το βράδυ. 

Κείμενα των Γραφών θα απαγγείλει η Ιουλίτα Ηλιοπούλου. Ο Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος θα ψάλλει ύμνους και θα αυτοσχεδιάσει, ενώ ο τσελίστας Christopher Humphrys θα παίξει σουίτες του Μπαχ. 

Η τρίτη θα γίνει την Παρασκευή 9 Μαϊου με τον τίτλο: "στο βυθό της μουσικής". Το συγκρότημα "Trio Solvista" σε ...προχωρημένες μουσικές. 

Βιβή Γκέκα, μαντολίνο 

Σταύρος Αγιαννιώτης, κιθάρα 

Σόλης Μπαρκής, κρουστά

 

ΠΗΓΗ: ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟΣ

Το οικουμενικό μήνυμα του 1821

 

Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων 

Καθώς ετοιμαζόμαστε να εορτάσουμε τη διπλή εορτή, τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την Ελληνική Επανάσταση είναι χρήσιμο να συνειδητοποιήσουμε ότι το 1821 ήταν ταυτοχρόνως μία εθνική και μία οικουμενική, πανανθρώπινη επανάσταση. Ήταν πρωτίστως εθνική εξέγερση με σύνθημα «για του Χριστού την Πίστη την αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία». Ορθόδοξη Πίστη, αντιστασιακό πνεύμα του Ελληνισμού, κοινοτική αυτοδιοίκηση, κρυφά και φανερά σχολεία, η ικανότητα του έθνους μας στο εμπόριο και στη ναυτιλία, αυτά ήσαν τα κυριώτερα θεμέλια της εθνικής ανεξαρτησίας. Υπάρχει, όμως, και η οικουμενική διάσταση του Αγώνος. Το 1821 ξεπέρασε τα σύνορα και συγκίνησε πολλά έθνη ανά την Υφήλιο.
Αραβόφωνοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, οι Ρουμ Ορτοντόξ του Λιβάνου, ξεσηκώθηκαν μαζί μας κατά των Τούρκων. Ο Χατζημιχάλης Νταλιάνης κατέβηκε από τη Βόρειο Ήπειρο για να τους ενσωματώσει στην κοινή προσπάθεια. Ακόμη και σήμερα στα σπίτια των Ρωμηών Ορθοδόξων του Λιβάνου και της Συρίας βρίσκεις εικόνες του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, αν και ο ίδιος ουδέποτε επισκέφθηκε την περιοχή αυτή.

Τί να πούμε στα παιδιά μας για το 1821;

 

Της Αγγελικής Διατσίντου - Παπαθανασοπούλου 

Μου ζητήθηκε να γράψω τί πρέπει να λένε οι γονείς ή οι παππούδες και οι γιαγιάδες στα παιδιά για το 1821. Το ερώτημα μου φάνηκε ιδιαίτερα δύσκολο στην απάντηση. Άρχισα να ψάχνομαι. Ρώτησα διάφορους που ασχολούνται με τα παιδιά. Έμπειρος παιδαγωγός μου είπε να διηγηθώ ό,τι με φωτίσει ο Θεός, αλλά με ζέση και με πίστη και να είμαι βέβαιη ότι τα παιδιά θα με καταλάβουν... Νηπιαγωγός μου είπε να πω ένα ιστορικό συμβάν σαν παραμύθι, που να παράγει κι ένα ηθικό δίδαγμα και να έχει ευχάριστο τέλος, δηλαδή «εκείνοι ζήσανε καλά κι εμείς καλύτερα»...Δάσκαλος με παρότρυνε να τα πάω να επισκεφθούν το Ιστορικό Μουσείο στην Παλιά Βουλή και δείχνοντας τα εκεί κειμήλια των Αγωνιστών του 1821 να τους μιλήσω γι’ αυτούς...Άλλος δάσκαλος με συμβούλευσε να τους αγοράσω βιβλία με ιστορίες του 21, κατάλληλα για την ηλικία τους...Άλλος μου είπε να πηγαίνουν τα παιδιά στην παρέλαση, να ζουν την ατμόσφαιρα και να τους πω δυο λόγια για την επέτειο...

Σταυρός: προσφορά δώρων και θυσιών υπέρ αμαρτιών

 

Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανού

Ο άνθρωπος ζητά από τον Θεό να του προσφέρει ζωή, αγαθά, υγεία, βεβαιότητες τόσο για τον παρόντα χρόνο και κόσμο, όσο και για την αιωνιότητα. Αντίθετα, βλέπουμε το Θεό, στο πρόσωπο του Χριστού και επάνω στο Σταυρό να προσφέρει στον άνθρωπο ως δώρο τον ίδιο Του τον εαυτό (Εβρ.4,14 και 5,1), ως θυσία για όλες τις ανθρώπινες αμαρτίες, τις επιλογές μας έργω και λόγω, με πράξεις και παραλείψεις, δια των οποίων χωριζόμαστε από το Θεό. Η αυτοπροσφορά του Χριστού γίνεται υπέρβαση του τρόπου που σκεπτόμαστε και επιδιώκουμε οι άνθρωποι και την ίδια στιγμή η κλήση για όλους μας να πορευθούμε μία ζωή μετανοίας, προσφοράς και αγάπης. Αντί να περιμένουμε από το Θεό ή και τους συνανθρώπους μας να ακολουθήσουν αυτό τον δρόμο, να κάνουμε εμείς το βήμα, την αρχή.

Η άγνωστη Θεία Λειτουργία, στην Αγία Σοφία

 

Υπάρχει η γενική εντύπωση ότι η τελευταία Θεία Λειτουργία εντός της Αγίας Σοφίας τελέστηκε την Τρίτη 29 Μαϊου 1453. Στην πραγματικότητα όμως η Θεία Λειτουργία τελέστηκε στην Αγία Σοφία στις 19 Ιανουαρίου 1919 από τον Κρητικό ιερέα παπα - Λευτέρη Νουφράκη από τις Αλώνες Ρεθύμνου.

Τον Ιανουάριο του 1919, δύο ελληνικές μεραρχίες που είχαν για αποστολή να συμμετέχουν στην εκστρατεία της Κριμαίας στάθμευαν στην Κωνσταντινούπολη που βρισκόταν υπό την «συμμαχική επικυριαρχία». Τότε ο πατήρ Λευτέρης που υπηρετούσε στη Β’ Ελληνική μεραρχία εκμυστηρεύτηκε σε κάποιους συντρόφους του το όνειρό του να τελεστεί η Θεία Λειτουργία εντός του ναού της Αγίας του Θεού Σοφίας που ήταν τότε τζαμί. Το εγχείρημα ήταν παράτολμο και έκρυβε πολύ μεγάλους κινδύνους…
Το ιστορικό αυτό γεγονός είναι σε γενικές γραμμές άγνωστο στη σύγχρονη Ελλάδα. Έχει θυσιαστεί και αυτό στο βωμό των πολιτικών σκοπιμοτήτων. Όμως τώρα, περισσότερο από ποτέ, σε μια εποχή όπου η Τουρκία επιχειρεί εκ νέου να μετατρέψει την Αγία Σοφία σε Τζαμί, έχουμε ανάγκη από πρότυπα πατριωτισμού, αγωνιστικότητας και αυτοθυσίας

Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού

Η Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Καθιερώθηκε το 1966 από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών σε ανάμνηση ενός τραγικού συμβάντος.
Σαν σήμερα το 1960 η αστυνομία της ρατσιστικής Νοτίου Αφρικής πυροβόλησε εν ψυχρώ κατά μιας διαδήλωσης φοιτητών στην πόλη Σάρπβιλ με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 70 άνθρωποι. Οι νεαροί διαδηλωτές διαμαρτύρονταν ειρηνικά κατά των νόμων του Απαρτχάιντ, που είχε επιβάλλει το καθεστώς της λευκής μειοψηφίας στη χώρα, εφαρμόζοντας τη θεωρία της ανισότητας ανάμεσα στις φυλές.




ΠΗΓΗ: sansimera.gr

Μία απίστευτη ιστορία που συγκινεί

Πέρασαν 45 χρόνια μαζί, αγαπήθηκαν και έζησαν ευτυχισμένοι. Έμελλε, όμως να πεθάνουν και ταυτόχρονα. Για την ακρίβεια με διαφορά ενός τετάρτου χωρίς να γνωρίζει ο ένας για την απώλεια του άλλου.
Ένα ζευγάρι στο Μαϊάμι δεν άντεξε στην ιδέα ότι μπορεί ο ένας να χάσει τον άλλο και η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να αφήσουν μαζί την τελευταία τους πνοή.
Ο Τομ Σίρλεϊ βρισκόταν στο νοσοκομείο με καρδιακά προβλήματα με τους γιατρούς να τονίζουν ότι βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση. Η σύζυγός του Ναόμι πήγε να τον επισκεφθεί και έφυγε από το νοσοκομείο πολύ στεναχωρημένη για την υγεία του άνδρα της.
Στον δρόμο δεν άντεξε. Λύγισε από τη στεναχώρια και το άγχος της. Έπαθε καρδιακό επεισόδιο και άφησε την τελευταία της πνοή. Την ίδια σχεδόν ώρα ο σύζυγός της έκλεινε και αυτός για τελευταία φορά τα μάτια του, αφού η καρδιά του σταμάτησε να λειτουργεί.
Αυτήν την απίστευτη ιστορία αποκάλυψαν τα παιδιά του ζεύγους, τα οποία εξήραν τη σχέση των γονιών τους και δήλωσαν πως είναι υπερήφανα τόσο για τον πατέρα τους, όσο και για τη μητέρα τους.

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: huffingtonpost

Το φωτεινό λευκό ράσο

          

Ο κυρ Μανώλης ήταν ήσυχος άνθρωπος. αγαθός και λιγάκι αφελής. Είχε δέκα τέσσερα χρόνια νεωκόρος στους Αγίους Ταξιάρχες.
Πριν ήταν σε άλλη επαρχία κι ήταν κι εκεί νεωκόρος, έτσι είχε πει. Όχι πως ένοιαζε και κανένα… Ήταν κι ο εφημέριος που τον προσέλαβε, ο παπα-Θεοδόσης, άνθρωπος άδολος. Κάποια Κυριακή, ξεκίνησε ο νεωκόρος πρωί-πρωί για τον ναό. Θα είχαν μουσαφιραίους παπάδες από άλλη Μητρόπολη. Ο Δεσπότης είχε ζητήσει από τον παπα-Θεοδόση να τους φιλοξενήσει συλλειτουργούς στον ναό του.
Ο αγαθός νεωκόρος έφτασε αξημέρωτα στον ναό. Το κρύο τσουχτερό. Καθώς έκανε να βάλει το κλειδί στην είσοδο, διέκρινε λίγο απόμερα στο σκοτάδι κάτι να κινείται. Τον πλησίασε ένα παλληκάρι στο μπόι του. Ήταν διπλωμένος από τη στέρηση και μελανιασμένος από το κρύο. Φορούσε μονάχα τα εσώρουχά του! Κύριος οίδε σε τι είχε μπλεχτεί η από τι είχε ξεμπλέξει… Ο κυρ Μανώλης τρόμαξε αρχικά, αλλά μετά σάστισε.
«Τι συνέβη ρε παιδί; Γιατί είσαι έτσι;».
«Άστα μπάρμπα… Έχεις τίποτα να μου δώσεις να φορέσω;». «Που να βρω ρε παιδί;… Κάτσε, στάσου. Έλα μέσα…».

Iqbal Masih: Η μικρή ζωή ενός μεγάλου ήρωα

Βασίλης Σπηλιωτόπουλος

 

 

Είναι η εξαθλίωση ένα αναγκαίο κακό για τον κόσμο μας σήμερα; Αποτελούν η περιθωριοποίηση και η κοινωνική βαρβαρότητα συνθήκες, με τις οποίες οφείλει να συμβιβαστεί ο σύγχρονος πολιτισμός; Μήπως είμαστε αναγκασμένοι, τελικά, να σκύψουμε το κεφάλι στον κυνισμό, να αποδεχτούμε την αδικία, ως αναπόφευκτο κληροδότημα της φύσης μας;
Ο John Gray έλεγε ότι «ποτέ δεν αποβάλλαμε τη βαρβαρότητα. Και το μεγαλύτερο πνεύμα του 20ου αιώνα, ο Φρόιντ, είδε τον πολιτισμό ως την άμυνα του ανθρώπου στον ίδιο του τον εαυτό. Διότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο «Έρως», μα και «Θάνατος». Η αύξηση της γνώσης αυξάνει τη δύναμη του ανθρώπου, τόσο για το καλό, όσο και για το κακό... Ο Homo sapiens παραμένει πάντα ένας Homo rapiens, ένας ληστής, με απίστευτη δύναμη καταστροφής, ο οποίος μπορεί να οδηγήσει τον κόσμο σε αφανισμό».

Πες το με στίχους

Άρης Μαλανδράκης

Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου.
Ανεπίσημα, όμως, γιορτάζεται καθημερινά στους δημόσιους χώρους της πόλης. Ανώνυμοι στιχουργοί γράφουν σε τοίχους τις αυτοσχέδιες ρίμες τους και άλλοι, περισσότερο… εκλεκτικοί, «δανείζονται» αποσπάσματα από έργα γνωστών ποιητών και τα μετατρέπουν σε τέχνη του δρόμου. Οι περισσότεροι καταφεύγουν σε στίχους τραγουδιών για να εκφράσουν σκέψεις, απόψεις και συναισθήματα. Ρεμπέτικα, μπαλάντες, ροκ και μπλουζ, έντεχνα και παραδοσιακά, ατόφια ή παραλλαγμένα, λένε «παρών» σε αυτό τον αέναο εορτασμό. Χειρόγραφα τα περισσότερα, ή τυπωμένα σε αφίσες, υμνούν τον έρωτα, σχολιάζουν την επικαιρότητα, διαμαρτύρονται -αν δεν χλευάζουν- την εξουσία και τους κάθε λογής εκπροσώπους της.
Εχοντας, πάντα, ως γνώμονα και οδηγό τη ρήση του Οσκαρ Ουάιλντ: «Ακόμα και η κακή ποίηση πηγάζει από γνήσια συναισθήματα».

Ο ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ

         

Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς

Στό βιβλίο τού αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς υπάρχει ένας διάλογος ενός ζητιάνου μέ ένα διάσημο θεολόγο. Ο θεολόγος επί οκτώ έτη ακατάπαυστα παρακαλούσε τό Θεό νά τού φανερώσει κάποιον άνθρωπο, πού θά μπορούσε νά τού δείξει τόν πιό σίγουρο δρόμο γιά τή Βασιλεία τών Ουρανών.

Κάποια μέρα πού έφθασε στό αποκορύφωμα τής προσευχής άκουσε μιά φωνή «Πήγαινε καί στήν έξοδο τής Εκκλησίας θά βρείς τόν άνθρωπο πού ζητάς». Πηγαίνει βιαστικά στήν Εκκλησία, όπου βρίσκει ένα γέρο ζητιάνο μέ κουρελιασμένα ρούχα καί πληγωμένα γόνατα καί τόν χαιρετά.

- «Καλό καί ευτυχισμένο πρωινό, γέροντα».

- «Ποτέ δέν είχα κακό καί δυστυχισμένο πρωινό».
(ο άλλος εν αμηχανία διορθώνει)

- «Είθε νά σού στείλει ο Θεός κάθε αγαθό»!

- «Ουδέποτε μού εστάλη κάτι μή αγαθό»!
(ο θεολόγος παραξενεύεται καί τού λέει)

- «Τί συμβαίνει μέ σένα, γέροντα; Εγώ σού εύχομαι κάθε ευτυχία».

ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ ΚΑΙ ΓΛΕΖΟΣ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΜΕ ΣΘΕΝΟΣ ΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ

             

Μόνο αν υπογραφεί συνθήκη ειρήνης με τη Γερμανία, θα υποχρεωθούν να πληρώσουν τις οφειλές τους στην Ελλάδα, τόνισε ο Μανώλης Γλέζος

Για τις ενέργειες, στις οποίες προχωρά το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους προκειμένου να εκδώσει πόρισμα σχετικά με το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων, ενημερώθηκε ο Προέδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας στη συνάντηση που είχε με τον προέδρο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους.

Στο μεταξύ, για το ίδιο θέμα και με αφορμή τη «συγγνώμη» που ζήτησε ο Γερμανός Πρόεδρος Γιόαχιμ Γκάουκ -κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στις αρχές Μαρτίου στο χωριό Λιγκιάδες της Ηπείρου- από τις οικογένειες των θυμάτων για τις θηριωδίες που διέπραξαν οι ναζί στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, διοργανώθηκε συνέντευξη Τύπου του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.
«Το αίτημά μας σήμερα είναι ένα: Υπογραφή συνθήκης ειρήνης με τη Γερμανία που αποφεύγουν να υπογράψουν οι πάντα νομότυποι Γερμανοί, γιατί μόνο τότε θα υποχρεωθούν να πληρώσουν τις οφειλές τους στην Ελλάδα», τόνισε ο Μανώλης Γλέζος, βουλευτής και πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.

Στον απόηχο της Συνάξεως των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών

 

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου 

Η Σύναξη των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών πραγματοποιήθηκε στο Φανάρι από τις 6 έως και τις 9 Μαρτίου και ανήκει πλέον στο παρελθόν. Για τη Σύναξη, που είχε ελάχιστη κάλυψη από τα διεθνή και τα εθνικά ΜΜΕ, εκδόθηκαν στις 9 Μαρτίου Ανακοινωθέν και Μήνυμα. Στο Ανακοινωθέν σημειώνεται ότι «απεφασίσθη όπως επιταχυνομένης της προπαρασκευής της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, συγκληθή αύτη υπό του Οικουμενικού Πατριάρχου και υπό την προεδρίαν αυτού εν Κωνσταντινουπόλει εντός του έτους 2016». Στο Μήνυμα αναφέρονται στοιχεία, που δεν αναφέρονται στο Ανακοινωθέν. Πρώτον επιβεβαιώνεται η «αφοσίωση» των Προκαθημένων «στην έννοια της συνοδικότητος». Δεύτερον τονίζεται ότι όλες οι αποφάσεις και σε όλα τα στάδια έως την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, η οποία, πλην απροόπτου, θα συγκληθεί το 2016 στην Κωνσταντινούπολη, «θα λαμβάνωνται καθ’ ομοφωνίαν». Και τρίτον ότι η Σύνοδος θα προεδρεύεται από τον Οικουμενικό Πατριάρχη και οι άλλοι Προκαθήμενοι θα κάθονται « εκ δεξιών και εξ ευωνύμων Αυτού».

Γιατί διαλύονται οἱ οἰκογένειες;

 

Σεβ. Μητροπολίτου Σισανίου & Σιατίστης κ. Παύλου

Η οἰκογένεια εἶναι τό ἀληθινό, τό γνήσιο, τό θεοΐδρυτο, τό εὐλογημένο κύτταρο τῆς κοινωνίας καί τῆς᾿Εκκλησίας, στό ὁποῖο βλέπει τό φῶς τοῦ ἥλιου, ἀνατρέφεται, μεγαλώνει, μορφοποιεῖται, ὡριμάζει,ὁλοκληρώνεται ὁ ἄνθρωπος. Μιά ἑνωμένη, ἀγαπημένη, φυσιολογική, χαρούμενη καί εὐλογημένη οἰκογένειαεἶναι ὁ πνευματικός χῶρος μέσα στόν ὁποῖο ὅλα τά μέλη - γονεῖς καί παιδιά - θά καλλιεργήσουν μέ τό φῶς τοῦΕὐαγγελίου ἀρετές. Μιά τέτοια οἰκογένεια προσφέρει στόν κόσμο ὁλοκληρωμένες προσωπικότητες, προσφέρει ῾Αγίους. Αὐτός εἶναι ὁ σκοπός τῆς οἰκογένειας· νά ἁγιάζει καί τούς γονεῖς καί τά παιδιά.
Στό μυστήριο τοῦ γάμου ἀπό τήν ἀρχή δηλώνουμε ὅτι ὁ γάμος εἶναι κοινή πορεία καί τῶν δύο στήνἀρχή, τῶν ὑπολοίπων μετά, τῶν παιδιῶν δηλαδή, πρός τήν εὐλογημένη βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καίτοῦ ῾Αγίου Πνεύματος καί προσευχόμεθα γιά τήν σωτηρία τους. ῞Ολα τά ὑπόλοιπα ἐντάσσονται μέσα σέ αὐτή τήν προοπτική. Τό μυστήριο τοῦ γάμου ἐντάσσει ὅλη τήν οἰκογένεια σέ αὐτό τό πλαίσιο ζωῆς.

Αργολίδος Νεκτάριος: ''Πονάω για την Κριμαία''

Του Αιμίλιου Πολυγένη

Τον πόνο του για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην Κριμάια, εξέφρασε ο Σεβ. Μητροπολίτης Αργολίδος κ. Νεκτάριος.

Ο Σεβασμιώτατος μιλώντας για τις εξελίξεις στην χώρα του Αγίου Λουκά, μεταξύ άλλων τόνισε: "Για εμένα είναι ένας μεγάλος πόνος! Την περιοχή αυτή την ξέρω πάρα πολύ καλά, έχω πάει περίπου 100 φορές."

"Δυστυχώς το κλίμα αυτό υπέβοσκε εδώ και πολλά χρόνια μην πω δεκαετίες", πρόσθεσε χαρακτηριστικά ο κ. Νεκτάριος.

Ο Μητροπολίτης Αργολίδος ανέφερε ότι δεν περίμενε κάτι τέτοιο τόσο σύντομα, υπογραμμίζοντας ότι "προσωπικά πίστευα ότι κάποτε κάτι θα γίνει, αλλά δεν περίμενα να γίνει τόσο γρήγορα και τόσο ξαφνικά."

"Ειναι μίσοι αιώνων τα οποία δυστυχώς διασπείρονται ανάμεσα στους λαούς και δεν βλέπουν το συμφέρον τους, με αποτέλεσμα να ξεκινάει αυτό το κακό τώρα και δεν ξέρω που θα καταλήξει", συμπλήρωσε ο Σεβασμιώτατος.

Ο κ. Νεκτάριος σε άλλο σημείο τόνισε: "Παίζονται μεγάλα γεωπολιτικά παιχνίδια και οι μεγάλοι δεν αφήνουν εμάς τους μικρούς λαούς να ησυχάσουμε, και δυστυχώς πολύ φοβάμαι θα υποφέρει πολύ ο κόσμος."

"Παρακαλώ και εύχομαι ο Άγιος Λουκάς να βάλει το χέρι του, να σκεπάσει αυτόν τον λαό ο οποίος έχει υποφέρει τα πάνδηνα και στους προηγούμενους πολέμους", ανέφερε κλείνοντας ο Μητροπολίτης Αργολίδος.

 

ΠΗΓΗ: ΡΟΜΦΑΙΑ

Ήτανε μια φορά (στη Δάφνη)!

Ο Παναθηναϊκός υποδέχεται μετά βαΐων και κλάδων τον Ομπράντοβιτς, ο πρωτάρης Αλβέρτης βρίσκεται ενώπιος ενωπίω με τον πιο παρασημοφορημένο προπονητή της Ευρωλίγκας και ο Βασίλης Σκουντής ανατρέχει σε εκείνο το απόβραδο που κόντεψαν να... σκοτωθούν!


Δεν ξέρω εάν ο Ομπράντοβιτς υπήρξε η πιο σοβαρή αιτία για να δαγκώσει ο Αλβέρτης -και μάλιστα "out of the blue"- το μήλο της προπονητικής αμαρτίας, σίγουρα πάντως ο Ζέλικο φταίει που ο Φράνκι έγινε καλός χορευτής και ακόμη καλύτερος τραγουδιστής!
Αυτή είναι μια ιστορία που δεν την ήξερα, αλλά μου την αποκάλυψε προχθές το βράδυ στο "Pick n' Roll" του OTE TVο Γιώργος Καλαϊτζής, που πέρασε μαζί με τους λεγάμενους τα καλύτερα χρόνια της ζωής του. Σε κάποιο από τα επινίκια γλέντια του Παναθηναϊκού οι συμπαίκτες του προσπαθούσαν, λέει, να σηκώσουν με το ζόρι τον Αλβέρτη για να ρίξει μια γύρα στην πίστα, αλλά αυτός ανθίστατο σθεναρώς. Στην άκρη του τραπεζιού ο Ομπράντοβιτς πήρε χαμπάρι τη φάση και αμέσως σηκώθηκε και πλησίασε τον Φραγκίσκο: "Κοίτα, Φράνκι πρέπει να τους κάνεις το χατίρι διότι είσαι ο αρχηγός τους και δεν μπορείς να τους απογοητεύεις. Στο κάτω κάτω δεν σου ζητάνε κάτι εξωφρενικό. Εκτός κι αν ντρέπεσαι..."

ΕΝΑ ΜΩΡΟ ΡΩΤΗΣΕ ΤΟ ΘΕΟ...

    

"Μου λένε πως θα με στείλεις στη Γη αύριο, αλλά πώς υποτίθεται πως θα ζήσω εκεί, που είμαι τόσο μικρό και αβοήθητο?"

"Ο φύλακας άγγελός σου θα είναι εκεί να σε περιμένει και θα σε προσέχει."

Το παιδί ξαναρώτησε, "Πες μου όμως, εδώ στον παράδεισο για να είμαι ευτυχισμένο, δεν έχω παρά μόνο να τραγουδώ και να γελώ."

Ο Θεός είπε, "Ο φύλακας άγγελός σου θα τραγουδά και θα γελά για σένα. Και θα νιώθεις την αγάπη του και θα είσαι πολύ χαρούμενο."

Το παιδί όμως ξαναρώτησε, "Και πως θα καταλαβαίνω τί μου λένε οι άνθρωποι όταν μου μιλούν, αν δε ξέρω τη γλώσσα?"

Ο Θεός είπε, "Ο φύλακας άγγελός σου θα σου πει τις πιό όμορφες και γλυκιές λέξεις που θα ακούσεις ποτέ, και με πολύ υπομονή και φροντίδα, ο άγγελός σου θα σου διδάξει πώς να μιλάς."

Το δευτερόλεπτο πριν την ευθανασία

Ρέα Βιτάλη

 

Σηκώνονταν με δυσκολία, έκανε ένα, άντε δύο βήματα, άφηνε μια κηλίδα αίμα και στο επόμενο βήμα παραδίνονταν. Τον χάιδευα. Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Μου έγλειφε το χέρι. Νύχτα σκληρή. Κάποτε ξημέρωσε. Τόσο δα. Περίμενα το πιο πολύ της μέρας. Τηλεφώνησα στον γιατρό. «Νομίζω δεν έχει νόημα», «Θα έρθω».
Τον έσφιξα στην αγκαλιά μου, μα αμέσως τρόμαξα. Ξαφνικά εύθραυστος. Αυτό με μαχαίρωσε. Ότι δηλαδή έπρεπε να υπολογίζω τη δύναμη της αγκαλιάς μου. Ήταν και το βλέμμα του. Μια το απέφευγα και μια... Πώς σπαρταράει το ψάρι στο δόλωμα, ανίκανο πια να δραπετεύσει; Έτσι! Σπαρταράγαμε κι οι δυοα γκιστρωμένοι στα βλέμματά μας. «Α ρε Ρουντολφάκο» έλεγα σχεδόν μονότονα.
Αγκαλίτσα κατεβήκαμε στο σαλόνι. Τον άφησα και δεν τον άφησα τυλιγμένο σε μια κουβέρτα καρώ. Πήγα κουζίνα. Πηγαινοερχόμουν σαν χαζή. Έβγαλα ένα μπουκάλι ρακή από την κατάψυξη. Ετοίμασα σ΄ ένα πιάτο μεζέδες. Στον γιατρό άρεσε η ρακή. Άρεσαν οι συζητήσεις και οι διαφωνίες. Άρεσε να παρατηρεί. Άρεσε να πίνει τον καφέ του στο Θησείο για να κοιτάει Ακρόπολη. Άρεσε να σπουδάζει φιλοσοφία στο ελεύθερο Πανεπιστήμιο. Στον γιατρό άρεσε η ζωή και την τιμούσε. Και μένα μου άρεσε το πώς γελούσε. Είχαμε κάνει πολλά γέλια μαζί. Αυτό κυρίως. Μόνο σε τέτοιον γιατρό θα εμπιστευόμουν την ευθανασία του.

ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΝΗΣΤΕΙΑ;

         

Αρχιμ. Παύλου Παπαδόπουλου

Μέσα στην Αγία Γραφή ακούγεται η πρόσκληση «υιέ μου δος μοι σην καρδίαν». Την καρδιά του ανθρώπου ζητά ο Θεός, για να ζει και να αναπνέει με το θέλημά Του.

Μέσα ακόμη όμως και στον χώρο των λεγομένων πιστών δεν κυριαρχεί, δυστυχώς, το θέλημα του Θεού, αλλά το ίδιον θέλημα. Εδώ τα πράγματα γίνονται τραγικά, διότι ενώ γνωρίζουν το λόγο του Θεού, όμως τον διαμορφώνουν σύμφωνα με τα μέτρα τους.

Πνευματικοί «γέροντες» κόβουν και ράβουν όπως βολεύει στην άνεση και την ευκολία των τέκνων τους, μόνο και μόνο για να μη τους χάσουν και να ονομάζονται οι ίδιοι καλοί και άγιοι και όχι για να καθοδηγούν αυτούς που τους εμπιστεύτηκε ο Θεός προς την σωτηρία τους.

Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδοξίας στην Κωνσταντινούπολη το 2016

 

Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου*

Μετά από απόφαση και πρόσκληση του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, συνήλθαν στο Φανάρι, στην Κωνσταντινούπολη, οι Προκαθήμενοι των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, στην 5η κατά σειρά Σύναξη, με πρώτη αυτή που συγκάλεσε για πρώτη φορά ο ίδιος Πατριάρχης το 1992, λίγο μετά την ανάρρησή του στον θρόνο της του Κωνσταντίνου Πόλης.

Η απόφαση για την σύγκληση αυτής της ΣΥΝΑΞΕΩΣ ήταν εξαιρετικά σημαντική, γιατί θα αποφάσιζε την πραγματοποίηση η όχι σε σύντομο χρονικό διάστημα της ΑΓΙΑΣ και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όραμα πενήντα και πλέον ετών.

Τα ζητήματα που είχαν προκύψει τα τελευταία χρόνια στις συναντήσεις των εκπροσώπων των Εκκλησιών είχαν σχεδόν αφαιρέσει την ελπίδα για την πραγματοποίησή Της . Το μόνο που απέμεινε ήταν ,όπως σωστά είχε επισημάνει ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης, που είχε την ευθύνη εκ μέρους του Οικουμενικού Πατριαρχείου, οι ίδιοι οι Πατριάρχες και Αρχιεπίσκοποι να αναλάβουν την ευθύνη!

Φίλε Σταύρο

 Γιάννης Βαρουφάκης    

 

Φίλε Σταύρο
Έκπληκτος με την απόφασή σου να φτιάξεις κόμμα, περίμενα αρκετές μέρες προτού καταγράψω τις πρώτες σκέψεις για το εγχείρημά σου. Χρειάζονταν αυτές οι μέρες για να μπορέσω να διαχωρίσω τις σκέψεις αυτές από τις μνήμες και τα συναισθήματα που έχω συνδέσει με σένα – από εκείνη την συνέντευξη που μου είχες πρωτοπάρει για το πανεπιστήμιο (στην οποία σε «φόρτωσα» με την αγανάκτησή μου με αυτά που ζούσα), τα πρώτα βήματα στο protagon, τις περιπέτειες με την άγκυρα στην Αίγινα... Καθώς σκεφτόμουν όλα αυτά, κατέληξα ότι ο μόνος τρόπος να γράψω για το Ποτάμι σου ήταν υπό τη μορφή προσωπικής επιστολής. Και μιας εμείς δεν έχουμε τίποτα να κρύψουμε από τους αναγνώστες μας, αποφάσισα να την αναρτήσω απ ευθείας στο protagon, αντί να σου τη στείλω με email.
Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω ότι, παρόλο που εξεπλάγην, η έκπληξη ήταν ευχάριστη. Ένα κόμμα που δεν αποτελεί φράξια, spin off, ή δεκανίκι κατεστημένου κόμματος, είναι θείο δώρο στο αποτελματωμένο πολιτικό σκηνικό, το οποίο έχει απόλυτη ανάγκη να μετεξελιχθεί στο επόμενο στάδιό του. Όπως στη φύση, έτσι και στην πολιτική, η εξέλιξη έρχεται μόνο μέσα από τις απρόβλεπτες «μεταλλάξεις» που διακόπτουν και διαταράσσουν τη διαδικασία «προσαρμογής». Το Ποτάμι σου είναι μια τέτοια μετάλλαξη. Έχουμε άμεση ανάγκη όσο το δυνατόν περισσότερων τέτοιων μεταλλάξεων, ελπίζοντας ότι κάποια από αυτές θα «πιάσει» και πως τα αποτελέσματά της θα είναι καλύτερα για τον τόπο.

Aκαταμάχητη η δυναμική των συνειδητοποιήσεων

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Στέρηση ζωής, ασύγκριτα πιο καταστροφική από την ανέχεια, είναι η αδιάκοπη, μονόδρομη ενασχόληση με τα εγκλήματα των κομματικών και τις πομπές τους. Mέρα-νύχτα, νύχτα-μέρα, «ειδήσεις»: Παζαρέματα με την τρόικα, ποσοστά ανεργίας, εξωφρενικά δισεκατομμύρια για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, δείχτες μείωσης των εισοδημάτων, δείχτες αύξησης των τιμών στα τρόφιμα – μια ατέρμονη δίνη, καθημερινά, εφιαλτικών συντελεστών του αδιεξόδου. «Γίνεται εσπέρα, γίνεται πρωί, ημέρα καμία»: ίδιος ζόφος και τυραννική παραζάλη.

Pημάζει τη ζωή μας η «είδηση», ζούμε το τίποτα μεταποιημένο σε εντυπώσεις. Kαι αυτουργός της μεταποίησης, η τηλεόραση. Kάποτε την κοινωνία της πληροφορίας την υπηρετούσε ο Tύπος, ο γραπτός λόγος αξίωνε εντιμότητα, γνώση, σπουδή, ήθος – οι άνθρωποι είχαν κριτήρια να ξεχωρίσουν την αλήθεια από το ψέμα, τον υπεύθυνο λόγο από τον παραπλανητικό και δόλιο. O σχολιασμός της πληροφορίας γινόταν πρόσωπο-με-πρόσωπο, στη γνώμη ή στην άποψη ζυγιζόταν η ευφυΐα, η ευθυκρισία, η ειλικρίνεια.

Ένας σκύλος

Στέλλα Αλαφούζου

Ο Vito είναι το 11 χρόνων σέτερ μου. Ξανθός, με κάπως κοκκινωπό τρίχωμα σε σημεία. Όμορφα μάτια -μελιά- που τελευταία θολώνουν. Γερνάει το σκυλί μου και αυτό είναι κάτι που παρατηρώ μέρα με τη μέρα. Σαν χαρακτήρας είναι το πιο κυκλοθυμικό σκυλί που έχω γνωρίσει. Όμως την πίστη του την αποδεικνύει με κάθε τρόπο, σαν να την όφειλε αυτά τα 11 χρόνια της κοινής μας ζωής. Φόβος και τρόμος όταν πρέπει. Τρυφερός και χαδιάρης όταν δεν μας βλέπουν. Τον αγαπάω τον γέρο μου. Και τώρα που πια δυσκολεύεται να συμβαδίσει, ο ένας του τρόπος να εκφραστεί είναι η όμορφη φουντωτή ουρά του που πάει πέρα-δώθε λυσσασμένα. Μαζί κι εκείνο το δεξί αυτί που ανασηκώνεται σε κάθε απορία ή ξάφνιασμα. Μέσα του επιμένει να είναι το παλαβιάρικο κουτάβι μου.

Κλείνοντας τα μάτια του σκύλου μου

Στέλλα Αλαφούζου

 

O Vito πέθανε. Εδώ είναι η πρώτη φορά που το γράφω με τις ακριβείς λέξεις. Γιατί τα ως τώρα μηνύματα έλεγαν «κάναμε ευθανασία», «τον ξεκουράσαμε». Ο Vito πέθανε. Αυτό είναι το ακριβές μήνυμα, αυτό είναι το ακριβές αποτέλεσμα της ξεκούρασης που του δώσαμε. Ο οργανισμός του δεν κατάφερε να αντιδράσει στα φάρμακα. Το σκυλί χειροτέρευε, δεν υπάρχει λόγος να σας μεταφέρω την εικόνα του.
Ο Vito ήταν ο σκύλος μου και η απόφαση της ευθανασίας έπρεπε να είναι δική μου. Οι άνθρωποί μου όταν τους κοίταζα με αγωνία στα μάτια μου έλεγαν «Εσύ Στέλλα…». Χθες το πρωί τον έβγαλα μια βόλτα στον κήπο δίχως να έχω αποφασίσει πως είναι η τελευταία. Περπάτησε αργά όλον τον κήπο απ’ άκρη σ’ άκρη και ύστερα στάθηκε μπροστά μου με τα πόδια να τρέμουν και σκυφτό το κεφάλι. Εκείνη ήταν και η στιγμή που πήρα την απόφαση. Δεν είχε κουράγιο να ξαναμπούμε στο σπίτι μας. Τον μετέφερα μέσα και τηλεφώνησα στον γιατρό ζητώντας του η διαδικασία να γίνει στο σπίτι μας. Ξαπλωμένος στην απαλή του κουβέρτα δέχτηκε τη λύτρωση. Η μουσούδα του στα δυο μου χέρια και τα χείλη μου στο αυτί του. Σε δευτερόλεπτα το σκυλί μου είχε περάσει απέναντι κι εγώ του έκλεινα τα μάτια. Αν η τρέλα είναι ο λάθος βηματισμός στο λεπτό σκοινί της ακροβασίας μεταξύ λογικής, εγώ χθες κινδύνευσα να τσακιστώ και το ήξερα. «Δεν μπορώ να είμαι δίπλα του όταν θα πεθαίνει», «Μπορώ να είμαι δίπλα του όταν θα πεθαίνει»… ως την τελευταία στιγμή ακροβατούσα και ένιωθα ότι χάνω το μυαλό μου. Ήξερα πολύ καλά τι σημαίνει αγαπώ το σκυλί μου απ’ όλα τα ωραία που ζήσαμε. Αντέχοντας όμως να το κρατώ στο θάνατό του συνειδητοποίησα τι θα πει χρέος, ευθύνη, ενηλικίωση και τελικά φιλία.

Τα χέρια του παππού μου

Αύγουστος Κορτώ

Σπάνια τα θυμάμαι χωρίς ένα τσιγάρο, τα πρώτα τρία δάχτυλα του δεξιού χεριού κιτρινισμένα με τα χρόνια απ’ τον καπνό, σαν κοντόχοντρα κομμάτια κεχριμπάρι. Κι ούτε είχα πολλές ευκαιρίες να τα περιεργαστώ από κοντά, μιας κι όποτε βρισκόμουν πλάι του, τα χέρια του ήταν τυλιγμένα γύρω απ’ τους ώμους μου καθώς μ’ έσφιγγε στην αγκαλιά του, ή βυθισμένα στα ξανθά μαλλιά μου, χαιδεύοντάς με τρυφερά, με μια στοργή που νέος δεν είχε μάθει ακόμα να δίνει ούτε καν στον αγαπημένο του γιο, τον πατέρα μου.
Ο παππούς μου, Πέτρος Χατζόπουλος. Θυμάμαι πόσο μ' εντυπωσίαζε όταν ήμουνα μικρός το γεγονός πως είχαμε το ίδιο ονοματεπώνυμο, σαν να ’μασταν ο ίδιος άνθρωπος σε διαφορετικές στιγμές της ζωής του. Κι εκείνος ο σφραγιδόλιθος στο μικρό δάχτυλο, σφηνωμένος κι αμετακίνητος, με τα κοινά μας αρχικά χαραγμένα σαν προφητεία με δύο γράμματα. Π.Χ. Θα μπορούσε να σημαίνει και «προ Χριστού» –τόσο πανάρχαια μου φαινόταν η συγγένειά μας.

Έχω γράμμα για τον Σταύρο

το κορίτσι του διπλανού portal

Παίδες θα σας μιλήσω ανοιχτά! Είχα πει να πάρω τα (ωραία) μάτια μου και να πάω να αράξω σε καμιά βραχονησίδα τώρα, αφού πέθανε η κυρά της Ρω και εκκενώθηκε μία θέση πατριωτικής εργασίας. Μετά βεβαίως το ξανασκέφτηκα. Ο πατριωτισμός δεν είναι πια της μόδας. Μυρίζει μίζες. Άστο να πάει στο διάολο. Άλλωστε να μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Εγώ πολύ το γουστάρω το  νησί αλλά έχω γίνει κάπως ελληνάρα, τις θέλω τις βολές μου, οπότε προτίμησα κάτι σε μεγαλόνησο. Πήγα στα Χανιά λοιπόν, άραξα σε ένα φίλο μου που φοιτά εκεί (χαλαρά, μη φανταστείτε) και ερευνούσα τα γαμοχωριά μαζί μ΄ αυτόν και τη γκόμενά του, ώστε να επιλεγεί τελικά το χωριό που θα είχε τη χαρά και την τιμή να με φιλοξενήσει (στην κυριολεξία, γιατί από φράγκα zero visibility). Mετά από δύο εβδομάδες και 5 ταξίδια τρικάβαλο με σαραβαλιασμένη εντούρο, αποφάσισα να πάω να την κάτσω σε ένα φίνο χωριουδάκι, ορεινό και αεριζόμενο. Βρήκα κι ένα σπιτάκι, τύπου στάβλος, (ιδανικό για μένα το ζώον, θα έλεγε η μάνατζερ) έναντι 50 ευρώ το μήνα και ένιωσα βασιλιάς. Την πρώτη μέρα έπιασα κολλητιλίκια με τη γιαγιά του ιδιοκτήτη, μια γιαγιά να την πιείς στο ποτήρι, που αποδείχτηκε πολύ large: με έμπασε στο σπίτι της που είχε ένα τζάκι σαν το φούρνο του Βενέτη και μου έφτιαξε σε ένα δίωρο: 1) καφέ 2) πορτοκαλάδα από πορτοκάλι 3) ομελέτα με αυγά από κώλο κότας και τυρί δικό τους 4) χορτόπιτα με φύλλο χειροποίητο ολικής αλέσεως και 6) τρία κιλά λιόσπορους να τους πάρω μαζί μου, να περνάω την ώρα μου όταν θα βλέπω τηλεόραση το βράδυ.

Τι θα έλεγε ο Ευαγόρας Παληκαρίδης για το νέο σχέδιο Ανάν

 

Κωνσταντίνος Χολέβας—Πολιτικός Επιστήμων 

Ξημέρωνε η 14η Μαρτίου 1957. Στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας η αγχόνη των Άγγλων αποικιοκρατών έκοβε το νήμα της σύντομης ζωής του δεκαοκτάχρονου μαθητή και ποιητή Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Ο Βαγορής, όπως τον φώναζαν, από την Πάφο είχε ενταχθεί στο απελευθερωτικό κίνημα της ΕΟΚΑ για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Όταν αποφάσισε να ανέβει στο βουνό για να αποτινάξει τη βρετανική κυριαρχία ο νεαρός μαθητής άφησε ένα ποίημα στους δασκάλους και στους συμμαθητές του:

«Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια, να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Κόρη πανώρια θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου και πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ....».
Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης και άλλοι οκτώ Έλληνες της Κύπρου απαγχονίσθηκαν για την Ένωση με την Ελλάδα. Πολλοί άλλοι συναγωνιστές τους έπεσαν μαχόμενοι εναντίον πολλαπλασίων δυνάμεων. Στα Φυλακισμένα Μνήματα των Κεντρικών Φυλακών οι τάφοι τους αποτελούν αιώνιο προσκύνημα του Ελληνισμού και δίπλα τους ως ακοίμητος φρουρός στέκεται μία λήκυθος με χώμα από τον Παρθενώνα. Με το αίμα τους, με την αγωνία τους, με τον αγώνα τους, με τα ποιήματά τους, με τις μαθητικές διαδηλώσεις οι έφηβοι και τα κορίτσια της Κύπρου έδωσαν κατά την τετραετία 1955-59 το μήνυμα ότι ήταν είναι και θα παραμείνουν υπερήφανοι Έλληνες!

Ενας από τους σημαντικότερους σταθμούς της πρόσφατης εκκλησιαστικής Ιστορίας

του μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνατίου, από το ένθετο της Δημοκρατίας για την Ορθοδοξία

 

Αγγελμα παρηγοριάς και ελπίδας υπήρξε, μόλις πριν από λίγες ημέρες, η κοινή διακήρυξη που υπεγράφη στην έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Φανάρι από όλους σχεδόν τους ηγέτες των Ορθοδόξων Εκκλησιών, απανταχού της γης. Πρόκειται για διακήρυξη ειρήνης, αξιών και ελπίδας.

Το γεγονός αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους σταθμούς της πρόσφατης ορθόδοξης εκκλησιαστικής Ιστορίας, καθώς αποτελεί το προανάκρουσμα της Μεγάλης Πανορθόδοξης Συνόδου, που θα πραγματοποιηθεί το 2016 στην Κωνσταντινούπολη, εντός του ναού της Αγίας Ειρήνης, όπου και πραγματοποιήθηκε η Β΄ Οικουμενική Σύνοδος το 381. Σε αυτήν θα προεδρεύσει ο Οικουμενικός Πατριάρχης και θα συμμετάσχουν πολυπληθείς αντιπροσωπίες απ’ όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Εντυπωσιακό στοιχείο αποτελεί η ανακοίνωση της πρόσφατης Πανορθόδοξης Συνδιάσκεψης, πως στην επερχόμενη Σύνοδο όλες οι αποφάσεις θα είναι ομόφωνες.

Αναζήτηση στο Άγιον Όρος

 

 (Πρώτο Βραβείο στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Λογοτεχνίας

που διοργάνωσε η Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών,

στην κατηγορία Νουβέλα, το 2012)

 

Του Βαγγέλη Ντελή (*)

Πήρα το Διαμονητήριο από το γραφείο της Ουρανούπολης. Ένα κίτρινο, σκληρό χαρτί με όμορφα, καλλιγραφικά γράμματα. Είναι το διαβατήριό μου. Γράφει το όνομά μου και ότι έχω δικαίωμα να μείνω μόνο τέσσερις μέρες στο Άγιον Όρος. Είναι ένα γλυκό πρωινό. Πλησιάζοντας στην Ουρανούπολη χάραζε η μέρα. Όμορφα χρώματα στην Ανατολή κι η θάλασσα ντυμένη στο βαθύ ροζ ως το βιολετί. Γαλήνη. Τα πεύκα αγγίζουν τη θάλασσα.

Έφυγα στις 3 νύχτα απ’ την Καρδίτσα. Ένα ταξίδι σιωπηλό μες στο σκοτάδι και τις σκέψεις. Την προηγούμενη μέρα έλαβα εκείνο το γράμμα. Όμορφα γράμματα, προσεκτικά σκαλισμένα, «σαν μικρές ζωγραφιές», που έλεγε η δασκάλα μας στο χωριό. Τον θυμόμουν στο σχολείο να λυγίζει το κορμί του δεξιά, να σκύβει λοξά πολύ χαμηλά και με το αριστερό του χέρι να γράφει προσεκτικά, για να μην αγγίξει τα γράμματα και λερώσει με την υγρή ακόμη μελάνη το χαρτί. «Η γραφή αυτή δεν είναι για αριστερόχειρες!», έλεγε συχνά θυμωμένος, όταν τελικά δεν τα κατάφερνε και μια μουτζούρα σαν συννεφιά σκέπαζε τις μικρές του ‘’ζωγραφιές’’.

«Τετάρτη πρωί κατά τις 8 να είσαι στην Ουρανούπολη. Θα βγάλεις διαμονητήριο. Θα πεις ότι είσαι προσκεκλημένος στη Μονή Αγίου Γρηγορίου. Τους έχω ήδη ειδοποιήσει. Θα πάρεις το πρωινό πλοίο. Στις 8. Δεν είναι ταξίδι, αδερφέ μου. Είναι αναζήτηση. Η δική μου αναζήτηση πριν δυόμισι χρόνια. Το δρόμο θα τον βρεις μόνος σου από κει κι ύστερα. Θα μείνεις τέσσερις μέρες. Μην πεις σε κανέναν ακόμη τίποτε. Θα σε περιμένω. Έχουμε τόσα να πούμε!»

Τα πτηνά της Θεοτόκου που ζουν στις αετοφωλιές του Περιβολιού της

 

Γέροντας Αβιμέλεχ Μικραγιαννανίτης

(Μπονάκης Γεράσιμος του Ιωάννου, εκ Χανίων,

γεν. 1860, προσέλευση 1890, κουρά 1891, κοίμηση 1965)

Ζούσε εδώ κοντά μας, στο γειτονικό ασκητήριο, ο Γέρων Αβιμέλεχ. Σεβάσμιος Γέροντας, φίλος του Αγίου Νεκταρίου του Πενταπόλεως, του Θαυματουργού, και ο οποίος Γέροντας συνέγραψε τον πρώτο «Βίο του Αγίου Νεκταρίου». Ζούσε ασκητικά εδώ εις το ασκητήριον και τον επισκέφτηκε κάποια στιγμή ένας νέος φοιτητής που είχε σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και είχε σπουδές και στο Παρίσι,ο μετέπειτα Καθηγούμενος των Ιερών Μονών Σταυρονικήτα και Ιβήρων, Πατήρ Βασίλειος Γοντικάκης. Εκμυστηρεύτηκε στον Γέροντα την επιθυμία του: «Γέροντα, σκέφτομαι να γίνω Ιερεύς.Τι λέτε εσείς για την ιεροσύνη;» Ήταν δε και πατριώτες από τη μεγαλόνησο Κρήτη και οι δύο. «Παιδί μου», είπε ο σοφός Γέροντας, «η ιεροσύνη είναι όπως η κόρη του οφθαλμού μας, η οποία δεν επιδέχεται κανένα σκουπιδάκι». Και με τη φράση αυτή ήθελε να δηλώσει το ύφος του μυστηρίου αυτού της ιεροσύνης, πόσο δηλαδή πρέπει να προσέχει κανείς όταν σκέπτεται και όταν αναλάβει αυτή τη διακονία της Θείας Λειτουργίας.

***

Στην Αγία Άννα ασκείτο ο Γέρων Ζαχαρίας. Είχε τρία μεγάλα χαρίσματα∙ ήταν ανυπόκριτος, αυθόρμητος και ειλικρινής. Παλαιότερος του ήταν ο Γεώργιος Αρσένιος Καυσοκαλυβίτης, ο περίφημος ξυλόγλυπτης, με τα γνωστά σε όλον τον κόσμο ξυλογλυπτικά έργα του, τη Σταύρωση στη Μεγίστη Λαύρα και την Ανάσταση στην Αμερική.